ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΣΤΑ ΘΕΙΑ ΠΑΘΗ - «Κ.Π.»

 

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΣΤΑ ΘΕΙΑ ΠΑΘΗ

ΣΚΗΝΕΣ

1η) Μιά Μοναδική Πορεία

Τὸ τελευταῖο ταξίδι τοῦ Κυρίου μας στὴ γῆ. Ἡ πορεία Του πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα. Πρωτοφανὲς τὸ σκηνικό. Ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἀνεβασμένος σὲ ἕνα ταπεινὸ γαϊδουράκι. Συνοδεία Του οἱ 12 σεμνοί, ἀγαπημένοι Του Μαθητές. Πορεύονται ἤρεμα χωρὶς ἴχνος βασιλικοῦ μεγαλείου καὶ δόξας.

Ὁ λαὸς ὅμως ποὺ πληροφορήθηκε τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ἐνθουσιασμένος ἀπὸ τὸ ἀπίστευτο θαῦμα, ξεχύνεται στοὺς δρόμους, γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ καὶ νὰ ζητωκραυγάσει τὸν Χριστό. Μὲ φοίνικες καὶ βάγια στοὺς δρόμους καὶ στὰ χέρια ἐπευφημοῦν ἀδιάκοπα, ἀλαλάζουν: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ». Ἀσυγκράτητος ὁ κόσμος. Πανηγυρικὴ ἡ ἀτμόσφαιρα. Θριαμβευτικὴ ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα.

Αὐτὸς ὁ λαός, πού θριαμβολογεῖ, ἔχει ἐπίγνωση τῶν πράξεών του; Τὸν ὑποδέχονται ὡς ἐπίγειο, κοσμικὸ βασιλιά, πού θὰ τοὺς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ βαριὰ δουλεία τῶν Ρωμαίων; Τὸν ὑποδέχονται ὡς ἀναμενόμενο Μεσσία, πού θὰ τοὺς λυτρώσει ἀπὸ τὰ δεινά τῆς φοβερῆς ἁμαρτίας; Τὸν ὑποδέχονται ὡς ἀληθινὸ θεό, ποὺ θὰ τοὺς φέρει καὶ θὰ τοὺς δώσει νόημα ζωῆς αἰωνίου; Τὸν ὑποδέχονται ὡς εὐλογημένο καὶ δοξασμένο «νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας;» Εἶναι σταθερὴ ἡ στάση τους ἀπέναντί Του;

Δυστυχῶς, αὐτὸς ὁ λαός, ὁ ἴδιος λαός, μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἴδια Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἀλλάζει συμπεριφορὰ τόσο γρήγορα καὶ ἄκριτα. Ἐπηρεασμένος καὶ τρομοκρατημένος ἀπὸ τὸν φθόνο τῶν Ἰουδαίων (Γραμματέων καὶ Φαρισαίων) πρὸς τὸν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων, μὲ κακία φρικτὴ θὰ φωνάζει «ἄρον, ἄρον σταύρωσον Αὐτόν…»! Ἀπίστευτη ἡ ἀλλαγὴ τοῦ λαοῦ. Φοβίζει καὶ προβληματίζει ἡ ἀσταθὴς στάση τοῦ λαοῦ. Πολὺ κακό, χείριστο παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν. Καὶ ἐπειδὴ ὁ καθένας εἶναι μέρος τοῦ λαοῦ, πρέπει νὰ προσέχει:

- Μὴν ἄγεται καὶ φέρεται ὡς ἀνεμόμυλος ἀπὸ τὶς φωνὲς τοῦ λαοῦ.

- Μὴν παρασύρεται καὶ ταυτίζεται ὡς ἄβουλος ἀπὸ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ ὄχλου.

- Μὴν ἀλλοιώνεται καὶ ἀφομοιώνεται ἡ προσωπικότητά του ἀπὸ τὴν ἀπρόσωπη μάζα.

- Νὰ τολμάει, νὰ ἀγωνίζεται, νὰ ξεχωρίζει ἐπιλέγοντας πάντα τὸ καλό.

- Νὰ ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ φωτίζει μὲ τὴν ἀλήθεια Του τὸν κόσμο…

- Νὰ ζεῖ σταθερὰ ὄχι μὲ τὰ προσωπεῖα τοῦ κόσμου ἀλλὰ μὲ τὸ Πρόσωπο Ἰησοῦς!

Ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα πλησιάζει. Αὐτὴ ἡ εὐλογημένη εἴσοδός Του, πού τελειώνει στόν Γολγοθά, ἐπαναλαμβάνεται στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα στοὺς ἱεροὺς Ναούς, σὲ κάθε Θεία Λειτουργία: «ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι…, ἰδοὺ γὰρ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης…» καὶ οἱ πιστοὶ μὲ δέος καὶ κατάνυξη προσεύχονται. Ναί! «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τὰς αἰώνας… ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰώνας!»

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν…» καὶ σταθεροί, ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι στὴν Πίστη μας κράζομε: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης» καὶ φέτος καὶ πάντοτε. Ἀμήν.

2η)  Τό πιό  Ἐπίσημο Δεῖπνο

Ἐπιβλητικὸ τὸ σκηνικὸ στὸ Ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Τὸ τελευταῖο ἐπίσημο δεῖπνο τοῦ Κυρίου μας μὲ τοὺς Μαθητές Του. Ἕτοιμο τὸ τραπέζι, στρωμένο καὶ οἱ ἐκπλήξεις τοῦ Διδασκάλου τους πολλὲς καὶ θαυμαστές. Τῆ Ἁγία καὶ Μεγάλη Πέμπτη ἐορτάζομεν: Τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα, τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοση τῶν καθ’ ἠμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχὴν καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν! Ἄφωνοι οἱ Μαθητὲς παρακολουθοῦν τὸν Διδάσκαλό τους. Πῶς νὰ ἀντέξουν καὶ πῶς νὰ κατακτήσουν τὴ δύναμη ὅλων αὐτῶν τῶν Μυστηρίων: Τὴν πλύση τῶν ποδιῶν τους, τὴν παρακαταθήκη τῶν Μυστηρίων τῆς ζωῆς, τὴν ὑπερθαύμαστη Προσευχὴ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Πατέρα Του καὶ αὐτή τὴν προδοσία ἀπὸ τὸν… Ἰούδα! Ἀσύλληπτα… Ὅμως ὅλα μέσα στὴ ζωὴ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας καὶ τὴν προσωπική μας ζωή…! Πρόσχωμεν….

Ξεχωρίζουμε τὴν πρώτη ἔκπληξη: ὁ Κύριος σηκώνεται ἀπὸ τὸ τραπέζι, βγάζει τὰ ἐξωτερικά Του ἐνδύματα, ζώνεται μία πετσέτα, ρίχνει νερὸ σὲ λεκάνη καὶ ἀρχίζει νὰ πλένει τὰ πόδια τῶν Μαθητῶν Του καὶ νὰ τὰ σκουπίζει… Ὁ Κύριός τους φέρεται ἀκριβῶς σά Δοῦλος. Ἔκπληκτοι ἐκεῖνοι, δὲν ξέρουν πῶς νὰ ἀντιδράσουν. Μόνο ὁ αὐθόρμητος Πέτρος ξεσπᾶ: - Κύριε, Ἐσὺ ὁ Διδάσκαλος καὶ Θεός μου θὰ μοῦ πλύνεις τὰ πόδια; Ποτὲ δὲν θὰ δεχθῶ νὰ μοῦ πλύνεις Ἐσὺ τὰ πόδια μου…  Ἔτσι θὰ ἀντιδρούσαμε ὅλοι. Ντροπὴ μεγάλη νὰ μᾶς πλύνει ὁ Κύριος τὰ πόδια, ἀπρέπεια, ἀσέβεια. Ἀπαράδεκτο!

Αὐτὴ ἡ ταπεινωτικὴ εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας δὲν ἀντέχεται. Μὲ τὰ ἄχραντα, τὰ τίμια θεϊκά Του χέρια, πλένει γονατιστὸς μπρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὰ λερωμένα ἀνθρώπινα πόδια… Τὰ πλένει καὶ τὰ σκουπίζει προσεκτικά! Εἰκόνα ἄκρας ταπείνωσης τοῦ Κυρίου μας γιὰ νὰ διδάξει σὲ ὅλους, γιὰ νὰ δώσει ὑπόδειγμα ζωῆς καὶ διακονίας. 1) «Καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε. Οὐκ ἔστιν δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου αὐτοῦ, οὐδὲ ἀπόστολος μείζων τοῦ πέμψαντος αὐτόν… Καὶ ὁ θέλων πρῶτος εἶναι ἔστω πάντων διάκονος…!» 2) «Ὁ λελουμένος οὐ χρείαν ἔχει ἢ τοὺς πόδας νύψασθαι ἀλλ’ ἔστι καθαρὸς ὅλος…». Ἔτσι ἀκριβῶς  καὶ ἐσεῖς πού προσκολληθήκατε σὲ μένα καὶ χωριστήκατε γιὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, εἶστε πρὸς τὰ ἄλλα καθαροί. Μόνο ἀπὸ κάποιους ἐλαφροὺς μολυσμοὺς ἔχετε ἀνάγκη τὰ καθαρίζεσθε (ὅπως στὰ πόδια), ὅταν παρασύρεσθε…!

Καὶ αὐτὴ τὴν δυνατὴ ἕνωσή μας μὲ τὸν Χριστὸ τὴν δυναμώνει περισσότερο ἡ ταπεινή μας διακονία, ἡ θερμή μας προσευχή, ἡ συμμετοχή μας στὸ Μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ ὁ ἀγώνας μας ὁ συνεχής, νὰ μὴν προδώσουμε ποτὲ τὴν ἀγάπη Του, ποὺ ἔφθασε ἕως τὴ σταυρική Του ΘΥΣΙΑ, ὑπήκοος τοῦ Πατρὸς Του τοῦ ἐν Οὐρανοῖς…ΑΜΗΝ!

«Κ.Π.»