Στο σημερινό Ευαγγέλιο του Ασώτου
βλέπει ο πιστός δύο στάσεις διαμετρικά αντίθετες.
Ο Πατέρας του Ασώτου λησμονεί,
αμνηστεύει, συγχωρεί.
Ο αδελφός του Ασώτου, θυμάται,
υπολογίζει, κρίνει, επικρίνει, καταδικάζει.
Άλλη η λογική του Πατέρα, άλλη η
λογική του αδελφού. Καθένας έχει τα επιχειρήματά του. Του Πατέρα θεμελιώνεται
στην αγάπη. Του αδελφού στα στενά ανθρώπινα κριτήρια, στον εγωισμό.
Η σκληρότητα δεν έχει καμιά συμπόνια κανένα ελαφρυντικό, δεν γνωρίζει τι θα πει μεγαλοψυχία και αγάπη, γι’ αυτό και δεν μπορεί να συγχωρεί. Παρουσιάζεται ως υπέρμαχος της δικαιοσύνης την στιγμή που την καταργεί. Φτάνει στο σημείο ο πρεσβύτερος γιός να καταδικάζει τον μετανοημένο αδελφό, αλλά και αυτόν τον φιλεύσπλαχνο Πατέρα του.
Με λόγια διακηρύττει την
πιστότητα και την υπακοή στον Πατέρα: «Ουδέποτε εντολήν σου παρήλθον». Όμως αν
ήταν πιστός και αγαπούσε αληθινά από καρδιάς τον Πατέρα, θα έπρεπε να τον
μιμείται με πρώτο και καλύτερο την αγάπη.
Αλλά τότε θα έπρεπε να
αναγνωρίσει το παιδί του Πατέρα του και δικό του αδελφό.
5 σχόλια:
«οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ»
Τέλειο Τάσο.
Εύστοχο και αφυπνιστικό!
Ευχαριστούμε Τάσο!
«ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν»
( Λουκ. ιε΄28)
Ἐν Χριστῶ ἀδελφέ Ἀναστάσιε χαίρετε.
Τή λογική τοῦ πρεσβύτερου υἱοῦ πού «θυμάται, υπολογίζει, κρίνει, επικρίνει, καταδικάζει», ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μέ μία λέξη τήν ὀνομάζει «φθόνο».
«Ὠργίσθη ὁ δίκαιος, καὶ τοῦ φθόνου ἐγένετο δοῦλος» ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὁ Ἱερός Πατήρ καί συνεχίζει: «ὁ καταπατήσας τοῦ βίου τά τερπνά, φθόνω κεκράτηται».
Ὅμως, τή διήγηση τῆς παραβολῆς ἄν τή σταματήσουμε ἐδῶ δέν εἶναι ὁλοκληρωμένη.
Εἶναι θά λέγαμε λειψή ἄν δέν ἀναφέρουμε τί ἔγινε παρακάτω, μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε καί τό οὐσιοδέστερο.
Καί ποιό εἶναι αὐτό;
Ἐδῶ, ἄς ἐμπιστευτοῦμε τόν Χρυσορρήμονα Ἅγιο νά πλοηγήσει τό νοῦ μας καί νά μᾶς νουθετήσει σχετικά, λαμβάνοντας ἀποσπασματικά ἀπό τήν ὁμιλία του «Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου», ὅπου ἀναφέρει χαρακτηριστικά:
«Οὐχ ἵνα βάσκανον δείξῃ τὸν δίκαιον, ἀλλὰ διὰ τὴν ὑπερβολὴν οὕτω τὸν λόγον ἐσχημάτισεν ὁ Σωτήρ·
ἵνα κηρύξῃ τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χρηστότητος τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ.»
Δηλαδή ὁ Κύριος δέν ἀνέφερε τόν πρεσβύτερο υἱό γιά νά δοῦμε τήν ἐπίδραση τῆς κακίας ἐπάνω του ἀλλά γιά νά διακηρύξει τόν μεγαλειώδη πλοῦτο τῆς χρηστότητος τοῦ Πατρός Του.
Νά γεμίσει δηλαδή μέ ἐλπίδα καί αἰσιοδοξία ὅσους ἔχουν γονατίσει ἀπό τήν πολυπρόσωπη ἁμαρτία, ἀκόμη καί «τοὺς ἐμμένοντας τοῖς θείοις αὐτοῦ προστάγμασι».
Στή συνέχεια δέ τό ἐπεξηγεῖ:
«Καὶ τοῦτο δηλοῖ διὰ τῶν ἐφεξῆς.
Ὁ γὰρ πατὴρ αὐτοῦ, φησὶν, ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν.
Ὢ σοφίας ἀῤῥήτου, ὢ προνοίας θεοφιλοῦς·
καὶ τὸν ἁμαρτωλὸν ἠλέησε, καὶ τὸν δίκαιον ἐκολάκευσε·
καὶ τὸν ἱστάμενον οὐκ ἀφῆκε πεσεῖν, καὶ τὸν πεσόντα ἤγειρε·
καὶ τὸν πένητα πλούσιον ἀπέδειξε, καὶ τὸν πλούσιον οὐ συνεχώρησε τῷ φθόνῳ γενέσθαι πτωχόν.»
Καί ἔκθαμβος ἀναφωνεῖ πιό κάτω ὁ Ἱερός Πατήρ:
«Τί εἴπω πρὸς τὸ βάθος καὶ τὸ πέλαγος τῶν σῶν οἰκτιρμῶν;
πῶς θαυμάσω τὴν θάλατταν τῆς σῆς γαληνότητος;
Ἐλεεῖς, Κύριε, πάντας, ὅτι πάντα δύνασαι, καὶ παρορᾷς ἁμαρτήματα ἀνθρώπων εἰς μετάνοιαν.»
Καί καταλήγει πρός τό τέλος τῆς ὁμιλίας του:
«Ἠκούσατε τῆς θείας παραβολῆς, καὶ τὸν ταύτης σκοπὸν ἔγνωτε, καὶ τὴν δύναμιν αὐτῆς εἴδετε·
ἐμάθετε πῶς φιλάνθρωπον ἔχομεν Κύριον, πῶς ἀνεξίκακον.
Αὐτῷ τοίνυν προσφύγωμεν μετὰ καθαρᾶς καρδίας.
∆εῦτε, κοινῇ φωνῇ βοήσωμεν πρὸς αὐτόν·
∆έσποτα, Κύριε φιλάνθρωπε, μονογενὲς Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἡμάρτομεν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκ ἐσμὲν ἄξιοι κληθῆναι υἱοί σου·
ἀλλὰ θαῤῥοῦμεν τοῖς σοῖς οἰκτιρμοῖς·
ἔχομεν ὅμηρα τῆς σῆς φιλανθρωπίας τὸν τίμιον σταυρὸν, ὃν ὑπέμεινας δι' ἡμᾶς·
ἔχομεν ἐγγυητὰς τῆς σῆς εὐσπλαγχνίας τήν ποτε πόρνην, καὶ τόν ποτε λῃστήν.
Αὐτά ἄς κρατήσουμε κι ἐμεῖς ἀπό αὐτή τήν παραβολή τοῦ Κυρίου μας.
Τήν φιλανθρωπία καί τό πολυεύσπλαχνο τοῦ Οὐρανίου Πατρός, πού ἐπέδειξε ἀπέναντι καί στά δυό παιδιά Του ὅταν ἀμφότερα, τό καθένα μέ τόν δικό του τρόπο καί τίς δικές του ἐπιλογές, κάποια στιγμή βρέθηκαν μακριά ἀπό τήν Πατρική στέγη.
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.
Ο ασωτος δεν αναφέρει καθόλου τον αδελφό του Και βέβαια ούτε λόγος για συγγνώμη προς αυτόν.Ο πατέρας"λησμονεί " τον πρεσβύτερο και ενώ γλεντούν αυτός δουλεύει στους αγρούς. Πολύ καταδικάσαμε τον πρεσβύτερο αδελφό. Εκείνο που τον "ενοχοποιεί" είναι ότι δεν βλέπει τον άσωτο σαν αδελφό του. Και βέβαια η συγκλονιστικότερη φράση της περικοπής είναι το "εξελθών παρεκάλει". Αυτό σημαίνει Θεός. Αν κάτι σκανδαλίζει τον πιστό εργάτη του αμπελώνος., τοτε οισυγχορδίες και οι χωροί διακόπτονται μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί ο μεχρι τη στιγμή εκείνη πιστός. Ο Θεός ταπεινώνεται για να μη χαθεί ο πιστός .Τώρα το "απολωλός" κινδυνεύει να γίνει το σίγουρο. Υπάρχουν πολλά σημεία στην παραβολή που ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν τα παρουσιάζει. Παντως λιγότερη χολή για τον πρεσβύτερο αδελφό.Αν τον δούμε με ειλικρίνεια θα διαπιστώσουμε ότι και εμείς έχουμε κάποια από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του
Δημοσίευση σχολίου