ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

ΤΟ  ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

“Χριστού την Ανάστασιν προσκυνούντες ου παυόμεθα”

          Η σημερινή ημέρα είναι λαμπρή και χαρμόσυνη. Η υμνολογία της ημέρας στρέφεται γύρω  από την αγαλλίαση και την ευφροσύνη που χαρακτηρίζουν τους πιστούς και γύρω από το νόημα και το μήνυμα της αγάπης. Η ανάσταση του Χριστού βιώνεται μέσα στην Εκκλησία ως ένα γεγονός που έρχεται να φέρει το φως στον σκοτισμένο άνθρωπο, να δώσει χάρη στην καταδικασμένη στον θάνατο ανθρωπότητα.

          Από το πρωί εκείνης “της μιας των Σαββάτων” στα Ιεροσόλυμα μέχρι σήμερα  διατρέχει στον κόσμο σαν μήνυμα χαράς και αισιοδοξίας για όλη την ανθρωπότητα “το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα”.

          “Χριστός Ανέστη” είναι ο χαιρετισμός των χριστιανών επί τη αναστάσει του Σωτήρος, και τα πρόσωπα λάμπουν στην αναγγελία αυτού του γεγονότος, που χώρισε την ιστορία στα δύο. Γιατί ο κόσμος προ της αναστάσεως του Χριστού  βρίσκονταν “εν χώρα και σκιά θανάτου και είδε φως μέγα, όταν ο Χριστός με την ανάστασή του κατήγαγε καίριο πλήγμα των αντιθέτων δυνάμεων του σκότους  και της φθοράς.

Η αλήθεια, η δικαιοσύνη και η αγάπη θριάμβευσαν στην ανάσταση του Χριστού επάνω στο ψεύδος, της αδικίας και του μίσους. Το φως που έλαμψε από τον τάφο του Κυρίου απέδειξε ότι ο άνθρωπος είναι δυνατότερος ακόμη και απο τον θάνατο, ελεύθερο από κάθε δύναμη που οδηγεί στον αφανισμό και στο μηδέν.

          Η ανάσταση του Χριστού δεν αποτελεί κάποιο βιογραφικό στοιχείο της ζωής του Ιησού, αλλά αποτελεί γεγονός που ανοίγει νέα εντελώς προοπτική για το ανθρώπινο γένος.. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η ανάσταση εικονίζεται με την κάθοδο του Χριστού στον Άδη, για να φανερώσει τις ανθρωπολογικές συνέπειες του γεγονότος της αναστάσεως. Και η επιγραφή της εικόνας αυτής δεν είναι “η Ανάσταση του Χριστού”, αλλά  η “Η Ανάσταση”. Η Ανάσταση του Χριστού κοντολογίς δεν ανήκει στον Χριστό, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εξ άλλου, όπως αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Χριστός έγινε ό, τι έγινε και έπαθε όσα έπαθε για τους ανθρώπους. Ο θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού δε έχουν νόημα για το πρόσωπο του Λόγου του Θεού, αλλά για την ανθρώπινη φύση. Η Ανάσταση του Χριστού είναι ανάσταση του ανθρώπου. Και ανάσταση του ανθρώπου είναι φως για τον ίδιο και για τον κόσμο.

          Η αίσθηση του φωτός γίνεται πιο εύκολα αντιληπτή μέσα στο σκοτάδι. Μέσα στο ηθικό και πνευματικό σκοτάδι της εποχής του Χριστού με την διδασκαλία του φώτισε τον κόσμο και τους ανθρώπους. Μέσα στον σύγχρονο ηθικό και πνευματικό σκοτάδι οι εντολές του Θεού εξακολουθούν να αποτελούν φως και μαρτυρία φωτός.

          Ο λόγος του Θεού που απευθύνεται στον άνθρωπο με τη μορφή  των θείων εντολών, έχει απεριόριστη δύναμη. Η τήρηση των εντολών του Θεού είναι ¨ζυγός” για τον άνθρωπο. Τον βαρύνει και τον δεσμεύει. Και αυτό συμβαίνει γιατί έρχεται σε αντίθεση με τις αμαρτωλές επιθυμίες και τα πάθη του. Επειδή όμως ελευθερώνεται από το σκοτάδι και το βάρος της αμαρτίας και τον ανακουφίζει, είναι “χρηστός”.

          Οι εντολές του Θεού δεν ενεργούν δυναστικά στον άνθρωπο, αλλά ενεργοποιούνται με το θέλημά του. Τότε γίνεται φως, που φωτίζουν τη ζωή του. Φως ήταν η εντολή που δόθηκε στους πρωτοπλάστους. Φως προκαταρκτικό και ανάλογα με την δεκτικότητα  των αποδεκτών του ήταν ο γραπτός νόμος. Η τέλεια εντολή του Θεού, όπως και η τήρησή της, φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού με την ανάστασή του.

          Οι χριστιανοί αντανακλούν στη ζωή τους το φως της αναστάσεως: με την αισιοδοξία τους μπροστά στις πλεκτάνες  του κόσμου, με το απαράμιλλο ήθος τους σ’ όλες τις σκοπιμότητες  και συμβατικότητες, με την ανυπόκριτη αγάπη τους προς τους άλλους, ανάμεσα στις δυνάμεις των διαιρέσεων, της συγχύσεως και του μίσους. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει, ότι αυτή η αγάπη του Χριστού είναι το κυριότερο  διακριτικό της αναστάσεως του Χριστού στη ζωή τους.

          Η χάρη του Θεού μεταμορφώνει τον πιστό. Ολόκληρος ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό και γίνεται φίλος του. Όπως το σίδερο που πυρακτώνεται και γίνεται φωτιά, χωρίς να παύει να είναι σίδερο, έτσι και ο άνθρωπος, όταν μετέχει στο θείο φως, γίνεται φως, χωρίς να παύει να είναι άνθρωπος. Τότε γίνεται φως του κόσμου. Δέχεται και προσφέρει το φως του Θεού. Δεν είναι αυτόφωτος, αλλά ετερόφωτος. Είναι δέκτης και μεταλαμπαδευτής του φωτός.

          Σ’ έναν κόσμο μηδενισμού και φθοράς, όπως έχει καταντήσει ο σύγχρονος  κόσμος, η Ανάσταση του Χριστού φέρνει το μήνυμα της υπάρξεως ενός καλύτερου κόσμου μέσα από τη φθορά και τον θάνατο και πέρα αυτού. Ο απόστολος Παύλος βλέπει τον θάνατο και την Ανάσταση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Όταν πέθανε ο Χριστός πέθανε κάτι για όλους μας, “εις υπέρ πάντων απέθανεν”. Και  όταν αναστήθηκε, αναστήθηκε κάτι για όλους μας.  “... ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν ούτως και εν Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται”.  

          Κάτω και πέρα από τη συνεχή μεταβλητότητα και την καθημερινή ρουτίνα, δεν πρέπει να χάνουμε το μήνυμα από μπροστά μας την αναστημένη εικόνα του ανθρώπου που φωτίζει ο Αναστάς Κύριος.  Μόνον έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει από  τη δουλεία, την ματαιότητα  και το μηδέν.

          Σήμερα ζούμε μέσα σ’ ένα φοβερό συνωστισμό, κι’ όμως είμαστε εντελώς  ξένοι ο ένας με τον άλλο. Είμαστε απομονωμένοι και αναγκαζόμαστε να ζούμε μόνοι μας. Η Ανάσταση του Χριστού φέρει το μήνυμα μιας κοινωνίας αγάπης, αμοιβαιότητας, ενός πλουτισμού της ατομικής μας ζωής  μέσα στην ζωή του ανθρώπινου προσώπου,που είναι δυνατό μόνον στην κοινωνία με το αναστημένο πρόσωπο του Χριστού.

          Μέσα, λοιπόν, σ’ ένα κόσμο μοναξιάς, διαιρέσεων και ανταγωνισμών η Ανάσταση του Κυρίου μας καλεί όλους στην τράπεζα μιας νέας κοινωνίας που στηρίζεται στη χάρη και την δύναμη του Θεού, που έχει ως διακριτικό γνώρισμα την αγάπη.

          Ο Σταυρός και η Ανάσταση του Ιησού δεν αποτελούν απλά το τέρμα και τον θρίαμβο, αλλά την όλη ζωή του Ιησού. Από την αρχή μέχρι το τέλος η ζωή Του ήταν ένας θάνατος και μια ανάσταση για το ανθρώπινο γένος. Δεν πέθανε μια αλλά πολλές φορές. Ο Σταυρός του είναι η συγκεφαλαίωση των παθημάτων του, και δεν αναστήθηκε μια φορά, γιατί νικητής υπήρξε από την αρχή μέχρι τέλος.

          Η Ανάσταση Του είναι η συγκεφαλαίωση αυτού του θριάμβου Του. Σ’ αυτό το σταυροαναστάσιμο Πάσχα μας καλεί η Εκκλησία μας , ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες της Μ. Τεσσαρακοστής. Μόνον όποιος σε μια εκούσια και ολοκληρωτική αυτοπροσφορά μετέχει στο Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού μπορεί να ψάλλει: “Τον Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν και την αγίαν Σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν”.

          Αν ο θάνατος του Χριστού αποτελεί την τρανότερη απόδειξη της αποτυχίας του ανθρώπου, το θαύμα τη Αναστάσεως δείχνει την επιμονή της αγάπης του Θεού να δημιουργεί τον χριστοειδή άνθρωπο, καθώς επίσης και την επιμονή της αγάπης του Δημιουργού για μια νέα κοινωνία, όπου ο Χριστός δεν θα σταυρώνεται, αλλά θα δοξάζεται από τους ανθρώπους στον αιώνα.

          Τέλος το νόημα της Αναστάσεως μπορούμε να πούμε για τον χριστιανό είναι το αίσθημα της ελευθερίας απο του κόσμου και κυριαρχίας επ’ αυτού, μιας κυριαρχίας που χαρακτήριζε όλη την ζωή του Χριστού. Είναι το αίσθημα, ότι ανήκουμε στην κοινωνία των αγαπόντων τον Ιησού Χριστό κι’ όχι των ανασταυρωτών  του απεσταλμένου του Θεού. Είναι  το αίσθημα πως ζούμε την πρόγευση  μιας καθολικής  μεταμορφώσεως και περιμένουμε την πληρότητά της.

          Χριστός Ανέστη, αδελφοί. Με αυτόν τον αναστάσιμο παιάνα διακηρύττουμε όλη την Αποκάλυψη του Θεού.

          Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας