«Ο αμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν εμπέσοι εις χείρας ιατρού» - Μιχαήλ Βασ. Γαλενιανός

 «Ο αμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν εμπέσοι εις χείρας ιατρού»

 
Γράφει ο Μιχαήλ Βασ. Γαλενιανός στην Romfea.gr
Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
 
Ένα χρόνο μετά την εξάπλωση του κορωνοιού σε όλο τον κόσμο οι αντιπαραθέσεις στην κοινωνία για τα επαναλαμβανόμενα lockdown συνεχίζονται.
Άλλοι διαμαρτύρονται για το κλείσιμο των Εκκλησιών και άλλοι για το, έστω υπό περιοριστικούς όρους, άνοιγμά τους.
Κάποιοι εξεγείρονται εναντίον της σκληρότητας των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας και κάποιοι άλλοι είναι αντίθετοι με την κατά περιόδους χαλάρωσή τους.
Μερικοί κατηγορούν άλλους για παραβίαση των υγειονομικών μέτρων, ενώ τα παραβιάζουν και οι ίδιοι κ.ο.κ.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ακούγονται και φωνές αγανάκτησης ότι φτάσαμε στο σημείο να μας κυβερνούν οι λοιμωξιολόγοι.
Αν αυτό κατά κάποιο τρόπο ισχύει, μήπως πρέπει να δούμε την παρούσα κατάσταση ως συνέπεια της αμαρτίας, σύμφωνα με τον βιβλικό στίχο «ο αμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν εμπέσοι εις χείρας ιατρού» (Σοφία Σειράχ 38,15), και να μην αναζητούμε αλλού την αιτία της;
Αν πέφτει στα χέρια του γιατρού αυτός που αμαρτάνει έναντι του Δημιουργού του, γιατί να μην πέσει στα χέρια της ιατρικής κοινότητας η αμαρτάνουσα έναντι του Θεού ανθρωπότητα;
Θα αντέτεινε ίσως κάποιος ότι πάντοτε οι άνθρωποι διέπρατταν αμαρτίες, άρα σε τι διαφέρει σήμερα ο κόσμος, ώστε να συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Η διαφορά είναι ότι στην εποχή μας η αμαρτία απέκτησε θεωρητικό υπόβαθρο, απενοχοποιήθηκε και εν πολλοίς νομιμοποιήθηκε.
Αμαρτίες πάντοτε γίνονταν, αλλά δεν είχαν τη θεσμική κατοχύρωση που έχουν σήμερα και μάλιστα σε χριστιανικά, τουλάχιστον κατά πλειοψηφία πληθυσμού, κράτη.;
Δεν αποτελεί αυτό επιδείνωση της αμαρτίας που υπάρχει στον κόσμο;
Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται μόνο με τα δυσάρεστα επακόλουθα των μέτρων κατά της πανδημίας ή με την ιατρική αντιμετώπιση της νόσου και όχι με την αντιμετώπιση της συνδεόμενης με αυτή αμαρτίας.
Η Αγία Γραφή, στην ίδια συνάφεια με τον προαναφερθέντα στίχο, αναδεικνύει την αξία της ιατρικής επιστήμης, συγχρόνως όμως τονίζει και τη σημασία της κάθαρσης από την αμαρτία προς απαλλαγή από την αρρώστια.
Αφενός δηλαδή λέει «τίμα ιατρόν . . . και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος», «επιστήμη ιατρού ανυψώσει κεφαλήν αυτού, και έναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται. Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα, και ανήρ φρόνιμος ου προσοχθιεί (= σιχαθεί) αυτοίς», «ιατρώ δος τόπον, και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος, και μη αποστήτω σου, και γαρ αυτού χρεία» κ.α.
Αφετέρου πάλι προτρέπει «εν αρρωστήματί σου μη παράβλεπε, αλλ' εύξαι Κυρίω, και αυτός ιάσεταί σε, απόστησον πλημμέλειαν και εύθυνον χείρας και από πάσης αμαρτίας καθάρισον καρδίαν» (Σοφ. Σειράχ 38,1 κ. εξ.).
Το «ο αμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυτόν εμπέσοι εις χείρας ιατρού» είναι η κατακλείδα όλων των παραπάνω.
Σήμερα λοιπόν οι περισσότεροι (εξακολουθούν να) αγνοούν την ηθική διάσταση του πράγματος ή την περιορίζουν στην υποχρέωση συμμόρφωσης προς τα εκάστοτε μέτρα.
Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι αλληλοκατηγορούνται για ανικανότητα και ανευθυνότητα, παραθεωρούν όμως ότι όλοι μαζί, έστω κατά πλειοψηφία, είναι υπεύθυνοι για τη νομιμοποίηση της αμαρτίας και μάλιστα στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Το ίδιο ισχύει βέβαια σε μεγάλο βαθμό και για τους απλούς πολίτες, οι οποίοι συνηθίζουν να καταλογίζουν ευθύνες για λανθασμένους χειρισμούς σε όλους εκτός από τον εαυτό τους.
Αναρωτήθηκαν ποτέ και αυτοί μήπως πράττουν αμαρτίες έναντι του Θεού ή «συνευδοκούσι τοις πράσσουσι» (Ρωμ. 1,32) με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;
Η πολυσυζητημένη ατομική ευθύνη δεν έχει να κάνει μόνο με την τήρηση των υγειονομικών μέτρων αλλά και με την τήρηση των εντολών του Θεού.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επισημαίνει ότι «η αγαθή συνείδησις την εις τον πλησίον διά της φυλακής των εντολών αγάπην υφίστησιν. Η γαρ αγαθή συνείδησις παραβαθείσαν εντολήν ουκ έχει κατήγορον»1.
Η απειθαρχία στις εντολές του Θεού είναι χειρότερη από την απειθαρχία στις εντολές των αρχών. «Πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. 5,29).
Αυτό δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να το έχουμε συνειδητοποιήσει, με αποτέλεσμα η κακοπάθειά μας να συνεχίζεται.