Κριτήριο πάντων ἡ ἀγάπη - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 Κυριακή τῆς Κρίσεως
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Κριτήριο πάντων ἡ ἀγάπη

Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

 « Ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε » (Ματθ.κε´40)

          Κυριακή τῆς Κρίσεως καί τό εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα στρέφει τήν προσοχή τῶν πιστῶν πρός τό μέλλον. Τό βλέμμα σχίζει τό σκοτεινό πέπλο τοῦ χρόνου καί καταλήγει στή μία καί μοναδική ἐκείνη ἡμέρα κατά τήν ὁποία θά διενερ­γηθεῖ ἡ μεγαλύτερη δίκη τῆς ἱστορίας. Μέ­σα στό ἀ­­πό­λυ­το σκο­τά­δι φω­τίζονται τά πάντα καθώς πα­ρου­σι­άζεται ἀπαστρά­πτων μέ­σα στή θε­ϊ­κή του δό­ξα ὁ Μέ­γας Βασιλεύς καί Κριτής. Μπρο­στά του βρίσκονται συναγμένα ὅ­λα τά ἔ­θνη τῶν ἀν­θρώ­πων. Καί ὅ­πως ὁ βο­σκός χω­ρί­ζει τά πρό­βα­τα ἀ­πό τά ἐρίφια, ἔ­τσι καί ὁ Κρι­τής μας θά χωρίσει τούς ἀνθρώπους σ’ ἕνα δι­αχωρισμό αἰώνιο καί ἀμετά­κλ­ητο. Ὁ διαχωρισμός ὅ­μως αὐτός φαίνεται καθαρά ἀπό τά λόγια τοῦ Κυρίου μας ὅτι δρομο­λο­γεῖ­ται ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους. Ἀπό τόν καθένα προσωπικά ἀνάλογα μέ τήν ἀγά­πη πού δείξαμε στούς ἀδελφούς μας σ’ αὐτή τή ζωή.

Ἄς δοῦ­με λοι­πόν σή­με­ρα γιατί τό κριτήριο τοῦ Θε­οῦ εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἀδελ­φούς μας καί πῶς ἐμεῖς θά δεί­ξουμε αὐτή τήν ἀγάπη.

******

« Ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε »

Ἡ ἀγάπη εἶναι τό κριτήριο βάσει τοῦ ὁποίου θά κρίνει ὁ Θεός τόν κόσμο, διότι αὐτή εἶναι κατά τόν θεῖο Παῦλο τό «πλή­ρωμα τοῦ νόμου» (Ρωμ. ιγ´10). Ἡ ἀγάπη εἶναι τέλεια τήρηση καί ἐκπλή­ρωση τοῦ νόμου. Εἶναι ἡ πε­ρί­λη­ψη ὅ­λων τῶν ἀρετῶν. Ὅμως ὁ βασικότερος λό­γος γιά τόν ὁποῖο ὁ Κύριος θέτει ὡς κριτήριο, κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας του Παρουσίας τήν ἀγάπη εἶναι τό ὅτι μέ τήν ἀ­γά­πη ὁμοιάζουμε πρός τόν Θεό καί Βασιλέα μας, ἀ­φοῦ «ὁ Θε­ός ἀγάπη ἐ­στι» (Α´Ἰω. δ´7).

Ἐκεῖνος πρῶτος μᾶς ἀγά­πη­σε καί προ­σέφερε τή ζωή Του γιά νά ζήσουμε ἐ­μεῖς αἰω­νίως. Καί μᾶς ἄφησε ὡς ἱερή παρακαταθήκη τήν νέα καί τέλεια ἐντολή «ἀ­γα­πᾶτε ἀλ­λήλους, κα­θὼς ἠ­γά­πη­σα ὑμᾶς...» (Ἰω. ιγ´34). Νά ἀγα­πᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλο· καθώς ἐγώ σᾶς ἀγάπησα, ἔτσι καί σεῖς νά ἀγαπᾶσθε μεταξύ σας.

Κριτήριο τῆς Κρί­σε­ως θά εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας, δι­ό­τι δέν μποροῦμε νά ἔ­χου­με ἀγάπη ἀλη­θινή πρός τόν Θεό χωρίς νά ἀγα­πᾶ­με τόν συνάν­θρω­πο, «τόν καθ’ ὁμοί­ω­σιν Θεοῦ γεγο­νό­τα». Τόν ἄνθρωπο πού δημιουργήθηκε γιά νά ὁμοιάσει μέ τόν Θεόν καί νά γίνει θεός κατά χάριν. Ἐκεῖνος πού δέν ἀγαπᾶ, δέν ἐγνώρισε ποτέ τόν Θεό, θά μᾶς πεῖ ὁ Μαθητής τῆς ἀγάπης. (Α´Ἰω. δ´8).

Ἀλλά ὁ «ἀδελφός» προβάλλεται καί ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες μας ὡς μέσο προσέγγισης καί ἀναγνώρι­σης τοῦ Θεοῦ, καθ᾽ ὅσον εἶναι ἐκεῖνος χάριν τοῦ ὁποίου πέθανε ὁ Χριστός ( Α´Κορ. η´11). Μέσο γιά τό ὁποῖο λέγει ὁ Μέγας Ἀντώ­νιος: Ἀπό τόν πλησίον προέρχεται ἡ ζωή καί ὁ θάνατος· διότι ἐάν κερδίσουμε τόν ἀδελφό, τόν Θεό κερδίζουμε. Ἐάν ὅμως σκανδαλίσουμε τόν ἀδελφό, στόν ἴδιο τόν Χριστό ἁμαρτάνουμε.

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμο­λο­γη­τής λέγει ὅτι ἡ ἀ­γά­πη ἔχει τόσο μεγάλη ση­μα­σί­α διότι «ἐπιτελεῖ ἕνα τε­λει­ό­­τα­­το ἔργο: τόν μέν ἄν­θρω­πο τόν κάνει Θεό καί τόν Θεό τόν παρουσιάζει ἄν­θρω­πο». Ἀγα­πώ­ν­τας τόν ἀ­δελ­φό, ἀγα­ποῦ­με τόν Χριστό καί ἀ­δι­α­­φο­ρών­τας γιά τόν ἀδελ­φό ἀδια­φο­ροῦ­με γιά τόν Χρι­στό. Νά τό ποῦ­με πι­ό ἁ­πλά: ὑ­πο­τι­μοῦ­με τόν ἀ­δελ­φό μας; τόν Κύ­ρι­ο πε­ρι­φρο­νοῦ­με· πλη­­γώ­νου­με τόν ἀ­δελ­­φό μας; τόν Χρι­στό σταυ­ρώ­νου­με· μι­λοῦ­με σκλη­ρά στόν ἀ­δελ­φό μας; στόν Κύ­ρι­ο ἁ­μαρ­τά­νου­με. Κι ἀ­ν­τί­­στρο­φα: δι­α­κο­νοῦ­με, εὐ­ερ­γε­τοῦ­με, ἀ­γα­πᾶ­με τόν ἀ­δελ­­φό μας; προτιμᾶ­με τό συμφέρον τοῦ ἀδελφοῦ μας ἀπό τό δικό μας; τόν Κύ­ρι­ο ἀ­γα­πᾶ­με.

Ὁ Χριστός κτυ­πά­ει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας διά τῶν ἀ­δελ­φῶν μας. Καί πῶς ἐμεῖς μποροῦμε νά δείξουμε πε­ρι­φρόνηση πρός τόν Χρι­στό ἀδια­φο­ρώ­ντας γιά τούς ἀ­δελ­­φούς μας πού βρίσκονται σέ ἀνάγκη; Ἄν δέν ἀνοίξουμε σ’ αὐτούς τήν καρδιά μας καί τήν  πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μας, τότε δέν ἀνοίγουμε στόν Χριστό μας. Καί τότε μένει ἡ ψυχή μας χωρίς Χριστό, χωρίς ἀδελφό· τότε ἡ ψυχή μας γίνεται κό­λα­ση. Ἐνῶ ἀντίθετα στό ἅπλωμα τῆς καρδιᾶς μας πρός τήν καρδιά τοῦ «ἄλλου» ἀνακαλύπτουμε τόν Θεό, ἀνακαλύπτου­με ὅτι «ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ Ἄνθρωπος».

*****

          Πῶς λοιπόν θά δείξουμε πραγματική καί γνήσια ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας;

Μά εἶναι δύσκολο αὐτό; Ποιός δέν μπορεῖ νά δώσει ἕνα πιάτο φαγητό σ’αὐτόν πού πεινάει; ἤ νά δώσει ἕνα πο­τή­ρι νερό σ’αὐτόν πού διψάει; ἤ νά κάνει μιά ἐπί­σκε­ψη σέ κάποιον ἄρρωστο; Ὅλα αὐτά φαίνονται εὔκολα.

Δέν εἶναι ὅμως τόσο ἡ κίνηση πρός τόν ἀδελφό πού μᾶς δυσκολεύει ἀλλά μιά ἀγάπη πηγαία καί ἀλη­θινή. Διότι εἶναι εὔκολο νά δώσεις χρήματα ἤ ἄλλα ὑλικά ἀγαθά σέ κάποιον πού τά στερεῖται. Εἶναι δύσκολο ὅ­μως νά τοῦ δώσεις τήν καρδιά σου. Αὐτό ζητάει περισ­σό­τερο ὁ ἀδελφός σου σήμερα. Νά νά μοιραστεῖς τόν πό­νο του, νά κλάψεις στήν δυστυχία του, νά πανη­γυ­ρί­σεις στή χαρά του. Νά ξεχάσεις τόν ἑαυτό σου γιά χάρη τοῦ ἀδελφοῦ σου. Νά τόν ἀγαπήσεις ὅπως ἀγαπᾶς τόν ἴδιο τόν Κύριο, ἤ καλύτερα ὅπως μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Κύριος. Ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰωάννης μᾶς λέγει: «τεκνία μου, μὴ ἀ­γα­πῶμεν λό­γῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ᾿ ἐν ἔρ­γῳ καὶ ἀ­λη­θείᾳ». Ἡ ἀγάπη δηλαδή δέν εἶναι λόγια ἀλλά πράξη, ἀληθινό δόσιμο καρδιᾶς καί ἑνότητα ψυ­χῆς.

Ὅταν εἴμαστε γνήσια παιδιά τοῦ Χριστοῦ δέν πρέ­πει νά ἐν­διαφερόμαστε ἐάν μᾶς ἀγαπᾶνε οἱ ἄλλοι, ἀλ­λά ἐάν ἐ­μεῖς ἀγαπᾶμε τούς ἄλλους. Νά ἀγαπᾶμε ἀ­κόμη κι αὐτούς πού μᾶς πλη­γώ­νουν, μᾶς ἀδι­κοῦν, μᾶς κουράζουν. Ὅλους νά τούς βλέπουμε κα­λύ­τερους ἀ­πό ἐ­μᾶς. Ὁ ἅγιος Μά­ξι­μος λέγει ὅτι αὐτός πού εἶναι τέ­λει­ος στήν ἀγάπη ὅλους τούς ἀ­ν­τι­κρύζει ἐ­ξί­σου μέ τό ἴδιο μά­τι καί πρός ὅλους συ­μ­πε­ρι­φέρεται μέ τήν ἴδια διά­θεση καί τόν ἴδιο τρόπο. Μή στεκόμαστε λοιπόν στίς ἰ­δι­ορρυθμίες καί τά λάθη τῶν ἄλλων, ἀλ­λά νά δεί­χνου­με ὑπομονή συμ­πά­θεια καί κα­λο­σύνη ἀκόμη καί στούς πιό δύ­σκο­λους ἀδελ­φούς μας. Καί νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούς μέ πόνο καί γνήσιο ἐν­διαφέρον. Ἔτσι θά τούς ἀγα­πή­σου­με περισ­σό­τερο καί θά τούς βοη­θή­σου­με πραγ­μα­τι­κά.

*****

« Ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε

Ἀδελφοί, ὅταν ἀγαπᾶμε τούς ἄλλους, ὅταν ἡ καρδιά μας βρίσκεται στόν πόνο τοῦ ἄλλου, τόν πόνο τόν δικό μας δέν θά τόν καταλαβαίνουμε. Ἔτσι θά ξεχνοῦμε καί θά ἀπαλείνουμε καί τόν δικό μας τόν πόνο. Ἄς ἀδι­α­φορήσουμε γιά τόν ἑαυτό μας ἀπό ἀγάπη πρός τούς ἄλλους, καί θά ἐνδιαφερθοῦν ὅλοι οἱ ἄλλοι γιά μᾶς, θά μᾶς ἀγαπήσουν περισσότερο καί θά ἀναζητοῦν τήν παρουσία μας. Ἔτσι θά ζήσουμε τήν ἑνότητα τοῦ σώ­μα­τος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι θά ζοῦμε ἀπό τώρα τόν παράδεισο στήν καρδιά μας. Καί θά ἀξιωθοῦμε νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ γλυκυ­τάτου Ἰησοῦ: «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε´34).