"είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα…"

 

Σε ένα από τα ημερολόγια του, ο μεγάλος ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης ο Μικρασιάτης νομπελίστας κατέγραφε με ιδιαίτερη οξύτητα το χάλι των νεοελλήνων της εποχής του αλλά και της εποχής μας.

Έλεγε:  

«Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες… 

Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις… 

είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί 

δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα…». 

Τα ίδια και στον «Μάκβεθ» του Ουϊλιαμ Σαίξπηρ. Εκεί οι μάγισσες είναι συναρπαστικές επειδή αμφισβητούν τη φυσική σειρά των πραγμάτων, καθώς και τις αντιλήψεις για τη μοίρα και την ελεύθερη βούληση. Εμφανιζόμενες σε βασικές στιγμές ψάλλουν προφητείες, πυροδοτούν τη λαχτάρα του Macbeth για το θρόνο και χειρίζονται τη σκέψη του:

“Είναι ένα στιλέτο που βλέπω μπροστά μου, η λαβή προς το χέρι μου;

Έλα, άσε με να σε συγκρατήσω.

Δεν σε έχω, και όμως σε βλέπω ακόμα.

Δεν είσαι, θανατηφόρα όραση, λογική.

Ή μήπως είσαι

ένα στιλέτο του νου, μια ψεύτικη δημιουργία,

προχωρώντας από τον θερμό καταπιεσμένο εγκέφαλο; “

(Πράξη II, σκηνή 1)  King Macbeth

Α.Κ.Κ.