Τι μας έλλειψε αυτές τις μέρες; - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Τι μας έλλειψε αυτές τις μέρες;

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Μάιος 2020

"Ξανανοίγουν" λοιπόν οι Εκκλησίες!

Η έκφραση επαναλαμβάνεται από τα χείλη πολλών, ενώ ξέρουν ότι δεν ήταν κλειστές δυναστικά, αλλά από απόφαση της διοίκησης της Εκκλησίας. Η πανδημία έκανε απαγορευτική την συγκέντρωση-συνύπαρξη, γιατί κάτι τέτοιο ήταν επικίνδυνα μεταδοτικό για τον ιό. Η ασθένεια τώρα δείχνει να πορεύεται σε αποδρομή. Θα το ζήσουμε ἐν τῇ πράξει...

Στο μεσοδιάστημα ασθενείας και... θεραπείας όμως χρειάζεται η προσοχή για αποφυγή του κινδύνου υποτροπής. Επιστρέφουμε λοιπόν στα συνήθη με βήματα μικρά και μετρημένα. "Άνεση" και "παλληκαρισμοί" είναι αφελείς επικίνδυνες επιπολαιότητες. Κι εμείς σαν ενορία μ’ αυτόν τον τρόπο θα λειτουργήσουμε. Με τις... προδιαγραφές και τις συστάσεις της Ελληνικής Πολιτείας.

Όμως στον «τύπο τῶν ἤλων» το χέρι!

Τι μας έλειψε αυτές τις μέρες;

Η συνήθεια; Η ασαφής ευλάβεια; Η ψυχική ανάγκη εκτόνωσης της αγωνίας; Η προσευχή; Τι προσευχή; Η Θεία Ευχαριστία; Κάθε πότε κοινωνάμε; Γιατί κοινωνάμε; Ο παπάς κοινωνά επειδή είναι παπάς ή επειδή είναι χριστιανός; Είναι υπηρεσιακό καθήκον η μετάληψη ή αυτονόητη έκφραση της μετοχής στο... Μυστικό Δείπνο; Θα ήταν νοητό κάποιος από τους Αποστόλους να μην κοινωνούσε σε εκείνο το πρώτο και εναρκτήριο Δείπνο; Πώς απαντάμε σε όλα αυτά; Απαντάμε ή απορούμε;

Προφανέστατα φταίω εγώ, ο παπάς σας, αν δεν είναι σαφείς μέσα σας οι απαντήσεις. Αφού σας ζητήσω συγνώμη και γυρέψω να κατανοήσετε την ανεπάρκεια και τις ελλείψεις μου, θα ‘θελα να σας ζητήσω πρώτα να βγείτε από την κατάσταση του αυτονόητα χριστιανού. Και οι παπάδες κάθε μέρα συνειδητοποιούμε την ευθύνη της φροντίδας για σας (ποιμένας) και την ευθύνη να μοιάζουμε σωστά στον Μεγάλο και πρώτο Ποιμένα Χριστό.

Χριστιανοί γινόμαστε κάθε μέρα. Κάθε μέρα είναι ημέρα της Κρίσεως. Δεν είμαστε αυτονόητα από το Βάπτισμα χριστιανοί, αλλά αγωνιζόμαστε να γίνουμε. Πορευόμαστε. Είμαστε στο δρόμο προς τον Χριστό και την Βασιλεία Του. Οι Απόστολοι με τα σκαμπανεβάσματα τους, είναι το πρότυπό μας. Το Βάπτισμα είναι η πόρτα εισόδου στην Βασιλεία του Χριστού. Οπωσδήποτε πρέπει να δρασκελίσουμε το κατώφλι, αλλά μένοντας μόνο σ’ αυτό, δε συναντάμε απαραιτήτως τον Οικοδεσπότη του Σπιτιού. Περνάμε την πόρτα καλεσμένοι στο τραπέζι που ο Οικοδεσπότης-Πατέρας μας, μάς παραθέτει. Πρέπει να Τον αγαπήσουμε, να Τον γνωρίσουμε, και να φάμε μαζί Του. Ψυχικά θέλουμε πάντα να θυμόμαστε τους αγαπημένους. Αυτός μας παρέδωσε την Θεία Ευχαριστία. Για ανάμνησή Του μας είπε (Λουκ. 22, 19). Ανάμνηση δεν είναι ενθύμηση απλώς. Είναι νάχουμε παρόντα και ζωντανό ενώπιον μας και ενώπιον του Θεού Πατέρα, Αυτόν που αγαπάμε.

Ο Χριστός μας είπε: Αυτό είναι το Σώμα μου, αυτό είναι το Αίμα μου. Δηλαδή το Πρόσωπό Του που θυσιάζεται για μας. Εμείς Τον αγαπάμε και Τον εμπιστευόμαστε. "Ξέρουμε" ότι αυτά τα δώρα είναι μια θυσία Του, κοινωνούμενη από μας για απόκτηση ομοείδιας με την ποιότητά Του.

«Το να πιστεύει κανείς σε αυτή την ιερουργία, όπως εμείς οι χριστιανοί, είναι «μωρία» για τα μάτια του κόσμου. Ιδού λοιπόν ποιος είναι χριστιανός: αυτός που αποδέχεται και κατανοεί τη "μωρία" του Θεού. Και ακόμη περισσότερο, αυτός που εισάγεται και συμμετέχει σε αυτή τη "μωρία" του Θεού. Γιατί κατά τον Απόστολο Παύλο: "τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί" (Α΄ Κορ 1, 25). Και συνεχίζει ο Απόστολος υποδεικνύοντας τι είναι οι χριστιανοί: "Ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς" (Α΄ Κορ 1, 27). Αυτό είμαστε αδελφοί μου: "τρελοί"! Και αυτή είναι η θρησκεία μας: μια θρησκεία "απόλυτα τρελών", όχι μια σύναξη ανθρωπιστών.

Επιτρέψτε μου, αδελφοί μου, να σας δώσω τον ορισμό της "απόλυτης τρέλας", δηλαδή του να είναι κάποιος Χριστιανός. Είναι ένας ορισμός που -σας βεβαιώνω- δε θα βρείτε σε κανένα εγχειρίδιο ψυχιατρικής:

Η "απόλυτη τρέλα" είναι να βάλει κανείς όλο το μυαλό του, όλη τη διανοητική του ισχύ στην υπηρεσία της αγάπης!»

(Κήρυγμα της Μ. Πέμπτης του αρχιεπισκόπου του Παρισιού Μιχαήλ)

Οι άκαιρες ανόητες και λανθασμένες συζητήσεις για τη φύση της Θείας Ευχαριστίας δεν μπορεί παρά να απορρίπτονται από τον Χριστό στην συνάφεια των λόγων Του: «Μή δότε τά ἅγια... Μή βάλετε τούς μαργαρίτας...» (Ματθ. 7, 6) όπως και ο άγιος Αθανάσιος επισημαίνει: «...οὐ χρεῖ τά μυστήρια ἀμυήτοις τραγωδεῖν...» (Απολογητικός δεύτερος). Εμείς ανοητολογούμε... ευσεβολογούντες ή... ασεβολογούντες!!!

Πρώτα υπάρχει το Πρόσωπο του Χριστού και στη συνέχεια το ΜΥΣΤΗΡΙΟ της Ευχαριστίας παραδεδομένο από Εκείνον όχι ως ουρανόθεν πανάκεια, αλλά ως μεταβολή των γηίνων. Όχι για αιώνια παραμονή εδώ, αλλά για αιώνια ζωή (δηλαδή συγγένεια) εκεί μ’ Αυτόν, που είναι η όντως Ζωή. Η Ευχαριστία είναι αποτέλεσμα θυσιαστικής αγάπης Αυτού που «ἑαυτόν παραθέτει» και η μετοχή σ’ Αυτήν είναι η απόκτηση θυσιαστικής αγάπης, όπως έκανε Εκείνος.

Τα τεχνικά της μεταδόσεως στον κάθε χριστιανό του Σώματος και του Αίματος του Χριστού είναι ακριβώς ΤΕΧΝΙΚΑ. Μπορούν να αλλάξουν, να τροποποιηθούν, να γίνουν κατά τις συνθήκες και τις ανάγκες! Όταν ο Χριστός γίνεται «τοῖς πᾶσι τά πάντα» είναι... εβραϊκός λεγκαλισμός η εμμονή σε ένα και μόνον τρόπο μεταδόσεως, που κάποια ιστορική στιγμή άρχισε να καθιερώνεται, λαμβάνοντας τότε υπ’ όψη συνθήκες και δεδομένα της εποχής. Ο Χριστός όμως είναι ὁ Αὐτός εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Δεν φυλακίζεται σε εποχές, σχήματα, συνθήκες, ανάγκες, νοοτροπίες. Είναι Θεός εκπλήξεων. Προφητεύουν και «... ἐν τῇ παρεμβολῇ Ἐλδάδ καί Μωδάδ...» (Αριθμ. 11) και δεν απορρίπτονται! Απορρίπτεται μόνον «ὁ τό Αἷμα τῆς διαθήκης κοινόν ἠγησάμενος...» (Εβρ. 10, 29).

Η αγάπη και η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού, είναι αυτά που κρίνονται «καθ’ ἑκάστην» μέσα στην καρδιά μας. Είναι αυτά που αυξομειώνονται. Είναι τα θέματα για τα οποία οι ίδιοι οι Απόστολοι ζήτησαν από τον Χριστό προσθήναι.  Είναι η, σ’ αυτόν τον κόσμο, "νυκτομαχία" μας, όπως έλεγε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος διαμαρτυρόμενος ότι «Χριστός καθεύδει...».

Και επειδή δεν είναι εύκολο να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς εκτυλίσσεται μπροστά μας, όταν είμαστε παρόντες (και φυσικά "πρέπει" να είμαστε παρόντες κάθε Κυριακή) στην Θεία Ευχαριστία, τώρα, ξαναρχίζοντας τις Ευχαριστιακές μας συνάξεις, ας έχουμε στο μυαλό μας όλα τα προηγούμενα, ας τα συζητήσουμε με τον ποιμένα μας και τους αδελφούς μας και ας κάνουμε καθημερινή "αφοσίωση" μας την προσευχή του μεσαιωνικού ευχαριστιακού ύμνου:

Με αφοσίωση σε λατρεύω, κρυμμένη Θεότητα,

Εσένα τον αληθινά παρόντα κάτω απ’ αυτά τα σχήματα·

Όλη η καρδιά μου υποτάσσεται μπροστά σου,

αφού να σε θεωρήσει πλήρως, αστοχεί.

Πάνω στον σταυρό ήταν κρυμμένη μόνο η Θεότητα·

εδώ είναι το ίδιο κρυμμένη και η ανθρώπινη ιδιότητα:

και στις δύο ωστόσο, πιστεύοντας και ομολογώντας τες,

ζητώ εκείνο που ζήτησε ο μετανοημένος ληστής.

Χωρίς πληγές, σαν τον Θωμά, να εξετάζω·

«Ο Θεός μου» κι εγώ να σε ομολογώ.

Κάνε με να πιστεύω σ’ Εσένα όλο και περισσότερο,

Σ’ Εσένα να έχω την ελπίδα μου, Εσένα ν’ αγαπώ.

Ω μνήμη του θανάτου του Κυρίου,

το ζωντανό ψωμί που δίνει στους ανθρώπους ζωή,

δώσε στην ψυχή μου να ζει από Σένα,

τη δική σου γλυκύτητα να γεύεται και εδώ παντοτινά.

Σπλαχνικέ πελεκάνε Κύριε Ιησού,

εμένα τον ακάθαρτο καθάρισέ με, με το Αίμα Σου,

που μια του σταγόνα κάνει να σωθεί

όλος ο κόσμος απ’ όλες τις αμαρτίες του.

Αυτά εν αναμονή της συναντήσεως μας στην Θ. Λειτουργία.

Με αγάπη και ευχές

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Πηγή: enoriako info