Ο Μέγας Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Α΄ ο Κοτσώνης

Σαν σήμερα, 15 Νοεμβρίου 1988 έφυγε από τη ζωή ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος ο Α´ (Κοτσώνης), ο Αρχιεπίσκοπος των Αποστολικών οραματισμών, που εξέλεξε επί των ημερών του τα κοσμήματα της Εκκλησίας ως Αρχιερείς, όπως ο Άγιος Καλλίνικος Εδέσσης. Πέρασαν 33 χρόνια από την οσιακή κοίμησή του. Υπήρξε πολυτάλαντος ως άνθρωπος με διαχρονική αξία . Μου είχε κάνει εντύπωση όσες φορές πήγα στα Υστέρνια Τήνου με τον πατέρα μου (φίλο του) η ηρεμία και η απλότητά του. Καμιά σχέση με το τουπέ των άλλων δεσποτάδων.

Αιωνία του η μνήμη.

Α.Κ.Κ.

 
«Τά τελευταία δεκαπέντε χρόνια τῆς ζωῆς του ἦταν ἕνας σταθερός βηματισμός πρός τήν ἀνέσπερη βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Δέν σταμάτησε νά ὁραματίζεται, νά διακονεῖ καί νά προσφέρει ζωντανή θυσία τόν μόχθο του.
Ταυτόχρονα, ὅμως, περισυλλέγεται, προσεύχεται καί ἐτοιμάζεται.
Δίχως ἔπαρση καί ἀπαίτηση τιμῶν, ἀναλαμβάνει νά ἐξυπηρετήσει, σάν ἁπλός ἐφημέριος, τίς πνευματικές ἀνάγκες ἑνός μικροῦ χωριοῦ τῆς πατρίδας του, τῆς Καρδιανῆς Τήνου. Πηγαίνει, λειτουργεῖ τίς Κυριακές καί τίς γιορτές, ἀναστρέφεται ἁπλά καί ταπεινά μέ τούς ἀνθρώπους, ἑρμηνεύει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, καθοδηγεῖ τίς ψυχές.
Δέν κάθεται σέ ψηλό βάθρο, γιά νά ζητήσει τιμές καί ἀναγνώριση. Κυκλοφορεῖ μέ τήν ἄνεση τοῦ ἀδελφοῦ καί μέ τό θάρρος τοῦ γνώριμου. Καί ὁ ἁπλός λαός χαίρεται τήν παρουσία του καί ρουφάει διψασμένα τίς συμβουλές του.
Παράλληλα, μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς του περνάει ἀπ’ τό κόσκινο τῆς ἔρευνας καί τῆς κριτικῆς του ὅλο τό ἔργο του. Ὄχι γιά νά ξαναφέρει στήν ἐπιφάνεια τίς πικρίες του καί τίς ἀναμνήσεις τοῦ πολέμου, πού συνάντησε στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά γιά νά ἐπισημάνει τά δικά του λάθη καί νά σταθεῖ ταπεινός ἱκέτης τοῦ ἐλέους μπροστά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Αὐτή τήν ὀδυνηρή πράξη τῆς αὐτοκριτικῆς δέν τήν φοβᾶται. Τήν ἀποτολμάει μέ γενναιότητα καί τήν κοινοποιεῖ μέ παρρησία.
Γράφοντας τό βιβλίο του «Εἴμαστε Χριστιανοί;» τοποθετεῖ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του μπροστά στόν Κύριο καί ὁμολογεῖ μέ ταπείνωση καί πατερική ἁπλότητα τά λάθη του. Δέν δυσκολεύεται νά τά δημοσιεύσει. Δέν φοβᾶται νά τά ξεδιπλώσει μπροστά στά μάτια καί στίς ἀκοές τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξομολογεῖται δημόσια. Ζητάει συγγνώμη. Ἱκετεύει τόν Θεό νά τοῦ προσφέρει τή Θεία Χάρη καί τό ἔλεος.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος δέν ὑψώνει ἀγέρωχο ἀνάστημα ἡγέτου. Σ’ ὅλη του τή ζωή περπάτησε ταπεινά. Καί στό ἡλιοβασίλεμμα βηματίζει μέ βαθειά τήν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καί ζητάει ἀπό τόν Κύριο καί ἀπό τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τή συγχώρεση.
Τό αἴτημα τοῦ Θείου ἐλέους ἦταν καθημερινό. Σταθερό κομμάτι τῆς προσευχῆς του. Καί ἐπιδίωξη στίς ἐπικοινωνίες του.
Κάποια ἐποχή, στά βαθειά του γεράματα, ἀποφάσισε μία περιοδεία στήν ἑλληνική ἐπαρχία. Οἱ φίλοι του νόμισαν, πώς ἀναζητάει τήν ἀναψυχή καί τή συνεργασία μέ τά στελέχη τοῦ ἔργου τῆς ἀγάπης.
Ἐκεῖνος εἶχε ἄλλο πρόγραμμα.
Ἔσυρε τό γεροντικό του βῆμα στίς ἐπαρχίες, πού τίς ποίμαναν ἐπίσκοποι μέ διαθέσεις περισσότερο ἤ λιγότερο ἐχθρικές ἀπέναντί του. Ἄνθρωποι, πού τόν εἶχαν πολεμήσει καί τόν εἶχαν πικράνει. Θέλησε νά ἐπικοινωνήσει μαζί τους. Νά μιλήσει χωρίς τήν αὐθεντία τοῦ ἀξιώματος. Χωρίς τό χρέος τῆς εὐθύνης τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης. Σάν ἀδελφός πρός ἀδελφό. Σάν λειτουργός τοῦ Θεοῦ πρός λειτουργό τοῦ Θεοῦ.
Ἐπισκέφθηκε ἕνα-ἕνα τούς ἐπισκόπους, πού τόν λύπησαν. Δίχως νά θυμηθεῖ τά περασμένα. Δίχως νά διατυπώσει παράπονο.
Κι’ ἐκεῖνοι τόν δέχτηκαν μέ ἀγάπη. Καί τόν φιλοξένησαν μέ σεβασμό.
Θέλοντας νά μήν ἀφήσει καμμιά πόρτα πολεμίου του ἐπισκόπου, πού νά μή τή χτυπήσει, ἀποφάσισε νά ἐπισκεφτεῖ καί τόν μητροπολίτη Κίτρους Βαρνάβα στό Νοσοκομεῖο τῆς Θεσσαλονίκης, στό ὁποῖο νοσηλευόταν. Καί πῆγε. Γιά νά πληροφορηθεῖ, ὅμως, μέ πολλή λύπη, πῶς πρίν ἀπό λίγη ὥρα ὁ μητροπολίτης Βαρνάβας ἀναπαύτηκε ἀπ’ τόν κόπο τῆς ἀρρώστιας του.
Προσευχήθηκε καί ἔφυγε. Γιά νά γυρίσει καί πάλι στό ἐρημητήριό του. Καί νά συνεχίσει τήν προσευχή, τόν ὁραματισμό τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τή σπονδή ἀγάπης στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἱερώνυμος Κοτσώνης. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν ἀποστολικῶν ὁραματισμῶν.», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1990), σελ. 659-660