Πόσους από τους γνωστούς σας έχουν γίνει
μοναχοί ή μοναχές; Ίσως κανένας ή ένας/μία το πολύ. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι ο
μοναχισμός είναι η εξαίρεση, δεν το λέω με αξιολογική διάθεση. Λέω ότι
αριθμητικά είναι εξαίρεση. Η χριστιανική ζωή στον κόσμο είναι ο κανόνας.
Τώρα: πόσους έγγαμους ή
χριστιανούς που έζησαν μέσα στον κόσμο ξέρετε ως αγίους; Πάλι, κανέναν.
Η εξαίρεση δηλονότι έγινε ο
κανόνας της αγιότητας.
Οι χριστιανοί που ζουν στον κόσμο
ονειρεύονται συχνά να φτάσουν στα μέτρα της ζωής των μοναχών. Γιατί άραγε;
Χρειάζεται κάτι τέτοιο; Δεν αρκούν τα δικά μας πνευματικά μέτρα; Αίφνης, ένας
μοναχός δεν γεννά παιδιά και δεν μεγαλώνει παιδιά. Υστερεί σε αυτό λοιπόν.
Πρέπει να νιώθει ελλειμματικός; Όχι. Γιατί λοιπόν να νιώθει έλλειμμα ο έγγαμος
που δεν κάνει ό,τι κάνει ένας μοναχός; Και όσο αφύσικο θα ήταν ένας μοναχός να
μιμείται τη ζωή ενός έγγαμου άλλο τόσο αφύσικο και προβληματικό είναι και το
αντίστροφο.
Έκαστος στο είδος του.
Γιώργος Μπάρλας
2 σχόλια:
Υπάρχουν πολλοί έγγαμοι άγιοι και δεν εννοώ αυτούς τους παλιούς που έχει καταγράψει στο βιβλίο του ο αγιορείτης Μοναχός Μωυσής αλλά πολλοί οι τους οποίους εμείς ζούμε. Το ότι δεν τους βλέπουν οι δεσποτάδες είναι πρόβλημά τους. Ο Θεός τους γνωρίζει και τους αναγνωρίζει. Το ότι υπάρχουν αγιοκατατάξεις ρασοφόρων η απάντηση είναι άνδρες (δεσποτάδες) οι νομοθετούντες.
«Φῶς μέν μοναχοῖς ἄγγελοι· φῶς δέ πάντων ἀνθρώπων, μοναδική πολιτεία».
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος.
Λόγος ΚΣΤ΄, Περί διακρίσεως κγ΄ (23).
Θέλω νά πιστεύω πώς οἱ χριστιανοί πού ζοῦν στόν κόσμο δέν ὀνειρεύονται νά φτάσουν στά μέτρα τῆς ζωῆς τῶν μοναχῶν, ὅπου ὡς τέτοια θεωροῦνται καί νοοῦνται οἱ αὐστηρές νηστείες τους, οἱ ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες τους καί οἱ ἀδιάκοπες προσευχές τους.
Αὐτές προκύπτουν καί πραγματώνονται ἀπό τήν ἀγἀπη τοῦ Θεοῦ, τόν θεῖο ἔρωτα πού κατατρώγει τό εἶναι τους.
Καθ’ὅλο τό εἰκοσιτετράωρο, ἄοκνοι κι ἀκαταπόνητοι, ἱκετεύουν τό Θεό μέ τίς πύρινες προσευχές τους ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας.
Εἶναι ἀδύνατο λοιπόν ἐμεῖς οἱ «σάρκα φοροῦντες καί τόν κόσμον οἰκοῦντες» νά καταφέρουμε νά τούς φτάσουμε στούς ὑπέρμετρους ἀσκητικούς αὐτούς ἀγῶνες τους.
Ὅμως, σέ κεῖνα πού μποροῦμε καί πρέπει νά προσπαθοῦμε νά τούς φτάσουμε καί νά τούς μοιάσουμε εἶναι οἱ κόποι τους γιά τήν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν, ὅπως εἶναι ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀγνεία, ἡ σωφροσύνη, ἡ πραότητα, ἡ ταπεινοφροσύνη καί ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἀκόμη νά τούς μιμηθοῦμε στίς σκληρές μάχες πού καλοῦνται νά δώσουν ἐνάντια στήν ὀργή, στήν κακία, στήν φιλαργυρία, στήν ἀνηθικότητα, στήν κενοδοξία, στήν ὑπερηφάνεια, στήν πονηρία, στήν βλασφημία καί σέ ὄλα τά κακά καί σκληρά πάθη.
Κάτω ἀπό αὐτές τίς προϋποθέσεις, οἱ ἡρωϊκοί ἀγῶνες τῶν μοναχῶν πρός κάθαρση ἀπό τά πάθη καί πρός ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ἀποτελοῦν καί καταδεικνύουν ἐμπράκτως τήν τελειοτάτη ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν θέωση.
Ἡ ἁγιασμένη βιοτή τους προσφέρεται καί λειτουργεῖ ὡς φωτεινός σηματοδότης πρός τήν ὁδό τοῦ Κυρίου.
Κατόπιν αὐτοῦ ὀφείλουμε, ὄχι μόνο νά ὀνειρευόμαστε ἀλλά καί νά καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια νά μοιάσουμε καί νά φτάσουμε στά μέτρα ἁγιότητος καί καθαρότητος τῶν μοναχῶν.
Αὐτούς πλέον πρέπει νά ἔχουμε σάν πρότυπα στή ζωή μας.
Αὐτό μᾶς ζητάει καί ὁ Κύριος «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.» (Α΄ Πετρ. α΄16).
Μέ ἐκτίμηση.
Θεόδωρος Σ.
Δημοσίευση σχολίου