Τά Ιερά Λείψανα τού Αγίου Δημητρίου Ά Μέρος

  Ή πλούσια Θεία Χάρη, μέ τήν οποία είχε κοσμήσει καί περιλούσει ό Θεός, τόν Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, κατέστησαν τά Πανάγια Λείψανα τού, ευωδιάζοντα, θαυματουργά, μυροβλύζοντα. Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα, όλοι νά θέλουν, νά τά κατέχουν. Στόχος λοιπόν τών εκάστοτε επιδρομέων τής Θεσσαλονίκης, τό Ιερό Λείψανο τού Αγίου αρχικά καί κατόπιν ό Ιερός Ναός τού.

  Ό Νικηφόρος Γρηγοράς, γράφων περί τού Αγίου Δημητρίου, αναφέρει κατά τό 1330, πώς τό σώμα τού Αγίου, ρίχτηκε στό φρέαρ, τό οποίο βρίσκετε πλησίον τού αριστερού πεσσού τού Ιερού. Τήν πληροφορία αυτή επιβαβαιώνει καί ό Άγιος Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Λίγο αργότερα, μεταφέρθηκε τό Λείψανο στό τόπο, όπου βρίσκετε σήμερα ή εξαγωνική βάση τού Κιβωρίου, στό αριστερό μέρος, τού κεντρικού κλίτους τού Ναού.

Στό σημείο αυτό, μετά τήν παύση τών διωγμών, ιδρύθη οικίσκος, στόν οποίο συγκεντρώνονταν οί Χριστιανοί καί τιμούσαν τόν Μάρτυρα. Αρχαίος ανώνυμος Βίος τού Αγίου Δημητρίου καί ένας ακόμα, τόν οποίο αναφέρει ό Μέγας Φώτιος, μάς πληροφορούν ότι τό 412 ό έπαρχος τού Ιλλυρικού Λεόντιος, θεραπευθείς από τόν Άγιο, γκρέμισε τόν οικίσκο τού Μάρτυρος καί ίδρυσε τόν Περικαλλή Ναό. Τό Θαύμα αυτό, καθώς καί άλλα πολλά, διαδόθηκαν σέ όλη τήν οικουμένη.

  Ή φήμη τού έφθασε, έως τά λαμπρά ανάκτορα τής Κωνσταντινουπόλεως. Ό Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ζήτησε από τόν Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τμήμα τών Λειψάνων τού Μάρτυρα. Κατόπιν εντολής τού Αρχιεπισκόπου, έγινε εκσκαφή τού εδάφους, στό σημείο ακριβώς, όπου σύμφωνα μέ τήν Παράδοση τών Πατέρων, βρισκόταν τό Λείψανο. Καθώς κατέβαιναν πρός τά κάτω, ξαφνικά φωτιά εξήλθε καί ακούστηκε φωνή, πού τούς διέτασσε νά σταματήσουν. Ήταν ή φωνή τού Μάρτυρα, ή οποία απέτρεπε τό άγγιγμα τού Ιερού Λειψάνου. Υπακούοντας, πήραν μόνο λίγο χώμα, τό οποίο απέστειλαν στόν Αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Μετά από παρέλευση λίγου χρόνου, ό Αυτοκράτορας Μαυρίκιος ζήτησε καί εκείνος τμήμα  τού Παναγίου Λειψάνου. Ό Αρχιεπίσκοπος Ευσέβιος, τού έστειλε επιστολή τό έτος 582, στήν οποία ανέφερε τό προαναφερθέν περιστατικό, μέ τόν Αυτοκράτορα Ιουστινιανό καί κατέληγε, ότι αδυνατούσε νά ικανοποιήσει τό αίτημα τού, παρά μόνο νά τού στείλει χώμα από τόν τάφο τού Αγίου. Ό Ναός γνώρισε σύληση κατά τήν κατάλειψη τής Θεσσαλονίκης από τούς Σαρακηνούς τό έτος 904 μ.Χ. Νέα σύληση υπέστη τό 1185 μ.Χ κατά τήν άλωση τής Θεσαλονίκης, από τούς Νορμανδούς, όταν Αρχιεράτευε ό Μητροπολίτης Ευστάθιος. Οί Νορμανδοί κατέστρεψαν τό Κιβώριο, παίρνοντας διάφορα τμήματα τού. Έπειτα κατασκευάστηκε νέο Κιβώριο, από μάρμαρο.

  Ή Ιστορία τής Θεσσαλονίκης συνεχίζει τήν δραματική πορεία τής. Κατά τά έτη 1204-1223, κατελήφθη από τούς Λατίνους. Οί Λατίνοι σταυροφόροι, άρπαξαν τούς δύο Ναούς, τής Αγίας Σοφίας καί τού Αγίου Δημητρίου. Τό Πανάγιον Λείψανο αφαιρέθηκε τότε καί μεταφέρθηκε  στήν Ιταλία, κατά τήν περίοδο, δηλαδή, τής 4 ης Σταυροφορίας. Οί κάτοικοι τού  Σάν Λορέντζο, μέ πολύ ευλάβεια, εναπέθεσαν τό Λείψανο τού Μάρτυρος Δημητρίου, είς τό περίφημο μοναστήρι τής πόλης, τό οποίο γνώρισε μέγιστη δόξα, στό Μεσαίωνα. Ή μονή βρισκόταν υπό τήν προστασία ενός Καρδιναλίου. Οί διάφορες επισκευές, οί οποίες έγιναν στόν Κεντρικό Ναό τής Μονής, έριξαν είς τήν λήθη, τό Λείψανο. Ξεχάστηκε μέχρι τό 1520, οπότε αποκαλύφθηκε θαυματουργικώς στούς πιστούς. Κατά τήν ώρα τής Θείας Λειτουργίας, άκουγαν οί πιστοί θορύβους καί κτύπους εντός τού Ναού, χωρίς νά γνωρίζουν τήν προέλευση τούς. Ανασκαφές καί έρευνες, οί οποίες διενεργήθηκαν, αποκάλυψαν τήν Λάρνακα, τήν περιέχουσα τά Λείψανα τού Αγίου, κάτω από τό κεντρικό αλτάριο. Δέν είναι τυχαίο ότι ό Άγιος αποκάλυψε τό Λείψανο τού, στούς Λαουρεντίνους, τήν 20 Ιουνίου τού 1520, αποκαλύφθηκε δέ καί πάλι τήν 20 Ιουνίου τού 1978 στούς Θεσσαλονικείς, μετά τόν φοβερό σεισμό, όπου όλος ό λαός ήταν πληγωμένος καί είχε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε τόν Άγιο Προστάτη τού.

Τέλος Ά μέρους