Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ - Γεώργιος Μ. Τζουβαλάς

 Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ  

   

-Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Γεώργιος Μ. Τζουβαλάς*  

   
   
Υπερδισχίλιοι υποψήφιοι Ευέλπιδες εκαλούντο να αναπτύξουν το ως άνω θέμα («Η Δύναμις του παραδείγματος») , κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων του έτους 1948.  
Το παράδειγμα που κυριαρχούσε εκείνα τα χρόνια, μετά τη δολοφονία του Υπουργού Δικαιοσύνης Χρήστου Λαδά και την ημερήσια διαταγή του γηραιού Πρωθυπουργού Θεμιστοκλή Σοφούλη, από την Καστοριά, ήτο η αυτοθυσία των αγωνιζομένων κατά της υποκινούμενης έξωθεν ανταρσίας, η οποία είχε αποσχιστικά χαρακτηριστικά. Ο Τίτο ήθελε τη Θεσσαλονίκη, ο Δημητρώφ την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και ο Χότζα την Ήπειρο.  
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει για όλο τον κόσμο, αλλά για την Ελλάδα συνεχίστηκε ως τις 30 Αυγούστου του έτους 1949. Ήτο λοιπόν κυρίαρχο παράδειγμα το έτος 1948 για τους Έλληνες η αυτοθυσία των αγωνιζομένων για τη σωτηρία της Πατρίδος. Συνυφαίνοντο και συνυπήρχαν και άλλες αξίες που στήριζαν το θεμελιώδες υπόδειγμα.  
Οι υποψήφιοι Ευέλπιδες , εκαλούμεθα να διατυπώσουμε τις σκέψεις μας και εκρίνετο η ικανότητα μας να προσδιορίσουμε παραδείγματα και αξίες που αποδεχόμεθα ως κατευθυντήρια του βίου μας.  Πέρασαν από τότε εβδομήντα και πλέον έτη και ο γράφων-και όχι μόνο- προβληματιζόμεθα  επί του ιδίου θέματος. Το πλαίσιο πάνω στο οποίο εκαλούμεθα να προβληματιστούμε ήτο ηθικό-θρησκευτικό-πατριωτικό- οικονομικό. Αυτό το πλαίσιο αποτέλεσε και το περιχαράκωμα εντός του οποίου κινηθήκαμε στα χρόνια που ζήσαμε. Την αξία που ο καθένας μας θεωρούσε ως πρωταρχική,  είναι φυσικό να την ήθελε επεμπομένη και από τους θεσμούς και από τα πρόσωπα που διεδραμάτιζαν ουσιώδη ρόλο στο Δημόσιο και ιδιωτικό βίο του συνόλου των πολιτών μίας χώρας.  
Οι αξίες και τότε και τώρα συνυφαίνοντο με τα πρόσωπα τα οποία ηθελημένα ή άθελα αποτελούσαν σημεία-στόχους εκπομπής παραδείγματος ήσαν κατά βάσιν αι επόμεναι.  
·         Συναίσθηση ευθύνης για το έργο που επιτελεί έκαστος από του Άρχοντος μέχρι του τελευταίου πολίτου. Πολίτην υπεύθυνον  και όχι άχρηστον, όπως ο Περικλής προσδιορίζει εις τον επιτάφιον.  
·         Πίστις εις το τρίπτυχον : Θρησκεία-Πατρίς-οικογένεια, υπό την ευρείαν έννοιαν των αγαθών της αλληλοβοήθειας, αλληλεγγύης και αγάπης  και όχι της προσηλώσεως σε κανόνες και πρόσωπα απέχοντα του καλού και αγαθού.  
·         Ικανότης αυτοελέγχου και επανορθώσεως τυχόν διαπραχθέντων λαθών ή σφαλμάτων.  
·         Συνέπεια λόγων και πράξεων.  
·         Επιδίωξη κατακτήσεως της ευημερίας και της αυτάρκειας, παράλληλα θεμελίωσιν της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, δια της αποκρούσεως των κινδύνων, «το δε ελεύθερον, το εύψυχον κρίναντες, μη περιοράσθαι των πολεμικών κινδύνων». Επιστημονικαί γνώσεις και πνευματική καλλιέργεια. Τα στοιχεία αυτά αποτελούν προϋπόθεση για την απόκτηση ευημερίας και εξάπλωση αυτής εις το κοινωνικόν σύνολον.  
Είναι προφανές ότι δεν είναι εφικτό για το σύνολο των ανθρώπων να εγκολπωθούν τα προαναφερθέντα στοιχεία αξιών. Όσοι όμως μπορούν να καταστήσουν κτήμα των, έγιναν παραδείγματα προς μίμησιν και αμέσως ή εμμέσως εκινητοποίησαν δια του παραδείγματος των το σύνολο της ανθρωπότητος δια την βελτίωσιν των συνθηκών της διαβιώσεως.  
Ο εμπνευσθείς το κείμενο πάνω στο οποίο διηγωνίσθησαν οι υποψήφιοι Ευέλπιδες είχε ασφαλώς κατά νουν το καλό και όχι το κακό παράδειγμα. Το τελευταίο δεν μπορούσε να αποτελέσει παράγοντα επιτυχίας. Όμως ο ανθρώπινος νους έχει και τις παρακινήσεις του. Οι τυχοδιώκτες , οι απατεώνες, οι κακοποιοί, έχουν και αυτοί τις επιτυχίες των και αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο 21^Ος  αιώνας στον οποίον έχομεν εισέλθει μας αναγκάζει να επαναξιολήσωμε παραδείγματα, αξίες, συμπεριφορές, επιτεύγματα και συμφορές.  
Ο κόσμος ηυξήθη πληθυσμιακά αλλά κατέστη μικρός-πολύ μικρός ενώπιον του σύμπαντος που γνωρίζουμε  και εξερευνούμε πλέον.  
Στις μέρες μας άλλες αξίες αμφισβητούνται και άλλες προβάλλονται. Τα Σόδομα και τα Γόμορα που είχαμε διδαχθεί, οι απαξιοτικές και απορριπταίες μορφές ζωής , νομοθετούνται, εις ανεκτικές και μη κατακριτέες.  
Οι προτομές αγωνιστών της ελευθερίας , συνεργατών και δωρητών, καθώς και δημιουργών πολιτισμού ρυπαίνονται ή καταστρέφονται. Διαφθορές και διεφθαρμένοι τυγχάνουν προβολής και συμπαραστάσεως. Υπηρέται και προστάται των νόμων χλευάζονται και λοιδορούνται. Όλα αυτά εις στιγμάς κατά τας οποίας ο εξ ανατολών  γείτων συμπεριφέρεται προς την πατρίδα μας κατά τρόπον παρόμοιον προς εκείνον του Μουσολίνι του ‘40.  
Εις τας ζοφεράς αυτάς στιγμάς αναδύονται και φωτοδοτούν οι μορφές της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821  και μερικοί σύγχρονοι δημιουργοί που δίνουν τα πάντα για την Ελλάδα. Και ξεπλένουν τις φοβέρες, όπως την αφρικανική σκόνη, με ένα ράντισμα σαν τη βροχή.  
Σεβόμενος την μετριοφροσύνη προσώπων που κατετάσσοντο παραποιούντες την ηλίκιαν των, εις ηλικίαν στρατεύσιμων , για να μεθέξουν αγωνιζόμενοι υπέρ ιερών και οσίων, θα αναφερθείν μόνον εις τα λόγια- παραγγέλματα που ακόμα σφυρίζουν στ΄ αυτιά μου. «Ούτε σπιθαμή εδάφους στον Τούρκο. Με άκουσες Συνταγματάρχα; Για την Ελλάδα ρε, έλα να τιμήσουμε τον πεθαμένο πολεμιστή».  
 Εκείνοι που ντρόπιασαν τον Μουσολίνι στο ύψωμα 731, θα βρουν μιμητές αντάξιούς των να ντροπιάσουν και τον όμοιό του, που φωνάζει εξ Ανατολών. Το «ίτε παίδες Ελλήνων», θα ξανακουστεί και θα ξαναδοξαστεί. Από τα κόκκαλα τα ιερά θα ξεφυτρώσουν κοφτερά σπαθιά. Το παράδειγμα εκείνων των ηρώων εμπνέει και θα εμπνέει τις επόμενες γενιές Ελλήνων.  

Μετά τιμής,  

    

Γεώργιος Μ. Τζουβαλάς, Αντιστράτηγος ε.α.  

 
*O Στρατηγός ε.α . κ. Τζουβαλάς Γεώργιος ήταν Διοικητής της 16ης Μεραρχίας Πεζικού, συμμετείχε στον Πόλεμο της Κορέας, 
είναι συγγραφέας του μοναδικού έργου "Ύψωμα 731", " Γιατί ο εμφύλιος;", κ.α.