Μικρές Ιστορίες
Ιωσήφ
Ροηλίδης*
Ιστορία 1η.
Λίγες μέρες μετά το Πάσχα, «ξεφυλλίζοντας» το δημοφιλές μέσο κοινωνικής επαφής και επικοινωνίας, το επονομαζόμενο FaceBook, με τράβηξε η εγγραφή μιας κυρίας, Φινλανδέζας, που την είχα δει αρκετές φορές στις ακολουθίες της ενοριακής μας εκκλησίας. Ήταν μία δίλεκτη αναφορά συνοδευόμενη από θαυμαστικό. Είχε ως εξής (σε μετάφραση): «Επιτέλους, Ορθόδοξη!» Η δίλεκτη αυτή φράση με συντάραξε. Η λέξη επιτέλους χρησιμοποιείται όταν περιμένεις κάτι για πολύ καιρό, όταν λαχταράς κάτι και αυτό στο τέλος πραγματώνεται.
Κατάλαβα. Είχε προφανώς βαπτιστεί μαζί με τους άλλους κατηχούμενους το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, κατά τη λεγόμενη «Πρώτη ανάσταση». Η αρχαία Εκκλησία τελούσε την πρωινή λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου για να βαπτίσει τους κατηχούμενους όλου του έτους. ήταν μία «βαπτισματική» λειτουργία. Γιαυτό και αντί του Τρισαγίου ύμνου η Εκκλησία ψάλλει το Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Την πρακτική αυτή ακολουθεί και αυτή η ολιγομελής Ορθόδοξη Εκκλησία του Απώτατου Βορρά (Ultima Thule). [Ο μακαρίτης πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν παρουσιάζει την πράξη αυτή της αρχαίας Εκκλησίας στο σπουδαίο βιβλίο του για το άγιο βάπτισμα Εξ Ύδατος και Πνεύματος, από τις εκδόσεις Δόμος].
Η λαχτάρα λοιπόν αυτής της γυναίκας, που την καλλιεργούσε για χρόνια, πήρε σάρκα και οστά. Να γίνει Ορθόδοξη: δεν ξέρω τι ήταν προηγουμένως. Αδιάφορη, άθεη, Διαμαρτυρόμενη ή κάτι άλλο. Και επειδή η εικόνα παίζει επίσης κάποιο ρόλο, θα ήθελα να πω ότι δεν δείχνει καθόλου ένα συντηρητικό, θρησκόληπτο άτομο, που συγκινείται μόνο από τα «θεοτικά». Δείχνει μια μοντέρνα και δυναμική γυναίκα με το βιογραφικό της να αναφέρεται σε διευθύντρια επιχειρήσεως. Αυτά όλα βέβαια δεν σημαίνουν τίποτε όταν η καρδιά παγιδεύεται στην αγάπη του Χριστού.
Ιστορία 2η.
Εδώ και πολύ καιρό στην ενοριακή μας εκκλησία βλέπω να έρχεται στην κυριακάτικη λειτουργία ένας κύριος με το χαρακτηριστικό κολάρο του ιερωμένου της Δυτικής Εκκλησίας. Κάθεται σιωπηλός και παρακολουθεί τη θεία Λειτουργία. Πριν από το Σύμβολο της Πίστεως, μετά την εκφώνηση της φράσης «τας θύρας, τας θύρας», σηκώνεται διακριτικά από τη θέση του στον ναό και πηγαίνει να καθίσει στον ευρύχωρο πρόναο, που αποτελεί το ενοριακό κέντρο της εκκλησίας.
Έμαθα ότι είναι ο πάστορας της τοπικής Λουθηρανικής Εκκλησίας (της πλειοψηφούσης Εκκλησίας αυτής της χώρας). Ο ναός στον οποίο διακονεί βρίσκεται γύρω στα 700 μέτρα από την εκκλησία μας, είναι τεράστιος, σε μοντέρνο αρχιτεκτονικό ρυθμό, στο κέντρο της συνοικίας. Μετά τη Θεία Λειτουργία, το απόγευμα θα πάει να διευθύνει την Λουθηρανική «λειτουργία» στο ναό του. Πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει μέχρι τη στιγμή που θα πάρει σύνταξη. Θα είναι το μόνο οικονομικό του στήριγμα στο μέλλον.
Τι θέλει λοιπόν ένας λουθηρανός πάστορας μιας κυρίαρχης Εκκλησίας σ’ αυτή τη χώρα στο ναό μίας μικρής και αδύναμης (από οικονομική και κοινωνική άποψη) Εκκλησίας, μικρότερης σε αριθμό ακόμη και από τους μουσουλμάνους που έχουν συρρεύσει στη χώρα τα τελευταία χρόνια; Αυτό που τράβηξε και την παραπάνω κυρία, και τόσους άλλους είναι: η χαρά της Αναστάσεως, όπως την εκφράζει η Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση προς το βαρύ και μελαγχολικό κλίμα που επικρατεί λόγω της θεολογίας της αμαρτίας στις εκκλησίες του Λούθηρου, του Καλβίνου, του Ζβίγγλιου και τόσων άλλων. Το ομολογούν και το δείχνουν τόσοι άνθρωποι που μετεστράφησαν (ιερείς και λαϊκοί). Τους ακούς να λένε ότι τώρα αισθάνονται ελευθερωμένοι, άνετοι. Όταν ο χορός του μικρού μας ναού, που αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανθρώπους που βαπτίστηκαν σε ώριμες ηλικίες, έψελνε την πασχαλιάτικη ακολουθία πριν λίγες μέρες, χόρευαν κυριολεκτικά στο ψαλτήρι. Έβλεπε κανείς τη χαρά της Αναστάσεως να κυλά στα πρόσωπα τους.
Ο πάστορας μας λοιπόν είναι… κατηχούμενος. Παρακολουθεί συστηματικά την κατηχητική τάξη της ενορίας μας. Και σκοπεύει, μόλις πάρει τη σύνταξη του, να βαπτιστεί και να χειροτονηθεί ιερέας στην Ορθόδοξη εκκλησία. Ως διάκονος στην αρχή και κατόπιν ιερέας δεν θα έχει κανένα μισθό. Έτσι η σύνταξη θα του είναι χρήσιμη για να επιβιώσει. Η περίπτωση του μου θυμίζει τον πατέρα Scordino στην Καλαβρία της Νότιας Ιταλίας, πριν από πολλά χρόνια. Ρωμαιοκαθολικός στρατιωτικός ιερέας στο Ρήγιο, που τον κέρδισε η Ορθοδοξία. Μόλις πήρε την σύνταξη έγινε Ορθόδοξος και εχειροτονήθη ιερέας.
Ιστορία 3η.
Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω. Χθες στη μικρή μας εκκλησία ετελέσθη κατά την ορθόδοξη παράδοση ο γάμος των δύο παραπάνω προσώπων: της περί ου ο λόγος κυρίας και του πάστορα. Η κυρία περίμενε να γίνει πρώτα Ορθόδοξη, για να παντρευτεί μετά ορθόδοξα. Η χαρά τους μεγάλη. Δέχθηκαν τις ευχές όλης της κοινότητας. Της κοινότητας που προσδοκά την είσοδο του συζύγου στην χαρά της Βασιλείας του Θεού με το βάπτισμα του.
Μικρές ιστορίες καθημερινής… τρέλας. Και εννοώ την τελευταία λέξη. Διότι είναι τρέλα σε μια κοινωνία της αφθονίας και σε ένα κράτος αυστηρά ουδετερόθρησκο, όπου η πλειοψηφία λατρεύει διάφορους «θεούς» και αδιαφορεί μπροστά σε κάθε μεταφυσική παράδοση, όπου η Ορθοδοξία δεν αποτελεί την κυριαρχούσα θρησκεία και τον πυρήνα του «Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», να εγκαταλείπεις την άνεση τού να μην αισθάνεσαι τίποτε, να αποτάσσεσαι τον Σατανά και να εντάσσεσαι σε μία κοινότητα της οποίας τα μέλη ομολογούν τη μία πίστη διά της αγάπης: Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν: Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα.
* αρχτικέτων, μεταφραστής
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα ("Πανηγύρεως απείκασμα") είναι έργο του Νίκου Χούτου.
πηγή κειμένου: Aντίφωνο
13 σχόλια:
Διάβασα το κείμενο για να δω τι λέει. Οι μικρές ιστορίες μου αρέσουν. Τελειώνοντάς συγκλονίστηκα. Δεν είναι μικρές ιστορίες ξεκούρασης αλλά βόμβα μεγατόνων με ιστορίες που δείχνουν την ανάσταση των ψυχών στη εποχή μας. Κρίμα που οι ειδήμονες στα περί των σχολιασμών δεν βρήκαν κάτι το θετικό να γράψουν. Σκέφτηκα αυτό που σε άλλη ανάρτηση σήμερα ο καλό μας Ιστολόγος μας πρόβαλε ‘’Ο κόσμος χειροκροτεί τα πυροτεχνήματα, αλλά ποτέ την ανατολή του ηλίου’’ ας ελπίσω να κινηθούν να γράψουν κάποιοι κάτι ώστε να παρακινηθούνε να διαβάσουν αυτές τις μικρές ιστορίες με το μεγάλο θαύμα πολλοί άνθρωποι.
Χαίρετε…
Διάβασα το δημοσίευμα του νομίζω συμπατριώτη μου( Ευβοεύς..) κ.Ιωσηφ Ροηλίδη και έχω τρία ερωτήματα
α. Φαντάζεστε τί θα γινόταν στους ορθόδοξους αν έβλεπαν και αντιλαμβανόντουσαν τον εφημέριο τους να συχνάζει στη Λειτουργία άλλου δόγματος και μάλιστα ως κατηχούμενος ?? Φίδι που τον έφαγε.!! Ο δέσποτας της περιοχής…θα τον τύλιγε σε μια κόλλα χαρτί και θα τον έστελνε στην…γεμάτη ευαισθησίες Ιερή Σύνοδο που θα τον καθαιρούσε πάραυτα στερώντας τον και από το δικαίωμα να πάρει σύνταξη….οπως μέχρι πρότινος ίσχυε στους,,, φιλοθεους και δημοκρατικούς ορθόδοξους….
β. Ας μην μονοπωλούμεν την χαρά της πίστεως …Καθένας που πιστεύει στον Χριστο ολοκαρδιως έχει μετοχή σ αυτήν γιατί ο Χριστός δεν είναι πρόσωπο λήπτης και τοις αγαπώσιν αυτόν μισθαποδοτης γίνεται! Όταν οι φανατικοί θεολόγοι είπαν στον δεκαεξάχρονο George MacDonald ( «Τα Θαύματα του Χριστού» έκδοσεις ΙΩΝΆΣ)για τον απόλυτο προορισμό εκείνος άρχισε να κλαίει και τους απάντησε ότι δεν γίνεται να είναι τέτοιας διαθέσεως ο Xριστος…Θέλετε να πάμε σε κάνα μοναστήρι ή σε κάνα σχολικό θεολόγο…ορθόδοξους…να ρωτήσουμε για την κόλαση και τους λόγους που πάει κάποιος σε τέτοια κατάσταση…??
γ. Το απαράδεκτο στη ιστορία είναι το ότι θα…βαπτιστεί!!!!!! ο πάστορας αυτός!!!! Επικαιροποίηση των αναβαπτισματικων καβγάδων της εποχής του Αγίου Νικοδήμου του αγιορείτη…Ποιον άραγε λατρεύει και διακονει αυτός ο άνθρωπος στη ιερατική ζωή του που αφού συζητάμε για σύνταξη , προφανώς είναι μακρά ?? Δεν είναι χριστιανοί οι Λουθηρανοι ? Λοιπόν ΠΟΙΟΝ θα φτύσει και θα αποταχθεί όταν θα τον βαπτίζουν…?? ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ… εκτός και αν πιστεύουμε ότι η τελετουργία των μυστηρίων είναι κούφιες ( χωρίς περιεχόμενο) συναισθηματικές κινήσεις… Ο πάστορας αυτός δεν θα γίνει χριστιανός…ΕΙΝΑΙ. Θα γίνει ορθόδοξος και γι αυτό φτάνει το Μυστήριο του Χρίσματος. Το περισσόν εκ του πονηρού εστίν.
Συγχωρείτε μου την παρέμβαση.
π.Θεοδοσιος Μαρτζουχος
Παράθεμα:
«ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς· ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι.»
(Ἰω. ε΄17)
Ἀγαπητέ Ἀνώνυμε 5:28,
Χριστός Ἀνέστη!
Κατά τήν ταπεινή μου ἄποψη τέτοια κείμενα δέν χρήζουν οὔτε κι ἐπιδέχονται σχολιασμοῦ καί κριτικῆς ἔστω καί θετικῆς.
Εἶναι κείμενα ὅπου ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Εἶναι κείμενα ὅπου ἐμφαίνεται πώς ὁ Θεός «ἕως ἄρτι ἐργάζεται».
Εἶναι κείμενα πού δείχνουν μέ πιό τρόπο ὁ Θεός ἑλκύει τίς καλοπροαίρετες ψυχές πρός Αὐτόν.
Εἶναι κείμενα πού μόλις τά διαβάσεις, σκύβεις ταπεινά μέσα σου καί μέ ὅση δύναμη ἔχεις, σιωπηλά προσεύχεσαι καί μέ τό νοῦ ψελλίζεις: «Δόξα σοι ὁ Θεός, Δόξα σοι ὁ Θεός, Δόξα σοι ὁ Θεός».
Εἶναι κείμενα πού ὁ μόνος σχολιασμός εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς ἀδυναμίας μας καί τῆς ἀνεπάρκειάς μας «πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων Του» κατά τό : «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου»
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
ΥΓ.
Ἐκεῖνο πού θαυμάζω περισσότερο εἶναι ἡ ὑπομονή καί καρτερία τοῦ κατηχούμενου πάστορα μέχρι τήν ἡμέρα πού θά εἰσέλθει «στην χαρά της Βασιλείας του Θεού με το βάπτισμά του» καί προσεύχομαι ὁ Θεός νά τοῦ δίνει δύναμη καί νά τόν ἐνισχύει.
Εἶμαι σίγουρος πώς ἐκείνη τήν ἡμέρα θά ἀναφωνήσει κι αὐτός τό «Επιτέλους, Ορθόδοξος!»
Ἀπό τώρα συμμερίζομαι τή χαρά του.
Ο Οσιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία, όταν παρουσιάστηκε στη Μονή του ρωμαιοκαθολικός καί ζήτησε να γίνει Ορθόδοξος, τόν Εβάπτισε κανονικά από την αρχή καί κατόπιν τού έκανε το Χρίσμα, παρά την γνώμη του Μητροπολίτη που είχε συστήσει μόνο Χρίσμα.
Επίσης στο Αγιον Ορος γίνονται Βαπτίσεις ετεροδόξων κανονικά στη θάλασσα καί όχι μόνον Χρίσεις.
Ολοι αυτοί ενεργούν "εκ τού πονηρού" ;
Ιστορία 1η
Δόξα τω Θεώ, που υπάρχουν άνθρωποι που ευχαριστούνται να είναι Ορθόδοξοι, που δέν γκρινιάζουν, που δέν ανακαλύπτουν συνεχώς μεμπτά, που δέν ζητούν συνέχεια "αλλαγές", που δέν θέλουν συνέχεια "εκσυγχρονισμούς" στα πάντα, που τά βλέπουν όλα φωτεινά καί λαμπερά καί όχι σκοτεινά καί μαύρα, όπως μερικοί ημέτεροι.
Ιστορία 2η
Δίνω συγχαρητήρια στον πάστορα, επειδή την ώρα που εκφωνείται "τάς θύρας ..." αυτός έχει την αυτοσυνειδησία να καταλάβει ότι δέν μπορεί να συνεχίσει να παρευρίσκεται στον ναό, αφού δέν είναι Ορθόδοξος πιστός, καί εξέρχεται.
Σέβεται καί τηρεί την Εκκλησιαστική τάξη.
Ιστορία 3η
Αφού ο πάστορας νυμφεύτηκε, άρα η Εκκλησία τον θεωρεί λαικό καί όχι Ιερωμένο, δεδομένου μάλιστα ότι ΘΑ Χειροτονηθεί αργότερα Ορθόδοξος Ιερεύς.
Επομένως ως λαικός πρέπει να Βαπτιστεί καί να Χριστεί.
Ιστορία 4η
Ολες αυτές οι ιστορίες είναι ήττες του Οικουμενισμού, ο οποίος δηλώνει ότι υπάρχει Χάρις παντού καί δέν χρειάζεται κανείς να αλλάξει εκκλησία.
Οι άνθρωποι αυτοί κατεπάτησαν το δόγμα αυτό, καί με την Χάρη του Θεού ανεκάλυψαν πού ευρίσκεται Η πραγματική ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Ο κάθε παπάς έστω και αν μετά συγκατατάχθηκε μετά των Αγίων της Εκκλησίας πρέπει να υπακούει στην Εκκλησία και όχι ότι του λέει η κούτρα του Ουαί τω ενί η χειρότερη αίρεση της Ορθοδοξίας είναι η αυτονόμηση του καθενός στο εγώ του. λάθος έκανε ο Άγιος Ιάκωβος και δεν πρέπει να γίνει πρότυπο αυτή η πράξη του.
Μπαρούφες γράφει κάθε ένας ανώνυμος. Δεν πληρώνει εφορία για τις ανεδαφικές προτάσεις του 1.39 αν θες να συμβάλεις γράψε με ονοματεπώνυμο και στήριξε τα γραφόμενά σου ε παραπομπές γιατί διαφορετικά είναι διασκεδαστικά και τίποτα παραπάνω.
Δεν θα γράψω κάτι άλλο περιμένω ουσία και όχι ανοησία.
π. Νεόφυτος
Πρός 2, 36
1. Θα γράψω με ονοματεπώνυμο πάτερ Νεόφυτε, αφού πρώτα μού δώσετε εσείς το παράδειγμα.
2. Αν γράφω μπαρούφες καί ανοησίες, θα τό κρίνουν καί οι υπόλοιποι αναγνώστες. Δέν έχετε μόνον εσείς γνώμη, έχουν καί οι άλλοι.
3. Η προσφορά αθώας διασκέδασης είναι καλή για την εποχή μας, που μάς γεμίζει δυσάρεστες καί σκοτεινές ειδήσεις.
4. Δέν έκανα καμμία πρόταση, απλώς ανέφερα τις σκέψεις που είχα καθώς διάβαζα το κείμενο.
5. Εφορία πληρώνω καί πολλά μάλιστα.
6. Καταλαβαίνω ότι αισθάνονται άβολα οι φίλοι του Οικουμενισμού, όταν μαθαίνουν για ανθρώπους που δέν αισθάνονται καλά στην Αίρεση που ευρίσκονται καί μεταπηδούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία μα κανονικό Βάπτισμα.
Επειδή αυτό συμβαίνει συχνά, θα πρέπει να τό συνηθίσετε.
γ. Το απαράδεκτο στη ιστορία είναι το ότι θα…βαπτιστεί!!!!!! ο πάστορας αυτός!!!! Επικαιροποίηση των αναβαπτισματικων καβγάδων της εποχής του Αγίου Νικοδήμου του αγιορείτη…Ποιον άραγε λατρεύει και διακονει αυτός ο άνθρωπος στη ιερατική ζωή του που αφού συζητάμε για σύνταξη , προφανώς είναι μακρά ?? Δεν είναι χριστιανοί οι Λουθηρανοι ? Λοιπόν ΠΟΙΟΝ θα φτύσει και θα αποταχθεί όταν θα τον βαπτίζουν…?? ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ… εκτός και αν πιστεύουμε ότι η τελετουργία των μυστηρίων είναι κούφιες ( χωρίς περιεχόμενο) συναισθηματικές κινήσεις… Ο πάστορας αυτός δεν θα γίνει χριστιανός…ΕΙΝΑΙ. Θα γίνει ορθόδοξος και γι αυτό φτάνει το Μυστήριο του Χρίσματος. Το περισσόν εκ του πονηρού εστίν.
Συγχωρείτε μου την παρέμβαση.
π.Θεοδοσιος Μαρτζουχος Προσυπογράφω ιδιαίτερα για τα ερωτήματα ουσίας το γραπτό π. Θεοδοσίου. Αθαν. Κοτταδάκης
Η ευχή της Βαπτίσεως λέει "Αποτάσσει τω σατανά καί πάσι τοις έργοις αυτού καί πάσι τοις αγγέλοις αυτού, κλπ."
Επομένως τον σατανά αποτάσσεται καί εμπτύει, ο οποίος είναι κρυμμένος στην Αίρεση που ανήκε πρίν ο Βαπτιζόμενος.
Ο Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς στον "Λόγο Αποδεικτικό περί της Εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος" τό αναφέρει καθαρά,
"Πάλιν ο δεινός καί αρχέκακος όφις την εαυτού κεφαλήν καθ' ημών διαίρων, υποψιθυρίζει τα τής αληθείας αντίθετα".
Καί αφού αναφέρει ότι ο διάβολος είναι που υποκίνησε τους Αρείους, Απολλιναρίους, Ευνομοίους, Μακεδονίους καί άλλους αιρετικούς, συμπληρώνει ότι "δια των αυτώ πειθηνίων Λατίνων, περί Θεού καινάς εισφέρει φωνάς".
Είναι φανερό λοιπόν ποιόν αποτάσσεται ο προερχόμενος από Αίρεση καί Βαπτιζόμενος Ορθοδόξως.
«Ο κάθε παπάς έστω και αν μετά συγκατατάχθηκε μετά των Αγίων της Εκκλησίας πρέπει να υπακούει στην Εκκλησία...»
Αὐτά γράφει ἀνωτέρω ὁ Ἀνώνυμος 5 Ιουνίου 2024 στις 2:17 μ.μ. καί ἀποφαίνεται «λάθος έκανε ο Άγιος Ιάκωβος και δεν πρέπει να γίνει πρότυπο αυτή η πράξη του.»
Ἄς δοῦμε ὅμως τί λέει ἡ Ἐκκλησία μας ἐπ’αὐτοῦ :
Ἀπό τήν κατωτέρω διεύθυνση ἀντιγράφω ἀποσπασματικά:
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/gewrgios_metallhnos/confess_one_baptism.htm
π. Γεώργιος Μεταλληνός - Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα
Πρόλογος στη Β΄ έκδοση
Η μελέτη αυτή γράφθηκε με συγκεκριμένη αφορμή, σχετιζόμενη με τις σημερινές διαχριστιανικές ή οικουμενικές σχέσεις και την φανερά αντίθεσή τους με την αυθεντική εκκλησιαστική παράδοση των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων και Μητέρων μας όλων των αιώνων. Τρεις Γερμανοί φοιτητές, που γνώρισα στην Κολωνία το 1978, έχοντας ήδη κατηχηθεί στην Ορθόδοξη παράδοση, μου ζήτησαν να αναλάβω την ολοκλήρωση της κατηχήσεώς τους και να τους «βαπτίσω» Ορθοδόξους. Αυτό σήμαινε να γίνουν δεκτοί από την Εκκλησία μας με το ένα και αυθεντικό βάπτισμά της τελούμενο εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, με τριπλή κατάδυση και ανάδυση εις το ύδωρ.
Γνωστού όντος, ότι οι Λατίνοι έχουν χαρακτηρισθεί αιρετικοί στην Η’ Οικουμενική Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Κωνσταντινούπολη 879) για την αίρεση του «FILIOQUE» και ότι μετά την Σύνοδο του Τριδέντου (16ος αι. κ.ε.) έχει εξ ολοκλήρου χαθεί το κανονικό βάπτισμα στη Δύση και αντικατασταθεί με ράντισμα ή επίχυση, ζήτησα άδεια από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών για να γίνουν δεκτοί «κατ᾿ ακρίβειαν» από την Εκκλησία της Ελλάδος. Η άδεια δόθηκε αδίστακτα (διότι ουδέποτε είχε καταργηθεί αυτή η πράξη στην Εκκλησία της Ελλάδος) και το βάπτισμά τους έλαβε χώρα τη νύκτα του Μ. Σαββάτου του έτους 1979, κατά την πράξη της (αρχαίας) Εκκλησίας, στον Ιερό Πανεπιστημιακό ναό του «Αγίου Αντίπα».
Όταν το πράγμα έγινε γνωστό, δέχθηκα σφοδρές επιθέσεις εκ μέρους Λατίνων (στην Ελλάδα και τη Δ. Γερμανία), αλλά και από λατινίζοντες-φιλενωτικούς και Ουνίτες του ελλαδικού χώρου. Αυτό έδωσε αφορμή να αρχίσει ένας φιλολογικός αγώνας στα μέσα ενημερώσεως (τύπο, ραδιόφωνο, τηλεόραση), κατά την διάρκεια του οποίου απεφάσισα να γράψω μια θεολογική μελέτη για το ζήτημα, με σκοπό, όχι να δικαιωθεί η ενέργειά μου, που είχε άλλωστε την επιδοκιμασία της Εκκλησίας μου και, κυρίως, ήταν σύμφωνη με την Ορθόδοξη παράδοση, αλλά να εκτεθεί η σχετική ορθόδοξη διδασκαλία, μέσα από την ίδια την πράξη της Εκκλησίας μου.
.......
Πιστεύω, ότι η μελέτη αυτή, που συμπέχθηκε μετά το Συνέδριο της Θεσσαλονίκης με την ιστορική εφαρμογή του Κανόνος, στα όρια της Ρωμαίικης Εθναρχίας, δίδει μιαν απάντηση στο πρόβλημα, που κατοχυρώνεται από την πατερική μας παράδοση και πίστη.
............
Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι το θεολογικό κείμενο της Balamand, στην παράγραφο 13 προσθέτει το εξής: «Είναι σαφές, ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός»... Βέβαια η θεολογικά ορθή απάντηση σ᾿ αυτά είναι ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία, βάσει της αυτοσυνειδησίας της, δεν αναβαπτίζει τους προσερχομένους σ᾿ αυτήν ετεροδόξους, αλλά κανονικώς βαπτίζει, τους μη έχοντας δεχθεί το ένα και κανονικό βάπτισμα της Εκκλησίας. Αυτή είναι, άλλωστε, και η απάντηση των συγγραφέων, την μαρτυρία των οποίων επικαλούμεθα στην παρούσα μελέτη. Παρ᾿ όλα αυτά, η άνευ ετέρου τυχόν, αναγνώριση εκ μέρους μας των μυστηρίων των Λατίνων (και κυρίως της Ιερωσύνης) οδηγεί στην απόρριψη όλης της εκκλησιολογίας μας, των Οικουμενικών Συνόδων και συλλήβδην της πατερικής θεολογίας, βάσει της οποίας δεν υπάρχουν μυστήρια στους Λατίνους, οι οποίοι μάλιστα μιλούν ακόμη για «gratia creata».
........»
Γιά περισσότερα στό ἄρθρο.
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.
Ας γίνει κατανοητό κ. Θεόδωρε Σ. δεν μας ενδιαφέρουν οι απόψεις του Μεταλληνού ούτε του Αυγερινού αλλά αυτές της Συνοδικής Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αν στην Εκκλησία κυριαρχούν οι απόψεις του κάθε πιστού τότε θα καταντήσει μια χάβρας χριστιανική. Να μάθεις να κάνεις υπακοή στην Ι.Σ. της Ε.τ.Ε. και πουθενά αλλού. Πρόσεχέ διότι παραπλανάς και θα λάβεις τον άξιο μισθό σου από τον Κύριο όταν υπηρετείς το ψέμα.
«Πρόσεχέ διότι παραπλανάς και θα λάβεις τον άξιο μισθό σου από τον Κύριο όταν υπηρετείς το ψέμα.»
Εὐχαριστῶ τόν ἀγαπητό Ἀνώνυμο 6 Ιουνίου 2024 στις 9:25 π.μ. γιά τίς ἀνωτέρω καλοπροαίρετες ἐπισημάνσεις καί ὑποδείξεις του.
Πράγματι ὅταν παραποιοῦμε τήν ἀλήθεια ἤ τήν ἀποκρύπτουμε συνειδητά καί παραπλανοῦμε τούς ἄλλους, πρέπει νά γνωρίζουμε πώς ὑπηρετοῦμε τό ψέμα καί κατ’ἐπέκταση τό μισόκαλο διάβολο, ὅτι αὐτός πατέρας του ἀποκαλεῖται.
Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας πρός τούς Ἰουδαίους εἶναι διαχρονικός καί ἀφορᾶ ὅλους μας στή συγκεκριμένη περἰπτωση:
« ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ.» ( Ἰω. η΄44).
Πάντως, ὁ ἴδιος ὁ μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἀναφέρει πώς «...ζήτησα άδεια από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών για να γίνουν δεκτοί «κατ᾿ ακρίβειαν» από την Εκκλησία της Ελλάδος. Η άδεια δόθηκε αδίστακτα (διότι ουδέποτε είχε καταργηθεί αυτή η πράξη στην Εκκλησία της Ελλάδος) και το βάπτισμά τους έλαβε χώρα τη νύκτα του Μ. Σαββάτου του έτους 1979...»
Κι ἐπειδή γιά τήν βάπτιση αὐτή δέχθηκε «σφοδρές επιθέσεις εκ μέρους Λατίνων (στην Ελλάδα και τη Δ. Γερμανία), αλλά και από λατινίζοντες-φιλενωτικούς και Ουνίτες του ελλαδικού χώρου» προἐβη στήν ἐν λόγω μελέτη του (1996).
Δέν άντιλαμβάνομαι λοιπόν ποῦ εἶναι τό ψεῦδος καί ἡ παραπλάνηση ἐξ ὅσων παρουσίασα ἀπό τήν σχετική μελέτη τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου.
Πρός τοῦτο, παρακαλῶ τόν ἀγαπητό Ἀνώνυμο ὅπως μοῦ κοινοποιήσει τίς ἀπόψεις τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού προφανῶς ἔχει ὑπόψη του περί τοῦ ἐν λόγω θέματος.
Θά τοῦ εἶμαι εὐγνώμων ἄν μοῦ τίς ὑποδείξει καί θά ἀνακαλέσω πάραυτα τά ἀνωτέρω πού παρουσίασα.
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Δημοσίευση σχολίου