Ὁμιλία Μητροπολίτου Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου,κατά τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων, ἐν τῇ Ἱ. Πατριαρχικῇ καί Σταυροπηγιακῇ Μονῇ Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ

Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου,κατά τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων, ἐν τῇ Ἱ. Πατριαρχικῇ καί Σταυροπηγιακῇ Μονῇ Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ (5/5/2014).

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Τιμία τῶν Ἱεραρχῶν Χορεία,

Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί ἀδελφαί, προσκυνηταί τῆς Ζωοδόχου καί ἀειρρύτου Πηγῆς τοῦ Μπαλουκλῆ,

Χριστός Ἀνέστη!

Χρέος καί ἔθος ἱερόν, διά μίαν εἰσέτι χρονιά, ἐντός τοῦ ἀνθηφόρου καί λαμπροῦ Πεντηκοσταρίου, ἐν τῇ χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τῆς τοῦ Κυρίου ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως, ὁδηγεῖ τούς βηματισμούς μας κύκλῳ τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου τῆς Ἱερᾶς ταύτης Πατριαρχικῆς καί ἱστορικῆς Μονῆς τοῦ Μπαλουκλῆ, καί μᾶς καθιστᾶ συμμετόχους, συγκοινωνούς καί συμμύστες εἰς την καθιερωμένην Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων.

Παναγιώτατε Δέσποτα, Συμπανηγυρίζοντες Ἀδελφοί,

Κἄν ὁ ἱερός ἄμβων ἤθελε σήμερον σιγήσει, τά πάντα κραυγάζουν τήν δόξαν, τήν χαράν, τό μεγαλεῖον καί τήν ἀγαλλίασιν τοῦ κοσμοσωτηρίου γεγονότος «ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος» καί διαλαλοῦν τή βεβαιότητα ὅτι πλέον «νεκρός οὐδείς ἐν τῷ μνήματι». Πιστοποιοῦν παντοιοτρόπως καί πανηγυρικῶς ὅτι «Ἀνέστη Χριστός ἐκ νεκρῶν» καί καθιστοῦν βίωμα τῶν πιστῶν τό θριαμβευτικόν περιεχόμενον τοῦ Κατηχητηρίου Λόγου τοῦ ἐκ τῶν Ἁγίων Προκατόχων τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Κορυφῆς, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὅτι «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται...»1.

Αὐτῆς τῆς ζωῆς, «τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν», ζῶντες καί μαρτυροῦντες διαρκῶς ἐντός τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, καλούμεθα σήμερον, Κυριακήν Γ’ ἀπό τοῦ Πάσχα, νά γίνωμεν κήρυκες, ἐμπνεόμενοι ὑπό τριῶν γυναικῶν, τῶν Μυροφόρων. Καλούμεθα νά ψηλαφήσωμεν τάς ἱεράς μορφάς των, νά συνακολουθήσωμεν τήν πορείαν των, νά ψυχογραφήσωμεν τά αἰσθήματά των, νά κοινωνήσωμεν τοῦ βιώματός των, νά μαρτυρήσωμεν σύν αὐταῖς τήν Ἁγίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἀνάστασιν, νά ἐνωτισθῶμεν μετ’ αὐτῶν τό «Χαίρετε» τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου!

Προβάλλονται ἐνώπιον ἡμῶν, αἱ Μυροφόροι Γυναῖκες ὡς πρότυπα ἀληθοῦς καί ἀνυποκρίτου ἀγάπης. Κινούμεναι ἐκ θείου ἔρωτος, ἐμπιστοσύνης καί ἀφοσιώσεως, ἐξέρχονται, τολμοῦν, πορεύονται πρός συνάντησιν τοῦ Σωτῆρος καί ἐπιτέλεσιν τῶν παραδεδομένων. Ἡ λογική θεώρησις τῶν συνθηκῶν καί τῶν καταστάσεων, ἀποτρεπτική κατά πάντα τοιούτου ἐγχειρήματος, ἀφανίζεται ἐνώπιον τοῦ μεγέθους τῆς ἀγάπης, τῆς θέρμης, τῆς ἐν ἐπιγνώσει προσηλώσεως καί τῆς τολμηρᾶς καί θαρσαλέας ἀναφορᾶς πρός τόν Διδάσκαλον. Ἀποτελεῖ γεγονός ὅτι, διά νά ἀλείψουν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ αἱ Μυροφόροι ἔπρεπε νά ὑπερνικήσουν πολλάς δυσκολίας καί ἐμπόδια. Παρά ταῦτα, δέν ὑπολογίζουν τήν κοινωνικήν κατακραυγήν, οὔτε σταματοῦν εἰς τόν λογισμόν τῆς ἀδυναμίας των νά ἀποκυλίσουν τόν λίθον τῆς θύρας τοῦ μνημείου. Αἱ καρδίαι αὐτῶν φλέγονται ἐξ ἀγάπης, ἡ ὁποία καθίσταται κινητήριος δύναμις ἐνάντια εἰς τόν φόβον καί τήν κοινήν λογικήν, καθώς «φόβος οὐκ ἐστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ ἀλλ' ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον».2

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, σημειώνει ἐμφαντικῶς: «Ἀλλά αἱ γυναῖκες, φλογισμένες μέ τήν ὁλόθερμον ἀγάπην τοῦ Δασκάλου, βλέπουσαι πάντα ταῦτα ἀπερικάλυπτα καί ἔχουσαι σφοδράν ἐπιθυμίαν νά προκινδυνέψουν διά χάριν τοῦ Κυρίου, ἐνίκησαν τό θάρρος τῶν Ἀποστόλων, μή δεχόμεναι νά ἡττηθοῦν».3 Τοιουτοτρόπως, αἱ γυναῖκες καταδεικνύονται πλέον ἀνδρεῖαι καί αὐτῶν τῶν ἀνδρῶν Ἀποστόλων!

Αἱ Μυροφόροι ἀποκαλύπτουν κατά τρόπον μοναδικόν ὅτι ἡ ἀληθής ἀγάπη διώκει τόν δισταγμόν, τήν ἀτολμίαν, τόν φόβον καί τήν ἀβεβαιότητα. Ἡ ἀληθής ἀγάπη κραταιώνει, ἐνδυναμώνει, ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο, τόν καθιστᾶ δυνατόν καί ἰσχυρόν, καί μάρτυρα τοῦ καινοῦ Μυστηρίου τῆς Πίστεως.

Διά τοῦτο ὁ Κύριος, ἐπιβραβεύων τήν τόλμην, τήν ἀφοσίωσιν καί τήν ἀγάπην, ἀξιώνει τάς Μυροφόρους νά γίνουν οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Λαμβάνουν ἐκεῖνες, ὡς ἀντίδωρον τῆς ἰδικῆς των πολλῆς ἀγάπης, τήν πρώτην πείραν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, διά νά γίνουν πρῶτες ἐκεῖναι οἱ ἀγγελιοφόροι τοῦ καινοῦ μηνύματος εἰς ὅλον τόν κόσμον. Ἡ ἀνδρεία, ἡ ἀποφασιστικότης, ἡ σταθερότης καί ἡ τόλμη των καθίστανται ἀξιομίμηται ἀρεταί καί δι’ αὐτούς τούς ἄνδρας!

Σημειώνει ἐμφαντικῶς ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Πρόσεξε πόση εἶναι ἡ ἐπιμονή των. Τόν ἠκολούθουν καί Τόν ἐπεριποιοῦντο καί ἦσαν παροῦσαι φθάνουσαι μέχρι κινδύνων. Δι΄ αὐτό καί τά ἔβλεπαν ὅλα, πῶς ἐφώναξε, πῶς ἐξέπνευσε, πῶς ἐσχίσθησαν αἱ πέτραι καί ὅλα τά ἄλλα. Καί αὐταί πρῶτα βλέπουν τόν Ἰησοῦν, καί τό φῦλον πού ἔχει τόσον κατηγορηθῆ,  αὐτό πρῶτον ἀπολαμβάνει τό προνόμιον νά ἰδῇ τά εὐχάριστα. Αὐτό τό φῦλον ἐπιδεικνύει περισσοτέραν ἀνδρείαν. Καί οἱ μένμαθηταί ἔφυγαν, ἐνῷ αὐταί παρέμειναν».4

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καί πάλιν ἐπισημαίνει τό θάρσος καί τήν τόλμην τῶν γυναικῶν, τά ὁποῖα γίνονται ὑπόδειγμα πρός ὅλους τούς πιστούς: «Οἱ γυναῖκες,πλημμυρισμένες ἀπό τό μύρο τῆς θείας χάριτος καί ἑλκύουσαι μέ τόν πόθον τους τόν Χριστόν πού εἶναι τό χυμένον μύρον διά τήν ἀνακαίνισίν μας, Αὐτόν πού ἐκενώθη θεϊκῶς καί ἔχρισεν καί πού σωματικῶς ἐχρίσθη καί ἐκεῖνος… Αὐτόν, λοιπόν, κυνηγοῦσαι ἀδιακόπως μέ τήν ἀγάπην τους κι ἀκολουθοῦσαι δρομαία κι ἀσταμάτητα τήν ὀσμήν τῶν μύρων Του, ἄλλα μύρα ἀγοράζουν πάλι καί βιάζονται νά πᾶνε στόν τάφο. Γι΄ αὐτό καί πρῶτες βλέπουν τήν ἀνάσταση, ἐπιμετρώντας τους ὁ δίκαιος κριτής τή χάριν ἀνάλογον μέ τήν προθυμίαν τους».5

Οἱ βηματισμοί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν προβάλλονται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὡς οἱ οὐρανοδρόμοι ἀναβαθμοί διά τήν συνάντησιν μετά τοῦ Ἑνός, τοῦ Αἰωνίου, Ὅστις πλέον «ἀφθαρτίζει καί αἰωνίζει» διά τῆς Ἀναστάσεώς Του, «πάντα ἄνθρωπον». Τά ἱερά πρόσωπα ἐκείνων, ἀρχικῶς μέν ἐν φόβῳ, ἀπορίᾳ καί δισταγμῷ, ἔπειτα δέ ἐν ἀπολύτῳ καί βεβαίᾳ πίστει ὅτι «ἀνέστη ὁ Κύριος», ἔρχονται εἰς τό μέσον ἡμῶν καί

ἀποτελοῦν προσκλητήριον σάλπισμα πρός πάντας, νά γίνωμε «Μυροφόροι» Ἐκείνου, τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου καί Σωτῆρος ἡμῶν, γινόμενοι ἀπόστολοι, κήρυκες καί μαθητές Του.

Σήμερον, ἡ μαρτυρία τῶν Μυροφόρων προβάλλει ἐπιτακτικῶς καί προσκαλεῖ προκαλοῦσα συνειδήσεις, ἀποφάσεις καί ἐνεργείας εἰς πανανθρώπινον καί παγκόσμιον ἐπίπεδον. Ὁ σύγχρονος κόσμος ἔχει ἀνάγκην ἀληθοῦς μαρτυρίας, κατευθύνσεως καί ἀκλινοῦς πορείας καί ἐπιζητεῖ   διανοίας καί ἐνεργείας «Μυροφόρων», ὡς πρός τά κίνητρα, την ἀφοσίωσιν, τήν ἀποφασιστικότητα, τήν σταθερότητα, τήνἀνδρείαν καί τήν προσήλωσιν αὐτῶν.

Εἰς καιρούς ποικίλως μεταβαλλομένους ἡ θαρσαλέα μαρτυρία τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, ἡ νίκη τοῦ φόβου, ἡ τόλμη τῆς ἀφοσιώσεως, ὁ ζῆλος τῆς κατ’ ἐπίγνωσιν ἀγάπης, προβάλλουν κατενώπιον πάντων ἡμῶν, εἰς οἱασδήποτε συνθῆκας διακονοῦμε καί ζῶμεν, ὡς πρότυπα καί παραδείγματα πρός μίμησιν, ὡς ἐφόδια ἀναγκαῖα διά τήν ἐπιτέλεσιν τοῦ χρέους, τήν διαφύλαξιν ἱερῶν καί ὁσίων, τήν κραταίωσιν τῆς ἀληθείας, τήν διάσωσιν ἑνός ἤθους δυσευρέτου, τό ὁποῖον λειτουργεῖται καί καλλιεργεῖται ἀφανῶς καί οὐχί προκλητικῶς καί φολκλορικῶς, ὡς συμβαίνει εἰς τόν παρόντα αἰῶνα, ἐπιβαλλόμενον ὑπό τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος.

Αἱ Μυροφόροι Γυναῖκες, προσκαλοῦν πάντας, σήμερον, διά τῆς Ὑμετέρας Θεοτιμήτου Παναγιότητος, τοῦ «Μυροφόρου» τῆς ἀγάπης, τῆς καταλλαγῆς, τῆς τόλμης, τῆς θυσίας ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας, νά προσδράμωμεν «ἀγαλλομένῳ ποδί» κατά τόν ἱερόν ψαλμωδόν, νά κομίσωμεν τά «μύρα» τῆς εὐλαβείας, τῆς πίστεως, τῆς ἀφοσιώσεως, τῆς συνεπείας, τῆς προσφορᾶς εἰς τάς ἐπάλξεις τοῦ χρέους καί τῆς διακονίας ἡμῶν! Νά προσθέσωμεν ἔλαιον εἰς τήν καλιέλαιον κανδῆλα τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, «ἐφ’ ᾧ ἕκαστος ἐτάχθη» καί νά μαρτυρήσωμε ὡς ἐκεῖνες, αἱ Μυροφόροι Κόραι, «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι», ἀπό τοῦ ὕψους τοῦ Σταυροῦ, τήν δόξαν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἀποτελεῖ κοινήν διαπίστωσιν ὅτι ὁ σύγχρονος κόσμος ἔχει σήμερον ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην «μυροφόρων»! Ἔχει ἀνάγκην, δηλαδή, ἀνθρώπων εἰρηνοποιῶν, ἀφοσιωμένων, τολμηρῶν, δυνατῶν καί θαρραλέων. Ἔχει ἀνάγκην ἀνθρώπων πιστῶν εἰς τό χρέος, ἀφοσιωμένων εἰς τήν ἀποστολήν καί μαρτυρικῶν εἰς τό φρόνημα, ἑδραζομένων εἰς τήν βαθείαν καί ἀναφαίρετον πίστιν εἰς τόν ἐν Σταυρῷ ἑκουσίως Παθόντα καί Ἀναστάντα Χριστόν! Καί εἰς τόν Τόπον τοῦτον, τό Ἱερόν τῆς Μητρός ἡμῶν Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας Κέντρον, ὅπου ἡ κανδῆλα τοῦ ἀσβέστου καί ἀειλαμποῦς Φαναρίου ἅπτει διαρκῶς καί φωταγωγεῖ «τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις», ἡ τόλμη, ἡ ἀνδρεία, ἡ πίστις καί ὁ ζῆλος εὑρίσκουν, εἰς τούς ὀλίγους, τήν πραγμάτωσιν καί ἐφαρμογήν των, εἰς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν καί ἔπαινον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας!

Διά τοῦτο καί πάντες ἡμεῖς, κυκλοῦντες σήμερον, τήν Ἱεράν ταύτην Πατριαρχικήν καί Σταυροπηγιακήν Μονήν τοῦ Μπαλουκλῆ, τήν αἰωνόβιον καί Θεοτοκοσκέπαστον, ἀντλοῦμεν ρεῖθρον τό ζῶν, ἐκ τῆς ἀκενώτου πηγῆς τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς Μπαλουκλιώτισσας, τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ Γένους τῶν Ρωμηῶν. Ἀντλοῦμεν θᾶρρος, τόλμην, δύναμιν, παρηγορίαν, ἔμπνευσιν, καί ὁραματισμόν, ἐκ τῶν ἱερῶν προσώπων, τῶν Ἁγίων Μυροφόρων Γυναικῶν, καί ἐκ τῆς πηγῆς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τῆς ἀναλαμβανούσης διαρκῶς καί παντοιοτρόπως «Μυροφόρου τάξιν» εἰς τήν πορείαν τῆς Πανορθοδόξου Ἐκκλησίας, διδούσης λόγον «παντί τῷ αἰτοῦντι» καί μαρτυρίαν Χριστοῦ Ἀναστάντος εἰς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως.

Τό Πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ὑπό την πεπνυμένην ποδηγεσίαν τῆς Ὑμετέρας Θεολέκτου Κορυφῆς, τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου, κηρύσσει διαρκῶς, στεντορείᾳ τῇ φωνῇ τήν δόξαν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὡς προέκτασιν τοῦ Σταυροῦ καί τῆς θυσίας Ἐκείνου. Αὐτήν τήν βεβαιότητα, τήν χαράν, τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως διακρατοῦσα ἀκλινῶς ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἐπαγγέλλεται διαρκῶς εἰς τά τέκνα Αὐτῆς «ἄλλης βιωτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν»!

Ἡ Ἀνάστασις ἐνταῦθα, εἰς τήν Πόλιν, δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς κήρυγμα, ἑορτήν, ἤ ἐπέτειον, ἀλλά καθίσταται βίωμα, μετοχή, μυστήριον καί μέθεξις, κατά τρόπον μοναδικόν καί ἀνεπανάληπτον. Τό Φανάριον λαμβάνει «πεῖραν» διαρκῶς τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Διά τοῦτο, δικαίως πάντα τά φιλομήτορα καί εὐγνώμονα τέκνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας προστρέχομεν εἰς τάς Αὐλάς Αὐτῆς, διά νά μεθέξωμε, νά λάβωμε δύναμιν ἐκ τῶν πολλῶν ὀλίγων, νά ψηλαφήσωμεν τόν Σταυρωθέντα Ἀναστάντα, νά θέσωμεν τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων, ἀναφωνοῦντες, ἀποστολικῶς: Ἰσχύς μου «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»,6 εὐαγγελιζόμενοι τόν κόσμον ὡς Μυροφόροι τῆς ἀγάπης, τῆς καταλλαγῆς, τοῦ διαλόγου, τῆς θυσίας, τῆς προσφορᾶς, τῆς Ἀναστάσεως!

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, Τιμιώτατοι Ἅγιοι

Ἀδελφοί, Τέκνα φωτόμορφα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας,

Περαίνων τόν λόγον, διά τήν ἀνάθεσιν τοῦ ὁποίου κατ’ αὐτήν τήν λαμπράν ἡμέραν, εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ, ἀνακράζω Παναγιώτατε Δέσποτα, ὁμοῦ μετά τοῦ ψαλμωδοῦ «Ἄρον κύκλῳ τούς ὀφθαλμούς σου7 καί ἴδε ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί θαλάσσης καί Ἑώας τά τέκνα Σου» κυκλοῦντα τό ἱερόν Κέντρον, ἀτενίζοντα τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην, τόν ἐκφραστήν τοῦ Γένους καί τῆς εὐσεβείας ἡμῶν, ἀντλοῦντα ὕδωρ ἐκ τῆς Παναγίας τῆς Μπαλουκλιώτισσας, τῆς ἱστορίας καί τῶν .θρύλων, μιμούμενα τό θάρσος, τήν τόλμην, τήν ἀφοσίωσιν καίτήν ἀγάπην τῶν Μυροφόρων, ἑορτάζοντα τήν χαράν τῆςἈναστάσεως!

Ἐπίβλεψον, εὐαρεστούμενος καί ἴδε πατρικῶς καί στοργικῶς ἰδιαιτέρως τούς, τάς Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὅπου γῆς, ἐκπροσωπούντας φερέλπιδας νέους, οἱ ὁποῖοι, ἀνταποκρινόμενοι εἰς τήν κλῆσιν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, προσῆλθον κατ’ αὐτάς εἰς τήν Βασιλεύουσαν, ἔχοντες τό θᾶρσος, τόν ζῆλον, τήν τόλμην, τό εὔτονον τῶν Μυροφόρων καί ἔλαβον μέρος εἰς τό Τρίτον Διεθνές Συνέδριον Ὑπευθύνων Νεότητος, τό ὁποῖον διά τῆς σημερινῆς Θείας Λειτουργίας ἤχθη εἰς πέρας εὐλογητικῶς καί ἁγιαστικῶς.

Εὐλόγησον, τούς μυροφόρους νέους καί νέας, οἱ ὁποῖοι προσῆλθον διά νά εὐαγγελισθοῦν, προκειμένου νά εὐαγγελίσουν ἐπανακάμπτοντες μετ’ ὀλίγον εἰς τά κατ’ αὐτούς. Προσῆλθον διά νά λάβουν τά ζωήρυττα νάματα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί τό ἄσβεστον φῶς τοῦ Φαναρίου, διά νά προσφέρουν, ἕκαστος κατά τήν ἰδίαν δύναμιν καί προαίρεσιν «ὕδωρ τό ζῶν» καί «φῶς τό ἀνέσπερον» εἰς τούς νέους τῶν ἑκασταχοῦ Ἐπαρχιῶν τοῦ Θρόνου, προσκαλοῦντες αὐτούς νά συμβάλουν εἰς τόν εὐαγγελισμόν τοῦ κόσμου, γινόμενοι κήρυκες τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.

Δός αὐτοῖς τε καί ἡμῖν πᾶσι, ὁλόθυμον τήν Πατρικήν εὐχήν καί Πατριαρχικήν εὐλογίαν. Εἰρήνευσον ἡμᾶς, ἵνα, ἀποβάλοντες πάντα φόβον, ἐνδυναμούμενοι ἐξ ὕψους, μετά θάρρους καί ἀγάπης, συνδράμωμεν θυσιαστικῶς, εἰς τήν μεταμόρφωσιν τοῦ συγχρόνου κόσμου, τῆς κοινωνίας καί τῶν ἀνθρώπων, ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι, «ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας.

Ἀμήν!»

1 Κατηχητήριος Λόγος Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. PG 59, 721-724.

 2 Α Ἰωάννου 4,18.

3 «Ἀλλ’ αἱ γυναῖκες ἐκκαεῖ τοῦ διδασκάλου τῷ φίλτρῳν πυρσούμεναι ταῦτα πάντα ἀπερικαλύπτως θεώμεναι καὶ προκινδυνεύειν τοῦ κυρίου κατεπειγόμεναι τῶν ἀποστόλων τὴν παρρησίαν ἐνίκησαν παρευδοκιμεῖσθαι μὴ ἀνασχόμεναι». Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Εἰς τό Ἅγιον Σάββατον Ὁμιλ. 4, 33 ΕΠΕ 9, 143. (= P.B. Kotter, Die Schriften des Johanes von Damaskos, Bd.

«Ἀλλ’ αἱ γυναῖκες ἐκκαεῖ τοῦ διδασκάλου τῷ φίλτρῳ πυρσούμεναι ταῦτα πάντα ἀπερικαλύπτως θεώμεναι καὶ προκινδυνεύειν τοῦ κυρίου κατεπειγόμεναι τῶν ἀποστόλων τὴν παρρησίαν ἐνίκησαν παρευδοκιμεῖσθαι μὴ ἀνασχόμεναι». Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Εἰς τό Ἅγιον Σάββατον Ὁμιλ. 4, 33 ΕΠΕ 9, 143. (= P.B. Kotter, Die Schriften des Johanes von Damaskos, Bd. 4, [Patristische Texte und Studien 29. Berlin - New York: De Gruyter, 1988], σελ. 14121-24).

4, [Patristische Texte und Studien 29. Berlin - New York: De Gruyter, 1988], σελ. 14121-24).

5, «Ἀλλ᾽αἱ γυναῖκες μύρου δίκην τῆς θείας ἐμφορούμεναι χάριτος καὶ Χριστόν, τὸ κενωθὲν μύρον εἰς ἡμῶν ἀνακαίνισιν, τῷ πόθῳ ἑλκύσασαι, τὸν θεϊκῶς μὲν κενωθέντα καὶ χρίσαντα, χρισθέντα δὲ σωματικῶς τό τε γὰρ χρίσαν καὶ τὸ χρισθὲν εἰς ἑνὸς προσώπου καὶ μιᾶς ὑποστάσεως συνῆλθον συμπλήρωσιν, τοῦτουν ἀεὶ τῷ φίλτρῳ διώκουσαι καὶ εἰς ὀσμὴν μύρων αὐτοῦ ἀνενδότως τρέχουσαι μύρα πάλιν ὠνοῦνται καὶ πρὸς τὸν τάφον ἐπείγονται. Διὸ καὶ πρῶται τυγχάνουσι τῆς θείας ἀναστάσεως τοῦ δικαίου κριτοῦ τὴν χάριν ἐπιμετροῦντος τῇ προθυμίᾳ κατάλληλο». Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Εἰς τό Ἅγιον Σάββατον Ὁμιλ. 4, 33 ΕΠΕ 9, 143-143 (= P.B. Kotter, Die Schriften des Johanes von Damaskos, Bd. 4, [Patristische Texte und Studien 29. Berlin - New York: De Gruyter, 1988], σελ. 14115-24).

6 Ἰωα. κ’ 28.

7 Ἡσ. 60,