Σιγή ασυρμάτου
Σκυμμένος πάνω στο τραπέζι μου
σφίγγω τ’ ακουστικά
σαν να ζητάω μέσα σους να μπω.
Μόνη μου ελπίδα επαφής μ’ εσένα!
Σ’ αναζητώ
μέσα στο θόρυβο των ερτζιανών της καθημερινότητας
συχνά αμφισβητώντας τόσο της ακοής μου
την εμβέλεια
όσο και του μυαλού μου την ενάργεια.
Μα όσο κι αν συρρικνώθηκα
ένα αυτί να γίνω όλος
τίποτε από σένα δεν μπορώ να διακρίνω.
Σιγή ασυρμάτου
Εκκωφαντική κι ατέλειωτη!
Διάλεξες να σε ζω σαν απουσία!
Ζήνων
14 σχόλια:
Βαθιά θεολογικό!
Η απουσία του Θεού στη ζωή μας είναι συχνά εκκωφαντική.
Καιρό είχες να φανείς Ζήνωνα!
Πολύ ωραίο, τρυφερό και ευαίσθητο το νέο σου ποίημα.
Ευχαριστούμε.
O Θεός είναι πανταχού παρών, 4:30. Εθελοτυφλώντας τον απουσιάζουμε.
10.05 Μου το εξηγείς στα ελληνικά;
Ζήνωνα αυτό το «Διάλεξες να σε ζω σαν απουσία!» το ζω κατά κάποιο τρόπο και εγώ χωρίς να μπορώ να βρω τρόπο επικοινωνίας.
Είσαι τέλειος μπορείς να αγγίξεις τον ψυχικό κόσμο των αναγνωστών σου.
10:53, Εκείνος είναι παντού παρών και μας περιμένει, π.χ. Όταν προσεύχεσαι μιλάς στον Θεό. Όταν διαβάζεις την Αγία Γραφή σου μιλάει ο Θεός. Μιλάει κι από το στόμα του πνευματικού πατέρα (ιερέα). Κατεβαίνει από τον ουρανό, δίνει το σώμα και το αίμα του, σε κάθε Θεία Λειτουργία, για να σωθούμε.
Κι όμως, λένε ότι απουσιάζει, ενώ δεν βλέπουν τα δώρα που μας χαρίζει κάθε μέρα, όλα είναι δικά Του. (π.χ. οικογένεια, υγεία, στέγη, τροφή, εργασία, φύση κ.α.)
Εθελοτυφλώντας= θέλοντας να είναι τυφλοί, μένουν μακριά Του και τον απουσιάζουν, δηλαδή Τον θεωρούν απόντα, ενώ οι ίδιοι Τον εγκαταλείπουν.
Εκείνος όμως είναι ο Πατέρας που μας νοιάζεται καθημερινά, ακόμα και για τις τρίχες της κεφαλής μας!
@3.43
Σ΄ευχαριστώ για όσα έγραψες, ωστόσο τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Ακομά κι όταν ο άνθρωπος είναι απόλυτα πεπεισμένος λογικά για την ύπαρξη του Θεού αυτό δε σημαίνει ότι κάποτε δε ζει την απουσία του και μάλιστα χωρίς να φταίει ο ίδιος! Έχουμε έτοιμο στο τσεπάκι μας -ειδικά αν δε ζήσαμε εμείς μια τέτοια κατάσταση ως τα τώρα- μια απάντηση από τα θρησκευτικούλια της Γ΄Δημοτικού που μας κουστοβολέψανε στην ως τώρα πορεία μας και του την ξαμολάμε κατάμουτρα με μια σάλτσα ενοχής.
-Φταις που δε ζεις το Θεό!
-Οι αμαρτίες σου σε χωρίζουν από Εκείνον.
-Εσύ φταις που ο Θεός απουσιάζει (πρόσεξε ότι το ρήμα απουσιάζω δεν είναι μεταβατικό, κάποιος απουσιάζει, δεν απουσιάζω εγώ κάποιον!)
Και τον κατατροπώνουμε με απόλυτη άνεση. Ωστόσο ο άλλος πονάει για μια απουσία του Θεού για την οποία δεν φταίει. Kαι δεν φταίει αφού βλέπει ότι η ζωή του μπορεί να μην καλυτέρεψε αλλά τουλάχιστον δεν χειροτέρεψε από την εποχή που απελάμβανε τα σημάδια της θεικής παρουσίας.
Γι αυτό ας σταθούμε με προσοχή μπροστά στην αγωνία της
'σιγής ασυρμάτου' εκείνων που τη βιώνουν κι αν δεν μπορούμε να απλώσουμε θωπευτικά το χέρι στο κουρασμένο τους πρόσωπο, τουλάχιστον ας μην τους χαστουκίζουμε με τις ψυχολογικές μας βεβαιότητες.
ΥΓ. Θυμήσου την ιστορία με τον Μ. Αντωνίο κι ακόμα εκείνο το φοβερό
'Ηλί, ηλί λαμά σαβαχθανί" πάνω στο Γολγοθά.
Χαίρε! Να θυμάσαι ότι τη φάση της θεοεγκατάλειψης αν δεν την έχεις περάσει την έχεις μπροστά σου. (Προσ)εύχομαι να την περάσεις με ανδρεία και καρτερία!
w
Ο π. Παϊσιος είπε: "Οι δοκιμασίες που μας έρχονται είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής μας και πολύ μας βοηθούν πνευματικά. Τρώει ο άνθρωπος ένα μαλακό σκαμπίλι και μαλακώνει η καρδιά του."
"Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα τα σιρόπια που μας προσφέρουν αυτοί που μας αγαπούν."
Για να 'ρθούμε σε συναίσθηση ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ας ζητήσουμε τη βοήθειά Του όπως η Χαναναία που είχε μεγάλη πίστη, αγάπη, υπομονή, επιμονή στην προσευχή και θαυμαστή ταπείνωση. Δοκιμάστηκε αλλά στο τέλος, ο Χριστός την θαύμασε, την επαίνεσε και θεράπευσε την δαιμονισμένη κόρη της.
φιλικά.
1. ...Ο Αντώνιος ρώτησε: "Που ήσουν, Κύριε; Γιατί δεν σταμάτησες νωρίτερα την μάχη;" Ο Χριστός του αποκρίθηκε: "Εδώ ήμουν, στο πλευρό σου. Ήθελα όμως να παρακολουθήσω τον αγώνα σου. Επειδή αντιστάθηκες με τόση υπομονή θα είμαι από εδώ και πέρα πάντα ο υπερασπιστής σου και θα καταστήσω το όνομά σου ένδοξο σε ολόκληρη τη γη." (Νέος Συναξαριστής, εκδ. Ίνδικτος)
2. "Ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί".
Η κραυγή δεν ήταν έκφραση απελπισίας, αλλά προκλήθηκε από την συνεχόμενη αγωνία και το πόσο πραγματικό ήταν το πάθος του Κυρίου. Με αυτές τις λέξεις επιβεβαιώνεται ότι ενηνθρώπισε. Κι αυτό δείχνει ότι το ποτήριο της οργής του Θεού κατά της αμαρτίας εξαντλήθηκε έως τέλους. Θυσίασε τον Υιό Του, ενώ όλοι οι άνθρωποι φταίμε. Μετά έρχεται ο θρίαμβος της νίκης του θανάτου με την Ανάστασή Του.
Δεν υπάρχει θεοεγκατάλειψη. Είχα εγκαταλείψει τον Θεό, από άγνοια και ακούσια. Έγινε ένα θαύμα, κατάλαβα το λάθος μου κι επέστρεψα στην αλήθεια Του. Εύχομαι να επιστρέψουν όλοι για να είναι νικητές στο στίβο της ζωής. Η μετάνοια θα φέρει τη λύτρωση.
Μη ξεχνάς ότι ο Μέγας χορηγός της ζωής μας είναι Εκείνος, ο Άγιος Τριαδικός Θεός.
Πολύ συγκινητικοί οι στίχοι!
Έχοντας κατά νουν τα λόγια του γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστού''Η χάρις Του Θεού αν και δίδεται δωρεάν,μόνον εις τους αγωνιστάς χαρίζεται''και ''εγώ δεν κοπιάζω να είπω ότι εκ των πιστών,όσοι υστερούνται την Χάριν του Θεού και την πνευματικήν κατάστασιν,από αμέλειάν τους είναι'',ίσως θα μπορούσε να καταλάβει κανείς πως η επιμονή σε πνευματικούς αγώνες θα ήταν το κλειδί για την μη απουσία Του.Γιαυτό είπε στο βιβλίο του ,''Αν θέλετε να αισθανθείτε ευκρινώς βοήθειαν από την Θείαν Χάριν,έχετε υπ όψιν σας ότι θα κάμετε πολλήν υπομονήν ''.-π
@10.49
περί θεοεγκατάλειψης διάβασε το σχετικό κεφάλαιο στο βιβλίο περί του π. Σωφρονίου "Αγαπώ άρα υπάρχω".
Θα δεις ότι δεν έχεις δίκιο.
Aς θυμηθούμε τον άσωτο υιό. Ο Ουράνιος Πατέρας πάντα αγωνιά για μας και μας περιμένει. Τότε θα γίνει μεγάλη γιορτή, για όποιον επιστρέψει. Αρκεί να οδηγήσει τα βήματά του στο σπίτι Του, στην Εκκλησία! Τόσο απλά!
Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία ίσως είναι το φάρμακο.
Δημοσίευση σχολίου