Ομιλία του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Παναγιώτη Ρόδη Προϊσταμένου Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Λάγγουρα Πατρών κατά την Αποκαθήλωση του Κυρίου την Μεγάλη Παρασκευή (22 Απριλίου 2022)

 

Ομιλία

του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Παναγιώτη Ρόδη

Προϊσταμένου Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Λάγγουρα Πατρών

κατά την Αποκαθήλωση του Κυρίου την Μεγάλη Παρασκευή

(22 Απριλίου 2022)

Α. Πεντακόσια χρόνια, πριν την Γέννηση του Χριστού, αγαπητοί αδελφοί, ο λαός του Ισραήλ βρίσκεται διασκορπισμένος ανάμεσα στα ειδωλολατρικά Έθνη της Μεσοποταμίας. Η Βαβυλώνια εξορία και αιχμαλωσία τους έχει τελειώσει.

Ωστόσο, πολλοί, από το εκλεκτό ποίμνιο του Θεού παρέμεναν στη διασπορά, μακρυά από την πατρίδα τους. Αυτό που τους ενώνει είναι η λαχτάρα τους να γυρίσουν στη γη των Πατέρων τους, να λατρεύσουν και πάλι τον Θεό στην άγια πόλη της Ιερουσαλήμ, στο όρος Σιών.

 «Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου· κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ»  -  «Αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ, να παραλύσει το δεξί μου χέρι. Η γλώσσα μου ας κολλήσει στο λαρύγγι μου,  εάν δεν σε θυμηθώ». (Ψαλμός 136, 1-3).  Ένας πικρός θρήνος που τον τραγουδούσαν στις όχθες του ποταμού της Βαβυλώνος. Και μετά την απελευθέρωση, ένα μεγάλο κομμάτι του Ισραήλ εξακολουθούσε να βρίσκεται διασκορπισμένο, και υποταγμένο σε ειδωλολάτρες τυράννους.

Πολύ πριν τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία ο προφήτης Ησαΐας αναγγέλλει την λύτρωση, που είναι προφητεία ελπίδος και υποσχέσεων του Θεού. Απευθύνεται στον Ισραήλ που δοκιμάζεται και τον διαβεβαιώνει δυναμικά ότι, με την παρουσία του Θεού ανάμεσά Του, ο λαός θα συγκεντρωθεί και πάλι και θα αποκατασταθεί στην πάτρια γη. Αυτή η αποκατάσταση θα περιλάμβανε και τους ειδωλολάτρες οι οποίοι αφού μεταστραφούν από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας στο φως της αληθινής πίστεως θα ανέβουν στην Ιερουσαλήμ, για να αποθέσουν όλη την δύναμη και τον πλούτο τους στα πόδια του περιούσιου λαού και να λατρεύσουν τον Κύριο ως Λυτρωτή, Αυτόν, τον μόνο Άγιο και Δυνατό Θεό του Ισραήλ.

Σε έναν μεγαλειώδη ύμνο ο προφήτης Ησαΐας, αναφέρεται στην λαμπρή εμφάνιση του Θεού στο λαό Του, και διαβεβαιώνει ότι ο λαός του Ισραήλ, θα αποκατασταθεί στη γη των πατέρων Του, ώστε τα ξένα έθνη να αποτολμήσουν να βγουν από το πνευματικό σκοτάδι και να δουν τη δόξα Του Κυρίου.

«Φωτίζου φωτίζου Ιερουσαλήμ, ήκει γαρ σου το Φως, και η δόξα Κυρίου επί σε ανατέταλκεν.  Ιδού σκότος καλύψει γην ως γνόφος επ΄ Έθνη, επί σε δε φανήσεται Κύριος, και  η δόξα αυτού επί σε  οφθήσεται και πορεύσονται βασιλείς τω φωτί σου και έθνη τη λαμπρότητί σου»  (Ησ. 60, 1-3). Δηλ: «Σήκω Ιερουσαλήμ, ορθώσου σου και γίνε φως!  Γιατί  έρχεται το Φως Σου, απάνω σου η δόξα σου φεγγοβολεί, τη γη το σκοτάδι θα σκεπάσει κι η ομίχλη τους λαούς, μα εσένα το δικό μου Φως θα σε φωτίζει, θα σε σκεπάζει η δόξα μου. Έθνη θα πάρουνε το δρόμο προς το Φως Σου, και βασιλιάδες προς την λάμψη της δικής σου Ανατολής».

Β. Σαν τους Ισραηλίτες στη Βαβυλώνα, ο Χριστός, ο προαιώνιος Υιός του Θεού, βρίσκεται εξόριστος στο Βασίλειο του Θανάτου. Ο Μεσσίας, που στο πρόσωπό Του συμβολίζεται ο Ισραήλ και εκπληρώνονται οι προφητείες, υπέφερε και πέθανε. Οι μαθητές Του γνώρισαν τη δική τους διασπορά καθώς διασκορπίστηκαν, ανίκανοι να κατανοήσουν το Θείο σχέδιο που θα φέρει ζωή μέσα από τον θάνατο και θα οδηγήσει το λαό του Θεού πίσω στην αληθινή πατρίδα, εις «Ιερουσαλήμ καινήν, και καταβαίνουσαν από του ουρανού…… Ιερουσαλήμ καινούργια, να κατεβαίνει από τον ουρανό, από τον Θεό…» (Απ. 21,2)

Σαν τους Ισραηλίτες στην εξορία, περιμένουμε και εμείς στην τελική σωτηρία, και συχνά η προσμονή μας είναι ακατανίκητη. Η προφητεία του Ησαΐα απευθυνόταν σε εκείνους τους Εβραίους που ήταν ακόμη διάσπαρτοι σε ξένους τόπους, ακόμη μακρυά από τον μόνο τόπο, την μόνη πραγματικότητα, που μπορούσε να ικανοποιήσει τους πόθους τους: την αγία Πόλη Ιερουσαλήμ, με το Ναό του αληθινού Θεού. Πέρα από κάθε εθνικό δεσμό, αυτή η προσμονή είναι που τους χαρακτηρίζει ως αληθινούς Ισραηλίτες. Είναι το ίδιο ισχύει για τη ζωή της Εκκλησίας. Σαν ένας άλλος «Ισραήλ του Θεού» (Γαλ.6) κατά τον Απόστολο Παύλο, νιώθουμε ξένοι σε ξένη γη. Ο πειρασμός να ξεχάσουμε τη δική μας Ιερουσαλήμ, είναι συνεχής, είτε γιατί η ελπίδα μοιάζει τόσο μακρινή, είτε γιατί ο πόνος του χωρισμού είναι τόσο σκληρός.

Γ. Από τις πρώτες ημέρες της ζωής της Εκκλησίας, οι χριστιανοί ένιωθαν εξόριστοι, αιχμάλωτοι σε ξένη γη και ανήμποροι να επιστρέψουν στην αληθινή τους πατρίδα. Ήταν ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ακριβώς, όπως τους περιγράφει ο συγγραφέας της προς Διόγνητον επιστολής το 2^ο  μ.Χ. αι.: «… (οι χριστιανοί) κατοικούν στις πατρίδες τους, αλλά ως πάροικοι  -διαβάτες- περαστικοί, συμμετείχαν ως πολίτες σε όλα, αλλά ξέρουν τα πάντα ως ξένοι. Κάθε τόπος είναι πατρίδα τους και κάθε πατρίδα τους είναι ξένη. Ζουν στη γη, αλλά το πολίτευμα τους είναι ουράνιο».

Αυτή ακριβώς η ουράνια πατρίδα είναι η Ιερουσαλήμ του προφητικού οράματος, η Βασιλεία των Ουρανών, που αναπαριστά τη δοξασμένη ζωή σε αιώνια κοινωνία με τον Θεό.

Αυτό προσδοκούμε! «να επιστρέψουμε» παραδόξως, στον τόπο αυτό που ποτέ δεν έχουμε γνωρίσει αληθινά, τον οποίο όμως κρατούμε στον νου και στην καρδιά μας ως την εκπλήρωση κάθε ελπίδας μας και κάθε προσμονής.

Όπως και στην περίπτωση του Ισραήλ, η επιστροφή μας στη χάρη και στη δύναμη του Κυρίου έχει δοθεί ως υπόσχεση όχι μόνον για χάρη μας, αλλά και για χάρη «των εθνών». Όπως το εκφράζουμε στη Θεία Λειτουργία, η σωτηρία μας και η εκπλήρωση της πιο βαθιάς μας επιθυμίας γίνεται «για τη ζωή του κόσμου» «δια την του κόσμου ζωήν».

Ο Χριστός, αγαπητοί αδελφοί, γεύθηκε τον σταυρικό θάνατο Αυτή η γεύση του θανάτου δεν περιορίστηκε στο Σταυρό. Περιλάμβανε τη διαρκούσα οδύνη Του για κάθε σπουργίτι που πετάει στη γη, για κάθε θύμα φυσικής καταστροφής, για κάθε βασανισμένη ψυχή πού σκέφτεται την αυτοκτονία. Η οδύνη του Χριστού -και μαζί η οδύνη του Πατρός- αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και κάθε μεμονωμένη ζωή μέσα σε αυτόν, τη ζωή του καθένα από μας. Δεν υπάρχει αληθινή αγάπη χωρίς πόνο. Και Εκείνος, ο Χριστός, είναι και θα παραμείνει πάντα ο Θεός της Αγάπης.

Είναι αυτός η Θεϊκή  Αγάπη που κρατάει μέσα στην οδύνη του κόσμου, ανοιχτό το όραμα της Νέας ουράνιας Ιερουσαλήμ.

Η φωνή του προφήτου Ησαΐα απευθύνεται στην Εκκλησία σήμερα όπως απευθύνθηκε και στην παλιά Ιερουσαλήμ: «Φωτίζου, φωτίζου, η  Ιερουσαλήμ ήκει γαρ σου το φως και η δόξα Κυρίου επί σε ανατέταλκεν». Αυτή η δόξα, αυτή η ακτινοβόλος λαμπρότης, ξεπήδησε από το σκοτάδι του τάφου, για να φωτίσει για όλους το δρόμο που οδηγεί προς την νέα Ιερουσαλήμ, την ουράνια πόλη, το φως της οποίας είναι η δόξα του Θεού και ο φωστήρας της, το λαμπερό αστέρι της, το ΑΡΝΙΟ το εσφαγμένο και Αναστημένο

Για αυτό κι εμείς, ως Χριστιανοί, σήμερα, οφείλουμε να θυμόμαστε τον θρηνητικό ύμνο των εξόριστων στη Βαβυλώνα Ισραηλιτών: «Ας μη σε ξεχάσω Ιερουσαλήμ, πατρίδα των πατέρων μας και τέρμα της επίγειας περιπλάνησης μας, αυτής της διαρκούς και συνεχιζόμενης Μεγάλης Παρασκευής της ιστορίας του κόσμου! Ας ανατείλει επάνω σου η δόξα του Θεού, ώστε και εγώ μαζί με όλους να γνωρίσω, να πιστέψω και να ομολογήσω ότι αυτό το Φως, είναι η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, η ελπίδα της δόξας μας και η αυγή της Σωτηρίας.

Αυτό είναι το χρέος όλων των χριστιανών!

Καλή Ανάσταση!