ΔΟΚΗΣΙΣΟΦΙΑΣ ΑΜΕΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΔΟΚΗΣΙΣΟΦΙΑΣ  ΑΜΕΤΡΙΑ  ΚΑΙ  ΑΛΛΑ  ΤΙΝΑ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

1.        Θαυμάσια αφορμή, αγαπητέ πάτερ Αναστάσιε για εισαγωγή. Η ρηματική απάντησή που δώσατε στον Παναγιώτη Γκουρβέλο, η οποία δείχνει και μαρτυρεί ότι «έχετε στο τσεπάκι», ως θα έλεγε ο αείμνηστος Καθηγητής Νίκος Νησιώτης, τα δέοντα και σε θέματα Κανονικού Δικαίου-άσχετα, βέβαια, αν για να περνάτε αυτά που θέλετε εσείς. Γεννιέται, λοιπόν, το ερώτημα, για ποιο λόγο ζητήσατε να απαντήσει στα συναφή ερωτήματά σας «ο εγκρατής περί το Κανονικό Δίκαιο Οικουμενικός Πατριάρχης»;

2.         Μικρή αναδρομή. «Το γραπτό μου και το γραπτό σας είναι δείγμα του κόσμου μου και του κόσμου σας», είχα διαμηνύσει σε κατά πάντα επιφανή και περιφανή κληρικό μη δεχόμενο «μύγα στο δικό του σπαθί». Είχα γράψει στην «Ανάπλαση» θετική κριτική σε βιβλίο του, που μου έστειλε ως πασχαλινό δώρο ο εκ Πατρών μακαριστός Μητροπολίτης Ύδρας Ιερόθεος(Τσαντίλης). Αλλά ! Και είχα τολμήσει να διαφωνήσω με το αρχαϊζον λεκτικό αυτού. Το περιοδικό «Ενορία», και βέβαια «ο Κύριος οίδε», τι μου έσυρε. Στην πρώτη ευκαιρία όμως έγραψα θερμή ως του άξιζε βιογραφική για τη ζωή και το έργο του δοκιμή, και έλαβα ευχαριστήριο από τον με το αρχαιοπρεπές όνομα «Πολυνείκης» αδελφό αυτού.

3.        Κατά ταύτα. Το γραπτό μου, «Δοκησισοφίας συνέχεια», εξακολουθεί να είναι αναρτημένο. Και μπορεί κάθε απροκατάληπτος διαβάσει και να δει, ίσως και να απορήσει με μένα μαζί, πώς ένας λόγιος κλητός Λειτουργός του Χριστού φτάνει να χαρακτηρίζει «ειρωνικές αναφορές και σκωπτικά σχόλια» τα παρατιθέμενα αδιάσειστα στοιχεία, τα εκ ρωσόφιλης μάλιστα γραφής και υπογραφής ! Ενδεχομένως και να καταλάβει μαζί μου ότι, το να τα προσπερνάτε με τη μέθοδο της σιωπής ή το χειρότερο, με το να τα χαρακτηρίζετε ως ανωτέρω, δεν επαρκεί να σας αποκρύψει ως συμπλέοντα με τη ρωσική αυθαιρεσία, πολιτική-Μ. Πέτρος- και «εκκλησιαστική»- «Μόσχα, Τρίτη Ρώμη» ! Τουτέστιν με τον καταδικασμένο από τη «Μεγάλη Σύνοδο» του 1872 «Εθνοφυλετισμό» ! Συν τον υφέρποντα υποδόρια «Παν-σλαυισμό» !-Αρχιμ. Βασιλείου Στεφανίδη, Τακτικού Καθηγητού Παν/μίου Αθηνών, «Εκκλησιαστική Ιστορία», σελ. 681 κε

4.      Αυτό ακριβώς είπε και διαλάλησε urbi et orbi κρυστάλλινα, πεντακάθαρα και με ακύμαντη θεολογική τρυφερότητα κατά την αντιφώνηση προς τον τιμήσαντα αυτόν με το «Οφφίκιο του Άρχοντος Μεγάλου Ρήτορος» Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο Καθηγητής της Φιλοσοφίας, και όχι μόνο, Χρήστος Γιανναράς με τα εξής : «Ειδικά σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο αξιώνεται από το Θεό να ζει το μεγαλείο της άκρας ταπείνωσης, λοιδορούμενο, θλιβόμενο, κακουχούμενο, όχι από εναντίους και αντιπάλους, αλλά από τα “κύκλω της τραπέζης του έκγονά του”. Ζούμε τη δοκιμασία, τα “έκγονα” της πρωτοκάθεδρης εκκλησιαστικής πατρότητας να διολισθαίνουν στην ευτέλεια των θρησκευτικών αποκυημάτων του εθνικισμού. Το Πατριαρχείο, για άλλη μία φορά, σηκώνει τον σταυρό προπηλακισμών και απειλών της επηρμένης οφρύος των αριθμητικά ισχυρών, βεβαιώνοντας την αρχοντιά του λειτουργήματός του».

5.       Δυστυχώς, «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρίς», ξαναβρήκατε τον πραγματικό σας εαυτό -επαναλαμβάνω, αλλά δεν ειρωνεύομαι- εσείς ο λόγιος κλητός Λειτουργός του Χριστού. Και βγάλατε τα δικά σας εσώψυχα και άλλων τόσο … «αδελφικά» εναντίον του Καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, έμμεσα όμως πλην σαφώς και εναντίον του τιμήσαντος αυτόν Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ! Όχι τόσο ρίχνοντας στο καλάθι της αοριστίας του «ορισμένοι» ή «πατριαρχικοί» ομού με τους έγκριτους Πανεπιστημιακούς και τον Καθηγητή Χρήστο Γιανναρά, αυτόν μάλιστα πολύ πιο βαθιά, όσο γράφοντας περί αυτού διθυραμβικά τα εξής δηλούμενα τη ιδία χειρί, ειρωνικά: «Ειδικά το εκ του Χρ. Γιανναρά επιχείρημα είναι αδιαφιλονίκητο (εδώ ειρωνεύομαι, πραγματικά …). Αφού το είπε ο Μέγας και Οικουμενικός Διδάσκαλος Χρ. Γιανναρά (και εδώ ειρωνεύομαι). Έχετε απόλυτο δίκιο … Μόνο που έχει πει και άλλα ο Γιανναράς …».

6.       Τώρα, εδώ αν προστεθεί, και το πού έχετε εξαποστείλει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, α. Παλιά για τα σταθερά και πιο τολμηρά ανοίγματα με τη Δυτική Χριστιανοσύνη μαζί με τους μακαριστούς Οικουμενικούς Πατριάρχες Αθηναγόρα και Δημήτριο, β. Για τη … «συν- προσευχή» με τους Δυτικούς «αιρετικούς» και τους αλλόθρησκους, αυτόν «τον εγκρατή στο Κανονικό Δίκαιο». γ. Και εσχάτως, ομού με τη γνωστή τετρακτύν των Μητροπολιτών, ως συγκαλέσαντα Σύνοδο «αντικανονική και παράνομη» -Κρήτη 2016- αυτός «ο εγκρατής περί το Κανονικό Δίκαιο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος», τι άραγε μπορεί να συναχθεί;

7.        Διάβασα και το κείμενο όπου ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware καταθέτει ανησυχία για τις διαστάσεις που έλαβε το Ουκρανικό. Ορθώς, το αυτό κάνει κάθε χριστιανός ορθόδοξος. Πρόσεξα όμως ότι επισημαίνει και τις εξής δυο άκρως ενδιαφέρουσες παραδοχές.  α. Η Κωνσταντινούπολη δεν διέκοψε την Ευχαριστιακή Κοινωνία με τη Μόσχα ! Αυτό απλοελληνικά θα πει ότι και είναι και ενεργεί όντως ως η Μεγάλη του Χριστού Μητέρα Εκκλησία ! Το τι είναι ή πώς ενεργεί το «έκγονο» αυτής, η Εκκλησία της Ρωσίας, μπορεί να το συναγάγει κάθε χριστιανός ορθόδοξος στοιχειωδώς  νουνεχής ! β. Λέει επίσης ότι 332 χρόνια η Μητρόπολη του Κιέβου ήταν στην απόλυτη δικαιοδοσία του Μόσχας. «Γλαυξ εις Αθήνας», το γνωρίζουμε κι εμείς, φυσικά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αλλά γνωρίζουμε και εμείς και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και αυτό που δεν ξέρω πώς ή γιατί τώρα δε λέει, αλλά παραλείπει ή λησμονεί. Εννοώ το εξής γραφόμενο ρητά «τη ιδία αυτού χειρί» : «Η Μητρόπολη Κιέβου όμως συνέχισε να βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Κωνσταντινούπολης μέχρι το 1686, κατόπιν πέρασε στη δικαιοδοσία της Μόσχας, αν και αυτό συνέβη χωρίς την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη». Δεν ξαναγράφω το πώς και τι, στο γραπτό μου «Δοκησισοφίας συνέχεια» εξηγείται από δικά του γραπτά αναλυτικά-αυταρχισμός, κοινώς «νταηλίκι» Μ. Πέτρου συν Μόσχα, Τρίτη Ρώμη … Μόνο επαναλαμβάνω, με κρυστάλλινα και αδιάσειστα στοιχεία, εκ της δικής του ρωσόφιλης γραφής και υπογραφής, βαπτιζόμενα βέβαια από τον Πρωτοπρεσβύτερο Αναστάσιο Γκοτσόπουλο «ειρωνικές αναφορές και σκωπτικά σχόλια», για λόγους που ήδη έχουν αναφερθεί

8.       Διάβασα επίσης ανάρτηση «έτερου Καππαδόκη», ήγουν Πρωτοπρεσβύτερου, αμνηστεύοντος παντελώς τις … πρωτοβουλίες «της επηρμένης οφρύος των αριθμητικά ισχυρών», ήτοι, του βόρειου “έκγονου” της πρωτοκάθεδρης εκκλησιαστικής πατρότητας», και ξιφουλκούντος απροκάλυπτα και πολύ πιο επιθετικά εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Τον κατηγορεί απερίφραστα για προσβολή «του Πρωτοκάθεδρου της πολυαριθμότερης Εκκλησίας», έτι δε και ως «ρεβανσιστή», εκδικούμενο αυτόν, για την μη παρουσία του στη Σύνοδο της Κρήτης ! Αλλά και ανάρτηση «έτερου Καππαδόκη», Αρχιμανδρίτη αυτή τη φορά, διατεινόμενου ότι: «Έχουμε την Αποφατική Θεολογία, που δεν μπορεί να εκφράσει τίποτα απολύτως περί του Θεού» και άλλα πιο φαιδρά ! Αλήθεια, η Αποφατική Θεολογία,  δεν είναι η Θεολογία των Πατέρων της Ορθόδοξης Ανατολής, η Θεολογία της Ορθοδοξίας;

9.       Και είδα, και είπα μέσα μου, σαν να φτούρησαν πάρα πολύ οι κληρικοί «ιεροεξεταστές που παθαίνουν στερητικό σύνδρομο, αν δεν εντοπίσουν αιρετικούς…» ! Και «εισήλθα» στον πειρασμό να παραθέσω ως ταιριαστό γι αυτούς το γραφόμενο από τον Εκκλησιαστικό Ιστορικό Σωκράτη το Σχολαστικό με αφορμή τον εναντίον του μεγάλου χριστιανού Δάσκαλου Ωριγένη κατατρεγμό-Ε.Ι.6.13. «Επειδή δε οι φιλολοίδωροι τους πολλούς συνήρπασαν, ως βλασφήμω μη προσέχειν τω Ωριγένη, μικρά διελθείν περί τούτων ουκ άκαιρον ηγούμαι. Οι ευτελείς και αφ’ εαυτών μη δυνάμενοι φαίνεσθαι, εκ του ψέγειν τους εαυτών κρείττονας δείκνυσθαι βούλονται». Δεν υπέκυψα όμως, και έκρινα προτιμότερο να επαναλάβω τη διαχρονικής ισχύος προειδοποίηση του Απόστολου των Εθνών. «Υμείς γαρ επ’ ελευθερία εκλήθητε, αδελφοί … Δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις. Ο γαρ πας νόμος εν ενί λόγω πεπλήρωται. Εν τω αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε»-«Ο Θεός, λοιπόν αδερφοί μου, σας κάλεσε να ζήσετε ελεύθεροι … Με αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλο. Άλλωστε όλος ο νόμος συνοψίζεται σε μια φράση. Στο ν’ αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Αν όμως δαγκάνετε και τρώτε ο ένας τον άλλο, προσέξτε μήπως αλληλοεξοντωθείτε»-Γαλ.5,13-15.

10.    Κλείνω. Επειδή στην Πάτρα έχει μεταφυτευθεί κάτι πολύ-πολύ πολύτιμο της εμαυτού ψυχής, και εξ αυτού έχω γνωρίσει τον αείμνηστο ευσεβή Γκουρβέλο πατέρα και τους ομότιμους αυτού βλαστούς, ως μη περί τους Κανόνας ειδικός, αυτό είναι σαφές, θα συστήσω στον ερωτώντα Παναγιώτη να λάβει υπόψη του. πόσα χρόνια κράτησε το Βουλγαρικό Σχίσμα, του «έκγονου» της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, και πώς διευθετήθηκε κάποια στιγμή. Ότι από πολλών ετών είναι ανοιχτό το Σχίσμα με την Εκκλησία, επίσης «έκγονου» της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στο ανεξάρτητο κράτος το αποκληθέν εσχάτως Βόρεια Μακεδονία. Ότι και η Ουκρανία είναι ανεξάρτητο κράτος, έτι δε  και αυτής η Εκκλησία είναι «έκγονο» της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Τέλος, τη σταθερή και ακύμαντη άνω ελπίδα και αισιοδοξία του νυν διακονούντος ως primus inter pares και των περί αυτόν στην Ορθόδοξη Ανατολή, και πάνω από όλα την «καθ’  υπερβολήν εις υπερβολήν» Αγάπη του Χριστού για την Εκκλησία «ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίμαστος»-Πραξ.20.28- και να είναι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί και θα δοθεί λύση αδελφική, ήγουν της Εκκλησίας ενωτική !

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης