Κυριακή Ι´Ματθαίου
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον
Ἡ ἀνοχή τοῦ Θεοῦ
σήμερα
« ...ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν...» (Ματθ. ιζ´17)
« ... ἕως πότε ἀνέξομαι
ὑμῶν;... »
Μέχρι πότε θά
σᾶς ἀνέχομαι; Αὐτό τό «παράπονο» ἐξέφρασεν ὁ Κύριος, ὅταν γονατιστός ὁ πατέρας
τοῦ σεληνιαζομένου νέου, τοῦ ζητοῦσε νά θεραπεύσει τό παιδί του. Καί τοῦτο
διότι τόσο ὁ συγκεκριμένος πατέρας, ὅσο καί ὁλόκληρη ἡ γενεά ἐκείνη τῶν Ἰουδαίων
στάθηκε μέ δυσπιστία, ἀπέναντι στόν θεῖο Διδάσκαλο. Οἰ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι εἶδαν
τόσα θαύματα καί εἶχαν ἀπολαύσει τόσες εὐεργεσίες ἀπό τόν Χριστόν. Καί ὅμως ἡ
γενεά ἐκείνη ἀποδείχθηκε ἄπιστη, σκληρή καί ἀμετανόητη. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Κύριος
τήν χαρακτήρισε ὄχι μόνο ἄπιστη ἀλλά καί διεστραμμένη.
Μήπως ὅμως
δέν θά ἦταν δίκαιο καί σήμερα νά διατυπωθεῖ ἀπό μέρους τοῦ Κυρίου τό ἴδιο
παράπονο καί γιά τή δική μας γενεά; Καί
εἶναι ἀλήθεια αὐτό, ὅσο καί ἄν πολλοί ἀπό ἐμᾶς δέν τό αἰσθανόμαστε. Ἡ ἀγαθότης
τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί, καί σήμερα μᾶς ἀνέχεται καί μάλιστα μέ μεγάλξη ἀνοχή. Νά τήν δοῦμε προσεκτικά αὐτή τήν πραγματικότητα, ὥστε νά κατανοήσουμε τό θέμα
καλύτερα. Καί στή συνέχεια νά δοῦμε τό καθῆκον μας ἀπέναντι σ᾽αὐτή τήν ἀνοχή τοῦ
Χριστοῦ μας.
*******
« ... ἕως πότε ἀνέξομαι
ὑμῶν;... »
Εἶπεν ὁ
Κύριος. Καί πράγματι ὅλη ἡ ἐπί γῆς ζωή Του, ἰδιαίτερα τά χρόνια τῆς δημόσιας
δράσης Του ἦταν μιά συνεχής ἀνοχή πρός τούς σύγχρονούς του σκληροτράχηλους Ἰουδαίους.
Ἐθεράπευε ἀσθενεῖς καί τόν κατηγοροῦσαν ὅτι καταλύει τόν Νόμο. Ἀπάλλασσε ἀνθρώπους
ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου καί τόν ὕβριζαν ὄτι «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει
τά δαιμόνια» (Ματθ. θ´34). Τούς ἔλεγε τήν ἀλήθεια καί ἤθελαν νά τόν γκρεμίσουν ἀπό
τήν «ὀφρύν τοῦ ὄρους» πάνω στό ὁποῖο ἦταν κτισμένη ἡ πόλη τους. Τόν κάρφωναν
στό Σταυρό καί τούς συγχωροῦσε. Ὅλη λοιπόν ἡ ζωή τοῦ Κυρίου μας ἀνάμεσα στόν
λαό Του τόν «ἠγαπημένον Ἰστραήλ» ἦταν μιά συνεχής ἀνοχή τῆς μεμψιμοιρίας, τῆς
κακεντρέχειας καί τοῦ φθόνου.
Ἄν τώρα
θελήσουμε νά δοῦμε μέ νηφαλιότητα πῶς ἔχει σήμερα ὁ κόσμος γενικά ἀλλά καί εἰδικά
σέ κράτη πού θέλουν νά λέγονται χριστιανικά, καί σ᾽αὐτή τή μικρή μας πατρίδα, χωρίς
δυσκολία πειθόμεθα ὅτι καί σήμερα ὁ Θεός μᾶς ἀνέχεται. Τί βλέπει ὁ Θεός σήμερα
στόν κόσμο; Βλέπει λαούς καί ἔθνη νά ζοῦν
σέ ἀποστασία ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Νά ζοῦν μακριά ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Καί
ὄχι μόνο αὐτό ἀλλά καί νά τήν χλευάζουν. Νά πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ
καί νά συντάσσονται μέ τόν κόσμο τῆς ἀπιστίας. Βλέπει συγχρόνως νά κυριαρχεῖ ἡ
ζωή τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀνηθικότητας, τοῦ ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τόν
μανδύα βεβήλων νομοθετημάτων. Ἡ ἠθική τάξη προσβάλλεται καί ἡ σωφροσύνη
χλευάζεται. Καί σήμερα πλεῖστοι ὅσοι ἄνθρωποι λατρεύουν « τήν κτίσιν παρά τόν
κτίσαντα» (Ρωμ. α´25). Καί νά εἶναι «παραδεδομένοι εἰς πάθη ἀτιμίας», κατά τόν
θεῖο Ἀπόστολο, φρικτά, σέ ἐγκλήματα φοβερά πού ξεσηκώνουν τήν ἀγανάκτηση κάθε
λογικοῦ, σωστοῦ καί σκεπτόμενου ἀνθρώπου.
Ἐάν ὅμως ὁ
κάθε λογικός καί ἠθικός ἄνθρωπος ἀντιδρᾶ σέ ὅλα αὐτά, πόσο μᾶλλον ὁ Ἅγιος, Θεός
ἀποστρέφεται καί βδελύσσεται τέτοιους εἴδους καταστάσεις. Ναί ὁ ἅγιος Θεός μισεῖ
τήν ἀποστασία καί τήν ἁμαρτία. Τήν ἀποστρέφεται.
Τό εἶχε πεῖ καθαρά γιά τούς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς τοῦ Νῶε. «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ
πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας»
(Γεν.στ´ 3). Δέν θά παραμείνει
πλέον στούς ἀνθρώπους αὐτούς τό πνεῦμα, ἡ χάρη καί ἡ ἀγαθή προνοητική μου δύναμη,
διότι κυριεύτηκαν ἀπό τά πάθη, ἔγιναν δοῦλοι τῆς σάρκας καί κατασπαταλοῦν τή
ζωή τους σάν νά μή ἔχουν ψυχή. Ἐλπίδα δέ γιά νά διορθωθοῦν δέν ὑπάρχει πλέον. «Ἔσονται
δέ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατόν εἴκοσι ἔτη» (Γεν. στ´3). Παρ᾽ ὅλα αὐτά ὅμως δέν τούς
τιιμωρῶ ἀμέσως, διότι θέλω νά σωθοῦν καί αὐτοί· ὁρίζω ὅμως ὡς ἡλικία των ἑκατόν
εἴκοσι χρόνια ζωῆς (Ν.Π.Β.). Ἐπειδή σ᾽ ὅλο αὐτό τό διάστημα δέν μετανόησαν ἦρθε
ὁ κατακλυσμός καί τούς ἐξολόθρευσε.
Καί ἀπό τήν περίπτωση τοῦ κατακλυσμοῦ ἀλλά
καί ἀπό πληθώρα ἄλλων περιπτώσεων φαίνεται ἡ ἄπερη ἀγάπη καί ἡ ἀνοχή τοῦ Θεοῦ.
Δέν ἔστειλε τότε ἀμέσως τήν τιμωρία. Τούς συγχρόνους τοῦ Νῶε ἀποστατημένους ἀνθρώπους
τούς περίμενε ἑκατόν εἴκοσι χρόνια. Δέν πατάσσει τό κακό μέ σκληρόρητα καί ἄμεσα
χρονικά, ὅπως θά ἦταν δίκαιο.
Καί πολύ
πρισσότερο καταλαβαίνουμε τήν ἀνοχή τοῦ Θεοῦ, ὅταν σκεφθοῦμε ὅτι ἡ ἀποστασία καί ἡ ἁμαρτία τῆς ἐποχῆς μας γίνονται ἀπό ἀνθρώπους
χριστιανούς.
Ἀπό ἀνθρώπους πού γεννήθηκαν ὄχι σέ ἐποχή
καί περιβάλλον εἰδωλολατρείας, ἀλλά σέ ἐποχή πού ἀπό αἰῶνες ἔχει ποτισθεῖ ἀπό
τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐπομένως εἴμαστε ἀδικαιολόγητοι γιά τήν ἀπιστία καί
τήν κακή ζωή μας. Ἰσχύουν καί γιά μᾶς οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου: «εἰ μή ἦλθον καί ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ
εἶχον... εἰ τά ἔργα μή ἐποίησα αὐτοῖς ἅ οὐδείς ἄλλος πεποίηκε, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον·
νῦν δέ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περί τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν» (Ἰω. ιε´22, 24). Ὅταν
κανείς ἀπιστεῖ καί ζεῖ ζωή ἁμαρτίας μετά τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀδικαιολόγητος.
Καί ὅμως παρ᾽ ὅλα αὐτά ὁ Κύριος δέν τιμωρεῖ, δέν κεραυνώνει. Ποῦ ἀλλοῦ ὀφείλεται
αὐτό παρά στό ὅτι μᾶς ἀνέχεται;
****
Ἐάν ὅμως ὁ ἅγιος Θεός μᾶς ἀνέχεται, αὐτό
δέν σημαίνει ὅτι ἡ ἀνοχή του θά μᾶς παρέχεται ἐπ᾽ ἄπειρον, οὔτε ὅτι δέν ἔχει
τόν σκοπό της. Καί σκοπός τῆς ἀνοχῆς τοῦ Θεοῦ εἶναι νά ἀντιληφθοῦμε τό καθῆκον
μας ἔναντι τῆς ἀνοχῆς Του. Εἶναι δηλαδή αὐτό τό ὁποῖο μᾶς ὑποδεικνύει ὁ Ἀπόστολος
Παῦλος. Ἡ ἀνοχή, λἔγει, τοῦ Θεοῦ καί ἡ μακροθυμία του «εἰς μετάνοιάν σε ἄγει»
(Ρωμ. β´4). Σκοπός γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός εἶναι τό νά μετανοήσουμε.
Νά ἀποτινάξουμε τήν ἁμαρτία μας καί νά ἐπιτρέψουμε κοντά του μετανοημένοι. Τό ἴδιο
τονίζει καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «μακροθυμεῖ, λέγει, (ὁ Θεός) εἰς ἡμᾶς, μή
βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλά πάντας εἰς μετάνμοιαν χωρῆσαι» (Β´Πέτρ. γ´9). Ἡ
ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀνέχεται, γιατί θέλει τή σωτηρία μας., τήν ὁποία μόνο
μέ τή μετάνοιά μας θά κερδίσουμε.
Πόσο ἀλκήθεια πρέπει νά προσέξουμε τά
λόγια τῶν δύο μεγάλων καί Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων τά λόγια, ἀδελφοί μου, καί
στήν ἐποχή μας. Νά ποῦμε ὁ καθένας στόν ἑαυτό του: Πρέπει νά στανατήσω τό κακό
πού κάμνω. Τήν α ἤ τήν β ἁμαρτία, ἀδυναμία, ἀμέλεια καί ἀπραξία τῶν καθηκόντων
μου. Πρέπει νά πολεμήσω τά ἐλαττώματά μου, Νά διορθωθῶ καί νά γίνω ὅπως μέ
θέλει ὁ Θεός. Νά πάρω δυνατές ἀποφάσεις καί νά συμμορφώσω τή ζωή μου πρός ὅσα
τό Εὐαγγέλιο καί ὅσα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία παραγγέλλει, ἄσχετα μέ τό τί κάμνουν οἱ
πολλοί καί πῶς σκέπτονται καί ἐνεργοῦν ἐκεῖνοι. Νά ζητήσω τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά
τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας καί νά γίνω καινούργιος ἄνθρωπος, μέ τή
δύναμη βέβαια πού θά μοῦ δώσει ὁ Χριστός.
Ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἔχομεν ἀνάγκη
μετανοίας, ἀδελφοί. Μικροί καί μεγάλοι, ἄνδρες καί γυναῖκες, νέοι καί γέροντες.
Διότι «πολλά πταίομεν ἅπαντες» (Ἰακ. γ´2) καθημερινά. Καί παροργίζουμε τόν Θεό
μέ τίς ἁμαρτίες μας. Βεβαίως ἔχει ὁ Θεός καί σήμερα τούς ἰδικούς του, οἱ ὁποῖοι
μέ τή χριστιανική τους ζωή καί ἀρετή συντελοῦν στό νά παρατείνεται ἡ ἀνοχή τοῦ
Θεοῦ καί ἀνακόπτουν τήν ὀργή Του. Ἐάν ὅμως δέν μετανοήσουμε ὅλοι, τότε μιά ἡμέρα
ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά ἀκουσθεῖ ὁ λόγος: «οὐ μή καταμείνει τό πνεῦμα μου ἐπί τοῖς
ἀνθρώποις τούτοις» ὡς ἄτομα, κοινωνίες ὡς ἔθνος ἀκόμη. Τό συμφέρον μας λοιπόν εἶναι
νά προχωρήσουμε σέ μετάνοια, νά ποῦμε μαζί μέ τούς Τρεῖς Παῖδες τό «ἡμάρτομεν
(Κύριε) ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν οὐδέ συνετηρήσαμνε, οὐδέ έποιήσαμεν καθώς ἐνετείλω
ἡμῖν» (Δανιήλ γ´Προσευχή Ἀζαρίου 6). Ἔτσι θά δεχθοῦμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν
ἀγάπη του, γιά τή σωτηρία μας τήν πρόσκαιρη καί τήν αἰώνια.
*****
« ... ἕως πότε ἀνέξομαι
ὑμῶν;... »
Ἀκούεται καί σήμερα ἡ φωνή τοῦ Κυρίου
μας. Ἄς μή τήν παρατρέξουμε, ἄς μή τήν περιφρονήσουμε, ἀδελφοί. Διότι ἡ ἀνοχή
τοῦ Κυρίου καί πρός τήν ἐποχή μας δέν σημαίνει ἀδυναμία Του. Ὄχι. Μπορεῖ ὁ Ἅγιος
θεός νά ἐπέμβει ἀμνέσως καί νά πατέξει τήν ἀνομία. Ἀντίθετα ἄς ἐκμεταλλευθοῦμε
τήν ἀνοχή τῆς ἀγάπης Του καί διά τῆς μετανοίας μας ἄς τήν μετατρέψουμε σέ εὐλογία
γιά ὅλους μας.
Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης
Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό Ἁγίου Ἰωάννου Ἀρχιεπισκοπῆς Λευκωσίας, Κυριακή 13.08.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου