Σκέψεις από την Εισήγηση «Γίνε παιδί» της κ.Ιωάννας Σκαρλάτου - Κατερίνα Φιλιππάτου-Πιέρρου

38ο Παιδαγωγικό Συνέδριο Χριστιανικής Εστίας Πατρών
«ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΑΙΔΙΑ»

Σκέψεις από την Εισήγηση «Γίνε παιδί» της κ.Ιωάννας Σκαρλάτου

Η έλευση ενός παιδιού στην οικογένεια αποτελεί πρόσκληση και ταυτόχρονα πρόκληση προς όλα τα μέλη της -γονείς, μεγαλύτερα αδέλφια, παππούδες, γιαγιάδες- να γίνουν και πάλι παιδιά. Είναι μια ευκαιρία, ένα θείο δώρο. Το ερώτημα όμως είναι: Θέλουμε εμείς οι μεγάλοι να ξαναγίνουμε παιδιά; Εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία για να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας όχι μόνο ως ενήλικες αλλά και ως συνοδοιπόροι τους στα μονοπάτια της παιδικής ηλικίας; Προσπαθούμε να «μπούμε» στον κόσμο τους, στη φαντασία τους, στα παιχνίδια τους, στα παραμύθια τους, στα όνειρά τους και να τα ζήσουμε μαζί τους;

Ή αντίθετα αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν μια μικρογραφία ενηλίκων και μένουμε απλοί παρατηρητές της πορείας τους από τη γέννηση ως την ενηλικίωσή τους; Ή πάλι, μήπως τα θεωρούμε ένα «αξεσουάρ» για κάποιες ώρες και μετά μας βολεύει να τα παρκάρουμε μπροστά σε μία οθόνη για να έχουμε την ησυχία μας, γιατί να γλυτώσουμε τη γκρίνια τους;

Λέμε ότι τα παιδιά έχουν κολλήσει στο κινητό, στο tablet, στον υπολογιστή, στο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ας απαντήσουμε με ειλικρίνεια: Ποιος τους έβαλε στο χέρι το κινητό; Ποιος τους αγόρασε το tablet; Ποιος τους έδωσε τον υπολογιστή; Τους μάθαμε να έχουν μέτρο στη χρήση τους; Βάλαμε όρια;

Κι ακόμα πιο πέρα. Μήπως είμαστε εμείς το κακό παράδειγμα; Μήπως είμαστε εμείς αυτοί που έχουμε εξάρτηση; Μήπως είμαστε εμείς αυτοί που βγάζουμε διαρκώς φωτογραφίες τα παιδιά μας για να τις ανεβάσουμε και να δείξουμε πού είμαστε, τι κάναμε, τι αγοράσαμε; Μήπως είμαστε εμείς αυτοί που τα εισάγουμε σε αυτό τον κόσμο που τους στερεί την παιδικότητα, την αθωότητα, την ανεμελιά;

Σε μια εποχή που τα παιδιά χαμογελούν όλο και λιγότερο, σε μια εποχή που η βία παίρνει τη θέση της αγάπης, σε μια εποχή που τα μάτια των παιδιών κοιτούν το δάσκαλο στην τάξη σα να παρακολουθούν τηλεόραση, είναι αναγκαίο να αλλάξουμε εμείς συνήθειες, τρόπο ζωής, προτεραιότητες για να σώσουμε ό,τι σώζεται, για να μη συνεχιστεί αυτή η κατάσταση που ήδη ζούμε.

Δεν μπορεί το παιδί να παραμείνει παιδί όταν βλέπει τα Δελτία Ειδήσεων που απευθύνονται σε ενήλικες. Δεν μπορεί το παιδί να παραμείνει παιδί όταν παρακολουθεί εκπομπές που ασχολούνται με τη μόδα. Δεν μπορεί το παιδί να παραμείνει παιδί όταν ζει τη ζωή των μεγάλων. Και γι’ αυτό είμαστε εμείς υπεύθυνοι, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, όσοι υπάρχουμε στην καθημερινότητα των παιδιών. Εμείς οφείλουμε να διαφυλάξουμε την παιδικότητά τους, την αθωότητά τους με νύχια και με δόντια, γιατί τα παιδιά μας είναι εικόνες του Θεού και θα δώσουμε λόγο γι’ αυτά.

Κατερίνα Φιλιππάτου-Πιέρρου

Εκπαιδευτικός Μουσικής στην Α/θμια Εκπαίδευση