ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
( Μαρκ. Θ΄ 17-31 )
Δεν υφίσταται χειρότερη τυραννία, από αυτή που επιφέρει ο εχθρός, ο διάβολος, στα θύματά του.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφέλεια, από το να ισχυρίζεται κανείς ότι δεν υπάρχει διάβολος.
Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα, του φοβερού μίσους του εχθρού μας, αλλά και την αντιμετώπιση αυτού, βλέπουμε στην Ευαγγελική περικοπή της Δ΄ Κυριακής των νηστειών.
Ο τραγικός πατέρας, απελπισμένος από την ανίατη κατάσταση και τον δαιμονικό βασανισμό του τέκνου του, προστρέχει στους μαθητές του Χριστού. Αυτοί όμως, οι μαθητές, παρά την προσπάθεια τους, δεν κατόρθωσαν να εκβάλουν τον φοβερό δαιμόνιο από την ταλαίπωρη νεανική ύπαρξη, και τελικώς η θεραπεία επέρχεται από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού.
Να σταθούμε για λίγο αδελφοί μου, στο μεγάλο θέμα του δαιμονισμού. Της τυραννίας δηλαδή που επιβάλει ο εχθρός, όταν για διαφόρους λόγους, κατορθώσει να κυριεύσει την ανθρωπίνη ύπαρξη.
Όντως, δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερος βασανισμός για έναν άνθρωπο, από το να πέσει στα νύχια του διαβόλου, και το ακάθαρτο ή τα ακάθαρτα πνεύματα να κυριεύουν το σώμα.
Όσοι δε έχουν γνώση και εμπειρία τέτοιων φρικτών καταστάσεων, ομολογούν ότι ο άνθρωπος κατά τις στιγμές της δαιμονικής κρίσεως, στην κυριολεξία υφίσταται μαρτύριο.
Και είναι αλήθεια η γνώμη των Αγίων της Εκκλησίας μας, ότι εάν ο άνθρωπος που υφίσταται τον δαιμονικό βασανισμό, έχει πίστη και κάνει υπομονή (όταν βεβαίως βρίσκεται σε ηρεμία και νηφαλιότητα) , ο Θεός, αυτόν τον βασανισμό που προκαλούν τα ακάθαρτα πνεύματα, τον εκλαμβάνει ως μαρτύριο!
Αλλ’ όσο κι αν ακούγεται παράδοξος ο λόγος μας, εκτός αυτού του ακουσίου δαιμονισμού, υφίστανται και δύο άλλες περιπτώσεις, εκουσίου, δυστυχώς, δαιμονισμού!
Υπάρχουν δηλ. οι περιπτώσεις κατά τις οποίες, ο ίδιος ο άνθρωπος, με την θέλησή του υποτάσσεται στο θέλημα του εχθρού, και έτσι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στις περιπτώσεις αυτές, ο δαιμονισμός είναι χειρότερος από την πρώτη περίπτωση, έστω και αν ο άνθρωπος φαίνεται ήρεμος και ήσυχος ή συμπεριφέρεται με κατά κόσμον, άψογη συμπεριφορά.
Με το δίκιο του τώρα, ο καθένας θα ρωτήσει, ποιες ακριβώς είναι οι μορφές αυτές του δαιμονισμού στις οποίες αναφερόμαστε.
Α) Είναι, όταν ο άνθρωπος, με τη θέλησή του ξεπέφτει στα πάθη της ατιμίας και στα αμαρτήματα, που μετά βεβαιώτητος, οδηγούν τον άνθρωπο στην απώλεια.
Όταν ο άνθρωπος, ενώ γνωρίζει ότι ως πιστός Χριστιανός, θα πρέπει να αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως και της αρετής, αυτός ολισθαίνει σε πάθη που αποδιώκουν την χάρη του Θεού, τότε περιέρχεται σε κατάσταση εκκουσίου δαιμονισμού. Το αποτέλεσμα βεβαίως, κάποιες φορές, είναι, αυτός ο κακός δρόμος να καταντά τον άνθρωπο, όπως και στην πρώτη περίπτωση. Δηλ. στον καθ’ αυτό δαιμονισμό της όλης υπάρξεως.
Είναι οι περιπτώσεις που ο άνθρωπος παίζει με την αμαρτία, όπως ακριβώς και το μικρό παιδί που βάζει το σύρμα μέσα στην ηλεκτρική πρίζα, με αποτέλεσμα φυσικά τραγικό.
Έτσι λοιπόν χαλαρώνει ο άνθρωπος και νομίζει ότι τα πάθη και η αμαρτία είναι μια «απόλαυση».
Το αποτέλεσμα δε αυτής της ζοφερής καταστάσεως, προϊόντως του χρόνου, είναι να δένεται η ύπαρξη ολοένα και περισσότερο, με τελικό αποτέλεσμα, να χάνει ο άνθρωπος την ψυχή του. Να «κερδίζει» δηλ. τελικώς αυτό το οποίο ο ίδιος εντελώς ελεύθερα επέλεξε. Να «απολαμβάνει» τα πάθη και την αμαρτία στον χώρο της αιωνιότητας. Πράγμα το οποίο συνεπάγεται την αιώνια, αλλοίμονο, κόλαση.
Αλλ’ εκτός της περιπτώσεως αυτής που ήδη αναφέραμε, υπάρχει και μία άλλη κατάσταση δαιμονισμού, περισσότερο τραγική. Και ποια είναι τώρα αυτή;
Β) Είναι η περίπτωση κατά την οποία ο άνθρωπος, ο βαπτισμένος Χριστιανός, αυτός που έχει γνώση όλου του φάσματος, τόσο των θετικών, όσο και των αρνητικών δυνάμεων, επιλέγει συνειδητά να πέσει από την Κιβωτό της Σωτηρίας (την Ορθόδοξη Εκκλησία), και να καταποντιστεί στα μανιασμένα κύματα των αιρέσεων και της παραθρησκείας, και ιδίως να συνθλιβεί μέσα στα γρανάζια των μυστικιστικών οργανώσεων. Των οργανώσεων αυτών που υπόσχονται στον άνθρωπο, δόξα και πλούτο. Των φοβερών δηλ. αυτών καταστάσεων που συνεπάγονται τον τρίτο πειρασμό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην έρημο.(Λουκά Δ΄5-8).
Πόσοι αλήθεια, Ορθόδοξοι αδελφοί μας, μάλλον πρώην Ορθόδοξοι, υπέκυψαν τελικώς στον φοβερό αυτόν πειρασμό, για να λάβουν δήθεν κάποιο αξίωμα στην υπηρεσία τους ή οπουδήποτε αλλού; Πόσοι, στην κυριολεξία αφελείς, για να κερδίσουν τον χρυσό, αρνούνται τον Χριστό;
Πόσοι και πόσοι δένουν την όλη ύπαρξή τους με φρικτούς όρκους, υπογράφοντας στην κυριολεξία με το ίδιο τους το αίμα, στον ίδιο τον διάβολο, για να πετύχουν οι ταλαίπωροι, μια δήθεν κοινωνική καταξίωση; Ομολογουμένως, οι καταστάσεις αυτές, αποτελούν την χειρότερη περίπτωση του δαιμονισμού. Και τούτο, διότι συνειδητά πλέον ο άνθρωπος, αρνείται, προδίδει και ξανασταυρώνει τον Χριστό, για πρόσκαιρες απολαύσεις που κάνουν το θύμα τους να προγεύεται την κόλαση...
Αδελφοί μου. Εάν δεν είμαστε στην πρώτη περίπτωση, δηλ. στην δαιμονοπληξία που κατασπαράσσει στην κυριολεξία τον άνθρωπο, εάν, Θεός φυλάξοι, δεν ανήκουμε στις ακραίες και στις ποικίλες στοές με τα πολύπλοκα παρακλάδια τους, εάν αποφεύγουμε τα θανάσημα και φρικτά αμρτήματα, ελλοχεύει όμως μεγάλος, θανάσιμος θα λέγαμε κίνδυνος, δίχως βεβαίως να το συνειδητοποιούμε τις περισσότερες φορές, να βρισκόμαστε ήδη στην πλέον ύπουλη παγίδα του εχθρού. Στην παγίδα που ονομάζεται χλιαρότητα, με αποτέλεσμα σιγά σιγά να απομακρυνόμαστε από τα σωστικά μυστήρια της εκκλησίας μας και γενικώς από την ορθόδοξη βιωτή που εκφράζεται με το ορθό δόγμα και το ακέραιο χριστιανικό ήθος.
Κι ας μιλήσουμε με δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα, που φωτογραφίζουν την εποχή μας και αποδεικνύουν το που μπορεί να καταντήσει ο άνθρωπος όταν σιγά-σιγά, αφήνει να ψυχρανθεί η αγάπη του προς τον Θεάνθρωπο Ιησού. Τι μεγαλύτερη πτώση, από το να αρνείται κανείς το ευλογημένο μυστήριο του Γάμου της Εκκλησίας μας, και να συζεί παράνομα με τον λεγόμενο “πολιτικό γάμο”; Ή τι πνευματική διαστροφή, από το να αρνούνται ορισμένοι νέοι γονείς, να βαπτίσουν τα τέκνα τους, διότι δήθεν τους στερούν την ελευθερία; Όντως,οι παγίδες αυτές των δαιμόνων τρελαίνουν στην κυριολεξία τον άνθρωπο και τον κάνουν έρμαιο των παθών και των διαφόρων πλανών που καθημερινώς βλέπουμε να αυξάνουν στην αλλοπρόσαλλη κοινωνία μας, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά κοινωνία αποστασίας, ηθικού εκτραχηλισμού και τέλος δαιμονισμού.
Και τώρα, ποιόν να πονέσει αλήθεια, κανείς πιο πολύ, και για ποιόν να θρηνήσει περισσότερο; Γι αυτόν που ενοχλείται από τα ακάθαρτα πνεύματα, αλλά αγωνίζεται να τα αποδιώξει με την δύναμη του Χριστού από την ύπαρξή του, ή γι αυτόν που συνειδητά ανοίγει την πόρτα στον εχθρό και με τον τρόπο ζωής του οδηγείται στο “πυρ το αιώνιον τω ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»(Ματθ. ΚΕ΄ 41).
Αγαπητοί μου. Ο λόγος του Κυρίου μας είναι ξεκάθαρος: «τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Μαρκ. Θ΄ 29). Δηλ. Αυτό το είδος του δαιμονίου, δεν βγαίνει με τίποτε άλλο παρά με προσευχή που συνοδεύεται με νηστεία.
Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας χαλυβδώνει στον αγώνα μας εναντίον του εχθρού, μας προφυλάσσει από τον μακρά του Θεού κόσμο, και κυρίως μας ενδυναμώνει στον αγώνα εναντίον του κακού εαυτού μας.
Εάν όντως θέλουμε, και πράγματι θέλουμε να βγούμε νικητές, καθίσταται ανάγκη, επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε τι εστί Ορθόδοξη Πνευματικότητα. Ταυτοχρόνως δε, αφού αρνηθούμε οποιονδήποτε συμβιβασμό, να συνεχίσουμε τον ευλογημένο μας αγώνα, γνωρίζοντας ότι ο Θεός τελικώς ευλογεί τις προσπάθειες και μας χαρίζει τη Νίκη.
Και ας μη λησμονούμε: «Κανένας δεν αγωνίστηκε τόσο πολύ, ώστε να μη μπορεί να αγωνιστεί περισσότερο».
Αμήν.
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Email: ioil.konitsa@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου