Οἱ ἀφανεῖς ἥρωες - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 Κυριακή τοῦ Παραλύτου
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Οἱ ἀφανεῖς ἥρωες

 «Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ» (Ἰω.ε΄5)

 Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

          Τριανταοκτώ ὁλόκληρα χρόνια εἶχε στό κρεββάτι ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, τόν ὁποῖο θεράπευσεν ὁ Κύριος. Τόν συνάντησε στή θαυματουργική κολυμβήθρα, τήν λιμνούλα δηλ. πού εἶχε τό ὄνομα Βηθεσδά, νά περιμένει μέ πλήθη ἄλλα ἀσθενῶν τό ἀνατάραγμα τῶν νερῶν της, πού κατά διαστήματα ἔκανε ὁ Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, καί τό ὁποῖο εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά θεραπεύεται ὁ πρῶτος ἄρρωστος, πού θά ἔπεφτε μέσα.

          Τριανταοκτώ χρόνια! Μιά ζωή ὁλόκληρη ἀνήμπο­ρος στό κρεββάτι, ὅπως καί τόσοι ἄλλοι ἄνθρωποι σέ κάθε ἐποχή καί στή δική μας φυσικά.

Τριανταοκτώ χρόνια! Σ’ αὐτό τό σημεῖο νά ἐπιμεί­νουμε σήμερα. Νά δοῦμε: ποιό εἶναι τό νόημα τῶν μακροχρόνιων ἀσθενειῶν γιά τούς ἀσθενεῖς καί τό μήνυμά τους πρός τούς ἀνθρώπους πού ἔχουν τό προνόμιο νά εἶναι ὑγιεῖς.  

**** 

«Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»

          Τραινταοκτώ χρόνια κατάκοιτος! Μποροῦμε νά συλλάβουμε, ἀδελφοί μου, τό μέγεθος τοῦ δράματός του; Κατάκοιτος καί μόνος. Χωρίς ἕνα ἄνθρωπο νά τόν συμπονέσει, νά τοῦ συμπαρασταθεῖ. Τί μαρτύριο! Τί πόνος ἀβά­σταχτος! Ἐμεῖς ἀρρωσταίνουμε μιά - δυό ἑβδομάδες καί χάνουμε τήν εἰρήνη μας.

Πόσοι ἄλλοι ἄνθρωποι σάν τόν παραλυτικό μένουν μόνοι, ἀβοήθητοι, κλεισμένοι σέ κάποιο σπίτι, χωρίς ἄνθρωπο νά τούς φροντίσει, ξεχασμένοι ἀπό γνωστούς καί φίλους, μήπως καί ἀπό αὐτά τά παιδιά τους; Καταλαβαίνουμε τί σημαίνει νά μή μπορεῖ ὁ ἄλλος νά αὐτοεξυπηρετηθεῖ, νά μή μπορεῖ νά κάνει οὔτε ἕνα βῆμα πρός τίς χαρές τῆς ζωῆς, νά περνᾶ ἕνα διαρκές μαρτύριο; Καί δέν εἶναι μόνο τό σωματικό μαρτύριο. Εἶναι καί τό ψυχικό, πού εἶναι ἴσως τό χειρότερο. Εἶναι τά ποικίλα ἐρωτηματικά πού ξεσηκώνουν θύελλα στήν ψυχή καί τήν βασανίζουν. Εἶναι τά ἀτελείωτα «γιατί». Γιατί ἐγώ τόσα χρόνια ἄρρωστος; Γιατί οἱ ἄλλοι νά ἀπολαμβάνουν τή ζω­ή, ἐνῶ ἐγώ καί ἄλλοι σάν κι μένα νά ὑποφέρουμε; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πιό ἀμαρτωλοί σ’ αὐτό τόν κόσμο;

          Βασανιστικά ἐρωτήματα τά ὁποῖα, ἐάν ὁ ἀσθενής δέν τά ἀντιμετωπίζει μέ πίστη στό Θεό, μποροῦν νά τόν ὁδηγήσουν σέ ἀπελπισία, σέ σκέψεις καί ἐνέργειες φρικτές.

          Γιά τούς πιστούς ὅμως τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Οἱ πιστοί τίς βασανιστικές αὐτές μακροχρόνιες ἀρ­ρώστιες, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν αἰτία, πού τίς ποροκάλεσε, τίς βλέπουν μέσα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τίς ἀντιλαμβά­νονται ὡς ἕνα στάδιο ἀγώνα, στό ὁποῖο καλοῦνται νά ἀγωνιστοῦν τόν ἀγώνα τῆς ὑπομονῆς. Τίς αἰσθάνονται ὡς παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος τούς παιδαγωγεῖ «ἐπί τό συμφέρον, εἰς τό μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ» (Ἑβρ. ιβ΄10). Ὁ Ἅγιος Θεός γιά τό συμφέρον τους ἐπιτρέπει τίς δοκιμασίες αὐτές. Διότι οἱ δοκιμασίες καί οἱ ἀρρώστιες εἶναι ὁ  συντομώτερος δρόμος γιά τήν αἰώνια εὐτυχία τοῦ Παραδείσου. Διότι μέ τίς δοκιμασίες αὐτές ὁ ἄνθρωπος ἐξαγνίζε­ται, ἀποκαθαίρεται, ἀστράφτει πνευματικά, ἐξαγι­άζεται. Οἱ θλίψεις  καί οἱ δοκιμασίες, ὅπως αὐτές τῆς μακροχρόνιας ἀρρώστιας, λέγει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος, δοκιμάζουν τήν πίστη τῶν πιστῶν καί τούς ἀσκοῦν στήν ὑπομονή. Καί συνεχίζει: ὅταν δείξετε σταθερή ὑπομονή, τότε θά γίνετε «τέλειοι καί ὁλόκληροι ἐν μηδενί λειπόμενοι» (Ἰακ. α΄4).  Περίοδος δοκιμασίας λοιπόν εἶναι αὐτή, στήν ὁποία, ἐάν δείξει ὑπομονή ὁ ἀσθενής, ἐπιτυγχάνει τήν τελειότητα, αὐτό δηλ. πού εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς του.

          Νά ὑπογραμμίσουμε τό θέμα τῆς ὑπομονῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Διότι ὅλα ἀπ’ αὐτήν ἐξαρτῶνται. Ἐάν ὁ ἀσθενής ἀγανακτεῖ, γογγύζει, ἐκνευρί­ζεται, τότε ὑ­ποφέρει, ἀλλά δέν ὠφελεῖ­ται. Ἐάν ὅμως ὑπομένει καί ἔ­χει λόγια εὐγνωμοσύ­νης στά χείλη του γιά τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους, τότε ἀναδεικνύεται ἥρωας!  Εἶναι ἤδη νικητής. Ὡς μάρτυρας καί μεγαλομάρτυρας θά εἰσέλ­θει στήν ὁλόφωτη θεία Βασιλεία.

          Δέν ὑπάρχουν λοιπόν ἀδικημένοι. Αὐτοί πού φαίνεται νά ἔχουν ἀδικηθεῖ, οὐσιαστικά εἶναι εὐεργε­τημέ­νοι, διότι ἐφ’ ὅσον ὑπέμειναν, θά ἀπολαύσουν ἀπεί­ρως περισσότερα ἀπ’ ὅσα στερήθηκαν. Θά δοξαστοῦν μέ μιά ἀσύλληπτη δόξα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

          Αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν μακροχρόνιων ἀσθενειῶν, πού ἔχουν ὅμως νά φέρουν κάποιο μήνυμα σέ ὅσους εἶναι ὑγιεῖς.

****

          Διπλό εἶναι, ἀγαπητοί μου, τό μήνυμα αὐτό. Πρωτίστως ὑποδεικνύει σ’ ἐμᾶς τούς ὑγιεῖς νά εἴμαστε ὑπο­μονητικοί στίς μικροδυσκολίες, πού κάθε μέρα μᾶς παρουσιάζονται. Νά μή ἐκνευριζόμαστε, νά μή ἀγανα­κτοῦμε, νά μή μᾶς φταῖνε ὅλοι καί ὅλα. Διότι ἔτσι μπαίνουμε στή σφαίρα τῆς ἀχαριστίας. Δείχνουμε ἀχαριστία πρός τόν Θεό, πού μᾶς χαρίζει τήν ὑγεία καί τόσα ἀγαθά. Καί ἐνῶ ἀπολαμβάνουμε τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, ἀντί νά τόν εὐχαριστοῦμε, μοιάζουμε μέ τούς Ἑβραίους στήν ἔρημο νά γογγύζουμε γιά μικροπράγματα, τήν ὥρα πού ἄλλοι ἀδελφοί μας βρίσκονται ἐπί χρόνια καί δεκαετίες καθηλωμένοι στό σταυρό τους, στό ἀναπηρικό καροτσάκι ἤ τό κρεββάτι τοῦ πόνου.

          Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι ἀκόμη. Καί αὐτό εἶναι τό δικό μας χρέος. Οἱ ἀσθενεῖς αὐτοί εἶναι ἀδελφοί μας. Ὁ Θεός τούς βάζει δίπλα μας γιά νά μᾶς διδάσκουν τήν ὑπομονή καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων ἀπολαύσεων, ἀλλά καί γιά νά τούς συμπαραστεκόμαστε. Ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου παραπονέθηκε στόν Κύριο, ὅτι δέν εἶχε ἄνθρωπο νά τόν βοηθήσει·  «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», εἶπε. Αὐτόν τόν ἴδιο λόγο ἴσως τόν λένε καί ἄλλοι μακροχρόνιοι ἀσθενεῖς καί σήμερα. «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ναί, ἀλλά γι’ αὐτό εἴμαστε ἐμεῖς ὑγιεῖς. Γιά νά τούς βοηθοῦμε. Εἶναι ἀδελφοί μας. Εἶναι μέλη τοῦ σώματός μας. Κάτι παραπάνω ἀπ’ αὐτό. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Διότι τό εἶπε: «ἐφ’  ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελ­φῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιή­σατε» (Ματθ.­κε΄40). Ἐφ’ ὅσον ἐδείξατε ἀγάπη σέ ἕνα ἀπ’ αὐτούς πού θεω­ροῦνται ἀσήμαντοι ἀδελφοί μου, σέ μένα τήν ἐδείξατε.

          Ἀλήθεια γιατί νά εἴμαστε τόσο ἄτολμοι καί ἀτομι­στές, ἀδελφοί; Νά τό ἐπαναλάβουμε: Οἱ ἀσθενεῖς καί ἀνήμποροι εἶναι παραπάνω ἀπό ἀδελφοί μας. Εἶναι ὁ Χριστός. Δέν μᾶς συγκινεῖ αὐτό; Τότε τί χριστιανοί εἴμα­στε; Εἶναι ὁ Χριστός οἱ ἀσθενεῖς, εἶναι παραπάνω ἀπό συγγενεῖς μας!  Γιατί ἀλήθεια κλειστήκαμε τόσο πολύ στόν ἑαυτό μας. Τόλμη, τόλμη μᾶς χρειάζεται. Ἀγάπη Χριστοῦ μᾶς χρειάζεται, φλόγα σάν τή φλόγα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού ἔλεγε: «τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ;» (Β΄Κορ. ια΄29). Ποιός εἶναι ἄρρωστος καί δέν ἀρρωσταίνω κι ἐγώ μαζί του;

Ὤ ἁγία τόλμη, ὦ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πότε θά σέ ἀποκτήσουμε;

****

 «Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»

          Τριανταοκτώ χρόνια κατάκοιτος ὁ παράλυτος. Πόσα μᾶς ἐδίδαξε!

          Ἀδελφοί, ὅσοι εἶσθε στό κρεββάτι τοῦ πόνου, ἄλλοι λιγότερα καί ἄλλοι περισσότερα χρόνια, ἀλλά κι ὅσοι κινεῖσθε, ἐργάζεσθε, δραστηριοπιεῖσθε στή ζωή πλήν ὅμως κουβαλᾶτε τήν ἀρρώστια σέ κάθε σας βῆμα σάν ἄλλη σκιά τοῦ ἑαυτοῦ σας, ὑπομονή!  Ὑπο­ταγή μέ ἐμπιστοσύνη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ τό ἀγαθό καί τέλειο. Ὑπομονή! Δικό σας εἶναι τό στεφάνι τῆς νίκης. Ἐσεῖς στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά λάμπετε σάν ἥλιοι. Ὑπομονή.

          Κι ἐμεῖς, ὅσοι εἴμαστε ὑγιεῖς, διδασκόμενοι ἀπό τόν πόνο σας εἴθε νά γίνουμε ὑπομονητικοί, ἐγκρατεῖς στίς ἀπολαύσεις, ἀλλά καί τολμηρότεροι στήν ἀγάπη μας γιά νά δοξαστοῦμε - ἔστω λιγότερο – μέ σᾶς, τούς ἀφανεῖς ἥρωες τῆς ζωῆς, στήν εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.