Ομιλία Σεβ. Μητροπολίτου Σουηδίας κ. Κλεόπα στην Κυριακή μετά την του Χριστού Γέννηση

 Ομιλία Σεβ. Μητροπολίτου Σουηδίας κ. Κλεόπα

στην Κυριακή μετά την του Χριστού Γέννηση

Καθεδρικός Ναός Αγίου Γεωργίου Στοκχόλμης

Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου 2024

Πανοσιολογιώτατε,
Μουσικολογιώτατοι,
Αγαπητοί μου Αδελφοί,
Από τα πρώτα βήματα της επίγειας ζωής του Θεανθρώπου, επαληθεύεται ο προφητικός λόγος του Συμεών, ότι: «οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34).
Το Ιερό Ευαγγέλιο αναφέρει, ότι δεν βρέθηκε «τόπος ἐν τῷ καταλύματι», γι’ αυτό «ἐσπαργάνωσεν αὐτόν καί ἀνέκλινεν αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2,7).
Η ενανθρώπησή Του προκάλεσε τον φθόνο των ισχυρών, με αποτέλεσμα ο Ηρώδης να ζητεί «τό παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό». Με την ενηλικίωσή Του και την δημόσια εμφάνισή Του, η κακότητα των διωκτών, τον οδηγεί μέχρι τον σταυρικό θάνατο.
Ο διωγμός, όμως, λαμβάνει συστηματική πολεμική στους χρόνους που ακολουθούν. Ο Χριστός διώκεται στο πρόσωπο «τοῦ σώματος Αὐτοῦ, ὅ ἐστίν ἡ Ἐκκλησία Του» (Κολ. 1,24). Τους τρεις πρώτους αιώνες, ο Χριστός κάνει ορατή την εμφάνισή Του μέσα στο «νέφος τῶν μαρτύρων». «Τό θηρίον τό κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας» (Ἀποκ. 17,3) μαίνεται με λύσσα εναντίον των μαρτύρων της Εκκλησίας.
Η ηρωική αντίσταση στην πανίσχυρη ειδωλολατρική εξουσία προκάλεσε τον θαυμασμό και των ίδιων των διωκτών. Με ασάλευτη πίστη, ζούσε και πολεμούσε με τα θηρία και θριάμβευε η στρατευομένη Εκκλησία των μαρτύρων.
Με το διάταγμα των Μεδιολάνων, τερματίζεται το μαρτύριο του αίματος, αλλά η Εκκλησία δεν βρίσκει την ηρεμία της. Οι μεταγενέστεροι χρόνοι, παρουσιάζουν νέα μορφή διώξεως του Χριστού. Η αίρεση, που φωλιάζει μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, αποβλέπει στο να κλονίσει την αλήθεια του Χριστού και να φέρει την πλάνη. Ο Χριστός διώκεται και πολεμάται από την αίρεση, που έχει αντικειμενικό της σκοπό την παραμόρφωση και την αποδυνάμωση της Εκκλησίας Του.
Ο όγδοος αιώνας αποτελεί ορόσημο στον αγώνα της Εκκλησίας για την διατύπωση της αληθείας Του και την απομόνωση της πλάνης. Στους χρόνους της Αναγεννήσεως, στο όνομα του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού, κηρύσσεται η άρνηση της πίστεως. Υλισμός, αθεϊσμός, θετικισμός, αγνωστικισμός και ένα άλλο πλήθος εννοιών, που έχουν κατάληξη «-ισμός», ρίχνουν άφθονο μελάνι, για να ξεριζώσουν την πίστη και να την υποκαταστήσουν με νέες θεότητες και θρησκευτικές ιδεολογίες.
Στην σύγχρονη εποχή, ο διωγμός του Χριστού λαμβάνει μια ιδιότυπη μορφή. Η καταναλωτική κοινωνία, με την υπερεπάρκεια των υλικών αγαθών της, κάνει πραγματικότητα τον «ἀπωλεσθέντα παράδεισον». Άθελά της, ίσως, καλλιεργεί μια αδιαφορία για μεταφυσικές ενατενίσεις.
Τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματά της απορροφούν σε τέτοιο βαθμό τον άνθρωπο, ώστε θρησκευτικά τον αποχρωματίζουν εντελώς. Ο σύγχρονος άνθρωπος, πιθανόν να μην είναι διώκτης του Χριστού, ούτε αιρετικός, ούτε αγνωστικιστής. Απλά, ο Χριστός είναι γι’ αυτόν μια υπόθεση ακίνδυνη, αδιάφορη, που δεν τον απασχολεί στο ελάχιστο, διότι ο Χριστός ανήκει απλά στην ιστορία, είναι μέρος του ιστορικού παρελθόντος! Εδώ βρίσκεται η ιδιοτυπία της σύγχρονης διώξεως του Χριστού.
Στο πέρασμα των αιώνων, ο διωκόμενος Ιησούς «ἐξῆλθε νικῶν». Η νέα δοκιμασία θα ξεπεραστεί και θα φέρει νέα άνθιση της πίστεως, διότι, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, «ἡ Ἐκκλησία, πολεμουμένη νικᾷ, ἐπιβουλευομένη περιγίνεται, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα και οὐ καταπίπτει, ἀπό τῶν ἑλκῶν κλυδωνίζεται ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται, χειμάζεται ἀλλά ναυάγιον οὐχ ὑπομένει, παλεύει ἀλλ’ οὐχ ἡττᾶται, πυκτεύει ἀλλ’ οὐ νικᾶται».
Καλό υπόλοιπο του Αγίου Δωδεκαημέρου και ευλογημένο το ανατέλλον Νέον Έτος!