Αυτό το φαγητό δεν ήταν απλά μια μερίδα τροφής· ήταν ζωή, ήταν ελπίδα. - Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

Στο ζεστό φως του απογεύματος, κάθισα σε μια απλή καρέκλα, περιτριγυρισμένος από κουτιά γεμάτα τρόφιμα και προμήθειες. Ήταν μια ακόμη μέρα διακονίας στη Νότια Μαδαγασκάρη, μια μέρα που η αγάπη αποκτά ουσία και νόημα μέσα από πράξεις, όχι λόγια.

Κάποια στιγμή, ένα μικρό παιδί στάθηκε μπροστά μου. Ήταν ξυπόλητο, με τα ποδαράκια του σκονισμένα από τον δρόμο που είχε διανύσει. Τα μάτια του, μεγάλα και γεμάτα αθωότητα, με κοιτούσαν. Είχε περπατήσει χιλιόμετρα από το χωριό του για να φτάσει ως εδώ. Είδα την προσμονή του, την ελπίδα που κρατούσε σαν φυλαχτό μέσα του, και κατάλαβα πως για εκείνο, αυτό το φαγητό δεν ήταν απλά μια μερίδα τροφής· ήταν ζωή, ήταν ελπίδα.

Γονάτισα μπροστά του, ώστε να βρεθώ στο ύψος του. Ήθελα να με δει, να νιώσει πως δεν ήταν μόνο του, πως κάποιος τον έβλεπε, τον καταλάβαινε. Με χέρια ροζιασμένα από την καθημερινή δουλειά αλλά γεμάτα αγάπη, του έδωσα το σακουλάκι με το φαγητό. Δεν ήθελα να βιαστώ· ήθελα εκείνη η στιγμή να μείνει. Ήταν μια σιωπηλή ανταλλαγή που γέμιζε την ψυχή μου.

Με κοίταξε βαθιά, και μέσα στα μάτια του είδα κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα. Ήταν ευγνωμοσύνη, ήταν πίστη, ήταν ένας καθρέφτης της ίδιας της αγάπης του Θεού. «Να θυμάσαι,» του είπα, «ότι δεν είσαι μόνος. Ο Θεός είναι πάντα μαζί σου.»

Το μικρό του πρόσωπο φωτίστηκε από ένα χαμόγελο που μπορούσε να λιώσει κάθε καρδιά. Κρατούσε το σακουλάκι του σαν θησαυρό, σαν κάτι πολύτιμο που θα το θυμάται για καιρό. Έκανε μερικά βήματα πίσω, αλλά με κοιτούσε ακόμα, σαν να μην ήθελε να φύγει. Εγώ έμεινα ακίνητος, παρατηρώντας αυτό το μικρό θαύμα μπροστά μου.

Μόλις απομακρύνθηκε, ένιωσα τα μάτια μου να γεμίζουν δάκρυα. Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή και προσευχήθηκα σιωπηλά. «Θεέ μου, σε ευχαριστώ που μου δίνεις τη δύναμη να υπηρετώ αυτά τα παιδιά, να βρίσκομαι εδώ, να γίνομαι δίαυλος της αγάπης Σου.» Γιατί εκείνες οι στιγμές, όσο μικρές κι αν φαίνονται, είναι αυτές που δίνουν νόημα σε όλη μου τη ζωή.

Ξέρω πως δεν έσωσα τον κόσμο εκείνη τη μέρα, αλλά σε εκείνο το παιδί, ίσως έδωσα μια σταγόνα ελπίδας. Και αυτή η σταγόνα, στη γη της Νότιας Μαδαγασκάρης, μοιάζει με βροχή σε μια άνυδρη έρημο.

Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος