Ότι ηγάπησε πολύ (Ι΄) - Αλεξανδρεύς

Ι΄

Θέλω πριν φύγω να σου μιλήσω για τη μέρα που παρουσιάστηκε μπροστά σε τριακόσιους τόσους μαθητές για τελευταία φορά. Για τη μέρα που τούτα τα χωμάτινα μάτια μου αντίκρισαν τη μορφή του. Νιώθαμε όλοι πως αυτή η συνάντηση είχε κάτι το ξεχωριστό. Μας έστελνε να φέρουμε το μήνυμα της αγάπης του σ’ όλο τον κόσμο, ενώνοντας  ξανά όλα τα παιδιά του, όπου κι αν ζούσαν πάνω στη γη. Και υποσχέθηκε πως θα ‘ναι μαζί μας, για πάντα.

Έπειτα σηκώθηκε ψηλά στον ουρανό και χάθηκε κρυμμένος πίσω από ένα σύννεφο που κανένας δεν κατάλαβε από πού ήρθε.

Μείναμε να κοιτάμε ψηλά!

Μια φωνή μας έφερε πίσω. Κάποιος ανάμεσα στο πλήθος έλεγε με σιγουριά πως με τον ίδιο τρόπο θα γυρίσει κάποτε από τον ουρανό.

Μ’ αυτή τη σιγουριά έμεινα. Αυτή η κουβέντα με κράτησε όσο περνούσαν οι μέρες, όχι μονάχα οι δέκα ως να ρθει σαν αέρας και φωτιά το Πνεύμα σου το άγιο αλλά ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν δέκα το πρωί κι ενώ προχώραγα κουβαλώντας τα ψώνια μιας κυράς από την αγορά – έπρεπε να ζήσω βλέπεις και βρήκα δουλειά στην αγορά σε δυο εμπόρους, παλιούς πελάτες μου να κουβαλώ τα ψώνια των κυριών- πέρασα έξω από το σπίτι που ήταν μαζεμένοι οι μαθητές σου. Περνούσα συχνά από κει μα σήμερα μια ξαφνική βοή αέρα ακούστηκε Παράξενο μιας και αέρας στο πρόσωπο δε μας άγγιξε. Κοιταχτήκαμε με περιέργεια όλοι όσοι ήταν εκεί κείνη την ώρα και η αρχόντισσα που υπηρετούσα άρπαξε φοβισμένη τα ψώνια από τα χέρια μου κι έφυγε τρέχοντας. Εγώ έμεινα ακίνητη περιμένοντας. Όλο και περισσότερος κόσμος μαζευόταν και σε λίγο ο Πέτρος πρόβαλε στο παραθύρι. Είχε κάτι απ’ τον παλιό εκείνο Πέτρο με το γεμάτο σιγουριά βλέμμα. Έμοιαζε νέος και δυνατός και -ας μην μπορούσα να εξηγήσω το γιατί- θα ορκιζόμουν πως σου έμοιαζε.

Κατάλαβα τότες ότι η τελευταία σου υπόσχεση είχε πραγματοποιηθεί. Η «νεκρανάσταση» του Πέτρου το απεδείκνυε! Μίλησε δυνατά κι όλοι σώπασαν. Είπε αρκετά, λόγια γεμάτα θάρρος,  επιτιμητικά για τους συμπατριώτες του, για το έγκλημα που ‘καναν πάνω στο Γολγοθά. Μίλησε για τη σωτηρία όλων που ήταν ήδη γεγονός. Μίλησε για βάφτισμα. Όχι σαν του Ιωάννη μόνο στο νερό. Για βάφτισμα στο Άγιο Πνεύμα.

Κείνη τη μέρα βαφτίστηκα κι εγώ. Μπήκα τρέμοντας στο νερό αφήνοντας πίσω κάποια από τα ρούχα μου. Βγήκα με τη λευκότητα της νύμφης που προσέρχεται πάναγνη και αμόλυντη στη νυφική παστάδα. Η συνάντηση μαζί του τότε με είχε σιγουρέψει για την δυνατότητα της σωτηρίας μου. Η έξοδος από το νερό τώρα συνοδευόταν από τη βεβαιότητα της επίτευξής της. Ήμουν οριστικά μια άλλη. Κουβαλούσα πάντα το σαρκίο μου. Είχα τις παλιές ουλές της αμαρτίας χαραγμένες στη μνήμη μου, μα πάλι ένιωθα πια έναν άλλο εαυτό να με κερδίζει. Ένιωθα ότι πια δε μου ανήκω, πως ανήκω σε Σένα. Σε κάθε στιγμή, σε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου σ’ έβλεπα να στέκεσαι απέναντί μου και σε ρωτούσα μυστικά τι ήθελες να κάνω για σένα. Κάποιες φορές το ένιωθα, άλλες δεν ήμουν σίγουρη. Θυμόμουν τότε το λόγο σου πως πρέπει ν’ ακολουθώ την καρδιά μου. Μα συχνά δεν ήμουν ούτε για εκείνη σίγουρη. Πώς ήθελα να είχα τη δική σου καρδιά μέσα μου!

Κι έτσι άρχισα να πηγαίνω στα δείπνα των δικών σου. Μοιραζόμουν το λίγο φαγητό μου μαζί τους, μοιραζόμουν την αίσθηση να ‘χω κάποιους δικούς μου μα κυρίως μοιραζόμουν μαζί τους Εσένα. Μέσα στο ψωμί και το κρασί σε είχα ξαναβρεί.

Δεν πήρα ποτέ το λόγο δημόσια. Ήμουν γυναίκα και μάλιστα τι γυναίκα! Προσπαθούσα να ακούω όσα λέγονταν, να μαθαίνω για σένα, να σε περιμένω μέρα με τη μέρα, να ελπίζω πως από το ψωμί και το κρασί θα περάσω σύντομα στον ερχομό του ουρανού. Φοβόμουν που αργούσε αυτός ο δρόμος. Φοβόμουν την καρδιά μου, φοβόμουν την ανθρώπινη φύση. Δεν ξεχνά εύκολα όσο κι αν τη δαμάσεις. Κι έτσι, όποτε φοβόμουν περισσότερο έτρεχα να σε πάρω στο στόμα μου, να σε πάρω μέσα μου φάρμακο πανίσχυρο για της τρέλλας μου την οδύνη.

Έζησα αμόλυντη από τότε που σε γνώρισα. Όχι γιατί το μπορούσα, αλλά γιατί το μπόρεσες Εσύ μέσα μου. Σε περίμενα ακηλίδωτη όπως η νύμφη που ξάπλωσε ήδη στο νυφικό κρεββάτι και περιμένει το νυμφίο της.  Έμεινα μέσα στην συνάντηση των δικών σου, μέσα στην πρώτη εκείνη ομάδα των μαθητών σου προστατευμένη όπως ένα παιδί στη μήτρα της μάνας του. Και το θαύμα έγινε. Μέσα σε εκείνη τη μήτρα, μεγάλωσα άλλαξα, όπως μεγαλώνει και αλλάζει ένα παιδί στη μήτρα της μάνας του χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Μα μη φανταστείς πως ο πειρασμός μ’ άφησε ήσυχη. Κάθε άλλο!

Δεν μπορώ να σου πω άλλα. Δεν ξέρω κι αν χρειάζεται. Το κορμί μου πονάει αφόρητα και τα πόδια μου δεν αντέχουν άλλο να το σπρώχνουν προς τα πάνω για να δώσουν χώρο για αέρα στα πνευμόνια μου. Σε λίγο φεύγω. Είμαι τόσο χαρούμενη που άκουσε κι αυτή την τελευταία επιθυμία μου. Τις νύχτες που θυμόμουν τον πρότερο βίο μου με χτυπούσαν αλύπητα τα καρφιά του αντίδικου. Μου θύμιζαν συνεχώς το κρεβάτι του έρωτα. Με μαστίγωναν με τον πόνο της αμαρτίας σα μια παλιά πληγή που έκλεισε μα είναι ακόμα εκεί ορατή  σε όποιον σε ξεγυμνώσει. Έπεφτα μπρούμυτα δίπλα στο κρεββάτι και τον παρακαλούσα να με πάρει κοντά του. Ένιωθα τον πειρασμό να φωνάζει ξανά και ξανά πως δεν πρόσφερα τίποτα για να αποζητάω την άφεση. Το θυμάμαι που ήρθες μια μέρα στον ύπνο μου και του απάντησες.

-Πρόσφερες εμένα, είπες. Εγώ για χάρη σου δε σταυρώθηκα;

Μα εγώ πάλι σου ζητούσα να μου στείλεις ένα σημάδι πιο ξεκάθαρο από τα ονείρατα. Ένα σημάδι που να μην μπορεί να πει τίποτε εκείνος.

Σ’ ευχαριστώ.

Τώρα εδώ στην άκρη του δρόμου που οδηγεί στα Ιεροσόλυμα καρφωμένη απ’ τους Ρωμαίους πάνω σε τούτο το σταυρό είμαι πια σίγουρη

πως με περιμένεις,

πως θα σ’ έχω επιτέλους δικό μου.

Πως θα είμαστε μαζί.

Για πάντα!

Αυτός δεν είναι ο Παράδεισος;

ΤΕΛΟΣ

Αλεξανδρεύς

Τις προηγούμενες συνέχειες μπορείς να διαβάσεις εδώ