Χαιρετισμός Του κ. Γεώργιου Καραγεωργόπουλου Προς το 35ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ της ΧΕΠ

Χαιρετισμός

Του κ. Γεώργιου Καραγεωργόπουλου

Προέδρου της Χριστιανικής Εστίας Πατρών

Προς το 35^ο  ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Της Χριστιανικής Εστίας Πατρών

με θέμα!

« ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ: ΦΑΣΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ;»

Θεοφιλέστατε,
σεβαστοί πατέρες,
κυρίες και κύριοι σύνεδροι,
Καθώς ξεκινούμε απόψε το 35ο Παιδαγωγικό Συνέδριο της Χριστιανικής Εστίας Πατρών με το θέμα “Κοινωνία και παιδεία: φάση αποδόμησης;” θα μπορούσε κανείς, βλέποντας τον τίτλο, να αναρωτηθεί για ποιο λόγο συχνά-πυκνά παρόμοια με αυτό θέματα επανέρχονται στην σειρά αυτή των συνεδρίων.
Ίσως κάποιοι θεωρήσουν πως τα συνέδρια με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους -τουλάχιστον στο γενικότερο πλαίσιο στο οποίο κινούνται- διαφοροποιούμενα κάθε φορά μόνο στην πτυχή που επικεντρώνονται αλλά κρατώντας τον ίδιο τόνο: της ανησυχίας και του προβληματισμού.
Είμαστε λοιπόν οι γκρινιάρηδες που τα βλέπουν όλα μαύρα; Που αρνούνται να ξεβολευτούν από την ασφάλεια της επίκλησης ενός καλύτερου παρελθόντος που ίσως και να μην υπήρξε παρά μόνον στη φαντασία τους;

Οι προβληματισμοί αυτοί κύκλωναν το νου μου καθώς κρατούσα μπροστά μου το πρόγραμμα του παρόντος Συνεδρίου κι ετοιμαζόμουν να καταγράψω τις σκέψεις μου γι' αυτό.
Είναι άραγε υπερβολική η ανησυχία μας;
Συνιστά υπερβολή η επανάληψη και καταγραφή όλων των αρνητικών στοιχείων που μας περιβάλλουν στη σύγχρονη πραγματικότητα και κυρίως είναι χριστιανικά επιτρεπτό να παραμένει κανείς εστιασμένος στις δυσκολίες, τα προβλήματα και τις αρνητικές πλευρές όταν δηλώνει ότι έχει ως βασική κοσμοθεωρητική του αρχή την ελπίδα; Μία ελπίδα που βασίζεται στο γεγονός της ενανθρωπήσεως αλλά και της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού, της αρχής και του τέλους του κόσμου;
Πράγματι η κατάσταση γύρω μας είναι από πολλές πλευρές ανησυχητική. Ο κόσμος μας μοιάζει να βαδίζει χωρίς πορεία. Η επιτάχυνση της προόδου στην επιστήμη και την τεχνολογία συμβαδίζουν με μια όλο και ισχυρότερη αμφισβήτηση των σταθερών, των αξιών, των αρχών, των προτύπων.
Ο διπολικός κόσμος του άμεσου παρελθόντος μεταβάλλεται σε πολυπολικό. Νέες παγκόσμιες δυνάμεις αναδύονται. Οι μετακινήσεις πληθυσμών αποτελούν καταιγιστική πραγματικότητα σε πλανητικό επίπεδο ενώ ταυτόχρονα η παγκοσμιοποίηση μας οδηγεί σε ατραπούς που μας είναι παντελώς άγνωστες. Κινούμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. 

Ο “όμορφος καινούργιος κόσμος” που υποτίθεται ότι θα αναδυόταν αποδεικνύεται ένας κόσμος τρομακτικός, χαοτικός, βίαιος, ενώ η δική μας συμμετοχή σ΄ αυτόν, το γεγονός δηλαδή ότι κινούμαστε μαζί του και δεν έχουμε την δυνατότητα να τον παρατηρήσουμε από μια απόσταση, δεν μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε το πώς, προς τα πού και κυρίως γιατί κινείται κατ΄αυτόν τον τρόπο.
Ταυτοχρόνως, μέσα σ΄αυτό το παγκόσμιο χάος εδώ στην μικρή μας πατρίδα μαζί με μια όλο και επιδεινούμενη βιολογική γήρανση του πληθυσμού, ζούμε μια κατεδάφιση όλων όσα για δεκαετίες ή μάλλον για αιώνες θεωρήθηκαν ακλόνητες σταθερές του βίου μας.
Με όλα αυτά τα δεδομένα είναι νομίζω όχι απλώς αυτονόητο αλλά επιβεβλημένο να ασχοληθούμε ξανά με το πρόβλημα αυτό της αποδόμησης των πάντων που απασχολεί το φετινό μας συνέδριο. Τόσο η κοινωνία όσο και φυσικά η παιδεία ως μηχανισμός αναπαραγωγής της πρώτης βρίσκονται σε φάση αποδόμησης. Η ανατριχίλα του σεισμού μας διαπερνά. Η σκόνη της κατάρρευσης μας λούζει. Είναι σαν να ακούμε τον μόλις προ ολίγων ημερών εορτάσαντα άγιο Γρηγόριο Θεολόγο να λέει ξανά: “Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει.” δηλαδή “το καλό χάθηκε και το κακό είναι παντού. Είναι ανάγκη να πλέω τη νύχτα και δεν υπάρχουν φωτιές που να δείχνουν το δρόμο. Ο Χριστός κοιμάται”
Ποια είναι λοιπόν η λύση; Νομίζω πως το κλειδί βρίσκεται στις τελευταίες δύο λέξεις του παραθέματος. Ο Χριστός δεν κοιμάται. Δεν αφήνει ποτέ το χέρι του από το δοιάκι του κόσμου. Παρουσιάζεται ως υπνώτων προς ολίγον. Μας αφήνει στη θάλασσα του κόσμου να καταλάβουμε τις ασθενείς δυνάμεις μας έτοιμος να πεταχτεί επάνω στην ατομική, την κοινωνική, την εθνική μας ζωή, στην πορεία του πλανήτη μας και να φωνάξει στον μανιασμένο αέρα της άρνησης, της ταραχής, την αποστασίας: Πεφίμωσο. Αυτό το διαχρονικό, το εσχατολογικό, το σωτήριο μήνυμα έρχεται να ανανεώσει το φετινό συνέδριό μας. 

Και γι αυτό ευχαριστούμε εκ καρδίας, τους εκλεκτούς εισηγητές, εξαιρέτως δε τον Σεβασμιώτατο Λαρίσης και Τυρνάβου κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ αλλά και όλους όσοι προσέτρεξαν να μοιραστούν μαζί μας την αγωνία αλλά και την ελπίδα. Τον προβληματισμό μα και τη σιγουριά.
Εμείς ως Διοικητικό Συμβούλιο της Χριστιανικής Εστίας Πατρών ευχόμαστε και το φετινό συνέδριο να αποτελέσει ένα λιθαράκι όχι στην αποδόμηση αλλά στην οικοδόμηση μιας νέας πραγματικότητας ελπιδοφόρας και προάγουσας προς την μόνη αληθή και μένουσα οικοδομή: την άνω Ιερουσαλήμ.
Σας ευχαριστώ.