Πρακτικό φαίνεται κατ'
αρχήν το θέμα της ελεημοσύνης που αναπτύσσει ο Απόστολος Παύλος στην αποστολική
περικοπή. Όμως, όπως θα δούμε, εκτός από την πρακτικότητα διαθέτει και
περιεχόμενο θεολογικό, αφού άλλωστε στην Εκκλησία μας δεν μπορεί να υπάρχει
θεωρία άνευ πράξεως, και πρακτική αρετή στερουμένη την θεωρητική και δογματική
της κατοχύρωση.
Με λόγια θερμά και πειστικά, ο μεγάλος Απόστολος προτρέπει τους Κορινθίους να
βοηθήσουν τους Χριστιανούς των Ιεροσολύμων, οι οποίοι δοκιμάζονταν από φοβερό
λιμό. Και επειδή όλα τα νοήματα τα αιχμαλώτιζε στην υπακοήν του Χριστού (Β΄Κορ.
Ι΄5), λαμβάνει τώρα αφορμή από μια γεωργική εικόνα και τονίζει στους πιστούς
όλων των αιώνων ότι «ο σπείρων φειδομένως, φειδωμένως και θερίσει». Δηλαδή,
εκείνος που σπέρνει με τσιγγουνιά, με τσιγγουνιά και θα θερίσει. Και εκείνος
που σπέρνει με αφθονία, με αφθονία θα θερίσει και θα απολαύσει τους καρπούς. Το
δε κεντρικό νόημα είναι, ότι ο καθένας ας δίνει ελεημοσύνη σύμφωνα με την
ελεύθερη διάθεση της καρδιάς του «μή εκ λύπης ή εξ' ανάγκης», διότι «ιλαρόν
δότην αγαπά ο Θεός».
Είναι όμως τόσο ευλογημένο και συγκινητικό το θεόπνευστο ιερό κείμενο, ώστε
είναι ανάγκη να το δούμε στην απλή του μετάφραση.
«Πρέπει να ξέρετε πως όποιος σπέρνει με φειδώ, θα έχει λίγη σοδειά, και
όποιος σπέρνει απλόχερα η σοδειά του θα είναι άφθονη. Ο καθένας ας δώσει ό,τι
του λέει η καρδιά του χωρίς να στενοχωρείται ή να εξαναγκάζεται, γιατί «ο Θεός
αγαπάει αυτόν που δίνει με ευχαρίστηση». Ο Θεός έχει τη δύναμη να σας χορηγήσει
πλουσιοπάροχα κάθε δωρεά, ώστε να είστε πάντοτε σε όλα τελείως αυτάρκεις, και
να δίνετε με το παραπάνω για κάθε καλό σκοπό. Το λέει και η Γραφή «σκόρπισε,
έδωσε στους φτωχούς, η αγαθοεργία του θα διαρκεί αιώνια. Αυτός που δίνει στο
σποριά το σπόρο και το ψωμί για να τραφεί, θα δώσει και θα πληθύνει και το δικό
σας σπόρο και θα αυξηθεί στους καρπούς της αγαθοεργίας σας. Ο Θεός θα σας κάνει
πλούσιους σε όλα, για να μπορείτε να δίνετε γενναιόδωρα. Αυτοί που θα πάρουν
από μας τη δική σας εισφορά θα ευχαριστούν το Θεό».
Αδελφοί μου, είναι αυτονόητο ότι το κήρυγμα της ελεημοσύνης, υπήρχε, υπάρχει
και βεβαίως θα υπάρχει πάντοτε μέσα στην Εκκλησία μας. Άλλωστε, θα πρέπει να
γνωρίζουμε και τούτο. Οποιοδήποτε κοινωνικό ή άλλο σύστημα επικρατήσει,
ουδέποτε θα παύσουν να υφίστανται οι πτωχοί, δηλ. οι αδελφοί του Ιησού! Και
τούτο διότι η πτωχεία είναι ένα μέσον διά του οποίου οι πτωχοί οι ίδιοι
καταρτίζονται στην αρετή, αλλά και οι έχοντες και κατέχοντες, αποδεικνύουν,
πρέπει να αποδεικνύουν στην πράξη, μέσω της ελεημοσύνης, ότι αγαπούν το Θεό,
προσφέροντας και βοηθώντας τους έχοντας ανάγκη αδελφούς.
Ο παντοκρατορικός λόγος του Κυρίου Ιησού, ότι δηλαδή «τους πτωχούς πάντοτε θα
τους έχετε» (Ματθ. ΚΣΤ΄11), είναι λόγος ακατάλυτος και θα ισχύει φυσικά έως το
τέλος των αιώνων. Επαναλαμβάνουμε ότι οποιοδήποτε σύστημα και αν επικρατήσει,
τόσο στα έθνη ιδιαιτέρως, όσο και παγκοσμίως, όπως οι «μεγάλοι» οδηγούν
τον κόσμο για μια «παγκόσμια κυβέρνηση» οι πτωχοί και οι έχοντες ανάγκη
ουδέποτε θα εκλείψουν.
Ας ρίξουμε όμως το «δίχτυ» του λόγου του Θεού σε βαθύτερα ύδατα, ώστε να
αλιεύσουμε θεολογικές προεκτάσεις στο όλο θέμα.
Μια σύντομη ματιά αν ρίξουμε στην ιστορία και δούμε τις χώρες που επεκράτησε
εξαρχής ο Χριστιανισμός, και κυρίως εάν μελετήσουμε την «καθ' ημάς Ανατολή», θα
διαπιστώσουμε ευθύς αμέσως ότι προβάλλονται μπροστά μας οι μεγάλες
εκκλησιαστικές προσωπικότητες που μαζί με τον θεολογικό και ερμηνευτικό τους
λόγο, αγωνίζονταν και ευαισθητοποιούσαν τις μάζες των πιστών και τις
καθοδηγούσαν στην οδό της αγάπης που εκφραζόταν διά της ελεημοσύνης. Βεβαίως,
στην μελέτη αυτή θα φανεί πολύ εναργώς και ο ελεγκτικός πατερικός λόγος, έναντι
των ανάλγητων πλουσίων, κάτι δηλαδή το οποίο έχει εκλείψει δυστυχώς από την
σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα, και που φαντάζει μπροστά μας ως ξένο,
βάσει της σημερινής πραγματικότητας, και που όμως είναι τόσο αναγκαίο...
Αξίζει να δώσει κανείς λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του, ώστε να μελετήσει τις
μεγάλες αυτές μορφές που απέδειξαν ότι ο Χριστιανισμός και μάλιστα η Ορθοδοξία,
δεν είναι απλώς μια θεωρία, αλλά μια φωτισμένη και δυναμική πράξη, που εάν ο
κόσμος θελήσει να εφαρμόσει αυτόν τον Ευαγγελικό λόγο, οπωσδήποτε η κοινωνία θα
μεταβληθεί σε παράδεισο.
Αυτή όμως η στάση των πιστών, που κορυφώνεται εκτός των άλλων και στην
κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας, κάνει τους συνειδητούς εχθρούς του Χριστού να
θέλουν να χτυπήσουν ακριβώς αυτό το κοινωνικό έργο της αγάπης. Ο λόγος; Μα
είναι τόσο προφανής. Χωρίς την έμπρακτη αγάπη, η Εκκλησία δεν θα έχει την
απόλυτη δυνατότητα να κηρύξει το Ευαγγέλιο της Αγάπης.
Ισχυρίζονται ορισμένοι στις ημέρες μας ότι «αφού υπάρχει Κράτος, δεν θα πρέπει
η Εκκλησία να διαθέτει Ιδρύματα». Αλλά με αυτή τη «λογική», μήπως θα πρέπει να
παύσει να κηρύσσεται και το Ευαγγέλιο που καταδικάζει την κλεψιά και το φόνο,
αφού υπάρχουν η Αστυνομία και τα Δικαστήρια; Και μήπως θα πρέπει να κλειδώσουμε
και τους Ιερούς μας Ναούς, αφού δύναται ο άνθρωπος, κατά μία πρωτόγονη άποψη,
να λατρεύει το Θεό και στη φύση; Και για να συνεχίσουμε προς στιγμήν στον ίδιο
παράλογο ρυθμό, μήπως θα πρέπει ο ζωντανός λόγος του Θεού να μη καταδικάζει και
την κοινωνική ανισότητα και την εργατική εξαχρείωση, αφού υφίστανται οι
ποικίλλοι συνδικαλιστικοί φορείς; Να πάμε και λίγο πιο κάτω; Μήπως θα πρέπει η
Εκκλησία να λησμονήσει τους σκλάβους εισέτι αδελφούς, στις αλύτρωτες Πατρίδες,
αφού υφίσταται (αν υφίσταται) εξωτερική πολιτική; Και με δυο λόγια, μήπως, αφού
όπως υπολογίζουν οι «μεγάλοι» τόσο της Πολιτείας, όσο και ορισμένων τοπικών
Εκκλησιών, ότι οσονούπω έρχεται παγκόσμια κυβέρνηση, και παγκόσμια θρησκεία,
μήπως ερωτούμε, θα πρέπει να καταργήσουμε την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία; Μήπως
θα πρέπει να παύσουμε να καταδικάζουμε τις πλάνες και τις αιρέσεις (φέρνοντας
μάλιστα και μέσα στους Ναούς τους αιρετικούς παπικούς και όχι μόνο ώστε να μας
ευλογούν το ποίμνιο;). Και ταυτοχρόνως μήπως τώρα θα πρέπει να θεωρήσουμε τις
σεξουαλικές διαστροφές και αηδιαστικές ανωμαλίες ως κάτι το φυσιολογικό, όπως
πράττουν αρκετοί από τον συρφετό του Προτεσταντικού κόσμου;...
Αλλά, ικανόν εστί αδελφοί μου. Ικανόν εστί. Παρακολουθώντας κανείς τα
«επιχειρήματα» των αθέων και των απίστων αλλά και των οπαδών του θρησκευτικού
συγκρητισμού, (γράφε οικουμενισμού), κινδυνεύει να χάσει την ψυχραιμία του και
ν' αρχίσει να απολογείται στους ολιγοφρενείς «προοδευτικούς» αλλά και στους
έχοντας «κεκαυτηριασμένη την ιδίαν συνείδησιν». Τους «προοδευτικούς» που όμως
είναι πάντοτε πρόθυμοι να ρίχουν το λίθο του αναθέματος εναντίον του Χριστού
και του Σώματός Του. Έτοιμοι πάντοτε να υπερασπίζονται οποιονδήποτε υβριστή του
Ευαγγελίου, των Οσίων και θεοφόρων Πατέρων μας, και να προασπίζονται όσους
έχουν βαλθεί στο να χτυπήσουν την Πατρίδα μας και τα ιδανικά μας.
Αδελφοί μου, ας κοάζουν οι βάτραχοι της αθεΐας, της αρνήσεως και του
συγκρητισμού. Ας λυσσούν τα τέκνα του διαβόλου και ας αποκόπτουν «Σύριζα» μέσα
από την ύπαρξή τους το δένδρο της ζωής, τους βλαστούς της Αγάπης και του ιερού
ενθουσιασμού, που εν προκειμένω, ζητεί ο Απόστολος να εκφραστούν με την αγάπη
προς τους αδελφούς διά της προσφοράς ελεημοσύνης.
Εμείς οι πιστοί, τόσο από το περίσσευμα, όσο κυρίως από το υστέρημά μας, θα
φροντίζουμε πάντοτε να βλέπουμε στα μάτια τους πτωχούς μας αδελφούς, όποιοι και
αν είναι αυτοί, αφού εννοείται, ότι για να δεις τον πένητα αδελφό στα μάτια,
χρειάζεται τα χέρια να ανοίγουν τις τσέπες και ν΄αδειάζουν τα βαλάντια...
Ας ακούμε λοιπόν πάντοτε τον Κυριακό και Αποστολικό λόγο και ας τον
εφαρμόζουμε, ακλόνητοι επί των Ευαγγελικών επιταγών, αφού αυτός ζωντανός λόγος
μας προτρέπει στην ιερή Αποκάλυψη: «...ο άγιος αγιασθήτω
έτι... και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι». (Αποκάλ. ΚΒ΄11).
Αμήν.
Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου