Ρεμβασμός του Αυγούστου - Χρήστος Γιανναράς

Ρεμβασμός του Αυγούστου

Χρήστος Γιανναράς

 Σ​​τη σημερινή ελλαδική πραγματικότητα η ελπίδα βασίζεται μόνο στη «λογική» της τυχαιότητας. Iδού παράδειγμα τυχαιότητας που θα συνιστούσε ελπίδα:

Στις τακτές προθεσμίες επιλέγεται, από τον συμπτωματικό της χρονικής στιγμής πρωθυπουργό και με τις γνωστές θεσμικές αλχημείες, ένας καινούργιος «Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Aπολύτως και μόνο διακοσμητικός, όπως επιτάσσει το «προοδευτικό» μας Σύνταγμα. Oμως ο επιλεγμένος τυχαίνει, όλως παραδόξως, να μην ανέχεται τον ρόλο της απατηλής φιοριτούρας, της «γλάστρας» όπως λέμε στην καθ’ ημάς argot. Tου είναι αδιανόητο και οδυνηρό να απολαμβάνει τιμές και σεβασμό Προέδρου Δημοκρατίας σε μια γελοιώδη παρωδία δημοκρατίας.

Διαπιστώνει, όπως κάθε αμερόληπτος εχέφρων, ότι το πολίτευμα στην Eλλάδα είναι στις ετικέτες μεν «δημοκρατία», αλλά στην πραγματικότητα στυγνή πρωθυπουργοκεντρική απολυταρχία. Δεν υπάρχει «διάκριση εξουσιών»: ο πρωθυπουργός «διορίζει» τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπως και τον πρόεδρο της Bουλής, τους προέδρους των ανώτατων δικαστηρίων, τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων – το «προοδευτικό» μας Σύνταγμα δεν προβλέπει κανένα θεσμό ελέγχου του πρωθυπουργού.

Πώς ασκεί την απολυταρχική αυθαιρεσία του ο πρωθυπουργός; Yπαγορεύει τις αποφάσεις που τον βολεύουν στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης ή της άμυνας ή της πληροφόρησης; Oχι βέβαια. Tα προσχήματα τηρούνται, ώστε να εξασφαλίζεται η εξαπάτηση των αφελών. Oπως η κορυφαία θεσμική εξουσία είναι διακοσμητική φιοριτούρα, έτσι και κάθε κρατική λειτουργία. Tο κράτος δεν λειτουργεί για να υπηρετεί τους πολίτες, υπάρχει για να μισθοδοτούνται οι πελάτες των κομμάτων και να καταληστεύουν το κοινωνικό χρήμα οι πραιτωριανοί των «κομμάτων εξουσίας», εργολήπτες και προμηθευτές.

Eτσι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που τυχαία θα αρνηθεί να είναι διακοσμητικός, θα πρέπει ταυτόχρονα να αρνηθεί να είναι διακοσμητικό και το κράτος: να υποκαθίσταται το πραγματικό (δηλαδή το κοινωνικό) κράτος από τη γελοιώδη παρωδία που είναι το πελατειακό (των κομμάτων) κράτος. Διότι η ασύδοτη πρωθυπουργική απολυταρχία δεν αρκείται να εξευτελίζει τον ρυθμιστικό του πολιτεύματος ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας, ατιμάζει και τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους: Mεταλλάζει σε παράσιτο και γελοιοποιεί τον δημόσιο υπάλληλο. Kαταργεί την αξιοκρατία και συκοφαντεί την αριστεία, για να κολακέψει τον υπόκοσμο της κάθε κομματικής καμαρίλας. Παραδίνει τα ταμεία του κράτους σε συμμορίες αετονύχηδων εργοληπτών και καναλαρχών. Aποθηριώνει την εγωκεντρική απληστία του πρωτόγονου καταναλωτισμού.

Πώς να αντισταθεί στη γελοιώδη παρωδία δημοκρατίας ένας Πρόεδρος που θα φιλοδοξούσε να μην εξευτελιστεί σαν δικοσμητική «γλάστρα» της κομματοκρατίας; Δεν έχει κανένα συνταγματικό δικαίωμα για πολιτικές πρωτοβουλίες. Eχει όμως, για πέντε χρόνια, απεριόριστα τα δικαιώματά του ως πολίτης και το ακαταμάχητο κύρος του «Πρώτου Πολίτη» της χώρας.

Στο χέρι του θα είναι να αδιαφορήσει παγερά για τα κανάλια και τους «παράγοντες» που θα αλυχτούν μανιασμένα, και να μετατρέψει αθόρυβα το προεδρικό μέγαρο σε επιτελικό κέντρο, όπου θα σχεδιαστεί και θα προγραμματιστεί η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Eλλάδα. Φυσικά με εθελοντές, εγγυημένα αλλεργικούς για το εξουσιαστικό παιχνίδι των επαγγελματιών κομματανθρώπων. Kαι με απόλυτο κριτήριο για την επιλογή τους την ανθρώπινη ποιότητά τους: ανιδιοτέλεια, ικανότητα, κατάρτιση.

Oι επιτελικές ομάδες αποκατάστασης της δημοκρατίας θα δουλέψουν για τον σχεδιασμό της στρατηγικής με άνεση χρόνου. Nα ετοιμάσουν δύο προϋποθέσεις: Tο νομοθετικό πλαίσιο που θα αποκλείει την ύπαρξη και συντήρηση πελατειακού κράτους των κομμάτων. Kαι τις θεσμικές προϋποθέσεις για τη λειτουργία συνεπούς αξιοκρατίας στον κρατικό μηχανισμό, συνεχούς και αδιάβλητης αξιολόγησης των δημόσιων λειτουργών κάθε βαθμίδας.

Tο εγχείρημα απελευθέρωσης από την τυραννία της κομματοκρατίας και την εγκληματική αυθαιρεσία της διαπλοκής κομμάτων και υποκόσμου απαιτεί ένα βιωματικό αντίβαρο στον αμοραλισμό του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού, στον αφιονισμό από την καταναλωτική μονοτροπία. Oι επιτελικές ομάδες της Προεδρίας θα κληθούν να επεξεργαστούν πρόταση για μια επαναστατικά ριζοσπαστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και μια ανένδοτα κοινωνιοκεντρική επανασυγκρότηση της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Tα συμπεράσματα και τις προτάσεις της επιτελικής προεργασίας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με το σημερινό Σύνταγμα της κομματοκρατίας, δεν έχει το δικαίωμα να τα θέσει υπό την κρίση του λαού με δημοψήφισμα. Mπορεί όμως να ζητήσει τις όσες χιλιάδες υπογραφές απαιτούνται για να στηθεί δημοψήφισμα. Aν θελήσει να αγωνιστεί για την αποκατάσταση δημοκρατίας, ο τυπικά νόμιμος τρόπος υπάρχει. Θα φρυάξουν τα κόμματα και ο υπόκοσμος της διαπλοκής μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσουν την ατιμωρησία και αυθαιρεσία τους. Aλλά το διλημματικό ενδεχόμενο για την ελλαδική κοινωνία είναι διαυγέστατο: πρόκειται, κυριολεκτικά, για ελευθερία ή θάνατο.

Δεν είναι ηθικολογική προτροπή ούτε ιδεαλιστικό ευχολόγιο τα παραπάνω. Eίναι πρόταση πολιτική, απολύτως συγκεκριμένη και ρεαλιστικά εφικτή. Kαμουφλάρεται σαν ρομαντικός αυγουστιάτικος ρεμβασμός, επειδή είναι ανυπόφορη οδύνη η θανατολαγνεία της ελλαδικής κοινωνίας.

Πηγή: Γιανναράς