Τι καλά που είμαστε εμείς και πόσο ορθόδοξα φρονούμε! - π. Βασιλείου Χριστοδούλου

 
Τι είναι επιτέλους εκείνο το «εγώ ήρθα για να έχουν όλοι ζωή, και μάλιστα ζωή περίσσια»; Γιατί δεν κάνουμε αυτό κορνίζα;

Για την απάντηση τη βρίσκει κανείς αν αφουγκραστεί με σκέψη σοβαρή τις συζητήσεις που γίνονται σε πολλά μοναστήρια μας κυρίως μετά τη Θεία Λειτουργία αλλά και κατά τις επισκέψεις προσκυνητών σ΄αυτά. Οι συζητήσεις που ανοίγονται συνήθως με τους μοναχούς ή με τις μοναχές είναι γύρω από το σύγχρονο κατάντημα του κόσμου, για την απιστία των ανθρώπων, για το πόσο ακατήχητοι και αδιάφοροι είναι οι άνθρωποι, για το τραγικό αμάρτημα του παντελονιού των γυναικών, για όλα τα επαπειλούμενα δεινά και τις συμφορές που έρχονται, για τα «σημεία» των καιρών και τις προφητείες περί καταστροφής, πολέμων και λιμών που αφθονούν στο διαδίκτυο, για τους προδότες της πίστεως οικουμενιστές (πατριάρχες, επισκόπους, ιερείς και θεολόγους), για τους αιρετικούς καθολικούς και προτεστάντες, για το αποκλειστικό κριτήριο ηθικής αξιοσύνης του  ανθρώπου: τις προγαμιαίες σχέσεις, μαζί βέβαια με την υποφώσκουσα ικανοποίηση: τι καλά που είμαστε εμείς και πόσο ορθόδοξα φρονούμε.

Φεύγεις από τη μονή κι έχει μαυρίσει η ψυχή σου . Αισθάνεσαι το σκοτάδι παντού να κυριαρχεί. Σε πιάνει πραγματικά απελπισία συνειδητοποιώντας το τραγικό επίπεδο των συζητήσεων αυτών.

Έρχεται βέβαια και η στιγμή που ανοίγεις ένα βιβλίο με το απόσταγμα ζωής και εμπειρίας ενός Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, και το πώς εκείνος μιλούσε στους μοναχούς και στις μοναχές του, το βάθος των επισημάνσεων του και τη σοβαρότητα που αναδύουν οι λόγοι του – σοβαρότητα που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τη σχέση μας με τον Θεό-και ανασαίνει η ψυχούλα σου. Αναπνέεις έναν μοναχισμό που κοινωνεί τη Βασιλεία και μεταγγίζει στον κόσμο τη ζωή κι όχι τον θάνατο.

Τότε είναι που συνειδητοποιείς την ευθύνη που ως χριστιανοί έχουμε , να υπάρχουμε στον κόσμο φέροντας την ορμή μιας ζωής ακατάλυτης από τον θάνατο, χωρίς θρήνους. Ο κόσμος δεν χρειάζεται χριστιανούς που κλαψουρίζουν και που μοιρολατρούν, αλλά χριστιανούς που αγαπούν συμμερίζονται, που ευχαριστούν και αγκαλιάζουν, για να μεταγγίζουν την ελπίδα και να στραγγίζουν το σκοτάδι, κι όχι το αντίστροφο.

Από το βιβλίο «Σε λάθος ώρα νυχτώνει» του π. Βασιλείου Χριστοδούλου