Ο Επίσκοπος, οι «Ορθόδοξοι Τουρίστες», και η Μεγάλη Εβδομάδα στην Άπω
Ανατολή. Μία ιεραποστολική κωμωδία, που μπορείς να την πεις και τραγωδία,
βασισμένη σε αληθινά γεγονότα…
Σε μια μακρινή γωνιά της Άπω Ανατολής, όπου η
Ορθοδοξία είναι τόσο άγνωστη όσο και ένα εγχειρίδιο χρήσης πλυντηρίου στην
αρχαία Αθήνα, ένας Ορθόδοξος Επίσκοπος αγωνίζεται να σπείρει την πίστη σε έναν
τόπο ο οποίος δεν έχει καμία παράδοση Ορθοδοξίας. Με υπομονή, ταπείνωση,
κατανόηση, και λίγη δημιουργικότητα, «χτίζει» μια μικρή κοινότητα. Αλλά η
αληθινή πρόκληση δεν είναι οι ντόπιοι· είναι οι "Ορθόδοξοι
Επισκέπτες" που φτάνουν από πιο «ανεπτυγμένες εκκλησιαστικά» και
«παραδοσιακές Ορθόδοξες» περιοχές.
Ένα πρωϊνό εμφανίζονται αυτοί: μια ομάδα
επισκεπτών από μια εύρωστη παραδοσιακή Ορθόδοξη κοινότητα. Έρχονται με μια
βαλίτσα γεμάτη προσδοκίες και απαιτήσεις. Έτοιμοι να τιμήσουν την τοπική
Εκκλησία με την παρουσία τους... ή μάλλον, να την κρίνουν.
- «Πού είναι ο καθεδρικός ναός σας;» ρωτά ο πρώτος
επισκέπτης, κοιτάζοντας με περιφρόνηση το μικρό παρεκκλήσι στο χώρο ενός
γραφείου σε πολυκατοικία το οποίο ο Επίσκοπος έχει μετατρέψει σε χώρο λατρείας.
- «Αυτό εδώ; Αυτό δεν είναι εκκλησία, είναι αποθήκη! Πώς είναι δυνατόν να λειτουργείτε εδώ;»
Ο Επίσκοπος, διατηρώντας την ψυχραιμία του, απαντά
με χαμόγελο:
- «Μπορεί να μοιάζει με αποθήκη, αλλά για εμάς
είναι ο οίκος του Θεού. Εδώ ξεκινάμε από τα ταπεινά, όπως ο Χριστός γεννήθηκε
σε φτωχική φάτνη.»
- «Φάτνη, ε;» λέει ειρωνικά ένας επισκέπτης.
«Μάλλον ξεχάσατε ότι ο Χριστός ανέστη και τώρα Του αξίζει κάτι καλύτερο! Εδώ
είναι καταθλιπτικά. Ένα μικρό παράθυρο έχετε μόνο».
Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, η
ατμόσφαιρα είναι λιτή. Ο Επίσκοπος λειτουργεί μόνος του και βοηθά και στο
ψάλσιμο, ένας ντόπιος πιστός εκτελεί χρέη ψάλτη και προσπαθεί να ψάλλει με
τρόπο βυζαντινό, ενώ οι λιγοστοί πιστοί προσπαθούν να τον ακολουθήσουν σιγανά.
Μετά τη λειτουργία, ένας από τους επισκέπτες ξεσπά:
- «Μα τι ήταν αυτό; Πού είναι η χορωδία; Πού είναι
οι ψάλτες; Έτσι λειτουργείτε εσείς εδώ;»
- «Δεν έχουμε ψάλτες,» εξηγεί ο Επίσκοπος. «Ψάλτης
είναι ο ιερέας, και χορωδία είναι η μικρή μας κοινότητα. Η προσευχή μας είναι
απλή, αλλά ειλικρινής. Εξάλλου αν θέλεις καλό ψάλσιμο τότε η χορωδία… είσαι
εσύ, αν θέλεις να βοηθήσεις!»
Ο επισκέπτης κουνάει περιφρονητικά το κεφάλι του:
- «Ειλικρινής; Αυτό δεν ήταν προσευχή, ήταν...
φάλτσο! Στην πατρίδα μας, έχουμε επαγγελματίες ψάλτες που κάνουν τη λειτουργία
ουράνια. Εδώ, αυτό που άκουσα δεν με ανεβάζει στον ουρανό».
Ο Επίσκοπος χαμογελάει, αλλά μέσα του σκέφτεται:
«Ουράνια υπομονή χρειάζομαι με αυτούς!»
Καθώς πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, οι επισκέπτες
αναμένουν βυζαντινές μεγαλοπρεπείς ακολουθίες, όμορφες ψαλμωδίες, πομπές και
λιτανείες. Αντ’ αυτού, βρίσκουν... απλότητα.
- «Πού είναι οι καθημερινές ακολουθίες;» ρωτά
ένας. «Δεν μπορείτε να έχετε Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς στολισμένους Νυμφίους,
Σταυρό με στεφάνια λουλουδιών και λαμπάδες, λιτάνευση του Επιταφίου, και
Αναστάσιμη λαμπρότητα!»
Ο Επίσκοπος τους εξηγεί:
- «Εδώ, η κοινότητα είναι μικρή και οι συνθήκες
δύσκολες. Κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά η ουσία της Μεγάλης Εβδομάδας δεν είναι
μόνο οι όμορφες ακολουθίες και τα έθιμα, αλλά κυρίως η καρδιά μας που
συμμετέχει προσευχητικά στα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού.»
Η απάντηση δεν τους ικανοποιεί.
- «Λόγια! Στην πατρίδα μας, έχουμε ακολουθίες κάθε
μέρα. Εσείς εδώ δεν κάνετε τίποτα σωστά! Αν δεν μπορείτε να φέρετε την
Ορθοδοξία όπως πρέπει, τότε γιατί βρίσκεστε εδώ;»
Μετά την Ανάσταση, οι επισκέπτες κατηγορούν τον
Επίσκοπο για τα πάντα: από την έλλειψη βυζαντινών ψαλτών μέχρι το γεγονός ότι
δεν υπάρχουν λαμπάδες με περίτεχνα στολίδια και … πασχαλινά τσουρέκια.
- «Δεν έχετε πασχαλινό τσουρέκι για κέρασμα;»
Ο Επίσκοπος γελάει:
- «Τσουρέκι εδώ; Ούτε καν ξέρουν τι είναι! Αλλά αν
θέλεις, μπορείς να φτιάξεις εσύ και να μας δείξεις. Θα το θεωρήσουμε...
ιεραποστολική προσφορά!»
- «Εσείς, Δέσποτα, είστε ανίκανος να οργανώσετε
μια σωστή εκκλησία!» λέει ένας με φανερή αγένεια.
Ο Επίσκοπος τους κοιτάζει ήρεμα και απαντά:
- «Ίσως έχετε δίκιο ότι δεν έχουμε όσα έχετε εσείς
στην πατρίδα σας. Αλλά εδώ, έχουμε πιστούς που μαθαίνουν για πρώτη φορά το
Ευαγγέλιο. Έχουμε ανθρώπους που βαφτίζονται για πρώτη φορά. Αντί να μας
κρίνετε, ίσως να μας βοηθήσετε να μεγαλώσουμε αυτή την κοινότητα.»
Ο ένας επισκέπτης γελάει ειρωνικά:
- «Να σας βοηθήσουμε; Αν δεν μπορείτε μόνος σας,
τότε καλύτερα να επιστρέψετε στην πατρίδα σας!»
Οι επισκέπτες φεύγουν γεμάτοι παράπονα, αφήνοντας
πίσω έναν Επίσκοπο κουρασμένο αλλά γαλήνιο. Δεν είναι η πρώτη φορά που
αντιμετωπίζει τέτοιες συμπεριφορές. Στρέφεται στους λίγους ντόπιους πιστούς του
και λέει:
- «Μην τους παρεξηγείτε. Ζουν σε τόπους όπου η
Ορθοδοξία έχει ρίζες βαθιές και παραδόσεις πλούσιες. Εμείς εδώ, ξεκινάμε από
την αρχή. Αλλά όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο όνομα του Χριστού,
Εκείνος είναι μαζί τους. Και Αυτός είναι ο πραγματικός Καθεδρικός Ναός μας και
η αναστάσιμη χαρά.»
Οι πιστοί χαμογελούν και επιδίδονται με ζήλο στο
τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών. Ο Επίσκοπος παίρνει την ξύστρα και την σκούπα
και πάει στο εκκλησάκι να μαζέψει τα κεριά από το πάτωμα και τις καρέκλες,
ενθύμια του περάσματος των «Ορθόδοξων τουριστών»…
Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου