Αν ο Φαρισαίος είχε τάμπλετ - Ηλίας Λιαμής

Αγαπημένη μου κατηχήτρια, Αγαπημένε μου κατηχητή,
Αν με τους μαθητές σας καταφέρετε μαζί να εντοπίσετε το μέγα πρόβλημα του Φαρισαίου, δηλαδή την ακόρεστη δίψα του για έπαινο και θαυμασμό, νομίζω πως θα λάβετε πολύ εύστοχες αλλά και διασκεδαστικές απαντήσεις αν κατόπιν τους ζητούσατε να αναρωτηθούν, τι θα έκανε σήμερα ο Φαρισαίος με ένα tablet ή ένα κινητό.

Ποιος ξέρει;

Ίσως να έβγαζε μια selfie κάθε φορά που θα βρισκόταν σε μια ακολουθία, με το πρόσωπο του αλλοιωμένο από ευσέβεια και κατάνυξη.

Ίσως να φωτογράφιζε συχνά το νηστίσιμο μενού του.

Ή ακόμη, να δημοσίευε μικρές Πατερικές φράσεις, αφήνοντάς μας να καταλάβουμε πόσο πολύ γνώση έχει της Βιβλικής και της Πατερικής θεολογίας.

Ή, ποιος ξέρει, ίσως να ανακοίνωνε τον τόπο μιας πνευματικής συγκέντρωσης με τη λεζάντα: «Ο Φαρισαίος βρίσκεται στην τάδε τοποθεσία και είναι κατασυγκινημένος».

Το μόνο βέβαιο είναι πως, ό,τι κι αν είχε αναρτήσει, θα έτρεχε με μανία τρεις και τέσσερεις και πέντε φορές την ημέρα να ελέγχει τα likes, να χαίρεται κάθε φορά που θα αυξάνονται ή να πικραίνεται με γνωστούς και φίλους που ακόμα δεν τον έχουνε τσεκάρει.

Δεν είναι απίθανο να λάβετε τέτοιες απαντήσεις.

Είναι τόσο διαχρονική η ανάγκη του ανθρώπου να βρίσκει αξία μέσα από τη ματιά των άλλων, ώστε ακόμα και ένας έφηβος θα καταφέρει εύκολα να εντοπίσει ανάλογα σημερινά συμπτώματα.

Κι αφού εντοπίσετε εύκολα τον τύπο του σημερινού Φαρισαίου, ίσως να αναρωτηθείτε:
Άραγε, Τελώνη σήμερα θα βρούμε;
Μάλλον δύσκολο! Όπως τότε, έτσι και σήμερα, οι Τελώνες κρύβονται πίσω από τις κολώνες του ναού και παραμένουν αθέατοι, και στο διαδίκτυο και στον αληθινό κόσμο.

Είναι εκείνοι που παίρνουν αξία από τη σχέση τους με το Θεό, σχέση που τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν διαρκώς την αυτοκριτική τους και να έχουν την ματιά τους  προσηλωμένη περισσότερο στα λάθη τους παρά στην ανεπάρκεια των άλλων.

Όπως τότε έτσι και σήμερα, οι Τελώνες δεν έχουν χρόνο για αναρτήσεις και περαντζάδες στην αγορά και στους μεγάλους διαδικτυακούς δρόμους.

Έχουν δουλειά πολύ να κάνουν με τον εαυτό τους, έχουν σκοπό, έχουν νόημα ζωής:

Κάθε μέρα να ειρηνεύουν όλο και περισσότερο με τον εαυτό τους και το Θεό και, μέρα με τη μέρα, να βελτιώνονται έστω και στο ελάχιστο.

Είναι και εκείνοι φιλάνθρωποι, πιστεύουν και ελεούν.

Δε σκέφτηκαν όμως ποτέ να καυχηθούν, γιατί την κάθε τους καλή πράξη, δεν την πιστώνουν στον εαυτό τους αλλά με καρδιά συντετριμμένη, την εναποθέτουν στα πόδια του Θεού ζητώντας στο έλεός Του. Πρότυπα και οδηγοί τους δεν είναι οι ισχυροί του κόσμου αλλά οι άγιοι, γνωστοί και άγνωστοι.

Πρέπει βεβαίως να είμαστε απέναντι στα παιδιά μας έντιμοι και να τους προειδοποιήσουμε, πως στον κόσμο αυτό, ο άνθρωπος της ταπεινοφροσύνης, της εντιμότητας, της πίστης και της αγάπης δεν θα βρει εύκολα την αναγνώριση και την αποδοχή.

Αντίθετα μάλιστα, συχνά θα συκοφαντηθεί, συχνά θα χλευαστεί και ακόμη πιο συχνά θα μείνει έξω από τα σχέδια και τις υποθέσεις των ισχυρών και των διάσημων.

Όσο ξεκάθαροι πρέπει να είμαστε σε αυτό, το ίδιο ξεκάθαροι πρέπει να είμαστε και στην υπόσχεση πως ο Θεός, τους ταπεινούς ουδέποτε τους εγκαταλείπει.

Και η ελπίδα αυτή είναι σε θέση να αναπληρώσει όλη την απόρριψη και την κοινωνική απαξίωση και να γεμίσει τη ζωή με νόημα και προοπτική αιωνιότητας.

Ηλίας Λιαμής Δρ. Θεολογίας