Περί αναπαύσεως
Σε μια παρέα φίλων μου χθες βράδυ
η ανάπαυση, στον ύπνο συζητιόταν.
Δυο τρεις με εξέπληξαν λέγοντας ότι
και δεύτερο προσκέφαλο στον ύπνο αναζητούνε
-όχι στην κεφαλή αλλά στην αγκαλιά κλεισμένο-
αλλιώς ο ύπνος των βλεφάρων τους απέχει.
Ένας γιατρός ανέλαβε το θέμα να εξηγήσει
πώς έτσι η ανάπαυση του σώματος αυξάνει.
Στο λόγο τούτον γέλασα
γνωρίζοντας εκ πείρας
την ψυχικήν -του προσκεφάλου του εν αγκάλαις- χρείαν.
Αλεξανδρεύς
10 σχόλια:
Και εγώ οσάν και εσένα θα γελούσα.
Θεσπέσιο.
Ναι ναι, όπως τα λες, ποιητά μου...
η αγκαλιά των μαξιλαριών...
όλα τα λεφτά!
Μια αγκαλιά, ό,τι να ναι, ρε παιδί, ας είναι και γάτα και σκύλος,
άμα πια!... δε θα σκάσουμε δα να παρακαλάμε και τον πάσα ένα που μας κάνει μουτσουτσούνιααα!
Πολύ ωραίο ποίημα, βαθυστόχαστο, γενναίο και γενναιόδωρο. Όπως εσύ.
Αυτός που παθαίνει είναι και γιατρός. Και αυτός που έχει πείρα Αλεξανδρέα μου προσφέρει την κατάλληλη απάντηση σε πολλούς θεωρητικούς. Καλό το ποίημα σου όπως και όλα όσα μας προσφέρει από εδώ αυτό τον χώρο. Και η επιλογή της φωτογραφίας έδεσε καλά!
εκφράζεις τόσα πολλά, σε λίγους μόνο στίχους, με ιδιαίτερη ευαισθησία ξυπνάς άπειρα συναισθήματα, ευχαριστούμε που μοιράζεσαι τους στίχους σου μαζί μας
υπεροχο. το στυλ παραπεμπει αμεσα στον αλλο Αλεξανδρεα τον ΜΕΓΑΛΟ. μακαρι να του μοιασεις, στην τεχνη εννοω
Στην θέση του μαξιλαριού μπορεί να βάλει κανείς ό,τι θέλει.
Το θέμα είναι γιατί πάντα έχουμε ανάγκη να κρατιόμαστε από κάτι ; Τόσο δεμένοι με τα γήινα είμαστε;
Άνωθεν η παρηγορία και όχι μαξιλαρόθεν.
Χ.Σ.
Εξαιρετικό στην απόδοση. Ο τελικός συλλογισμός σωστός.
Καταπληκτικό….
Τα λόγια για να το επαινέσω θα είναι φτωχά.
Τώρα που ξύπνησα κατανόησα το ποίημα που προ ημερών είχα διαβάσει. Έχεις δίκιο Αλεξανδρέα…..
Δημοσίευση σχολίου