Στο Σωκράτη Γκιόλια, τον αετό... - Σαλογραία

Τον αετό της Δημοσιογραφίας, τον είδα δυο χρόνια πριν, στην τηλεόραση για ελάχιστα λεπτά, και το ήθος του- μέσα από ένα λόγο καθάριο που έκπεμπε- έλαμψε σαν αστέρι χρυσό στην καρδιά μου.

Μου έμεινε αξέχαστος ο Σωκράτης ο Γκιόλιας.

Και η μορφή και το όνομα.

Στην όψη (παρότι οι όψεις σχεδόν πάντα εξαπατούν) μου θύμισε Έλληνα αρχαίο, πολέμαρχο.

Γι αυτό όταν είδα την είδηση το πρωί, ένιωσα σαν να λάβωσε το καυτό βλήμα, την ψυχή τη δική μου.

Διάβασα αργότερα λεπτομέρειες.

Οι λεπτομέρειες -λεπίδες πόνου- σε κάνουν κομμάτια.

(Θα έπρεπε να καταργηθούν οι λεπτομέρειες στις αφηγήσεις των τραγικών γεγονότων).

Σκέφτηκα τη μάνα του.

Μαζί με τη μάνα αναλογίστηκα και την  έ γ κ υ ο  γυναίκα που ε ί δ ε  -που να μην έβλεπε!

Μετά το βρέφος- παιδί του, που ά κ ο υ σ ε το ΘΡΗΝΟ για το χαμό.

Και κείνο το   α γ έ ν ν η τ ο   παιδί, που σου λέω, κι ας είναι αγέννητο

-τα 'ν ι ω σ ε   όλα-

βαθιά στη υγρή, φιλόξενη μήτρα.

-Αμνιακό ονομάζουν το υγρό της, οι γιατροί;

-Εμείς οι απλοί άνθρωποι ξέρουμε πως σε λίμνη δακρύων βαφτίστηκε το αγέννητο παιδί σου, Σωκράτη...

Και η καρδιά των αδελφών σου, των φίλων σου, των θεατών του αγώνα σου, μοιάζει "σαν το μπογαλάκι με τα ρούχα του σκοτωμένου, το πεταμένο στην άκρη της κάμαρας".

Τάφηκες -το ξέρεις- Σωκράτη, σαν αγαθός κόκκος σιτάρι, που στον κατάλληλο Χρόνο Συνείδησης, θα φέρει καρπό πολλαπλάσιο...

Ας είναι ελαφρύ και μυρωμένο το χώμα που σε σκεπάζει...

Σαλογραία