«Αποχαιρετισμός στα όπλα» - Πρώην αρχιεπίσκοπος του Παρισιού Μιχαήλ Ωπτί

«Αποχαιρετισμός στα όπλα»

Πρώην αρχιεπίσκοπος του Παρισιού Μιχαήλ Ωπτί

Πόσο κρυστάλλινη και καθαρή είναι η ματιά του Κυρίου μας πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη. Αλλά και πόσο η ανθρώπινη συνθήκη δίνει την εντύπωση πως παραμένει πάντοτε ανικανοποίητη. Από τη μία, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ασκητής, «μήτε άρτον εσθίων μήτε οίνον πίνων» (Λκ 7, 34), κι όμως οι άνθρωποι τον κατηγορούν πως τάχα «δαιμόνιον έχει». Από την άλλη, ο Ιησούς «ἐλήλυθεν ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν» (Λκ 7, 35). Πώς μπορούμε τελικά να εξηγήσουμε αυτή την αντιφατική στάση; Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή τη συνεχή διάθεση απόρριψης;

Ε λοιπόν, όσο κι αν θα το θέλαμε, ο Ιησούς δεν απαντά σε αυτή την ερώτηση. Αρκείται να μιλήσει για τη Σοφία του Θεού, που δικαιώθηκε στο πρόσωπο όλων των παιδιών και των απεσταλμένων Της (Λκ 7, 36) και που ετούτη η Σοφία θα υποδείξει τώρα, τον μεν Ιωάννη το Βαπτιστή, ως τον μείζονα «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», τον δε Ιησού, ως τον Αγαπητό, τον Μονογενή Υιό του Θεού.

Είναι αλήθεια πως συχνά επιδιώκουμε να κερδίσουμε την ευαρέσκεια των άλλων, προσπαθώντας να συμβιβάσουμε τις αντιφάσεις τους. Κυρίως βέβαια σε αυτή την πρακτική επιδίδονται όσοι θέλουν να θηρεύσουν την ψήφο των ανθρώπων, όπως το βλέπουμε στα της επικαιρότητας, εν όψει της επικείμενης Προεδρικής εκλογής. Αλλά, φεύ! Ο Ιησούς δεν κάνει τίποτε από όλα αυτά.

Ο Ιησούς επ’ ουδενί δεν ενεργεί σαν κάποιος πολιτικός που θα επεδίωκε να κινηθεί ευέλικτα και διπλωματικά ανάμεσα στον όμιλο των Αρχιερέων, ανάμεσα στους Σαδδουκαίους ή στους αυστηρούς και νομικιστές Φαρισαίους. Αν είχε τη διάθεση του πολιτικάντη, σίγουρα ο Ιησούς θα είχε καλύτερη «τύχη». Όχι, ο Χριστός είναι ελεύθερος! Ελεύθερος! Ελεύθερος, με εκείνο το είδος της ελευθερίας, που Του χαρίζει η σχέση Αγάπης που έχει προς τον Πατέρα. Ελεύθερος για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, και όχι για να αρκεστεί στην εφήμερη δόξα που θα μπορούσαν να Του δώσουν οι σύγχρονοί Του. Εξάλλου, αυτήν ακριβώς τη δόξα, την απώθησε στην αρχή κιόλας της δράσης Του, όταν στην έρημο, ο Σατανάς τον εκπείρασε προσφέροντάς Του όλα τα βασίλεια του κόσμου. Όχι λοιπόν. Ο Χριστός ένα μόνο πράγμα μαρτυρά: την Αγάπη του Πατέρα. Και αυτό Τον καθιστά απέραντα ελεύθερο. Γιατί η πηγή της ελευθερίας είναι η Αγάπη.

Η πηγή της ελευθερίας είναι η Αγάπη! Αλλά αγαπώ σημαίνει «παίρνω ρίσκο». Και ο Χριστός παίρνει το ρίσκο…

…Το ρίσκο του να πάει να δειπνήσει στο σπίτι των αμαρτωλών... Στο σπίτι του Ζακχαίου, στο σπίτι του Ματθαίου και των ομοίων τους.  Γιατί ένα τέτοιο ρίσκο; Για να τους σώσει!

…Το ρίσκο να αφήσει μια γυναίκα με ζωή κηλιδωμένη να Του πλύνει τα πόδια μέσα στο σπίτι του Φαρισαίου. Γιατί ένα τέτοιο ρίσκο; Για να τη σώσει!

…Το ρίσκο να συνομιλήσει, πρόσωπο με πρόσωπο, με μία γυναίκα. Και μάλιστα μία ξένη γυναίκα, μία Σαμαρείτιδα. Γιατί ένα τέτοιο ρίσκο; Για να τη σώσει! Και μαζί με εκείνη, και το λαό της!

…Το ρίσκο να ανοίξει τον Ουρανό σε εκείνον τον κακούργο που σταυρωνόταν δίπλα Του. Γιατί ένα τέτοιο ρίσκο; Και πάλι, για να τον σώσει.

 

Μα, είναι σκάνδαλο! Μα, ναι, είναι σκάνδαλο, σκέφτεστε όλοι. Ναι, είναι όντως σκάνδαλο. Γιατί, αγαπώ σημαίνει: παίρνω το ρίσκο. Και μάλιστα ένα ρίσκο αμείωτο, ένα ρίσκο μόνιμο… Όσο κι αν παραμένουμε ταμπουρωμένοι πίσω από τις βεβαιότητες και τους δογματισμούς της πνευματικής μας ζωής, η ερώτηση που εν τέλει θα τεθεί είναι αν μάθαμε να αγαπάμε. Αν μάθαμε να αγαπάμε αληθινά. Αν μάθαμε να αγαπάμε όπως ο Χριστός.

Μία δημοσιογράφος έγραψε: « Ο Αρχιεπίσκοπος του Παρισιού χάθηκε από αγάπη». Είναι αλήθεια. Είναι όντως αλήθεια! Αλλά, η δημοσιογράφος δεν έγραψε τη φράση ολόκληρη, παρέλειψε τις τελευταίες λέξεις. Γιατί η πλήρης φράσης είναι: «Ο Αρχιεπίσκοπος του Παρισιού χάθηκε για την αγάπη του Χριστού». Χθες, χθες έχασα τη ζωή μου για την αγάπη του Χριστού, όταν μπήκα στο Σεμινάριο. Σήμερα χάνω τη ζωή μου για την αγάπη του Χριστού. Αύριο ακόμη, θα χάσω και πάλι τη ζωή μου για την αγάπη του Χριστού. Γιατί θυμάμαι εκείνο το λόγο του Κυρίου: «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν.»  (Λκ 9, 24)

Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτε άλλο που να υπηρετεί τη σωτηρία πέρα από την αγάπη. Και ο δικός μας ρόλος, όλων ημών που είμαστε κληρικοί, δεν είναι άλλος παρά να υπηρετήσουμε τη σωτηρία που πρόσφερε στον άνθρωπο ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Πρέπει να πάρουμε το ρίσκο να αγαπήσουμε με τον τρόπο που αγάπησε ο Χριστός, ώστε να ανοίξουμε προς όλους τους αδελφούς μας τη σωτηρία που Αυτός προσφέρει. Τελικά, όμως, ένα ερώτημα απομένει: Πιστεύουμε στη σωτηρία; Πιστεύουμε βαθιά και αληθινά στην αιώνια ζωή; Είμαστε άραγε απόλυτα πεπεισμένοι πως ο Θεός θα έρθει πάλι, πως ο Θεός θα γεμίσει κάθε πτυχή της ύπαρξής μας; Πιστεύουμε άραγε πως ο Θεός βλέπει μακρύτερα από ότι εμείς; Οι χριστιανοί, όλοι οι χριστιανοί ανεξαιρέτως, ξέρουν πως έχουν ένα μέλλον. Ξέρουν πως η ζωή δεν καταλήγει στο απέραντο τίποτα. Και έτσι μία είναι η ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί: Περιμένω άραγε με πάθος την αιώνια ζωή; Ποια είναι τα όνειρά μου; Ποιοι είναι οι ορίζοντές μου; Μήπως η επαγγελματική επιτυχία; Μήπως η καριέρα; Μήπως μία ανθρώπινη αγάπη, ώριμη και ολοκληρωμένη; Μήπως μία τέλεια σωματική υγεία; Ω, όλα αυτά είναι οπωσδήποτε πολύ όμορφα πράγματα, αλλά το ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά, μια ματιά στον κόσμο αρκεί για να το δει κανείς καθαρά: ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν πρόσβαση στα αγαθά που μόλις απαρίθμησα. Αλλά, ακόμη και αυτοί που όντως έχουν πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά, αργά ή γρήγορα θα έρθουν αντιμέτωποι με το ερώτημα του θανάτου, και άρα με το ερώτημα: Προς τί όλα αυτά; Προς τί όλα αυτά;

Ακόμη κι έτσι, η γλυκόπικρη γεύση της ανολοκλήρωτης ευτυχίας μας γεννά τουλάχιστον μία ελπίδα. Ο Χριστός ακολούθησε και Αυτός τη δική μας διαδρομή, μάλιστα κατήλθε μέχρι τον Άδη, μέχρι το βασίλειο του θανάτου, και εκεί ο Χριστός νίκησε το θάνατο. Και έτσι, ο αναμενόμενος Μεσσίας (που ίσως απογοήτευσε εκείνους που Τον περίμεναν ως Μεσσία μόνο για τούτο τον κόσμο) χάρισε σε όλους το ολόλαμπρο φως της Αναστάσεώς Του. Και μας προσέφερε ένα μέλλον, μας εισήγαγε στην αιωνιότητα, μας άνοιξε ένα πέρασμα μέσα από το θάνατο: τούτη η ελπίδα της Αναστάσεως είναι ό,τι ανεξαιρέτως κουβαλά μέσα του κάθε πιστός της Εκκλησίας του Χριστού.

Όμως, αυτή η ελπίδα και αυτή η προοπτική, σε καμία περίπτωση δε μας κάνουν να θέλουμε να εγκαταλείψουμε τον κόσμο. Αντιθέτως, όχι μόνο δε μας απομακρύνουν από τον κόσμο, αλλά λειτουργούν ως επιθυμία και κίνητρο για να αλλάξουμε τον κόσμο, να κτίσουμε στο εδώ και στο τώρα έναν κόσμο δικαιότερο, έναν κόσμο αδελφοσύνης. Γιατί, η ζωή σε αυτήν εδώ τη γη, δεν είναι παρά ο «πρόλογος». Είναι ο χρόνος που μας χαρίζεται για να μάθουμε… την αλφαβήτα του Θεού! Δε σας κρύβω πως πολύ αγαπώ αυτή τη φράση: «την αλφαβήτα του Θεού». Είναι μία φράση που έλεγε ο Μονσενιέρ Φαβρώ, ο προκάτοχός μου στην επισκοπή της Ναντέρ. Ο Μονσενιέρ Φαβρώ έλεγε λοιπόν πως η ζωή μας σε αυτή τη γη ένα σκοπό έχει: να μάθουμε την «αλφαβήτα του Θεού». Και η αλφαβήτα του Θεού, είναι η αλφαβήτα της Αγάπης!

Ναι! Καθόμουν και συλλογιζόμουν αυτή την ωραία φράση του προκατόχου μου στη Ναντέρ και σκεφτόμουν κατά βάθος πως τούτη την αλφαβήτα πρέπει κανείς να τη μάθει ολόκληρη! Να μάθει τα γράμματα μέχρι και το τελευταίο! Γιατί, ας αρχίσουμε, λόγου χάριν, με το γράμμα Α. Οπωσδήποτε μπορούμε να πούμε πως το Α, είναι η αγάπη για τον εαυτό μας. Αλλά, αυτό είναι μάλλον κάτι αυτονόητο! Ποιος από μάς δεν αγαπά τον εαυτό του; Κατά γενική ομολογία, όλοι ή σχεδόν όλοι (με εξαίρεση ίσως εκείνους που πάσχουν από κάποια παθολογική κατάσταση, όπως η κατάθλιψη), όλοι αγαπάμε τον εαυτό μας. Επομένως, πρώτο γράμμα, Α: αγαπώ τον εαυτό μου.

Δεύτερο γράμμα, Β: ίσως το Β να είναι η αγάπη για τους γονείς μας, όταν λαμβάνουμε την αγάπη τους από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας. Είναι αυθόρμητη, είναι απόλυτα φυσική η αγάπη προς τους στοργικούς γονείς.

Τρίτο γράμμα, Γ: ίσως εδώ να είναι η αγάπη που πάει λίγο μακρύτερα… Που πάει ως τους φίλους μας ή τους οικείους μας.

Βλέπετε λοιπόν, πως σε τούτη την αλφαβήτα, τα πρώτα γράμματα, το Α, το Β, το Γ είναι προσιτά σε όλους τους ανθρώπους. Αλλά, σε μια αλφαβήτα, πρέπει κανείς να μάθει το γράμματα μέχρι το τέλος… Πρέπει να φτάσει μέχρι και το Ω! Τι λέτε λοιπόν πως είναι το γράμμα Ω;

Πρέπει, αγαπητοί μου αδελφοί, όντως, να φτάσουμε μέχρι το τελευταίο γράμμα, το Ω, και πιστεύω πως αυτό δεν είναι άλλο από το να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, όπως το έκανε και ο Χριστός. Ενώπιον του μυστηρίου του μίσους και του πόνου, ενώπιον των παρεξηγήσεων και των διχογνωμιών που αντιμετωπίζουμε, ενώπιον του θυμού μπροστά στην αδικία, δεν υπάρχει άλλο φάρμακο, δεν υπάρχει άλλη απάντηση, παρά να προχωρήσουμε σε τούτη την αλφαβήτα και να φτάσουμε μέχρι το τελευταίο γράμμα. Και πρέπει να είναι αντικείμενο της προσευχής μας μόνιμο, το να μας δώσει ο Θεός να μάθουμε να αγαπάμε όπως ο Χριστός, να μάθουμε να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Αν δεν το κάνουμε αυτό, σημαίνει πως δεν Τον ακολουθούμε, σημαίνει πως δε μπορούμε να είμαστε μαθητές Του.

Μία είναι η δύναμη που μπορεί να μας χαρίσει τη γνώση αυτής της αλφαβήτας. Μία είναι η δύναμη που μπορεί να μας επιτρέψει, με αυτά τα γράμματα, που είναι τα γράμματα με τα οποία γράφτηκε το Ευαγγέλιο, να γράψουμε τη σελίδα και της δικής μας ζωής. Αυτή η δύναμη είναι η Αγάπη του Θεού. Αυτή μας χαρίζει την κατανόηση σε κάθε ένα από αυτά τα γράμματα, Αυτή μας επιτρέπει να τα ψηλαφήσουμε και να τα ζήσουμε. Βλέπετε, αδελφοί μου, πως συχνά αστοχούμε να αναγνωρίσουμε τί είναι μία ζωή πετυχημένη και τι είναι μία ζωή χαμένη. Λοιπόν, μία ζωή πετυχημένη είναι ακριβώς το να κατορθώσουμε να μάθουμε τούτη την αλφαβήτα μέχρι τέλους, γιατί αυτή μας προετοιμάζει για τη Ζωή, τη Ζωή με κεφαλαίο Ζ! Τη Ζωή για την οποία ο Χριστός είπε : «ἐγὼ ἦλθον ἵνα Ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν» (Ιω 10, 10)! Τη Ζωή, για την οποία και εγώ προσωπικά αποφάσισα να δώσω τη ζωή μου στο Χριστό και στην Εκκλησία Του. Και για αυτό επέλεξα ακριβώς τη φράση αυτή του Χριστού από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, ως τη φράση-σύμβολο της επισκοπικής μου διακονίας. Όχι λοιπόν μία ζωή μίζερη και μισή, αλλά μία Ζωή με πληρότητα, μία Ζωή, όπου έχουμε μάθει την αλφαβήτα του Θεού μέχρι και το τελευταίο της γράμμα: αυτό αποζητούμε.

Διανύουμε την περίοδο της Ετοιμασίας για τα Χριστούγεννα, περιμένοντας την Έλευση του Χριστού. Όμως η επιστροφή του Χριστού θα πληρώσει, θα ολοκληρώσει και θα γεμίσει τα πάντα με την αγάπη. Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, κάποιοι, αλίμονο, δε μπόρεσαν να αναγνωρίσουν το Μεσσία που περίμεναν. Εμείς αδελφοί μου και αγαπητοί φίλοι, ας μη προσπεράσουμε την Παρουσία Του. Ας μη χάσουμε την επιστροφή Του. Ο Χριστός έρχεται στην καρδιά του κόσμου. Στην καρδιά του λαού του Θεού και μέσα στα μύχια της ελπίδας των πιστών. Εκεί ακριβώς υπάρχει ήδη, μέσω του Βαπτίσματός που δέχθηκε κάθε χριστιανός, εκεί υπάρχει και ξεδιπλώνεται η επερχόμενη Βασιλεία. Αυτή η ίδια Βασιλεία φανερώνεται επίσης και στη ζωή όλων των ανθρώπων που έχουν δώσει τους μοναχικούς όρκους ή έχουν αφιερώσει τη ζωή τους. Και εμείς, οι ιερείς, όλοι οι κληρικοί, οι διάκονοι, οι επίσκοποι, δεν έχουμε άλλο λόγο ύπαρξης παρά τη διακονία. Τη διακονία που φέρνει και μεταδίδει τις δωρεές του Θεού στο λαό Του και του επιτρέπει να τις ζήσει καθ’ ολοκληρίαν. 

Ναι, αδελφοί μου, αυτή είναι η βαθιά μου πεποίθηση και αυτό έχω ανακαλύψει: πως αν ο Θεός έρχεται στον κόσμο, αυτό είναι στα κρύφια της καρδιάς του καθενός από μας. Στην καρδιά του πιο πτωχού, στην καρδιά του πιο αδύναμου, στην καρδιά του πιο πονεμένου, εκεί κατάλαβα πως ξεδιπλώνεται η Παρουσία του Χριστού. Και η επερχόμενη Βασιλεία Του εκεί πραγματώνεται: σε κάθε άνθρωπο που ανοίγει την καρδιά του για να μπορέσει να γεννηθεί αυτή η Παρουσία στο εδώ και στο τώρα.

Εύχομαι να μπορέσουμε να ζήσουμε αυτή την Παρουσία αληθινά! Και εύχομαι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον ώστε να ζήσουμε αυτή την Παρουσία από κοινού, όλοι μαζί ενωμένοι!

ΑΜΗΝ 

Πηγή: enoriako info