Η κρυφή γοητεία του (κρατικοδίαιτου) Πολιτισμού. Η αποπομπή από το ΥΠΠΟ του Κώστα Τζαβάρα - Γεώργιος Κουρκούτας

Ο τελευταίος ανασχηματισμός της (δικομματικής πλέον) Κυβερνήσεως που προσπάθησε να εκτονώσει την επελθούσα Κρίση(με πρόσχημα την ΕΡΤ) και την αδυναμία πολλών Υπουργείων (να προχωρήσουν στις υπογεγραμμένες ως υποχρεώσεις μας προς την Τρόικα Μεταρρυθμίσεις) έφερε πολλά ονόματα νέων Υπουργών, αλλά και μετακινήσεις από Υπουργείο σε Υπουργείο παλιών στελεχών (κυρίως της μείζονος Συμπολιτεύσεως).

Πολλά ειπώθηκαν και πολλά γράφτηκαν (και θα γραφτούν, καθώς έχουν επενδυθεί πολλές προσδοκίες στο νέο κυβερνητικό σχήμα - έτσι ακούμε και έτσι γράφουν) για τις επιλογές του κ. Αντώνη Σαμαρά και την σύμπλευση του με τον κ. Ευαγγ. Βενιζέλο. Εδώ, στο παρόν σημείωμα μας, θα εστιάσουμε  στο γεγονός της αποπομπής(ναι, αποπομπής, αν διερμηνεύουμε  σωστά το κλίμα στην παράδοση- παραλαβή του Υπουργείου) του Κώστα Τζαβάρα από το Υπουργείο Πολιτισμού και την αντικατάσταση του από τον Πάνο Παναγιωτόπουλο.

Ο Ηλείος βουλευτής Κώστας Τζαβάρας βρέθηκε στην θέση αυτή από τον Ιούνιο του 2012 ως τον πρόσφατο ανασχηματισμό, διαθέτοντας επαφή με το αντικείμενο (ως ενεργός πολίτης και με ουμανιστικές σπουδές) και  έχοντας επίγνωση του βάθους των υπουργικών νερών όπου εκαλείτο να κολυμπήσει : ο χώρος του Υπουργείο Πολιτισμού λόγω των υψηλών κονδυλίων που διαχειρίζεται  αποτελούσε παλιότερα  προνομιακό χώρο μερικών εκλεκτών της εξουσίας. Για αυτό και πρόσφατα  όλοι θυμόμαστε το ότι επί Κ. Καραμανλή ανέλαβε ο οικείος της οικογένειας του τότε πρωθυπουργού κ. Χρ. Ζαχόπουλος και αργότερα επί Γ. Παπανδρέου ο φίλος του κ. Π. Γερουλάνος. Τώρα επελέγη ένας βουλευτής της περιφέρειας για να προσφέρει έργο αλλά και να διατηρεί τις ισορροπίες σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο, που βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο των ΜΜΕ, για λόγους άσχετους με τον Πολιτισμό, δηλαδή λόγω των δημοσίων σχέσεων των τροφίμων του χώρου.

Ποιοί είναι όλοι αυτοί, οι τρόφιμοι του χώρου;

 Μα οι κατά τόπους κλίκες του κρατικοδίαιτου Πολιτισμού στην Ελλάδα , που κρυπτόμενοι επιμελώς και με την (με το αζημίωτο ) κάλυψη κάποιων δημοσιογράφων και «δημοσιογράφων»  και με τις κατά καιρούς εκδηλώσεις ή τους φορείς τους (πχ. τα βαρύγδουπα Φεστιβάλ της Πρωτεύουσας ή το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου κλπ)καθόριζαν τι πρέπει να θεωρείται ως Πολιτισμός στην Ελλάδα. Η  αντίληψη μερικών ήταν πως αυτός ο χώρος ήταν αποκλειστικότητα κάποιων «κολλητών», κάτι που αποτελούσε ένα από τα βαρίδια που έσερνε η Μεταπολίτευση στην Ελλάδα και αποτελεί μία αφορμή της διαρκούς Κρίσης που βιώνουμε ως Κοινωνία. Τμήμα αυτής της αντίληψης είχε πλήξει και την ΕΡΤ, με ευθύνη ή συνενοχή των Κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα(αυτών που τώρα πρωτοστατούν στην -βάλτε εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, τα εισαγωγικά ή όχι- εξυγίανση της) .

Όλα αυτά τα ήξερε ο Κ. Τζαβάρας όταν αναλάμβανε;

Σίγουρα ναι, όπως διαφαίνεται από τις χαμηλού τόνου κινήσεις του τον πρώτο καιρό, αλλά και την προσπάθεια του να επιβλέπει όλους τους χώρους του Υπουργείου του (από τις Αρχαιολογικές Υπηρεσίες ως τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που αναλάμβανε το ΥΠΠΟ).Παράλληλα, φαινόταν ότι το βαθύ κρατικοδίαιτο σύστημα δεν έβλεπε στο πρόσωπο του Τζαβάρα τον «άνθρωπο» του. Οι μόνιμοι πελάτες-διαχειριστές του Μεγάρου Μουσικής μαζί με τους εκδοτικούς οίκους που μονοπωλούσαν ανέμελα τα κρατικά κονδύλια(μέσα από το ΕΚΕΒΙ και τις εκστρατείες προμήθειας κρατικών και σχολικών βιβλιοθηκών -υπάρχουν οι στατιστικές που το κραυγάζουν)  έβλεπαν ότι ο Τζαβάρας δεν ήταν αυτός που θα τους προσέφερε απλόχερα τα χρήματα τα οποία θα τους έκαναν να «παράγουν Πολιτισμό»(πάντα έβρισκαν βαρύγδουπες φράσεις και εκφράσεις  για να καλύψουν πίσω από το ηχηρό τους περίβλημα μικρές και μεγάλες ατιμίες).

Και τότε ξεκίνησαν τα χτυπήματα, πάντα κάτω από  την μέση (παλιά τους τέχνη…).

Τον χορό έσυραν πολλοί : το συγκρότημα του ΔΟΛ με τον Νίκο Χασαπόπουλο του «Βήματος» να διερωτάται γιατί ο Σαμαράς επέλεξε για την κρίσιμη αυτή θέση έναν «επαρχιώτη δικηγόρο»(όπως αποκάλεσε τον Κ. Τζαβάρα ο κατά τα άλλα «προοδευτικός» δημοσιογράφος). Η «Καθημερινή» με τον Στέφανο Κασιμάτη (τον αρθρογράφο της 2ης σελίδας) να αφήνει υπονοούμενα ρατσιστικού τύπου για την φυσιογνωμία και τον σωματότυπο του Κ. Τζαβάρα και με φωτογραφικά «αφιερώματα» χυδαίου περιεχομένου για το πρόσωπο του (μιλάμε για όλους αυτούς που έχουν αυτοχριστεί κατά τα άλλα σε προμάχους και επαγγελματίες του αντιρατσισμού  στην έρμη χώρα μας, αλλά χρησιμοποιούν ρατσιστικές τακτικές για να εξοντώσουν ηθικά και πολιτικά όποιον δεν τους ταΐζει).

Άλλοι αρθρογράφοι σε   ανάλογα «σοβαρά» έντυπα(σαν αυτά που έκαναν ρεπορτάζ για την συνάντηση Καραμανλή-Ερντογάν στο Μαξίμου-κάτι που δεν έγινε ποτέ!-αλλά ποιος τα θυμάται όλα αυτά;) που θέλουν να διαμορφώνουν την Κοινή Γνώμη έλεγαν ότι «άλλο Γαστούνη και άλλο Παρίσι», υπενθυμίζοντας απαξιωτικά την ηλειακή καταγωγή του Υπουργού(κάτι που θα ξεχνούσαν αν ο Υπουργός υπέκυπτε στις χρηματικές απαιτήσεις τους) και εννοούσαν ότι η πρωτευουσιάνικη νοοτροπία των Ελίτ της Χώρας μας απαιτούσε έναν υποταγμένο σε αυτά τα συμφέροντα Υπουργό.

(Βέβαια όταν λίγα μέτρα από την Γαστούνη, στην Ήλιδα υπήρχε Πολιτισμός και Φιλοσοφία 1500 χρόνια πριν από το Παρίσι, κανείς από αυτούς τους ανιστόρητους δημοσιογράφους δεν το…θυμάται).

Φαινόταν δηλαδή ότι ο Κώστας Τζαβάρας, για να μην δέχεται ανάλογες επιθέσεις και να προβάλλει ως «επιτυχημένος», έπρεπε να προσεταιριστεί όλη αυτήν την κυρίαρχη αλλά και παρακμιακή Δημοσιογραφία(τα μακρά χέρια δηλαδή των οικονομικών συμφερόντων των Καναλαρχών και των μεγαλοϊδιοκτητών των ΜΜΕ).

Να τους «κάνει τα χατίρια», που λέει ο Λαός μας.

Να συνεχίσει την εκτροφή αυτών των θηρίων που συνυπάρχουν με τους Υπουργούς στο κλουβί της Εξουσίας (και όταν τελειώσει το κρέας, τρώνε πλέον τον ως τότε ευεργέτη τους, αυτόν που τους ταΐζει).Έτσι λοιπόν ο Κώστας Τζαβάρας μετατράπηκε σε αναλώσιμον για την Εξουσία .

Και στην θέση του ήρθε ένας … δημοσιογράφος(ο Πάνος Παναγιωτόπουλος από το Υπουργείο Αμύνης-άσχετα αν δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία-κάτι που κανείς από τους τηλεοπτικούς και τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους δεν …θυμήθηκε να το πει ποτέ!-Τιμητική εξαίρεση η εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» με πολλαπλά πρωτοσέλιδα για το θέμα αυτό). Ένας δημοσιογράφος που ξέρει πώς να χειριστεί τα θηρία του Τύπου, πώς να τα κολακέψει και να τα …ταΐσει, για να μην έχει «κακή» κατάληξη.

Το σίγουρο είναι πως ο Ηλείος Πολιτικός φεύγει (ή, καλύτερα, απομακρύνεται)  από ένα Υπουργείο χωρίς να αφήσει σκιές και αρνητικό απολογισμό (στοιχείο σπάνιο στην αντιπολιτική εποχή μας).Έδωσε εξετάσεις και πέρασε, χωρίς να υποκύψει  σε συμφέροντα και στους μόνιμους βρικόλακες του κρατικοδίαιτου πολιτισμού στην χώρα μας.

 Και αυτό είναι μία νίκη για την Πολιτική, άσχετα αν η τελευταία παραμένει όμηρος κάποιων αδηφάγων συμφερόντων και κυκλωμάτων και θύμα των βαρόνων των ΜΜΕ, κάτι που κάνει τον Έλληνα Πολίτη(όποιον δηλαδή το αντιλαμβάνεται αυτό)  να συνεχίζει να δυσπιστεί για τους φορείς Εξουσίας στην χώρα μας. 

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας