ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΕΤΙΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΕΤΙΑ  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ  Β΄  
 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       

         Από ανάγνωση αναρτημένης  συνέντευξης

     Εκκλησία είναι ο Χριστός και σήμερα ζωντανός! Βασικά. «Λίγα λόγια απλά, πολύ απλά, όμως μεστά»! Όχι θεολογικής φιγούρας, και υπέρ πτητικά! «Φρόνημα ταπεινό»! «Στάρι κι αγριόχορτα έχει το χωράφι της ψυχής όλων μας». «Πρέπει να μάθουμε όλοι να έχουμε για όλους μεγάλη καρδιά»! «Ειρηνεύετε εν εαυτοίς» -1Θε.5,15. «Ειρηνεύετε εν αλλήλοις» -Μαρκ,9.50. «Μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες -Ρω.12,15. «Ο Αρχιεπίσκοπος … είναι με την Εκκλησία … Οφείλει για το καλό της πατρίδας να συνεργαστεί με όλους όσους ψηφίζει ο ελληνικός λαός». «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω» -Ρω.13,1. «Δος αυτοίς Κύριε ειρηνικόν το βασίλειον …» -Λειτουργία Μ. Βασιλείου.

      Για την αγωγή της νέας γενιάς σε σχέση με την Εκκλησία, παραδοχή θαρρετή. «Αυτό που λείπει σήμερα είναι ότι είμαστε δικαστές, δεν είμαστε παιδαγωγοί»! Και πιο ειδικά. «Δεν λείπουν παιδιά. Λείπουν ποιμένες», ανταποκρινόμενοι σε δεδομένα και ανάγκες εποχής, προφανώς υπονοεί.

     Τέλος από το ένα δις Ευρώ που θα χάριζε κάποιος στην Εκκλησία και για ποιους θα το διέθετε. «Αγωγή παιδιών και υπερήλικοι. Κλείνω με τελευταίο και πιο σπουδαίο από πλευράς χριστιανικής.  Οργανισμός «Αποστολή»! Το Ευαγγέλιο της Αγάπης σε αθόρυβη πράξη και εφαρμογή! Πολυδύναμη συμπαράσταση στον πεινασμένο, ξενιτεμένο, γυμνό, ασθενή, και σε φυλακή «ελάχιστο αδελφό του Χριστού»! Ένα αγαπητικό ρεσιτάλ ευαισθησίας σε γραμμή και ευθεία: «Μανθανέτωσαν δε και οι ημέτεροι καλών έργων προϊστασθαι εις τας αναγκαίας χρείας, ίνα μη ώσιν άκαρποι» -Τιτ.3,14. Το γνωρίζει και το χαίρεται ο Θεός! Αυτός που στο αυριανό Ευαγγέλιο -Κυριακή των Απόκρεω- ετούτο ακριβώς  μετράει μοναδικά,  αποκλειστικά !

    Εις πολλά έτη Δέσποτα! Όσα ακόμα ευλογήσει η Αγάπη Του!

Αθανάσιος Κοτταδάκης

 

     Και, για τη σημερινή μέρα, Ψυχοσάββατο γαρ, ένας και ωραίος χριστιανικός ανά στοχασμός από ποιητή παλαιών ημερών, «εμνήσθην ημερών αρχαίων, εν πάσιν τοις έργοις των χειρών σου εμελέτησα» -Ψα.142!

 
     
«ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ» ;
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
 
Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι' από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
 
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι' αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
 
Σ' ο,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτ'άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που πετιέται και λειώνει;
 
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει;
Κι' ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ' τον τάφο αρχίζει;
 
Η ψυχή ταξιδεύτρα μεσ' τ' άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει;
που ανεβαίνει στα νέφη απ' τα πέλαγα
κι' απ' τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;
 
Μήπως ο,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;
Κι' αντί να' ρθει μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;
 
Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι' η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει  μήπως πέθανε
και είναι αθάνατο ό ,τι έχει πεθάνει

Αντιγραφή ο ίδιος