Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΝΑΣ ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ - Παύλος Σαββίδης

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΕΝΑΣ ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Μέσα στη ζόφωση των ημερών, την αφόρητη πίκρα της βεβήλωσης της Αγια-Σοφιάς μας, της επαπειλούμενης επαναφοράς της πανδημίας και όχι μόνο, όλων τα βλέμματα των ορθοδόξων πιστών είναι σταθερά, πονεμένα και παρακλητικά, για να πανηγυρίσουνε την πάνσεπτη Κοίμησή της, την Ανάσταση- Μετάστασή και ταυτόχρονα ζωηφόρο θάνατό της, στο αυγουστιάτικο Πάσχα του Καλοκαιριού.

Και ο βαθύς αναστεναγμός στα χείλη όλων μας είναι αυτό το πολυσήμαντο όνομα: «Μαρία». Γιατί είναι το πιο όμορφο, το πιο ιερό, το πιο αγαπημένο γυναικείο όνομα επάνω στη γη. Το προφέρουμε, το κραυγάζουμε, το τραγουδούμε, το αναφέρουμε μ’ ελπίδα και πίστη στην κάθε προσευχή μας. Στην κάθε της γιορτή, μα ακόμα πιο πολύ στην Κοίμησή της, τής προσφέρουμε με την καρδιά μας ό,τι εκλεκτό ανθίζει στην ψυχή μας, ευλάβεια, ευγνωμοσύνη, αφοσίωση, αναστεναγμό, δάκρυ.

Όμως,  η Μητέρα του Χριστού που είναι η ζωή, δεν μπορεί παρά να ζει και να ’ναι και πάλι κοντά μας. Της το λένε τα χείλη κι η καρδιά μας στη γιορτή της, ψάλλοντας: «εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε». Είναι μια βεβαιότητα αυτή της ψυχής μας, που βγαίνει κατ’ ευθείαν από την πίστη μας, κι απ’ τη ζωή μας. Και από τότε η Κοίμησή της στο κύλισμα των αιώνων, η φωτεινή μορφή της γλυκαίνει τις ψυχές όλων των ορθοδόξων παιδιών της. Να προχωρήσουμε όμως κι άλλο.

Προσκυνούμε με άπειρη ευλάβεια την εικόνα της στις εκκλησίες μας.  Και στα σπιτικά μας καίει ακοίμητο το καντήλι μας μπροστά της.

Πρωΐ και βράδυ την ατενίζουμε ευλαβικά και της μιλάμε σαν παιδιά της, και φυσικά πάντοτε και κάθε χρόνο στα προσκυνήματά της χιλιάδες οι προσκυνητές, παιδιά και νέοι και λευκασμένοι γέροι. Όλοι την έχουμε Μάνα.

Η Θεοτόκος είναι η χαρά και η μεσίτρια της χαράς του κόσμου. Κατά την ενατένιση της ουράνιας ομορφιάς καταπραΰνεται η θλίψη, και βρίσκεται η χαρά όλων των θλιμμένων, η παρηγοριά στη λύπη και τα βάσανα. Είναι η εγγυήτρια των αμαρτωλών, η απαλότητα των μοχθηρών καρδιών, εκείνη που υπακούει γοργά, η απελευθέρωση όποιου υποφέρει, η ελεήμων θεραπεύτρια, ο φύλακας άγγελος του κόσμου, από αυτή και γι’ αυτή αγαλλιάται κάθε δημιούργημα και το ανθρώπινο γένος.

Να περάσουμε τώρα και στην αντίπερα όχθη, στο λαό του Θεού που με τόση λαχτάρα περιμένει να γιορτάσει την Πάνσεπτη Κοίμησή της. Να ξεδιψάσει τα φρυγμένα απ’ το λίβα της αμαρτίας  χείλη του, να νιώσει έστω και για λίγο τη στοργή και το απαλό της χάδι, και ν’ αφήσει ευλαβικό τον ασπασμό στα κράσπεδα της άγιας και θαυματουργικής εικόνας της. Επιθυμεί μυστικά ή φανερά, να εκφράσει τον πόνο του, να κλάψει για την Αγια-Σοφιά, και δυστυχώς να προσθέσει νέο και πιο επώδυνο οδυρμό, αφού οι άνομες-παράνομες διαταγές του Καίσαρα με την ένοχη ανοχή εκκλησιαστικών υπευθύνων, τσαλακώνουν το μασκοφορεμένο  πρόσωπό του, υποχρεώνοντάς τον μέσα στο σπίτι της Παναγίας, αλλά και του κάθε Ναού του Υιού Της, να την ασπάζεται με τούτο τον άπρεπο τρόπο, με το φόβο(!) μήπως η Χάρη της δεν μπορεί να αποτρέψει τον ιό από τους λάτρεις του Υιού Της, και οι πιστοί γίνουν εγκληματικοί φορείς της πανδημίας του covid 19!.

Όμως,  δίκαια το λέμε, έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης αφού όπως  λένε σύγχρονοι, αγιασμένοι διακριτικοί Γέροντες, οι τρεις σύγχρονες φαραωνικές πληγές, βλασφημίες, εκτρώσεις και ομοφυλοφιλίες, έφεραν την δίκαιη αποστροφή της Μητέρας του Θεού!

Όσοι ορθόδοξοι πρόσχωμεν! Η επώδυνη και νινευϊτική μετάνοια είναι πλέον μονόδρομος! Γόνατα, δάκρυα, κραυγή, και βίου αλλαγή. Έτσι μόνο θα χαροποιήσουμε την Θεομάνα, και έχουμε βάσιμες τις ελπίδες μας ότι θα υπερισχύσει η ευσπλαγχνία της. Και ο τελικός λόγος. Η Κυρία Θεοτόκος ακόμα δεν είπε τον τελικό της λόγο. Γι’ αυτό όσοι πολέμησαν φανερά ή κρυφά, όσοι δεν αντιτάχθηκαν ή ανέχθηκαν, όσοι έβαλαν την προσωπική τους υγεία με μάσκα μέσα στην Εκκλησία πάνω από την Θεομητορική προστασία, όσοι κατέδωσαν, για όλους αυτούς θα ισχύσουν –κατά τον άγιο Παϊσιο-οι πνευματικοί νόμοι με τις όποιες συνέπειες. Άς ελπίσουμε όμως στην μετάνοιά τους, υπάρχουν περιθώρια.

Κι εμείς εγκάρδια να της ψάλλουμε: «Άλαλα τα χείλη των ασεβών των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν…».

Παύλος Σαββίδης, 

Θεολόγος