Ὁ Χριστός συμπαθής στούς ἁμαρτωλούς - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 

Κυριακή Στ´Ματθαίου

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ὁ Χριστός συμπαθής στούς ἁμαρτωλούς

«Θάρσει τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» 

(Ματθ. θ΄2)

  Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρο

          Ὁ καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζοντας πλήρως τά συναισθήματα, τά ὁποῖα πλημμύριζαν τήν ψυχή τοῦ παραλυτικοῦ, τόν ὁποῖο ἔφερε ἐνώπιόν του ἡ ἀγάπη τῶν συνανθρώπων του. Γνωρίζοντας τούς δισταγμούς, πού ἐπήγαζαν ἀπό τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, γιά νά τόν καθησυχάσει τοῦ ἀπηύθυνε ἀπό τήν ἀρχή λόγο παρηγορητικό, ἐνθαρρυντικό, λόγο ἀγάπης.

Ἔχε θάρρος, παιδί μου, τοῦ εἶπε. Μήν ἀνησυχεῖς. Οἱ ἁμαρτίες σου πού σέ ἔφεραν σ᾽ αὐτή τήν κατάσταση ἔχουν συγχωρηθεῖ. Ἡ συμπεριφορά αὐτή τοῦ Κυρίου, ἡ γεμάτη στοργή καί ἀγάπη μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά δοῦμε πῶς φέρεται Ἐκεῖνος πρός τούς ἁμαρτωλούς καί τί σημαίνει αὐτό γιά τόν καθένα μας.

*****

« Θάρσει τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»

          Ἡ ἁμαρτία, ἀγαπητοί, ἡ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἀποτελεῖ ἀνταρσία κατά τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁμαρτία, μᾶς λέγει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο «ἐστίν ἡ ἀνομία» (Α´Ἰω. γ´4). Εἶναι παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καί κατά συνέπεια συνιστᾶ προσβολή καί περιφρόνηση σ᾽ Ἐκεῖνον τόν ἄπειρο καί παντοδύναμο Νομοδότη Θεό.

Ὅπως ὅταν συζητῶ μέ κάποιον, τόν ἀκούω νά μοῦ ὁμιλεῖ καί δέν προσέχω τά λεγόμενά του, τόν προσβάλλω καί τόν περιφρονῶ, ἔτσι καί μέ τόν Ἅγιο Θεό. Κάθε φορά πού ἁμαρτάνω, ἀποδεικνύω ὅτι δέν προσέχω τούς λόγους του, τούς περιφρονῶ, περιφρονῶ τόν ἴδιο τόν Δημιουργό μου.

          Καί βέβαια μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὅταν κάποιος περιφρονήσει τόν ἄλλο, δημιουργεῖται ψυχρότητα. Δημιουργεῖται ἀπόσταση ψυχική μεταξύ τους. Παύει νά ὑπάρχει οἰκειότητα. Δέν εἶναι δέ λίγοι ἐκεῖνοι πού κόβουν καί τήν «καλημέρα» ἀπό τούς ἀνθρώπους μέ τούς ὁποίους ψυχράνθηκαν. Φθάνουν στό σημεῖο νά ἀλλάσσουν δρόμο γιά νά μή τούς συναντήσουν.

          Ὁ πολυέλεος Θεός ὅμως δέν φέρεται ὅπως φερόμαστε ἐμεῖς. Ἐνῶ ἐμεῖς καθημερινά τόν προσβάλλουμε μέ τίς ἁμαρτίες μας, ἐν τούτοις δέν ψυχραίνεται ἀπέναντί μας. Δέν μᾶς ἀποστρέφεται. Ἐξακολουθεῖ νά μᾶς ἀγαπᾶ. Μᾶς ἀντιμετωπίζει σάν ἄρρωστους, πού πρέπει νά ἀνακτήσουμε τήν ὑγεία μας. Τίς ἁμαρτίες μας τίς βλέπει ὡς τραύματα καί ἀσθένειες καί μᾶς συμπαθεῖ. Δέν θέλει νά μᾶς βλέπει στήν θλιβερή κατάσταση τῆς ψυχικῆς παραλυσίας. Δέν ἐπιθυμεῖ νά μένουμε στήν ἀπελπιστική ἐνοχή, πού δημιουργεῖ ἡ ἁμαρτία. Εἶναι ἕτοιμος νά μᾶς συγχωρήσει. Δέν θέλει νά φύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό μέ τήν ἐνοχή τῆς ἁμαρτίας καί νά χαθοῦμε μακριά του. Τό διακηρύσσει ἄλλωστε ἀπό τά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τό στόμα τοῦ Προφήτη Ἰεζεκιήλ: «Μήπως, λέγει, αὐτό, πού ποθῶ πολύ δυνατά, εἶναι ὁ θάνατος τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τοῦ παράνομου καί ἀσεβοῦς ἀνθρώπου καί ὄχι  τό νά μετανοήσει καί νά ἐπιστρέψει ἀπό τήν ἁμαρτωλή συμπεριφορά του καί νά ζήσει εὐτυχισμένος; (Ἰεζ. ιη´23). Ὁ Πανάγαθος Θεός ὄχι μόνο δέν θέλει τήν ἀμετανοησία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἀντίθετα ἐπιθυμεῖ τήν μετάνοιά μας καί τήν ἐπιστροφή μας πλησίον Του, γιά νά ζοῦμε αἰώνια εὐτυχισμένοι. Γι᾽ αὐτό μάλιστα δημιουργεῖ ὁ ἴδιος πλῆθος εὐκαιριῶν καί περιστάσεων. Συνδυάζει γεγονότα. Παρουσιάζει πρόσωπα στό δρόμο μας, πού μποροῦν καί θέλουν νά μᾶς βοηθήσουν. Ἐμπνέει στήν ψυχή μας σκέψεις καλές καί λογισμούς μετανοίας, γιά νά ἐπιστρέψουμε σ᾽ Ἐκεῖνον καί νά ἐπιτύχουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ κυριολεκτικά μᾶς «καταδιώκει πάσας τάς ἡμέρας» τῆς ζωῆς μας (Ψαλμ. κβ´6).

          Αὐτός ἄλλωστε εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ἔλευσής του στή γῆ μας. Ἦρθε γιά νά ζητήσει, νά βρεῖ καί νά σώσει τό «ἀπολωλός» (Λουκ. ιθ´10). Ἦρθε νά καλέσει «ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Λουκ. ε´32).[

          Ἡ συμπάθεια αὐτή πρός τόν ἁμαρτωλό, τόν πεσμένο καί ἄρρωστο ψυχικά ἄνθρωπο, ἦταν ἐκείνη πού τόν ἔκαμε νά ὁδοιπορεῖ ἐπί ὧρες γιά νά συναντήσει ἔστω καί μιά ἁμαρτωλή ψυχή, πού ἦταν ἕτοιμη σάν τό ὥριμο στάχυ νά μπεῖ στό δρόμο τῆς σωτηρίας, ὅπως συνέβη μέ τήν Σαμαρείτιδα. Αὐτή ἡ φροντίδα γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο δέν τόν ἄφηνε νά προσέχει τά σχόλια τῶν ἐπικριτῶν του ὅτι «παρά ἁμαρτωλῷ ἀνδρί εἰσῆλθε καταλῦσαι» ὅπως στήν περίπτωση τοῦ Ζακχαίου.

          Αὐτή τήν ἀγάπη καί τή στοργή καί τήν συμπάθεια πρός τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο φανερώνουν καί πολλές ἀπό τίς ὡραιότατες παραβολές Του, ὅπως ἐκείνη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, ἤ τῆς γυναίκας πού σαρώνει ὁλόκληρο τό σπίτι της γιά νά βρεῖ τή χαμένη της δραχμή.

          Τό ἴδιο φανερώνουν καί πολλά ἀπό τά θαύματά Του, ὅπως ἡ θεραπεία τοῦ παραλύτου τῆς Βηθεσδᾶ (Ἰω. ε´1-15) καί τῶν δαιμονιζομένων, πού ἀκούσαμε τήν περασμένη Κυριακή.

*****

          Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά γιά μᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί;  Τί μᾶς λέει ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς ἀποστρέφεται, ἀλλά μᾶς συμπαθεῖ καί εἶναι ἕτοιμος νά δεχτεῖ τήν μετάνοιά μας;  Τρία πράγματα θά ὑπογραμμίσω στήν ἀγάπη σας. Πρῶτον ὅτι δέν πρέπει νά ἀπελπιζόμαστε. Ὁ πανοῦργος διάβολος κάμνει τό πᾶν γιά νά ματαιώσει τήν ἐπιστροφή μας στόν Θεό καί νά ἐμποδίσει ἔτσι τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Οἱ σκέψεις πού μᾶς βάζει: «Δέν γίνεται τίποτε μέ σένα. Ἐκεῖ πού ἔχεις πέσει δέν ὑπάρχει περίπτωση νά σηκωθεῖς. Δέν πρόκειται νά συγχωρηθεῖς μ᾽ αὐτά πού ἔχεις κάνει», αὐτό τό σκοπό ἔχουν: νά μᾶς ἀποθαρρύνουν, νά μᾶς ἀπογοητεύσουν καί νά μή μᾶς ἀφήσουν νά κάνουμε τό ἀποφασιστικό βῆμα τῆς ἐπιστροφῆς. Νά μή ποῦμε τό λόγο πού εἶπε καί ὁ ἄσωτος, ὅταν βρῆκε τόν ἑαυτό του: «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου» (Λουκ. ιε´18). Νά μή μποῦμε στήν πόρτα τοῦ Ἐξομολογητηρίου καί μέ τή χάρη τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολόγησης πάρουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας.

          Δέν ἐπιτρέπεται ὅμως νά δεχόμαστε αὐτές τίς πονηρές εἰσηγήσεις του. Δέν ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, κανένα ἁμάρτημα, πού νά νικᾶ τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σαφής ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω» (Ἰω. στ´37). Ἐκεῖνον πού ἔρχεται μετανοημένος κοντά μου, ὁσονδήποτε ἁμαρτωλός καί ἄν εἶναι, δέν θά τόν διώξω. Δέν θά τόν περιφρονήσω. Ἔχουμε λόγους νά ἀμφιβάλλουμε γιά τήν ἀξιοπιστία τοῦ Θεοῦ; Ἐκεῖνος εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια. Ἑπομένως γιατί νά ἀπελπιζόμαστε;

          Τό δεύτερο εἶναι ὅτι δέν πρέπει νά ἀναβάλλουμε τήν ἐπιστροφή μας πλησίον Του. Ἐάν εἴμαστε ἄρρωστοι καί πληροφορηθοῦμε, ὅτι ὑπάρχει κάποιος σπουδαῖος γιατρός, πού θεραπεύει δωρεάν τούς ἀρρώστους, δέν θά τρέχαμε νά τόν συναντήσουμε; Καί τί εἶναι ἡ σωματική ὑγεία μπροστά στήν ὑγεία τῆς ψυχῆς, στήν σωτηρία της; Ὁ Ψαλμωδός μακαρίζει τούς ἀνθρώπους ἐκείνους τῶν ὁποίων «συγχωρήθηκαν οἱ ἀνομίες καί ἐπικαλύφθηκαν οἱ ἁμαρτίες» (Ψαλμ. λα´1). Τό νά μένουμε ἑπομένως στή δυστυχία τῆς ἁμαρτίας, νά ἀναβάλλουμε τήν μετάνοιά μας καί νά μή τρέχουμε πλησίον Ἐκείνου, εἶναι τελείως ἀδικαιολόγητο. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος μᾶς τό εἶπε: «Μή βραδύνεις καί μή ἀναβάλλεις γιά ἄλλοτε τήν ἐπιστροφή σου πρός τόν Κύριο. Κανείς δέν γνωρίζει τί τοῦ ἐπιφυλάσσει τό μέλλον» (Σοφ.Σειρ. ε´7).

          Τό τρίτο δίδαγμα τῆς σημερινῆς μας ὁμιλίας εἶναι ὅτι  τήν συμπεριφορά τοῦ Κυρίου μας πρός τούς ἁμαρτωλούς πρέπει νά τήν μιμηθοῦμε καί ἐμεῖς. Τήν ἁμαρτία ὑποχρεούμαστε νά τήν ἀποστρεφόμαστε, τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο ὅμως νά τόν πονᾶμε, νά τόν ἀγαπᾶμε καί νά ζητᾶμε νά τόν βοηθήσουμε, νά ἀπαλλαγεῖ τό συντομώτερο ἀπό τήν μάστιγά του.

          Ὅταν τρέφουμε μέσα μας αἰσθήματα συμπαθείας πρός τούς συναμαρτωλούς ἀδελφούς μας, δέν θά βρίσκει ποτέ θέση στήν ψυχή μας τό ἁμάρτημα τῆς κατακρίσεως. Οὔτε θά διαπομπεύουμε τούς ἄλλους μέ τό νά δημοσιοποιοῦμε τά λάθη τους. Ἀντίθετα θά προσπαθοῦμε νά βρίσκουμε ἐλαφρυντικά, πού θά ἐλαφρύνουν τό παράπτωμα τοῦ συνανθρώπου μας.

          Συγχρόνως νά προσευχόμαστε μέ θέρμη ψυχῆς γιά τήν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου πού ἐξετράπη. Νά παρακαλοῦμε τόν Θεό νά τοῦ στείλει πνεῦμα μετανοίας καί ἐπιστροφῆς πλησίον Του, γιά νά ἐξαλειφθοῦν οἱ ἁμαρτίες του καί νά ζήσει κι ἐκεῖνος ζωή εἰρηνική, συμφιλιωμένος μέ τόν  Θεό, τόν πλησίον του καί τόν ἑαυτό του.

******

« Θάρσει τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»

          Πολλά ἐνδιαφέροντα, εὐχάριστα ἤ καί δυσάρεστα νέα ἀκοῦμε καθημερινά. Πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὅμως βρίσκεται μιά παλαιά μέν, ἀλλά πάντοτε νέα καί εὐχάριστη εἴδηση: Ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς συμπαθεῖ στίς ἀδυναμίες καί τίς πτώσεις μας. Θέλει νά μᾶς σώσει. Γι᾽ αὐτό καί μᾶς περιμένει νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, γιά νά μᾶς χαρίσει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Διότι ὅπως καί νά τό κάνουμε, ἀδελφοί μου, ἡ ἁμαρτία εἶναι κατά τόν Μ.Βασίλειο «ἀρρωστία ψυχῆς» ΕΠΕ, 7, 234). Ἄρρωστοι εἴμαστε καί χρειαζόμαστε θεραπεία. Ἔχουμε ἀνάγκη ἰατροῦ. Καί ὁ μοναδικός ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς. Ἡ μεγάλη αὐτή ἀλήθεια μᾶς ἀνοίγει τόν δρόμο, πού ὁδηγεῖ στήν εὐτυχία. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἐάν θά τόν βαδίσουμε τόν δρόμο αὐτό καί θά ἀκούσουμε τό «θάρσει τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».