ΤΥΦΛΟΣ και ΚΟΥΦΟΣ…! για πάντα;; - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Κυριακή Ζ' Ματθαίου –

ΤΥΦΛΟΣ και ΚΟΥΦΟΣ…! για πάντα;;

Είναι ουσιαστική στέρηση να μην μπορείς να αισθανθείς όσα όμορφα υπάρχουν και συμβαίνουν γύρω σου, και να νομίζεις ότι η νομοτέλεια της ανάγκης είναι ο λόγος και η κατάληξη… των πάντων! Τα χρώματα και η ομορφιά δεν έχουν χρηστική αναγκαιότητα! Είναι βέβαια εξίσου μεγάλο θέμα και δυσκολία να μην μπορείς να συνειδητοποιήσεις τους κινδύνους, αφού μέσω των οφθαλμών φτάνουν τα σήματα στον εγκέφαλο!

Αυτά είναι παγκοίνως αποδεκτά και αυτονόητα. Ο άγιος Αντώνιος, όμως, σε έναν τυφλό (τον συγγραφέα Δίδυμο τον λεγόμενο Τυφλό) ο οποίος τον επισκέφθηκε για συμβουλή, είπε: Θάρρος, Δίδυμε, δεν φτάνει για τους ανθρώπους αυτό που έχουν όλα τα ζώα! Δεν αρκεί να λειτουργεί το οπτικό νεύρο. Βλέπει κανείς βεβαίως με τα μάτια, κι αν δεν λειτουργούν έχει φυσικά μια μεγάλη δυσκολία, είναι όμως απείρως μεγαλύτερη η δυσκολία, όταν δεν βλέπει με την καρδιά. Με τα μάτια βλέπει εικόνες. Με την καρδιά βλέπει αξίες. Μόνο με τα μάτια της καρδιάς (όταν λειτουργούν) βλέπει ο άνθρωπος την αξία και την σειρά στα πράγματα της ζωής.

Για σκέψου, τι αξία έχει να βλέπω την πεπονόφλουδα στο διάβα μου και να αποφεύγω το πέσιμο, αλλά καθόλου να μην μπορώ να υπονοιαστώ την ύπαρξη των παθών, που με ρίχνουν κάθε μέρα σε χίλιες πτώσεις-εξαρτήσεις.

Για σκέψου, να μπορώ να δω το τυχόν σκουλήκι στο μήλο που τρώω, και όμως καθόλου να μην μπορώ να δω τον διάβολο, που έχει χωθεί σαν το σκουλήκι μέσα σ’ αυτά που φαντάζομαι ότι είναι δικά μου και τροφή μου. Να «τρέφομαι» από τις δαιμονικές υποδείξεις-συντηρήσεις, και ουδόλως να μου είναι ορατό κάτι τέτοιο.

Για σκέψου, να βλέπω την λακκούβα που υπάρχει στην πορεία μου και να την αποφεύγω για να μη συντριβώ μέσα της, κι όμως να μην μπορώ να δω την πελώρια καταπακτή της κόλασης που είναι ο εγωισμός μου, και να φαντάζει στα τυφλά μάτια της καρδιάς μου ως επιδιωκόμενη κατάληξη!!

Ο Χριστός, στο σημερινό Ευαγγέλιο (Ματθ. 9,29), όταν συναντάει δύο τυφλούς τους θεραπεύει λέγοντας : «κατά τήν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν».

Ας αναρωτηθούμε εμείς, τι εννοούμε ακούγοντας την λέξη πίστη; Να παραδέχεσαι περίεργα πράγματα; Να «καταπίνεις» ανόητα γεγονότα; Να συμφωνείς με ανεξέλεγκτα συμβάντα; Όχι. Τίποτα απ’ αυτά.

Πίστη είναι να μάθω ν’ αγαπάω και να εμπιστεύομαι. Όμως για κάτι τέτοιο, τι με εμποδίζει; Η αγάπη προς τον εαυτό μου! Δηλαδή τα πάθη μου! Αφού αγάπη του εαυτού μας είναι τα ψυχικά και τα σωματικά μας πάθη. Γι’ αυτό εκείνος ο γέροντας στην έρημο της Αιγύπτου δίδασκε: «Τά πάθη ἡμῶν τεῖχος χαλκούν ἐστίν ἀνά μέσον ἡμῶν καί τοῦ Θεοῦ». Τα πάθη μας είναι χάλκινο τείχος που μας χωρίζει από τον Θεό.

Η δυσκολία της πίστης έγκειται στο γεγονός ότι δεν δεχόμαστε το θέλημα του Θεού ως κριτήριο των ενεργειών μας, ΠΑΝΩ από μας. Και αυτή η δυσκολία αυξάνει, γιατί η αγάπη για το πρόσωπο του Χριστού έχει την απαίτηση… της αγάπης κάποιου που δεν τον βλέπουμε, όπως λέει ο Χριστός στον Θωμά: Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες! Τους ανθρώπους, πρώτα τους γνωρίζουμε και μετά τους αγαπάμε· τον Θεό, πρώτα τον αγαπάμε και μετά τον γνωρίζουμε!!

Μέσα σ’ αυτά, η πίστη «διατρέχει» κινδύνους πολλούς! Μπορεί να γίνει ιδεολογία. Μπορεί να γίνει φοβία. Μπορεί να γίνει δεισιδαιμονία. Οι άνθρωποι παρ’ ότι δεν έχουν σχέση με τον Θεό, όταν συμβεί στους ίδιους κάτι που δεν ελέγχεται από τον εαυτό τους (αρρώστια, τύφλωση, κώφωση, παράλυση κ.ά.), τότε χωρίς πολύ δισταγμό αμέσως φωνάζουν: Ἐλέησον ἡμᾶς… όπως στο σημερινό Ευαγγέλιο οι τυφλοί.

Ο Χριστός ρωτάει: Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι; Ως απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση, όλοι μας έχουμε την πιθανότητα να πούμε ότι πράγματι Τον αγαπάμε και ότι αφηνόμαστε στα χέρια Του, όπως και αν Εκείνος απαντήσει, αλλά και όλοι έχουμε την πιθανότητα, τρομαγμένοι από την αρρώστια «να συμφωνούμε σε όλα», έχοντας μόνη έγνοια και μόνο ενδιαφέρον την απαλλαγή από την αρρώστια, που μας στερεί τον έλεγχο του εαυτού μας.

Οι ώρες των πειρασμών και του διλήμματος αποσαφηνίζουν τα κίνητρα και την ποιότητα της καρδιάς μας. Φανερώνουν: αν, και πώς, και πόσο αυτή βλέπει !

Ο Χριστός, αφού θεράπευσε τους τυφλούς, συνεχίζει με μια περίεργη εντολή: «Προσέξτε να μην το μάθει κανείς!» Ποιό, Χριστέ μου; Ήμασταν δέσμιοι, τυφλοί. Τώρα, μετά την θεραπεία μας από εσένα, είμαστε ελεύθεροι, βλέποντες. Τι μας λες να μην το μάθει κανείς;! Ποιο; Αυτό που όλοι πλέον μπορούν άμεσα μόνοι τους να διαπιστώσουν; Παραλογίζεσαι ή λες κάτι άλλο; Φυσικά δεν παραλογίζεσαι, τι είναι λοιπόν αυτό που μας διατάζεις;

Απλώς: Να Τον εμπιστευόμαστε στα πάντα. Σε όσα θεωρούμε λογικά, και σε όσα… «εξωλογικά» (εμείς οι σοφοί…). Να συνειδητοποιήσουμε ότι πίστη είναι η αυτοπαράδοση, σε όσο γίνεται μεγαλύτερο βαθμό και βάθος. Όταν πρόκειται για κάτι εντυπωσιακό και μεγάλο, ευκολότερα «σταματάμε» για να το σκεφτούμε, όταν όμως η εντολή είναι κάτι απλό, τότε ξιπαζόμαστε ανοηταίνοντας και ξεχνώντας εκείνο το αρχαίο: «Αν ο προφήτης σού έλεγε κάτι δύσκολο και εντυπωσιακό, δεν θα το έκανες; Τώρα, που ο ίδιος σού λέει κάτι απλό, γιατί δεν το τηρείς;» (Δ΄ Βασ. 5, 13).

Η πίστη είναι η ισόβια περιπέτειά μας. Είναι ο δείκτης εμπιστοσύνης μας στο πρόσωπο του Χριστού. Είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης να Του πούμε κι εμείς μαζί με τους αποστόλους: «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν» (Λουκ. 17, 5).

Λίγη πίστη θα φέρει τις ψυχές μας στον ουρανό.

Πολλή πίστη θα φέρει τον ουρανό στις ψυχές μας.

Τότε κι εμείς θα πάψουμε να είμαστε «τυφλοί και κουφοί»… για πάντα, και θα έχουμε αυτιά για να ακούμε (Ματθ. 13, 43) και μάτια, που θα τα «εγχρίσουμε» με το κολλύριο της πίστεως, «ἵνα βλέπωμεν» (Αποκ. 3, 18). Αμήν.

Με αγάπη και ευχές

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Πηγή: Enoriako info