Η θέση και ο ρόλος των λαϊκών μετά της Μεγάλης Συνόδου. - ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΑΣ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

«Αρχή σοφίας φόβος Θεού».

Η ανάγκη ενός Μωϋσέως! «Όταν σε μια βαρυσήμαντη καμπή του βίου μελετούμε ή επιχειρούμε κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο, έχουμε ανάγκη από ένα καλόγνωμο σύμβουλο και αυστηρό κριτή, για να συζητήσουμε μαζί του ελεύθερα και χωρίς περιστροφές το πρόβλημά μας. Ποίος μπορεί να είναι αυτός ο σύμβουλος και κριτής; Μπορεί το πρόσωπο τούτο να είναι άλλος εκτός από τον φίλο;».(Ε. Π. Παπανούτσος, Πρακτική Φιλοσοφία. σσ. 111-121)

(Αυτοκριτική, αυτογνωσία και αυτομεμψία). «Προσεύχεσθε, ενεργείτε, και υπομένετε σταθερά»(Αγίου Κοσμά του Αιτωλού).

Αυτοκριτική: Μια Αυτοκρατορική ενέργεια. Οι πιστοί μέσα στο σώμα της Εκκλησίας έχουν ένα μεγάλο δικαίωμα’ το να φανερώνουν τις πληγές (του όλου σώματος) τους, στον μόνο  Ιατρό «των ψυχών και των σωμάτων ημών», για να θεραπεύσει Αυτός ,με το άγιον Του Πνεύμα, αυτές. Το ουσιαστικό «Κριτική» (θηλυκό), σημαίνει όχι μόνο την διατύπωση κρίσεων αλλά κυρίως την αυτοκριτική, που σίγουρα αποτελεί από μόνη της, μία αυτοκρατορική Πράξη. 

Η διατύπωση κρίσεων από «Αγράμματους» Θεολογικά παλαιότερα ήταν καταδικασμένη’ «Καταραμένος είναι ο όχλος, γιατί δεν γνωρίζουν τις νομικές διατάξεις του Νόμου» (Ιωάννη κεφ.7.49). Όμως σήμερα, μετά την Πεντηκοστή (στην  Εποχή της Καινής Διαθήκης) το Άγιον Πνεύμα, κάνει πάντας εμάς «Διδακτούς Θεού». Και όπως ψάλουμε και διδασκόμαστε’ ΄ «Ο Πατέρας γνωρίζεται και ο Υιός δοξάζεται», όχι δια των «Σχολών» των ‘’εγγραμμάτων’’, αλλά από το Πνεύμα το Άγιον.  Και μόνο μέσω των ταπεινών και πράων, (που ευτυχώς και στις έσχατες μέρες μας, ζουν εν τη γη, και φωτίζουν και εμάς του αναξίους).

Αυτογνωσία και αυτομεμψία. Δύο από της διδαχές του Αγίου της ‘’Κατοχής’’ τονίζουν τα εξής: «Ημείς, χριστιανοί μου, τι είμεθα, δίκαιοι ή αμαρτωλοί;………… Πότε θα μετανοήσωμεν; Όχι αύριον και μεθαύριον, αλλά σήμερον, διότι έως αύριον δεν ηξεύρωμεν τι θα πάθωμεν. Προσέχετε λοιπόν, αδελφοί μου, να μη υπερυφανεύεσθε…».

 «Να προσεύχεσθε, να νηστεύετε, να δίδετε ελεημοσύνην, να έχετε τον θάνατον έμπροσθέν σας, πότε να φύγετε από τούτον τον ψεύτικον κόσμον, να υπάγητε εις εκείνον τον αιώνιον…». (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)

Και ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης τονίζει: «Εκείνοι δε που εστηρίχθησαν στις ιδικές τους δυνάμεις και ενόμισαν πως δεν έχουν ανάγκη από κανένα οδηγό, οπωσδήποτε απατήθηκαν».  

Για την αποταγήν του μάταιου βίου (ο άγιος της ‘’Κλίμακας’’), τονίζει τα εξής:  «14. Όσοι θέλομε να φύγωμε από την Αίγυπτο και να ελευθερωθούμε από την τυραννία του Φαραώ, έχομε οπωσδήποτε και εμείς ανάγκη ενός Μωυσέως, ο οποίος θα είναι μεσίτης μας προς τον Θεόν και οδηγός μας μετά τον Θεόν. Αυτός
θα ίσταται μεταξύ της πράξεως και της θεωρίας και θα υψώνη προς χάριν μας τα χέρια του προς τον Θεόν. Έτσι καθοδηγούμενοι από αυτόν θα επιτύχωμε να διαβούμε την θάλασσα των αμαρτημάτων και θα κατατροπώσωμε τον Αμαλήκ των παθών. Εκείνοι δε που εστηρίχθησαν στις ιδικές τους δυνάμεις και ενόμισαν πως δεν έχουν ανάγκη από κανένα οδηγό, οπωσδήποτε απατήθηκαν.

Είναι αξιοσημείωτο αδελφοί μου, ότι ο οδηγός μας, είτε άνθρωπος, είτε άγγελος, θα πρέπει να είναι’ (οδηγός μας) « μετά τον Θεόν»!!!

Στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και στο βιβλίο της Εξόδου διαβάζουμε: <<Είπεν ο Κύριος προς τον Μωϋσήν (τον περαστή)’ «Προχώρει, ανέβα από εδώ συ και ο λαός σου, τον οποίον έβγαλες από την γην της Αιγύπτου, και βάδιζε δια την χώραν, την οποίαν ωρκίσθην να δώσω εις τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ λέγων: εις τους απογόνους σας θα δώσω αυτήν την χώραν. 2 Μαζή σου, ως οδηγόν σου, θα στείλω τον άγγελόν μου έμπροσθέν σου, ο οποίος θα εκδιώξη (τους εχθρούς)… Αλλά εγώ δεν θα ανεβώ μαζή σου, ισραηλιτικέ λαέ, διότι είσαι σκληροκάρδιος και ανυπότακτος, δια να μη σε εξολοθρεύσω καθ’  οδόν, αν τυχόν και αμαρτήσης απέναντί μου>>(Έξοδος, 23,1-2).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης πάλι τονίζει: «15. Εκείνοι που εξήλθαν από την Αίγυπτο είχαν οδηγό τον Μωυσή’ και αυτοί που έφυγαν από τα Σόδομα άγγελο. Και οι μεν πρώτοι ομοιάζουν προς εκείνους που θεραπεύουν τα πάθη της ψυχής με την φροντίδα και τις οδηγίες ανθρώπου – ιατρού. Αυτοί είναι όσοι εξέρχονται από την Αίγυπτο. Οι δεύτεροι ομοιάζουν προς εκείνους που επιθυμούν να καθαρισθούν από τα ακάθαρτα και άθλια πάθη της σαρκός. Γι’  αυτό και χρειάζονται άγγελο – ιατρό, δηλαδή ισάγγελο άνθρωπο θα έλεγα, για να τους βοηθήση. Διότι στην προχωρημένη σήψι των τραυμάτων χρειαζόμεθα πολύ έμπειρο ιατρό».

Ας μη βιαστούμε αδελφοί, ας δούμε ποιος, μέσα στην ‘’πόλη’’ μας κράτησε..και ας του σταθούμε! Θυμίζουμε στο σημείο αυτό τα λόγια του π. Αυγουστίνου Καντιώτη: «Θα σας πω την αλήθεια. Δεν θα σας κολακεύσω. Δεν πα’ να φύγετε όλοι και να μείνουν τα καθίσματα μόνα; Αδιαφορώ.
Έχω παράπονο με όλους σας. Διότι δεν είστε κοντά στους ιεροκήρυκας πού δίνουν αγώνα. Τους εγκαταλείπετε και μένουν μόνοι κράζοντες και φωνάζοντες επάνω στα ερείπια αυτά της πατρίδος.
Παίρνω ζυγαριά και ζυγίζω, παίρνω την ζυγαριά της Ορθοδοξίας, και βλέπω ότι το χειρότερο απ’ όλα τα κακά, για μένα, είναι αυτό που δεν έφερε καμμιά συγκίνησι εις τον Ελληνικό λαό. Είναι αυτό που δεν έγραψε κανένα θρησκευτικό περιοδικό. Είναι αυτό για το οποίο κοιμάται ολόκληρος η Ιεραρχία μας. Είναι το χειροφίλημα του πάπα» (Η ομιλία εκφωνήθηκε το 1959, όταν για πρώτη φορά ο βασιλιάς των Ελλήνων Παύλος και η βασίλισσα Φρειδερίκη επισκέφτηκαν το Βατικανό και φίλησαν το χέρι του πάπα)!

ΚΛΙΜΑΚΑ: «Κατά την απουσία, αλλά και στην παρουσία του υβριστού»!

Το πέλαγος της οργής και το πέλαγος της μακροθυμίας. «11. Εάν το πέλαγος της οργής είναι να αποθηριώνεται κανείς και όταν είναι μόνος του, τότε το πέλαγος της μακροθυμίας είναι να είναι όμοια γαλήνιος και στην απουσία και στην παρουσία του υβριστού….»(Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης).

«Ημείς, χριστιανοί μου, τι είμεθα, δίκαιοι ή αμαρτωλοί; Πότε θα μετανοήσωμεν; Όχι αύριον και μεθαύριον, αλλά σήμερον, διότι έως αύριον δεν ηξεύρωμεν τι θα πάθωμεν. Προσέχετε λοιπόν, αδελφοί μου, να μη υπερυφανεύεσθε…»(Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός),  και ο  Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης καταλήγει: «13. Εάν το γνώρισμα της απωλείας, δηλαδή της υπερηφανείας, είναι να αισθάνεται κανείς έπαρσι και όταν έχη ταπεινή εξωτερική εμφάνισι, τότε η απόδειξις της σωτηρίου ταπεινώσεως είναι να έχη ταπεινό φρόνημα και στα υψηλά επιτεύγματα και κατορθώματα… Η μακαρία απάθεια «Ανυψώνει από την γη στον ουρανό τον πένητα νου, και ανεγείρει από την κοπριά των παθών τον πτωχό άνθρωπο… Ενώ η πανύμνητη αγάπη τον αξιώνει να καθήση μαζί με τους άρχοντας Αγγέλους, με τους άρχοντας του λαού του Κυρίου.» (ΚΛΙΜΑΚΑ)  

Αδελφοί εν Χριστώ, τα όσα γράψαμε, με αφορμή το θέμα της φιλίας, προσευχόμαστε να γίνουν μία μικρή παρηγοριά στους άξιους Πνευματικούς μας Πατέρες, στους άγιους κληρικούς μας που αγωνίζονται ποικιλοτρόπως εναντίων των αιρέσεων! [Αφιερώνεται σ’ αυτούς που κράτησαν τον αγώνα κατά των φιλοπαπικών, εδώ και εκατό χρόνια, και ευχόμαστε να μην επικρατήσει ο κακός θυμός!]

[Αφιερώνεται σ’ αυτούς που κράτησαν τον αγώνα κατά των φιλοπαπικών, εδώ και εκατό χρόνια. Ευχόμαστε να μην επικρατήσει ο κακός θυμός(εν τω όχλω)]! Αμήν.

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Κίνδυνος!!! «Σχίσμα ουν εν τω όχλω εγένετο δι’ αυτόν.»

[Στις έσχατες μέρες μας, η λέξη αίρεση, τείνει να γίνει ,η ‘’σημαία’’ των εχθρών της Αλήθειας, γιατί στη σύγχρονη αντίληψη: Αίρεση = Ελευθερία]!!!

Αλλά ο Κύριος μας, είπε: « αυτός που έχει αυτιά ας ακούει»! Ο Π. Τρεμπέλας σημειώνει: «Μετά τα προεισαγωγικά ταύτα δυνάμεθα να κατανοήσουμεν εξ ολοκλήρου τους εξ αφορμής των υπέρ των κατηχουμένων δεήσεων λόγους του θείου Χρυσοστόμου, Ευχόμεθα, λέγει, να διανοίξη ο Κύριος τα ώτα των καρδιών των, ήτοι τα ώτα της διανοίας των…..Το έργον τούτο, υπερφυές όντως και ουράνιον, είναι έργον του Πνεύματος του Θεού, αοράτως και μυστηριωδώς εις την ψυχήν εκάστου των αληθώς πιστών συντελούμενων. Και εισφέρει μεν εις αυτό και ο άνθρωπος ως συμβολήν αυτού την αγαθήν αυτού διάθεσιν και συνεργίαν. Αλλ’ η συμβολή αυτή είναι όντως σμικρά εν σχέσει προς το υπερφυές και τεράστιον τούτον έργον ώστε ο Παύλος να διακηρύττη ότι  «Θεός εστίν ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας»(Φιλιπ. Β΄ 13)

ME TIMH

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΑΣ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ