Η εκδίκηση της μνήμης - Στάχυς

Η εκδίκηση της μνήμης

Κι εσύ μνήμη,

πόσο σκληρά κι ανελέητα μας φέρεσαι,

όταν τα πάθη και τα λάθη κι όλη την πίκρα

που μ’ επιμέλεια στην άμμο κρύψαμε,

ξεδιάντροπα εσύ τ’ αποκαλύπτεις.

Όλα στο φως και πάλι έρχονται.

Μια στάλα βροχής, σαν αρκετή φαίνεται πως είναι,

το ψεύτικο πέπλο που απλώσαμε

μεμιάς να το ξεπλένει,

κι όλο αυτό το οικοδόμημα που χτίστηκε

με πάταγο στη γη να γίνεται κομμάτια.

Αχ, μνήμη.

Άραγε, ποιο φάρμακο δύναται,

το όνειδος αυτό του έσω κόσμου,

μεμιάς και ες αεί να εξαλείψει;

Στάχυς