Αλλά αίφνης βλέπομεν τον Χριστόν εις το Βόσπορον και εις τον Κεράτιον και ακούομεν καθαρά την φωνήν του: “Έχετε θάρος· εγώ είμαι εδώ· μη φοβάσθε”! Και, όπως βλέπετε, “ιδού ζώμεν”! Κάποτε, βεβαίως, μερικοί, βλέποντας ισχυρούς τους ανέμους, φοβούνται, όπως ο Πέτρος και λυγίζουν. Αλλά πάλιν ο Χριστός φωνάζει: “Ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;” και δίδει το άγιο χέρι Του προς σωτηρίαν. Έτσι περίπου πορευόμεθα εδώ εις την Πόλιν μας. Και από την εμπειρίαν που έχομεν δυνάμεθα να διαβεβαιώσωμεν όλους ότι μεγάλη η δύναμις του Θεού! Μεγάλη η δύναμις της πίστεως των πατέρων μας! “Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα”!Να χαρήτε όλοι την παρουσίαν σας εις την Κωνσταντινούπολιν. Μη περιορισθήτε εις όσα οι “τουρίσται” συνηθίζουν. Να προσκυνήσετε τα ιερά σεβάσματα και αγιάσματά μας. Και αυτά τα οποία ευρίσκονται εν λειτουργία, και αυτά τα οποία χωρίς την θέλησίν μας ευρίσκονται εις άλλην χρήσιν, και αυτά, ακόμη, τα οποία κατάκεινται εις ερείπια. Σκύψετε με ευλάβειαν να ακούσετε την φωνήν της ιστορίας, την φωνήν των “πνευμάτων δικαίων, τετελειωμένων”! Δροσισθήτε από την ευσεβή πηγήν του Γένους! Προσευχηθήτε για το χθες, το σήμερα, και το αύριον! Το δικό σας και το δικό μας! Κλείσετε εις την καρδίαν σας την Κωνσταντινούπολιν και το Φανάρι. Την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν, που είναι η σεβάσμια Μητέρα και Τροφός του Γένους. Που είναι η “Εκκλησία των του Χριστού πενήτων”, η Εκκλησία των “φτωχούληδων του Θεού”, αλλά συγχρόνως και το Οικουμενικόν Πατριαρχείον –ο μαρτυρικός και ένδοξος Οικουμενικός Θρόνος, το καύχημα της Ορθοδοξίας, το “καύχημα των κατοικούντων υπό την του ηλίου ανατολήν”! Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
4 σχόλια:
Μου άρεσε όταν το διάβασα και το μεταφέρω. Είναι μια απάντηση σε πολλούς αποδέκτες.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΑ
Η λάμψη και η ακτινοβολία της εκκλησιαστικής εξουσίας έσβυσαν πιά. Μάλλον αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Ήταν άλλες οι εποχές που η Πίστη γινόταν πορφύρα και ο Σταυρός ακροθίνιο στο στέμμα. Τώρα πλέον η Πίστη λογιάζεται ανάλογα με το πόσο αναπαύει συνειδήσεις κι όχι ανάλογα με το πόσο εμπνέει στρατούς.
Η χριστιανική Πίστη, ή θα απαντήσει σε εναγώνια ερωτήματα της εποχής μας ή ας σιωπήσει για πάντα. Μά, ας το παραδεχθούμε: είμαστε αναγκαίοι αλλά λιγότερο ενδιαφέροντες απ’όσο νομίζουμε. Οι λεπτομέρειες του Τυπικού μας, το ιεροτελεστικό της λατρείας μας, η κηρυκτική γλώσσα μας, η μεγαλωσύνες των δογμάτων μας, η συμβολικὴ των αμφίων μας, παρά την ιστορία τους και την αξία τους, αφήνουν παντελώς αδιάφορο τον σύγχρονο άνθρωπο, που η μεταφυσική του ενασχόληση περιορίζεται στη φευγαλέα και χαλαρή σκέψη περί του αν υπάρχει Θεός και ποιά είναι η σχέση Του μαζί μας.
Οι παρεμβάσεις μας, των εκκλησιαστικών προσώπων, στο πολιτικό γίγνεσθαι, ενοχλεί τον απλό άνθρωπο και δικαίως, η ιδρυματική φιλανθρωπία μας γίνεται ακόμα ανεκτή ως ωφέλιμη, επειδή αναπληρώνει την ανυπαρξία του Κράτους - Πρόνοιας και δεν θίγει, ακόμα, την ιδιωτική πρωτοβουλία που ορμά με μανία πλουτισμού στο χώρο. Κι αν ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διέρρηξε, μέχρι τώρα, τους δεσμούς του με την Εκκλησία, είναι επειδή δεν βρήκε με τι να την αναπληρώσει. Την ανέχεται, λοιπόν, για λόγους φολκλορικούς και για το ενδεχόμενο, Θεός φυλάξοι, που θα χρειασθεί να εμψυχώσει εθνικισμούς.
Σ’ αυτήν, λοιπόν, την πραγματικότητα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθεί να αποσείσει επάνω από την Ορθόδοξη Εκκλησία την μομφή της εθνικιστικής και εγωϊστικής ασυνεννοησίας, συντονίζοντας την σύγκληση πανορθοδόξου Συνόδου, προκειμένου η Ορθοδοξία να αρθρώσει λόγο που θα αντικαταστήσει το σημερινό της ψέλλισμα.
Στο άλλο η συνέχεια
Συνέχεια
Και ξαφνικά, η ρωσική Εκκλησία προτάσσει το θέμα των πρεσβείων των Πατριαρχείων. Αφού παλλινόρθωσε και επιχρύσωσε τους δικεφάλους, ανασύρει τώρα από τα τσαρικά σεντούκια τα οράματα που καλλιέργησε ο φεουδαρχικός 18ος αιώνας της.
Ξέρουμε ότι, η γενική ιστορία ένα πράγμα μόνο διδάσκει: ότι δεν διδάσκει τίποτε! Αλλά και η εκκλησιαστική το ίδιο;
Κατά τη διάρκεια των 80 χρόνων της κομμουνιστικής απάτης, ξεχάσαμε τους ρώσσους αξιωματικούς που ως ρασοφόροι, πριν και μετά τον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, έκρυβαν κάτω από τα ράσα τους τα διπλωματικά έγγραφα με τα οποία αλώνιζαν στο Άγιο Όρος, στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία. Και προσκυνήσαμε τους στάρετς της Σιβηρίας και τις Λαύρες του Βορρά. Αγαπήσαμε τον Σεραφείμ του Σάρωφ, τον Ιωάννη τον Ρώσσο, τον Ιωάννη της Κροστάνδης και εκατοντάδες ακόμα αγίους της ρωσσικής γης, όπως βιογράφονταν στα βιβλία της Μονής Παρακλήτου και αλλού. Και προσευχόμασταν στην Ελλάδα για την λύτρωση του ξανθού γένους.Μέσα μας ελπίζαμε κιόλας. Ότι τώρα που η Ελλάδα αποχρωματίζεται πνευματικά και αποχριστιανίζεται θεσμικά, ίσως θα μπορούσαμε να συνεργασθούμε στην καλλιέργεια εκκλησιαστικού φρονήματος στους λαούς μας, προκειμένου να νικήσουμε την προτεσταντοποίηση που μας πιέζει. Εμας ήδη αφόρητα, εκείνους όπου να’ναι.
Όμως μια συζήτηση για τα Πρεσβεία των Θρόνων, ακούγεται τόσο ανεδαφική και γελοία στην εποχή μας. Ποιός, εκτός από μας θα την κατανοήσει; Ποιός, εκτός από μας θα ασχοληθεί; Είναι καιρός για να ακουστεί, ότι η Ορθοδοξία, τυρβάζεται με φαντάσματα του παρελθόντος, όταν τόσοι ελπίζουν σ’αυτήν και στη δραστικότητα του λόγου της; Είναι θεματολογία αυτή που θα αγγίξει τον σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματά του; Είναι πρόβλημα αυτό που δυσκολεύει τη δραστική επίδραση του Ευαγγελίου στις σύγχρονες κοινωνίες που πνίγονται έξω από το σκάφος της Εκκλησίας;
Μια αναδρομική διεκδίκηση. Μια ρεβανσιστική αποκοτιά. Μια εγκληματική για το σώμα της Εκκλησίας μαχαιριά. Μια απαρχή κυοφόρησης καινούργιων σχισμάτων. Ένας εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός. Αλλά κυρίως, μια εωσφορική περιφρόνηση των παιδιών μας, που ενώ μας ζητούν ψωμί, εμείς ετοιμαζόμαστε να τους δώσουμε πέτρες!
Στην κομψή και ύπουλη αθεΐα, στην παγερή μεταφυσική αδιαφορία, στην επιστροφή στον παγανισμό και στην ειδωλολατρία, στην οικονομική ανέχεια, στην χαλάρωση της οικογένειας, στον εκτροχιασμό των ηθών, στην ανεργία, στις αυτοκτονίες, στις αθρόες μεταναστεύσεις, στους βιοηθικούς ακροβατισμούς, στην επιστημονική προσπάθεια υποκατάστασης του Δημιουργού, στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική τακτική για θρησκευτικό συγκρητισμό, εμείς θα προτάξουμε «επιχειρήματα» για την πρωτοκαθεδρία των θρόνων μας;
Ε! τότε είναι που θα μας φτύσει ο πλανήτης! Αφού πρώτα βλασφημηθεί, εξαιτίας μας, το Όνομα του Χριστού στα έθνη.
Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος
υπεροχο κείμενο!που το ανακάλυψες;Νομιζα πώς ηταν κανένας Μαξιμος Ομολογητης!!μπράβο
κριτη,τι φοβερη ανάρτηση!!πω πω ευγε.
idem
Δημοσίευση σχολίου