Σταυρωμένος Μέγας Ἀρχιερέας καί Σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη - π. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης

Σταυρωμένος Μέγας Ἀρχιερέας

καί

Σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη

 Ὁμιλία πού ἔγινε στό διετές μνημόσυνο

τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτη

Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Κυροῦ Νικοδήμου

(29-3-2015)

     «Χριστός παραγενόμενος ἀρχιερεύς... διά τῆς μείζονος καί τελειοτέρας σκηνῆς,... εἰσῆλθεν ἐφ’ ἅπαξ εἰς τά ἅγια αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος» (Ἐβρ. Θ΄ 11-12)

     Ὁ Σταυρωμένος Μέγας Ἀρχιερέας καί ἡ Σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη.

     Ὁ συγγραφέας τῆς πρός Ἐβραίους ἐπιστολῆς μᾶς φέρνει σήμερα μπροστά στό μεγάλο γεγονός τῆς προσφορᾶς τῆς ὑπέρτατης θυσίας ἀπό τόν Ἀρχιερέα Χριστό. Προσέφερε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του, τό ἀνεκτίμητο αὐτό καί πολύτιμο θῦμα. Προέβη σέ μιά ἀκραία μορφή αὐτοθυσίας χάριν τῶν ἀνθρώπων. Κι ἔτσι ἔσωσε ὅλο τό γένος τῶν ἀνθρώπων.

     Ἐκεῖνο πού μᾶς προβληματίζει σήμερα εἶναι τό ἑξῆς. Μπορεῖ ὁ σημερινός Ἀρχιερέας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά ἀκολουθήσει μιά διαφορετική πορεία; Νά περάσει τήν ἐπίγεια ζωή του μέσα στή δόξα, τόν πλοῦτο, τίς ἀνέσεις, τίς τιμές καί τούς ἐπαίνους καί νά διακονήσει ἐπάξια τό μυστήριο τῆς Ἀρχιερωσύνης πού τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Μεγάλος Ἀρχιερέας Χριστός;

     Ἄς προσηλώσουμε τό βλέμμα μας στόν Σταυρωμένο Μέγα Ἀρχιερέα Χριστό. Καί ἄς ἐντοπίσουμε τήν προσοχή μας στό χρέος γιά σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη τῶν σημερινῶν λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου.

     Δεῖτε τήν εἰκόνα πού χρησιμοποιεῖ τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τήν εἰκόνα τῆς θυσίας τοῦ ἐξιλασμοῦ πού προσέφερε μιά φορά τόν χρόνο ὁ ἀρχιερέας στήν Π.Δ. Ἀφοῦ ἔσφαζε τά ζῶα πού θά προσφέρονταν θυσία, ἔπαιρνε τό αἷμα τους, εἰσερχόταν στή σκηνή τοῦ μαρτυρίου, στά ἅγια τῶν ἁγίων, καί ράντιζε μέ τό αἷμα ταύρων καί τράγων τήν τράπεζα καί στή συνέχεια τό λαό.

     Προτύπωση ἡ θυσία τοῦ ἐξιλασμοῦ τῆς μεγάλης θυσίας πού ἐπρόκειτο νά προσφέρει ὁ Μέγας Ἀρχιερέας Ἰησοῦς Χριστός. Ἦλθε καί Κεῖνος διά μέσου ὄχι τῆς παλαιᾶς ἐκείνης σκηνῆς, ἀλλά ἄλλης μεγαλύτερης, τελειότερης καί ἀχειροποίητης σκηνῆς. Ἡ τελειότερη αὐτή σκηνή εἶναι ἡ σάρκα Του. Σ’ αὐτήν κατοίκησε ὅλο τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς. Κατασκευάσθηκε λοιπόν ἀχειροποίητη σκηνή, δέν κατασκευάσθηκε ἀπό αὐτήν τήν κτίση, ἀλλά ἀποτελεῖ νέα κτίση. Τό σῶμα τοῦ Κυρίου εἶναι αὐτή ἡ σκηνή. Κατά τήν ὕλη τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁμοούσιο μέ τά δικά μας σώματα, ἀφοῦ προῆλθε ἐκ τῶν ἀχράντων αἱμάτων τῆς κυησάσης τόν Κύριο Παρθένου Μαρίας. Κατά τόν τρόπο συστάσεώς του ὅμως, ὑπερβαίνει τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν ὑλική κτίση γιατί εἶναι ἑνωμένο καθ’ ὑπόσταση μέ τόν Θεό Λόγο. Εἶναι σῶμα πού προῆλθε μέ τήν ἐπισκίαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σκηνή λοιπόν πού δέν προέρχεται ἀπό τήν κτίση αὐτή ἀλλά ἀπό νέα πνευματική εἶναι τό σῶμα τοῦ Κυρίου. Καί διά τῆς τελειότερης καί μεγαλύτερης αὐτῆς σκηνῆς προσέφερε τήν θυσία μέ τήν ὁποία ἐξιλέωσε ὅλο τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Προσέφερε τόν ἑαυτό Του θυσία διά τῆς ἀχειροποιήτου σκηνῆς, τοῦ σώματός Του. Ἔχυσε τό Αἷμα Του, Αἷμα δεσποτικό, γιά νά καθαρίσει τήν συνείδηση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά νεκρά ἔργα, τίς ἁμαρτίες, γιά νά μποροῦν πλέον νά λατρεύουν τόν ζωντανό Θεό.

     Ἡ σταύρωση, τό πάθος τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέα ἦταν μιά πράξη καθοριστική γιά τήν πορεία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Χρειάστηκε ἡ ὕψιστη αὐτή ταπείνωση, ἡ ὕψιστη συγκατάβαση, νά σαρκωθεῖ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί νά πάθει, γιά νά χαρισθεῖ στούς βουτηγμένους στήν ἁμαρτία ἀνθρώπους ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί ἡ λύτρωση ἀπό τή δουλεία τοῦ ἐχθροῦ.

     Ἔχετε προσμετρήσει τό μέγεθος τῆς μεγάλης αὐτῆς θυσίας πού προσφέρθηκε ἐφ’ ἅπαξ ἀπό τόν Μέγα Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό; Σῶμα ἑνωμένο ὑποστατικά μέ τόν Θεό Λόγο σταυρώνεται. Σῶμα ὑλικό ἀπό τήν ἴδια οὐσία τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἀλλά σῶμα πού ἀπετέλεσε νέα κτίση, ἀφοῦ παρέμενε ἑνωμένο μέ τόν Θεό Λόγο, ὑφίσταται πάθος ἐπονείδιστο καί ταπεινωτικό θάνατο. Αἷμα δεσποτικό χύνεται πάνω στό Γολγοθᾶ. Τέτοια θυσία χρειάστηκε γιά νά ἐξαγοράσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τή δουλεία τοῦ ἐχθροῦ καί νά τούς χαρίσει τήν ἀθανασία. Καί μέ αὐτό τό Σῶμα εἰσῆλθε στά Ἅγια, στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριό Του, μέ τήν ἀνάληψή Του.

     Τό μέγα ἀξίωμα τῆς ἀρχιερωσύνης τό παίρνουν καί σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν Μέγα Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό. Καλοῦνται οἱ σημερινοί Ἀρχιερεῖς νά ἐνεργοποιήσουν τήν Χάρη πού δόθηκε μέ τήν ἐφ’ ἅπαξ θυσία τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως στούς ἀνθρώπους. Ἡ δραστικότητα καί ἀποτελεσματικότητα τῆς θυσίας εἶναι παγκόσμια καί διαχρονική. Καί ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ἀρχιερέας, πού λαμβάνεται ἀπό τούς ἀνθρώπους, καλεῖται νά κηρύξει τήν δοθείσα Χάρη, νά ἱερουργήσει ἐν χρόνῳ ἀναίμακτα τή μοναδική θυσία, νά διοχετεύσει τή Χάρη καί τήν ἄφεση σέ συγκεκριμένο χῶρο καί χρόνο. Ἔτσι ὥστε ἡ ἐφ’ ἅπαξ τελεσθεῖσα θυσία νά προσφέρεται στό διηνεκές διά τῶν ἀρχιερέων ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ.

     Τό μεγάλο ἐρώτημα εἶναι: Μπορεῖ ὁ σημερινός λειτουργός τῆς ἀρχιερωσύνης νά τελεσιουργεῖ τό μυστήριο τῆς σωτηρίας, ἐνεργοποιώντας τήν λυτρωτική θυσία τοῦ σταυρωμένου Κυρίου, καί νά ἔχει περιβληθεῖ τή δόξα, τόν πλοῦτο καί τήν κοσμική ἀναγνώριση; Μπορεῖ νά ἀναζητάει, νά βρίσκει, καί νά ἀνασύρει μέσα ἀπό τά ἐπικίνδυνα μονοπάτια τῆς ἁμαρτίας τά χαμένα πρόβατα χωρίς τό ἴδιο πνεῦμα αὐτοθυσίας πού ἔδειξε ὁ Κύριός μας, πού ὡς καλός ποιμήν τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησι ὑπέρ τῶν προβάτων; Ἄν ὁ ποιμένας καί ἀρχιερέας τῆς Ἐκκλησίας ζήσει μέσα στίς σκοπιμότητες, τίς ἰδιοτέλειες καί τούς συνεχεῖς συμβιβασμούς, χάνει τόν ἐνθουσιασμό τοῦ κήρυκα τῆς ἀληθείας, τόν ζῆλο τοῦ ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας. Τό κυριότερο, οἱ συνεχεῖς συμβιβασμοί περί τήν πνευματική ζωή καί ἡ ἀδιαφορία γιά τήν ποιμαντική τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ἀτονοῦν καί ἐκμηδενίζουν τή μαρτυρία της στό σύγχρονο κόσμο. Ἡ ἔλλειψη τῆς προσφορᾶς τῆς ἀγάπης ὡς προσωπικῆς θυσίας κρατάει τό ποίμνιο μακριά καί τόν πατέρα τοῦ ποιμνίου ἀπομονωμένο στίς ἐγωιστικές ἐπιδιώξεις του.

     Μέ τήν εὐκαιρία τοῦ διετοῦς μνημοσύνου τοῦ ἀγαπητοῦ πατέρα μας Μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου θά ἤθελα νά ἐμπιστευτῶ στήν ἀγάπη σας κάποια περιστατικά πού ἀποκαλύπτουν αὐτήν τήν πτυχή τῆς ἀρχιερωσύνης. Τήν σταυρωμένη ἀρχιερωσύνη.

     Μετά τόν ἄδικο καί ἀντικανονικό διωγμό τοῦ Μητροπολίτη μας ἀπό τήν Μητρόπολή του, ἡ ἀγάπη τῶν μοναχῶν τῆς μονῆς Μακρινοῦ τοῦ χάρισε γιά νά χρησιμοποιεῖ ὡς κατοικία, ὅσο χρειαστεῖ, ἕνα ταπεινό σπίτι στήν Ἁγία Παρασκευή, πού εἶχε μέσα ἕνα μικρό παρεκκλήσιο, τόν ἅγιο Σάββα. Ἕνα χῶρο-καταφύγιο σέ δύσκολους καιρούς ἐξορίας καί διωγμῶν, τό ὁποῖο ἀνέδειξε ὁ Μητροπολίτης σέ λειτουργικό καί πνευματικό κέντρο, πού ἀπέδωσε πολλούς καρπούς στήν Ἐκκλησία. Ὅταν μετά δεκαετία καί πλέον ἐγκαταστάθηκε στό μοναστήρι του στόν Αὐλώνα, αἰσθάνθηκε τήν ἀνάγκη παραδίδοντας τά κλειδιά τοῦ σπιτιοῦ νά ἐκφράσει τήν εὐχαριστία του στίς μοναχές. Ἐπισκέφθηκε λοιπόν τή μονή Μακρινοῦ καί τούς εἶπε: Ὅταν, μετά ἀπό ἕξι χρόνια σκληρῆς διακονίας στήν τόσο μεγάλη σέ ἔκταση καί ἀνάγκες Μητρόπολη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος, βρέθηκα μόνος μου σέ αὐτή τήν οἰκία, πού ἡ ἀγάπη σας μοῦ παραχώρησε γιά νά διαμένω, αἰσθάνθηκα παράξενα. Μπαίνοντας ὅμως στό σπίτι, προσκύνησα τήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ μικροῦ παρεκκλησίου. Στάθηκα μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα καί ἐνατένισα τόν Ἐσταυρωμένο. Συλλογίστηκα τότε ὅτι αὐτός πού προσέφερε τή σωτηρία στούς ἀνθρώπους βρέθηκε προσηλωμένος πάνω στό Σταυρό. Τί τό παράξενο λοιπόν καί ὁ διάκονός Του, ὁ ἀρχιερέας τοῦ Χριστοῦ, πού τελεσιουργεῖ τό φρικτό μυστήριο τῆς θυσίας τοῦ θεανθρώπου καί χαρίζει τή χάρη πού ἐκπηγάζει ἀπό τό Σταυρό, νά βιώνει καί κεῖνος τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ στήν προσωπική ζωή του! Ἡ ἐμπειρία λοιπόν ἀπό αὐτό τό μικρό παρεκκλήσιο, ἀπό αὐτό τό ταπεινό σπίτι ἦταν ἡ ἐμπειρία τῆς σταυρωμένης ἀρχιερωσύνης. Γι’ αὐτήν τήν τόσο ξεχωριστή ἐμπειρία, πού μοῦ χάρισε ἡ ἀγάπη σας, ἦλθα σήμερα νά σᾶς εὐχαριστήσω.

     Πολλές φορές ἐπίσης στίς συζητήσεις του, τόνιζε τήν ἀνάγκη γιά νά μπεῖ νέο αἷμα μέ γνήσιους λειτουργούς τοῦ Ὑψίστου μέσα στήν Ἐκκλησία. Πολλοί πρόβαλλαν τήν ἑξῆς εὔλογη ἀντίρρηση: Πῶς ἕνα παιδί καλό τῆς Ἐκκλησίας νά μπεῖ σ’ αὐτούς τούς χώρους τῶν ἐνοριῶν καί τῶν μητροπόλεων πού ὑπάρχουν τόσο μεγάλες δυσκολίες καί τόσοι πολλοί ἄνθρωποι μέ ἀντιεκκλησιαστικό φρόνημα; Ἡ ἀπάντηση τοῦ μητροπολίτη ἦταν ἀποστομωτική: Καί πῶς φαντάζεσθε τήν ἱερωσύνη; Μιά παρέλαση πού ὁ ἱερέας στό πέρασμά του θά ἀποσπᾶ χειροκροτήματα καί ἀναγνώριση; Τί εἶναι ἡ ἱερωσύνη; Λαμπρά, ἀστραφτερά, χρυσά ἄμφια νά φοράει ὁ ἱερέας καί νά περιπλανιέται σέ πανηγυρίζοντες ναούς καμαρώνοντας γιά τήν ἀμφίεσή του; Ἡ ἱερωσύνη καί ἡ ἀρχιερωσύνη εἶναι μιά σταυρώσιμη πορεία. Ὁ λειτουργός εἶναι διάκονος τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου τοῦ Γολγοθᾶ, πού τελεσιουργεῖται ἀναίμακτα σέ κάθε θεία λειτουργία καί προσφέρει στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του τή Χάρη καί τήν ἄφεση. Τό ἔργο αὐτό ἐπιτελεῖ καί μέ τή δική του σταυρωμένη πορεία. Θυσιάζεται καί αὐτός χάριν τοῦ ποιμνίου. Ἡ σταυρωμένη ἱερωσύνη εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ λειτουργοῦ πού θυσιάζεται γιά νά σώσει τό ποίμνιό του.

     Ἀργότερα, τήν ἐμπειρία αὐτή τῆς σταυρωμένης ἀρχιερωσύνης ὁ μακαριστός μητροπολίτης τήν κατέγραψε μέ τήν τόσο ἐκφραστική καί γλαφυρή γραφίδα του στό βιβλίο του «Μνησθείη Κύριος ὁ Θεός» (σελ. 289-293). Ἔγραφε:

     «Kατά τή μακρά λιτανεία τῆς ὀδύνης προσπάθησα νά κρατήσω τό βλέμμα στηλωμένο στόν Σταυρωμένο Kύριό μας. Στό ἀγκάθινο στεφάνι Tου. Στή λογχισμένη πλευρά Tου. Kαί καθώς τόν ἔβλεπα νά θυσιάζεται “ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας”, ἀνακάλυψα τή δύναμη τῆς σταυρωμένης ἀρχιερωσύνης. Tῆς ἀρχιερωσύνης πού ἀσκεῖται πέρα ἀπό τή φαντασμαγορία τοῦ ἀξιώματος καί τῆς αὐτοκρατορικῆς ἐμφάνισης. Ἐλεύθερη ἀπό τούς κανόνες τῆς συνοδοιπορίας μέ τό κατεστημένο τοῦ κόσμου καί τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν «κατά συνθήκην» φιλοφρονήσεων. Γνώρισα ἄμεσα καί ἐμπειρικά τήν ἀρχιερωσύνη, πού ἱερουργεῖται στή βάση τοῦ Σταυροῦ καί κατενώπιον ἐκείνου, πού “ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν” (B΄ Kορινθ. η΄ 9).

     Eἶναι ἐντελῶς διαφορετικό πράγμα νά ἀπολαμβάνεις τήν ἐξουσία, νά γεύεσαι τίς τιμές καί τίς δόξες, νά ἀνεβαίνεις προκλητικά τά σκαλοπάτια τοῦ θρόνου καί νά φωτίζεσαι ἀπό τά ἐκτυφλωτικά φῶτα τῶν τηλεοράσεων καί διαφορετικό πράγμα νά σηκώνεις τό σταυρό, νά ἀνηφορίζεις μέ κόπο καί νά ποτίζεις τό μονοπάτι μέ δάκρυ καί αἷμα. Ἡ πρώτη ἔκδοση τῆς ἀρχιερατικῆς ἐμπειρίας εἶναι δάνειο ἀπ᾽ τήν τράπεζα τῆς κοσμικῆς εὐφροσύνης. Ἡ δεύτερη ἔκδοση εἶναι ἐκπλήρωση χρέους, ἀχνό ἀντίγραφο τῆς σταυρικῆς προσφορᾶς τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέα Xριστοῦ».

     Καί συνεχίζει νά μιλάει ὁ μακαριστός γιά τήν σταυρωμένη ἀρχιερωσύνη:

     «Ἄν δέν ἔβλεπα ὁλόγυρά μου τίς ἀγριεμένες φυσιογνωμίες τῶν ἀρχιερέων τῆς ἐποχῆς μου, ἄν δέν ἔφταναν στίς ἀκοές μου τά πικρά τους λόγια καί οἱ μυστικές συνεννοήσεις τῆς δολοπλοκίας, ἄν δέν γινόμουν ἀποδέκτης τῶν καταδικαστικῶν ἀποφάσεων, πού μέ καταδίκαζαν δίχως νά μέ δικάσουν, ἄν δέν συναντοῦσα μπροστά μου τό τεῖχος τῆς κατεστημένης ἀδιαλλαξίας, πού μοῦ ἀρνήθηκε τό πιό φτηνό ἀλλά καί τό πιό θεμελιακό ἀγαθό, τή δικαιοσύνη, δέ θά ἀνακάλυπτα τή δύναμη τῆς σταυρωμένης Ἀρχιερωσύνης. Δέ θά ἔβρισκα τό ἀνηφορικό μονοπάτι τοῦ Γολγοθᾶ, τό μονοπάτι τῆς γνήσιας ἀρχιερατικῆς πορείας καί δέ θά ἔφτανα ἐκεῖ πού στάθηκαν οἱ δυό θλιμμένες φυσιογνωμίες, ἡ Παναγία Mητέρα καί ὁ μαθητής “ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς” (Ἰωάν. ιθ΄ 26). Θά ἐρχόμουν καί θά παρερχόμουν, θά ἀνέβαινα μέ τή νεανική μου ἀλκή τά σκαλοπάτια τοῦ ἐπισκοπικοῦ θρόνου καί θά τά κατέβαινα μέ τή δυσχέρεια τοῦ ἀνήμπορου γέροντα, χωρίς νά ἔχω νιώσει τό συγκλονισμό τοῦ σταυρικοῦ Πάθους καί τό νόημα τῆς παράστασης καί τῆς διακονίας κατενώπιον τοῦ Σταυροῦ καί σέ ἔκφραση πιστότητας καί ἀγάπης στό πρόσωπο τοῦ σταυρωμένου Λυτρωτῆ μας.

     Σηκώνοντας τό σταυρό τοῦ διωγμοῦ γιά ἕνα τέταρτο τοῦ αἰώνα (*τελικά τόν σήκωσε γιά σαράντα ὁλόκληρα χρόνια), ἀνακάλυψα ἄλλες διαστάσεις τοῦ ἱεροῦ λειτουργήματός μου. Πτυχές πού μένουν μυστικές, ὅσο ἡ ἀρχιερατική ἀξία δαπανᾶται στό πολυκατάστημα τῆς δόξας καί τῶν ἀπατηλῶν κοσμικῶν προνομίων.

     Ἀνακάλυψα τό πένθος, πού εἶναι προανάκρουσμα τῆς Ἀναστάσιμης μελωδίας. Tήν Ἱερουργία τῆς Eὐχαριστίας, πού δέν ἐκτυλίγεται μέσα στό σκηνικό τῆς μεγαλοπρέπειας ἀλλά στήν Kατακόμβη τῆς ἁπλότητας, τῆς ἀμεσότητας καί τῆς ἐγκάρδιας συνομιλίας. Tή γεύση τῶν δακρύων, πού δέ σκορπίζονται στούς πέντε ἀνέμους τῶν διαψεύσεων καί τῶν ἀπογοητεύσεων, ἀλλά σταλάζουν στό ἴδιο λαγήνι πού ἔχουν σταλάξει τά δάκρυα τοῦ μαθητή τῆς ἀγάπης, τοῦ Ἰωσήφ τοῦ “ἀπό Ἀριμαθαίας” (Ἰωάν. ιθ΄, 38), τοῦ κρυφοῦ μαθητῆ Nικοδήμου καί τῶν Mυροφόρων γυναικῶν...

     ...Oἱ διῶκτες μου, δίχως νά τό καταλάβουν καί δίχως νά τό προγραμματίσουν, μέ ἔσυραν ἔξω ἀπό τήν παρεμβολή τῶν ἄνομων συναλλαγῶν καί τῆς ἐμπορευματικῆς Ἀρχιερωσύνης καί μέ γύρισαν πίσω, στούς αἰῶνες τῶν Kατακομβῶν καί τῶν διωγμῶν, τῶν ἐμπειριῶν τοῦ Kολοσσαίου καί τῶν χαρισματικῶν Συνάξεων. Mέ ὁδήγησαν στόν πλοῦτο καί στήν εὐφροσύνη καί στή χαρά τῆς Ἀρχιερωσύνης, πού περιβάλλεται τό ταπεινό ἔνδυμα τοῦ δεσμωτηρίου, ἀλλά καταλάμπεται ἀπό τό φῶς τῆς παρουσίας τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Δεσμίου».

     Αὐτή εἶναι ἡ παρακαταθήκη τοῦ μακαριστοῦ μητροπολίτου, ἀδελφοί μου, στή Ἐκκλησία. Κατόρθωσε, ἔργῳ καί λόγῳ, νά παραστήσει σέ μᾶς τούς διαδόχους του τήν πραγματική φύση τῆς ἀρχιερωσύνης καί τῆς ἱερωσύνης. Ἐξέφρασε μέ τόν λόγο του καί ὑπέδειξε στήν πράξη μέ τό μαρτυρικό φρόνημά του τήν σταυρωμένη ἀρχιερωσύνη. Ὁ λόγος του καί ἡ πορεία του καθοδηγοῦν καί ἐμπνέουν τήν νέα γενιά λειτουργῶν τῆς Ἐκκλησίας.

     Ὁ Μέγας Ἀρχιερέας Χριστός εἰσῆλθε ἐφ’ ἅπαξ, ὄχι κάθε χρόνο ὅπως ὁ ἀρχιερέας τῶν Ἰουδαίων, στά Ἅγια, τόν πνευματικό οὐρανό, τό οὐράνιο θυσιαστήριο, κρατώντας ὡς Ἀρχιερέας τό ἴδιο τό Αἷμα Του, μέ τό ὁποίο πέτυχε γιά μᾶς αἰωνία λύτρωση.

     Τόν ἴδιο αὐτό δρόμο πρός τό οὐράνιο θυσιαστήριο ἀκολούθησε καί ὁ μακαριστός μητροπολίτης μας, γιατί ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς σταυρωμένης ἀρχιερωσύνης. Μέ πνεῦμα αὐτοθυσίας καί ἀγάπης γιά τήν Ἐκκλησία προσπάθησε, μέσα ἀπό τόν διωγμό καί τήν ἐξορία, νά ἐνεργοποιήσει τήν Χάρη πού δόθηκε ἀπό τόν Μέγα Ἀρχιερέα Χριστό. Τήν Χάρη πού ἐκπηγάζει ἀπό τήν σταυρική θυσία Του καί τήν αἰώνια μεσιτεία Του. Καί τώρα ὁ κοιμηθείς μητροπολίτης μας συλλειτουργεῖ μαζί Του στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριό Του καί πρεσβεύει γιά μᾶς, γιά τήν τοπική Ἐκκλησία πού διακόνησε, γιά τήν μονή πού ἵδρυσε, γιά τό ποίμνιο πού σήκωσε μαζί του τό σταυρό. Νά ἔχουμε τίς εὐχές του καί τήν πρεσβεία του στόν Κύριο.

Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης           

Πηγή΅Ελεύθερη Πρηροφόρηση