Ὁ γίγαντας τῆς ἀμελείας - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 

Κυριακή Β΄ Νηστειῶν
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον
 

Του μακαριστού 

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη 

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Ὁ γίγαντας τῆς ἀμελείας

 «Πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» 

(Ἑβρ. ιβ΄3)

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα,   ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μεταξύ τῶν ἄλλων θέτει καί τό ἑξῆς ἐρώτημα: Ἄν, λέγει, κάθε παράβαση τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔλαβε δίκαιη τιμωρία, πῶς ἐμεῖς οἱ χριστιανοί θά ξεφύγουμε τήν τιμωρία, ἄν ἀμελήσουμε μιά τόσο μεγάλη καί ἀσσύληπτης ἀξίας σωτηρία, τήν ὁποία μᾶς ἐχάρισεν ὁ Χριστός;  Μέ τά λόγια αὐτά ὁ Ἀπόστο­λος τοῦ Χριστοῦ θέλει νά ἀφυπνίσει τίς συνειδήσεις μας, θέλει νά μᾶς θέσει μπροστά στίς εὐθῦνες μας, ὅσον ἀφορᾶ τό μεγάλο θέμα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας, θέλει νά μᾶς κάνει νά καταλάβουμε ὅτι δέν μποροῦμε νά παίζουμε μέ ἕνα τόσο σπουδαῖο καί σοβαρό θέμα. Ἄν στό θέμα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μαςδείξουμε ἀμέλεια, τότε θά ὑποστοῦμε τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀμέλειας.

Τί εἶναι ὅμως ἡ ἀμέλεια; Ποιά κακά προξενεῖ; Καί πῶς νικᾶται; Αὐτά τά ἐρωτήματα θά μᾶς ἀπα­σχολήσουν στή συνέχεια.

****

«Πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;»

          Ἀμέλεια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ πνευματική τεμπελιά, ἡ ὀκνηρία, ἡ ἀδιαφορία, πού δείχνουμε οἱ ἄνθρωποι γιά τή σωτηρία μας. Εἶναι μιά κατάσταση πνευματικῆς ἀναισθησίας, ὅπου η ψυχή γίνεται βαρύτερη καί ἀπό τό μολύβι καί δέν ἔχει καμμιά διαθέση γιά νά προσευχηθεῖ, οὔτε νά μελετήσει τό λόγο τοῦ Θεοῦ, οὔτε νά μετανοήσει καί νά ἐξομολογηθεῖ, οὔτε νά ἀγωνιστεῖ κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν. Ἐνῶ μπορεῖ νά βλέπετε ἕνα ἄνθρωπο νά εἶναι δραστήριος καί ἐνεργητικός στά θέματα τῆς ἐργασίας του, ἐνῶ δουλεύει ἀκούραστα γιά θέματα ὑλικά, γιά τά πνευματικά, ὅπως εἴπαμε, δέν νοιώθει καμμιά διάθεση. Ζεῖ καί κινεῖται ὡσάν νά μή ἔχει ψυχή, γιά χάρη τῆς ὁποίας κατέβηκε ὁ Θεός ἀπό τούς οὐρανούς στή γῆ καί σταυρώθηκε γιά νά τήν σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἡ ἀμέλεια ἀγνοεῖ τήν ψυχή. Τήν καταδικάζει σέ θάνατο. Γιατί πραγματικά πρόκειται γιά θανατηφόρα ψυχική ἀσθένεια. Ἤ μᾶλλον κάτια ἀκόμη χειρότερο. Ἡ ἀμέλεια εἶναι ὅπλο δαιμονικό, τό ὁποῖο χρησιμοποιεῖ ὁ ἐχθρός τῆς σωτηρίας μας, προκειμένου νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο οἱ ἅγιοι πατέρες τήν παρομοιάζουν μέ γίγαντα. Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής λέγει πολύ χαρακτηριστικά οἱ τρεῖς γίγαντες τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ λήθη ( δηλ. ἡ λησμοσύνη τῶν  ἁμαρτιῶν μας ἀλλά καί τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ), ἡ ἄγνοια (τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ) καί ἡ ὀκνηρία (ἡ ἀμέλεια). Αὐτή λοιπόν ἠ ἀμέλεια εἶναι ὁ τρίτος γίγαντας τοῦ διαβόλου, ἕνα εἶδος δαιμονικοῦ Γολιάθ, πού ἀπειλεῖ νά καταστρέψει τά πάντα. Δηλ. τί ἀκριβῶς νά κάνει;

****

          Τό πρῶτο καί μεγάλο κακό τῆς ἀμελείας εἶναι ὅτι νεκρώνει μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τή διάθεση γιά ἀγώνα πνευματικό κατά τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἄνθρωπος πού κυριαρχεῖται ἀπό τήν ἀμέλεια ἀφήνει ἀφύλακτη τήν ψυχή του Δέν ἔχει πνευματικά ἀντισώματα. Ἡ ψυχή τοῦ ἀμελοῦς ἀνθρώπου εἶναι ὅπως λέμε «ἀμπέλι ξέφραγο», μοιάζει μέ στρατόπεδο χωρίς σκοπούς. Ναι ἀλλά ἕνα στρατόπεδο ἀφύλακτο εἶναι ἤδη στά χέρια τοῦ ἐχθροῦ. Αὐτή τήν κατάσταση μᾶς τήν περιέγραψε ὁ Κύριος μέ μιά παραβολική εἰκόνα, ὅπου περιγράφει τήν καρδιά τοῦ ἀμελοῦς ἀνθρώπουμέ σπίτι «σεσαρωμένο καί κεκοσμημένο»(Ματθ. ιβ΄44). Σάν σπίτι ἄδειο σκουπισμένο καί στολισμένο, ἕτοιμο δηλ. γιά νά ὑποδεχθεῖ καί πάλι τό ἀκάθαρτο πνεῦμα, πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ εἶχε προηγουμένως ἐκδιωθεῖ ἀπ’ ἐκεῖ

          Αὐτό ἀκριβῶς κάνει ἡ ἀμέλεια. Ἀνοίγει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς καί ἐτοιμάζει τόν τόπο, γιά νά ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ τό πονηρό πνεῦμα. Καί νά γίνβει πλέον ἡ ψυχή τοῦ πιστοῦ «σπήλαιον ληστῶν» (Ματθ. κα΄13). Καί ἄς μή μᾶς φανεῖ παράξενο αὐτό  καί ὐπερβολικό. ὍΠως λέγει ὁ Κύριος, ὅταν τό πονηρό πνεῦμα εὕρει τήν ψυχή σ’ αὐτή τήν κατάσταση τῆς ἀμελείας, πηγαίνει καί παίρνει μαζί του καί  ἄλλα πολλά δαιμόνια πονηρότερα ἀπό τό ἴδιο καί κατοικοῦν στήν ἀμελῆ καρδιά καί γίνεται ἕτσι «τά ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρρονα τῶν πρώτων». Ὁ ἀμελής ἄνθρωπος καταλήγει πολύ χειρότερα ἀπ’ ὅ,τι ἦταν πρίν γνωρίσει τόν Χριστό. Κινδυνεύει δηλ. νά κολασθεῖ αἰωνίως

          Τό συμπέρασμα αὐτό εἶναι κάτι παραπάνω ἀπό φρικτό. Ἀλλά καί ἡ ἀνάγκη νά καταπολεμηθεῖ ἡ ἀμέλεια, προβάλλει τώρα πολύ ἐπιτακτική.

***** 

          Τόν τρόπο καταπολέμησης τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ διαβολικοῦ γίγαντα μᾶς τόν ὑποδεικνύουν πάλι οἱ ἅγιοι πατέρες μας. Ὅπως λένε ὁ Γολιάθ νικήθηκε μέ μιά μόνο πέτρα πού τοῦ ἔρριξε ὁ Δαυῒδ μέ τή σφενδόνα του, ἔτσι καί ὁ «δαιμονικός» Γολιάθ, ἡ ἀμέλεια,  μπορεῖ νά νικηθῆ μέ μιά μόνο πνευματική πέτρα. Καί αὐτή ἡ πνευματική πέτρα γιά τούς πιστούς εἶναι ἡ μνήμη τοῦ θανάτου. Νά σκεπτόμαστε δηλ. ὅτι ἀπό τόν κόσμο αὐτό εἴμαστε περαστικοί. Τό τέλος τῆς ζωῆς μας εἶναι ἄγνωστο. Νά σκεπτόμαστε ὅτι ἡ κάθε μέρα μπορεῖ, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἠλικία στήν ὀποία βρισκόμαστε, μπορεῖ νά εἶναι ἡ τελευταία τῆς ζωῆς μας. Δέν ξέρουμε ἄν θά μᾶς δοθεῖ ἄλλος καιρός. Ἀλλά καί νά μᾶς δοθεῖ δέν ξέρουμε ἄν τότε θά ἔχουμε τή διάθεση ἄλλά καί τή δυνατότητα νά ἐνδιαφερθοῦμε γιά τήν ψυχή μας.

          Τώρα πού μπορῶ νά προσευχηθῶ. Πρέπει νά ἐξομολογηθῶ; Ἡ ἀμέλεια μοῦ λέγει: ἄφησέ το γιά τό τέλος τῆς Σαρακοστῆς, νά πᾶς μιά καί καλή. Ἔρχεται τό τέλος τῆς Σαρακοστῆς, δέν βαριέσαι, τό Δεκαπενταύγουστο κ.ο.κ. Ἔρχεται Κυριακή καί ξέρω ὄτι πρέπει νά ἐκκλησιασθῶ, ἀλλλά τό ἀναβάλλω γιά τήν ἄλλη Κυριακή. Ναι ἀλλά δέν ξέρω ἄν ἀργότερα θά μπορῶ νά πάω στήν ἐκκλησία. Μιά ἀρρώστεια, ἔνα ἐγκεφαλικό μέ καθηλώνει στό κρεββάτι, μοῦ κόβει τή λαλιά καί τότε τί γίνεται; Νά βάλω τήν πέτρα στή σφενδόνα καί νά πῶ τό τώρα ἔχω στή διάθεσή μου. Τό αὔριο δέν μοῦ ἀνήκει, δέν γνωρίζω ἄνα αὔριο θά εἶμαι ζωντανός.

          Τώρα λοιπόν θά προσευχηθῶ! Αὐτή τή στιγμή θά πραγματοποιήσω κάποιο καλό ἔργο, πού σχεδίαζα νά κάνω.  Ἀμέσως  θά τρέξω νά συμφιλιωθῶ μέ ἐκεῖνον πού μέ ἀδίκησε.

          Στήν ψυχή πού σκέπτεται: «Φεύγω! Σέ λίγο θά παρουσιασθῶ ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ, γιά νά λογοδοτήσω!»  Σ’ αὐτή τήν ψυχή ἡ ἀμέλεια δέν βρίσκει ποτέ ἔδαφος.  Ποτέ!   Ἀλλά τήν ἐνεργητικότηταπού πρίν τήν ξόδευε ἐξ’ ὁλοκλήρου σέ δευτερεύοντα πράγματα ἤ σέ διάφορες γήϊνες ἀπασχολήσεις, τήν ἀναπτύσσει τώρα κυρίως καί πρωτίστως στό θέμα τῆς σωτηρίας της.

***** 

«Πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;»

΄Ναι, ἀδελφοί! Διότι ἡ σωτηρία εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας! «Τηλικαύτην» τήν χαρακτηρίζει ὁ Ἀπόστολος σήμερα.  Τόσο μεγάλη δηλαδή. Καί πῶς ὄχι, ἀφοῦ γι’ αὐτόν τό λόγο ἦρθε ὁ Χριστός μας στή γῆ! Γι’ αὐτόν τό λόγο ἔχυσε τό αἷμα Του τό ἀτίμητο πάνω στό Σταυρό! Γι αὐτόν τό λόγο καί σήμερα ἀκόμη καί μέ τή ζωή Του καί μέ τή διδασκαλία Του μᾶς φωνάζει: ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Μή ξεχνιέστε στίς βιτρίνες τοῦ κόσμου! Μήν ἀφήνετε τίς γήϊνες ὑποθέσεις νά πνίγουν τήν ψυχή σας. Εἶστε περαστικοί ἀπό τή γῆ, φευγαλεόι, προσωρινοί! Τό τηλεγράφημα μπορεῖ νά φτάσει ξαφνικά! Ἡ διαταγή ἀναχώρησης μπορεῖ νά δοθεῖ ἀπό στιγμή σέ στιγμή! Διῶξτε λοιπόν ἀπό πάνω σας τήν ἀμέλεια, τήν ὀκνηρία, τήν τεμπελιά!

 «ΓΙΝΕΣΘΕ ΕΤΟΙΜΟΙ»! ( Ματθ.κδ΄44) Γιά νά ἀξιωθεῖτε νά εἰσέλθετε χαίροντες στήν ἄπειρη χαρά τοῦ Παραδείσου!