Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει αν θα χαθούμε;
Χριστούγεννα 2020
Οι μέρες που περνάμε μοιάζουν
πολύ στις συνθήκες που βίωναν οι απόστολοι, όντας στην μέση της λίμνης–θάλασσας
της Γαλιλαίας, στο «μάτι» μιας άγριας θαλασσοταραχής, που... απειλούσε να τους
στείλει στον βυθό και αυτούς και τον Χριστό που... «κοιμόταν μακαρίως» στην
πρύμνη του καραβιού!! Ο φόβος πλημμύριζε την καρδιά τους και η απορία έφερνε
απερίγραπτη σύγχυση στο μυαλό τους. Και ο Χριστός κοιμόταν...
«Πού είναι ο Θεός, τώρα στην κρίση; Γιατί δεν κατεβαίνει, δεν έρχεται να λύσει το πρόβλημα;»
Αυτά τα ερωτήματα είναι ανάλογες μεταγραφές στο τώρα, της απορίας των μαθητών: «Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει αν θα χαθούμε»; Είναι σκέψεις που ξεφυτρώνουν μέσα στο ανθρώπινο μυαλό όταν βλέπει ένα συγκεκριμένο κίνδυνο να πλησιάζει και αυτόν τον ίδιο. Αν ήταν στο άλλο ημισφαίριο, αν αφορούσε μόνον τους... Κινέζους, μάλλον καθόλου δεν θα καθόταν να το σκεφτεί, θα τοποθετούνταν στην «βάση»: «Άστους να το λύσουν...! Δεν με νοιάζει». Όταν αυτό το λέμε για άλλους, μας είναι αδιάφορο..., όταν όμως το ακούμε, μας είναι οδυνηρό! Είναι μια κουβέντα που φέρνει καταιγίδες στην καρδιά μας. Ο Χριστός όμως μας διδάσκει να κάνουμε και να λέμε ό,τι και όσα θέλουμε να μας κάνουν και να μας πουν...!!
Τα Χριστούγεννα απαντούν στα ερωτήματα αυτά. Απαντούν βεβαίως όχι όπως θα θέλαμε ή νομίζουμε, αλλά όπως είναι υγιές και αναγκαίο, προκειμένου να μεγαλώσουμε και να μη μείνουμε κακομαθημένα νήπια, που ουρλιάζουν όταν το μπιμπερό φύγει από το στόμα τους!
Πολλές φορές εμείς οι χριστιανοί μοιάζουμε με εντυπωσιακή αναλογία στους παλαιούς Εβραίους της εποχής του Χριστού. Θέλανε εκείνοι ένα Μεσσία, που θα τους απελευθερώσει από την δουλεία και θα τους αναδείξει κοινωνικά. Τους ήρθε ένας που ήταν ένα Αρνί του Θεού, που σήκωσε στους ώμους του τις αμαρτίες των ανθρώπων. Θέλουμε και εμείς κάποιον που θα κάνει κάτι (...ας κάνει ό,τι θέλει...!!) και απλώς θα μας απαλλάξει από τον ιό! Εκείνοι τότε δεν άντεχαν να αναγνωρίσουν στην απλότητα της ταπείνωσης του Χριστού το μεγαλείο Αυτού που μπορεί να γίνει μικρός ακριβώς επειδή είναι μεγάλος. Ήθελαν εντυπώσεις και λύσεις γρήγορες.
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της ταπείνωσης του Θεού. Ο Θεός έρχεται και «συγκατοικεί» με μας. Αγάπη και ταπείνωση είναι οι δύο «ράγες» πάνω στις οποίες κυλάει, στη γη και στη ζωή μας, το πρόσωπο του Χριστού-Θεού. Εμείς θέλουμε ένα υπερηχητικό αεροπλάνο. Αυτός μας λέει... προσγειωθείτε, απ’ όσο ψηλά πέφτει κάποιος, τόσο πιο συντριπτική είναι η πτώση του! Εμείς δεν Τον ακούμε. Εμείς τα θέλουμε όλα fast και free. Αυτός μας λέει, δεν αγαπάς αν δεν δεσμευτείς και δεν συμπορευθείς! Με τον άλλον «συνυπογράφουμε» συμβόλαιο συμφωνούμε με όλη μας την καρδιά. Δεν κάνουμε εταιρεία περιορισμένης (ή και ακόμα καλύτερα) καμίας ευθύνης!
Γι’ αυτό και μείς κάναμε τα Χριστούγεννα φολκλόρ! Τα εξαντλούμε στο να στέλνουμε εποχιακές ευχές. Και αγωνιζόμαστε να αυξηθεί ο τζίρος των καταστημάτων. Τον «ξεντύσαμε» από τον Σταυρό της ταπείνωσης και της θυσίας και Τον κάναμε χρήσιμο προσωπικό προπονητή στο γυμναστήριο της αυτοανέλιξής μας. Του επιτρέπουμε παρέμβαση light, για μια «ιδιωτική αναζήτηση», και Τον αποκλείουμε από τα κριτήρια με τα οποία κάνουμε τις επιλογές μας. Τον κάναμε χρήσιμο αδιάφορο. Φτιάξαμε μια θρησκεία εγωκεντρική, μια αερόβια άσκηση, που έχει σχεδιαστεί για να προκαλεί ηρεμία!
Το να είσαι χριστιανός δεν σημαίνει αποχώρηση από τον κόσμο· ειδικά σε μια εποχή κρίσης. Ο Χριστός μπορεί να κηρύττει την Βασιλεία του Θεού, αλλά αυτό δεν είναι μια παγκόσμια φαντασίωση. Είναι μια κριτική όσων θέλησαν και έστησαν ψευδή υποκατάστατά της. Στη Βασιλεία του Θεού οι φτωχοί είναι πρώτοι και οι πλούσιοι τελευταίοι. Και η κύρια προσευχή που μας παρέδωσε είναι αίτημα να ’ρθεί αυτή η Βασιλεία.
Φέτος ακυρώθηκαν οι εορτασμοί για τα... Χριστούγεννα. Ήδη από χρόνια είχαν ακυρωθεί τα ίδια τα Χριστούγεννα. Αυτό που είναι το περιεχόμενο και το κυρίως θέμα δεν μας πονούσε. Μόλις έλειψε το περιτύλιγμα... ουρλιάζουμε σαν τα μωρά που χάσανε το μπιμπερό! Ο Χριστός έγινε νήπιο για κάποιο βιολογικό διάστημα για να μη μας αφήσει να είμαστε ισοβίως νήπιοι. Έγινε σαν εμάς, για να γίνουμε (με δική μας ελεύθερη ανταπόκριση) και μείς σαν Εκείνον. Δεν ήρθε να μας ελευθερώσει από τον ιό (...για να συνεχίσουμε το παιχνίδι...!) όπως δεν γλύτωσε τα νήπια από την σφαγή. Μπήκε μέσα στο μυστήριο της ανθρώπινης ζωής, για να αποχτήσει η ζωή μας ποιοτικό περιεχόμενο ταπείνωσης και αγάπης και να μην είναι αβίωτη. Όχι για να μην έχει τέρμα! Ήρθε όπως λέει η Αποκάλυψη «περιβεβλημένος ἱμάτιον βεβαμμένον ἐν αἵματι, καὶ κέκληται τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» (Αποκ. 19, 13) δηλαδή ήρθε «με ρούχο βαμμένο στο αίμα (με σάρκα δηλαδή) και ονομάζεται ο λόγος του Θεού».
Γι’ Αυτόν τον Λόγο του Θεού, που δεν μπορεί να τον φιμώσει το σκοτάδι, μιλάει ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος που μας βοηθάει να ξεπεράσουμε «τα παχύτερα εμπόδια», τα φαινόμενα, και να δούμε πίσω απ’ το φυσικό Σώμα του Χριστού τον Λόγο του Θεού. Σήμερα και για μας, πίσω από την εξωτερική της εικόνα, ατυχώς δεν φαίνεται με γοητευτική σαφήνεια, όπως θάπρεπε, το μυστήριο της Εκκλησίας, μέσα στο οποίο ο χριστιανός «ἐκκεντρίζεται εἰς καλλιέλαιον» (Ρωμ. 11, 24) συσσωματώνεται στο Χριστό, και αξιολογεί και δρα, όπως ο Χριστός. Δηλαδή ζει μαζί Του με την καρδιά και το μυαλό.
Τελικώς πώς μπορούμε να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα οι Χριστιανοί;
Κατ’ αρχάς διαβάζοντας την περιγραφή του γεγονότος στους Ευαγγελιστές Ματθαίο (κεφ. 1 και 2) Λουκά (κεφ. 1 και 2).
Κατόπιν αποφασίζοντας με ποιο από τα πρόσωπα του «δράματος» θα ταυτίσουμε τον εαυτό μας.
Και στο τέλος ξεκαθαρίζοντας μέσα μας ότι οι προβληματισμοί μας, για την κρίση που περνάμε, είναι έντονοι γιατί έχουμε ξεχάσει ότι το Ευαγγέλιο είναι αυτό που πρώτο απ’ ο,τιδήποτε μας βάζει σε κρίση!
Αν αυτά τα κάνουμε τότε θα ισχύει αυτό που λέει το τραγούδι:
«Τώρα δεν φοβόμαστε,
παρόλο που ξέρουμε
ότι υπάρχουν πολλά να φοβηθούμε».
Εύχομαι νάχουμε όλοι επιλέξει την σωστή απάντηση και στάση μπροστά σ’ αυτά που μας θέτει ο Χριστός και το Ευαγγέλιο πρωτευόντως, και μετά η συγκυρία της κρίσης που περνάμε.
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
«Πού είναι ο Θεός, τώρα στην κρίση; Γιατί δεν κατεβαίνει, δεν έρχεται να λύσει το πρόβλημα;»
Αυτά τα ερωτήματα είναι ανάλογες μεταγραφές στο τώρα, της απορίας των μαθητών: «Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει αν θα χαθούμε»; Είναι σκέψεις που ξεφυτρώνουν μέσα στο ανθρώπινο μυαλό όταν βλέπει ένα συγκεκριμένο κίνδυνο να πλησιάζει και αυτόν τον ίδιο. Αν ήταν στο άλλο ημισφαίριο, αν αφορούσε μόνον τους... Κινέζους, μάλλον καθόλου δεν θα καθόταν να το σκεφτεί, θα τοποθετούνταν στην «βάση»: «Άστους να το λύσουν...! Δεν με νοιάζει». Όταν αυτό το λέμε για άλλους, μας είναι αδιάφορο..., όταν όμως το ακούμε, μας είναι οδυνηρό! Είναι μια κουβέντα που φέρνει καταιγίδες στην καρδιά μας. Ο Χριστός όμως μας διδάσκει να κάνουμε και να λέμε ό,τι και όσα θέλουμε να μας κάνουν και να μας πουν...!!
Τα Χριστούγεννα απαντούν στα ερωτήματα αυτά. Απαντούν βεβαίως όχι όπως θα θέλαμε ή νομίζουμε, αλλά όπως είναι υγιές και αναγκαίο, προκειμένου να μεγαλώσουμε και να μη μείνουμε κακομαθημένα νήπια, που ουρλιάζουν όταν το μπιμπερό φύγει από το στόμα τους!
Πολλές φορές εμείς οι χριστιανοί μοιάζουμε με εντυπωσιακή αναλογία στους παλαιούς Εβραίους της εποχής του Χριστού. Θέλανε εκείνοι ένα Μεσσία, που θα τους απελευθερώσει από την δουλεία και θα τους αναδείξει κοινωνικά. Τους ήρθε ένας που ήταν ένα Αρνί του Θεού, που σήκωσε στους ώμους του τις αμαρτίες των ανθρώπων. Θέλουμε και εμείς κάποιον που θα κάνει κάτι (...ας κάνει ό,τι θέλει...!!) και απλώς θα μας απαλλάξει από τον ιό! Εκείνοι τότε δεν άντεχαν να αναγνωρίσουν στην απλότητα της ταπείνωσης του Χριστού το μεγαλείο Αυτού που μπορεί να γίνει μικρός ακριβώς επειδή είναι μεγάλος. Ήθελαν εντυπώσεις και λύσεις γρήγορες.
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της ταπείνωσης του Θεού. Ο Θεός έρχεται και «συγκατοικεί» με μας. Αγάπη και ταπείνωση είναι οι δύο «ράγες» πάνω στις οποίες κυλάει, στη γη και στη ζωή μας, το πρόσωπο του Χριστού-Θεού. Εμείς θέλουμε ένα υπερηχητικό αεροπλάνο. Αυτός μας λέει... προσγειωθείτε, απ’ όσο ψηλά πέφτει κάποιος, τόσο πιο συντριπτική είναι η πτώση του! Εμείς δεν Τον ακούμε. Εμείς τα θέλουμε όλα fast και free. Αυτός μας λέει, δεν αγαπάς αν δεν δεσμευτείς και δεν συμπορευθείς! Με τον άλλον «συνυπογράφουμε» συμβόλαιο συμφωνούμε με όλη μας την καρδιά. Δεν κάνουμε εταιρεία περιορισμένης (ή και ακόμα καλύτερα) καμίας ευθύνης!
Γι’ αυτό και μείς κάναμε τα Χριστούγεννα φολκλόρ! Τα εξαντλούμε στο να στέλνουμε εποχιακές ευχές. Και αγωνιζόμαστε να αυξηθεί ο τζίρος των καταστημάτων. Τον «ξεντύσαμε» από τον Σταυρό της ταπείνωσης και της θυσίας και Τον κάναμε χρήσιμο προσωπικό προπονητή στο γυμναστήριο της αυτοανέλιξής μας. Του επιτρέπουμε παρέμβαση light, για μια «ιδιωτική αναζήτηση», και Τον αποκλείουμε από τα κριτήρια με τα οποία κάνουμε τις επιλογές μας. Τον κάναμε χρήσιμο αδιάφορο. Φτιάξαμε μια θρησκεία εγωκεντρική, μια αερόβια άσκηση, που έχει σχεδιαστεί για να προκαλεί ηρεμία!
Το να είσαι χριστιανός δεν σημαίνει αποχώρηση από τον κόσμο· ειδικά σε μια εποχή κρίσης. Ο Χριστός μπορεί να κηρύττει την Βασιλεία του Θεού, αλλά αυτό δεν είναι μια παγκόσμια φαντασίωση. Είναι μια κριτική όσων θέλησαν και έστησαν ψευδή υποκατάστατά της. Στη Βασιλεία του Θεού οι φτωχοί είναι πρώτοι και οι πλούσιοι τελευταίοι. Και η κύρια προσευχή που μας παρέδωσε είναι αίτημα να ’ρθεί αυτή η Βασιλεία.
Φέτος ακυρώθηκαν οι εορτασμοί για τα... Χριστούγεννα. Ήδη από χρόνια είχαν ακυρωθεί τα ίδια τα Χριστούγεννα. Αυτό που είναι το περιεχόμενο και το κυρίως θέμα δεν μας πονούσε. Μόλις έλειψε το περιτύλιγμα... ουρλιάζουμε σαν τα μωρά που χάσανε το μπιμπερό! Ο Χριστός έγινε νήπιο για κάποιο βιολογικό διάστημα για να μη μας αφήσει να είμαστε ισοβίως νήπιοι. Έγινε σαν εμάς, για να γίνουμε (με δική μας ελεύθερη ανταπόκριση) και μείς σαν Εκείνον. Δεν ήρθε να μας ελευθερώσει από τον ιό (...για να συνεχίσουμε το παιχνίδι...!) όπως δεν γλύτωσε τα νήπια από την σφαγή. Μπήκε μέσα στο μυστήριο της ανθρώπινης ζωής, για να αποχτήσει η ζωή μας ποιοτικό περιεχόμενο ταπείνωσης και αγάπης και να μην είναι αβίωτη. Όχι για να μην έχει τέρμα! Ήρθε όπως λέει η Αποκάλυψη «περιβεβλημένος ἱμάτιον βεβαμμένον ἐν αἵματι, καὶ κέκληται τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» (Αποκ. 19, 13) δηλαδή ήρθε «με ρούχο βαμμένο στο αίμα (με σάρκα δηλαδή) και ονομάζεται ο λόγος του Θεού».
Γι’ Αυτόν τον Λόγο του Θεού, που δεν μπορεί να τον φιμώσει το σκοτάδι, μιλάει ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος που μας βοηθάει να ξεπεράσουμε «τα παχύτερα εμπόδια», τα φαινόμενα, και να δούμε πίσω απ’ το φυσικό Σώμα του Χριστού τον Λόγο του Θεού. Σήμερα και για μας, πίσω από την εξωτερική της εικόνα, ατυχώς δεν φαίνεται με γοητευτική σαφήνεια, όπως θάπρεπε, το μυστήριο της Εκκλησίας, μέσα στο οποίο ο χριστιανός «ἐκκεντρίζεται εἰς καλλιέλαιον» (Ρωμ. 11, 24) συσσωματώνεται στο Χριστό, και αξιολογεί και δρα, όπως ο Χριστός. Δηλαδή ζει μαζί Του με την καρδιά και το μυαλό.
Τελικώς πώς μπορούμε να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα οι Χριστιανοί;
Κατ’ αρχάς διαβάζοντας την περιγραφή του γεγονότος στους Ευαγγελιστές Ματθαίο (κεφ. 1 και 2) Λουκά (κεφ. 1 και 2).
Κατόπιν αποφασίζοντας με ποιο από τα πρόσωπα του «δράματος» θα ταυτίσουμε τον εαυτό μας.
Και στο τέλος ξεκαθαρίζοντας μέσα μας ότι οι προβληματισμοί μας, για την κρίση που περνάμε, είναι έντονοι γιατί έχουμε ξεχάσει ότι το Ευαγγέλιο είναι αυτό που πρώτο απ’ ο,τιδήποτε μας βάζει σε κρίση!
Αν αυτά τα κάνουμε τότε θα ισχύει αυτό που λέει το τραγούδι:
«Τώρα δεν φοβόμαστε,
παρόλο που ξέρουμε
ότι υπάρχουν πολλά να φοβηθούμε».
Εύχομαι νάχουμε όλοι επιλέξει την σωστή απάντηση και στάση μπροστά σ’ αυτά που μας θέτει ο Χριστός και το Ευαγγέλιο πρωτευόντως, και μετά η συγκυρία της κρίσης που περνάμε.
Με αγάπη και ευχές,
για ουσιαστικά Χριστούγεννα.
π. Θεοδόσιος
1 σχόλιο:
Αμήν!
Δημοσίευση σχολίου