"Σκάσε μα...α, μας φώναζαν συνέχεια"...

Έκαναν λες και ήμασταν δολοφόνοι και μας κυνηγούσαν. Μας στόχευαν με τα όπλα και φώναζαν: 'Χέρια ψηλά'. Τους είπα: 'Σας παρακαλώ, ξεφύγαμε από τον πόλεμο, δεν είμαστε εγκληματίες'. Απαντησαν: 'Σκάσε, μαλ@κα'".
Αυτή είναι η μαρτυρία ενός σύρου πρόσφυγα, κατά την άφιξή του στη Σαμοθράκη, την οποία παραθέτει ο ιστότοπος ανθρωπιστικών επιστημών/τεχνών Humans of New York, που δημοσιεύει ιστορίες προσφύγων από όλη την Ευρώπη.
Η παρακάτω ιστορία μιλά για την περιπέτεια ενός συρου πρόσφυγα, ο οποίος αποφάσισε να κανει το ταξίδι στην Ευρώπη, προκειμένου να σωθεί από τον πόλεμο στη χώρα του. Όπως αναφέρει ένας λαθροδιακινητής προσφέρθηκε να τον βοηθήσει, λέγοντάς του ότι εάν του έδινε 1.000 ευρώ θα μπορούσε να τον μεταφέρει σε ένα ελληνικό νησί.
"Το νησί, στο οποίο, φτάσαμε, λέγεται Σαμοθράκη. Είμασταν τόσο ευγνώμονες που βρεθήκαμε εκεί. Νομίζαμε ότι ήμασταν ασφαλείς. Αρχίσαμε να προχωράμε προς το αστυνομικό τμήμα για να καταγραφούμε ως πρόσφυγες. Ρωτήσαμε μάλιστα έναν άνδρα στην άκρη του δρόμου εάν θα μπορούσε να καλέσει την αστυνομία για μας. Είπα στους άλλους πρόσφυγες να με αφήσουν να μιλήσω εγώ εκ μέρους τους, διότι γνωρίζω αγγλικά.

Ξαφνικά, δύο αστυνομικά τζιπ ήρθαν με ταχύτητα προς το μέρος μας και φρέναραν απότομο. Έκαναν λες και ήμασταν δολοφόνοι και μας κυνηγούσαν. Μας στόχευαν με τα όπλα και φώναζαν: 'Χέρια ψηλά'. Τους είπα: 'Σας παρακαλώ, ξεφύγαμε από τον πόλεμο, δεν είμαστε εγκληματίες'. Απαντησαν: 'Σκάσε, μαλ...'.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη λέξη: 'Μαλ@κα, μαλ@κα, μαλ@κα'. Έτσι μας φώναζαν. Μας έβαλαν φυλακή. Τα ρούχα μας ήταν βρεγμένα και κρυώναμε. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Ακόμα αισθάνομαι το κρύο στα κόκκαλά μου. Δεν μας έδωσαν νερό και φαγητό για τρεις ημέρες.
Είπα στην αστυνομία: 'Δεν θέλουμε φαγητό, δώστε μας όμως λίγο νερό'. Παρακάλεσα τον υπεύθυνο να μας αφήσει να πιούμε λίγο νερό. Αυτός απάντησε ξανά: 'Σκάσε, μαλ@κα!'. Θα θυμάμαι το πρόσωπο αυτού του άνδρα για όλη μου τη ζωή.
Είχε ένα κενό στα δόντια του, με αποτέλεσμα να φτύνει επάνω μας, όταν μιλούσε. Επέλεξε να βλέπει επτά ανθρώπους να υποφέρουν από τη δίψα επί τρεις ημέρες, ενώ τον ικέτευαν για λίγο νερό.
Σωθήκαμε όταν τελικά μας έβαλαν σε μια βάρκα και μας έστειλαν σε ένα κέντρο φιλοξενίας μεταναστών.
Εκεί μείναμε 12 μέρες, προτού φύγουμε προς το βορρά. Περπατούσαμε επί τρεις εβδομάδες. Έτρωγα μόνο φύλα. Σαν τα ζώα. Ήπιαμε νερό από βρώμικα ποτάμια. Τα πόδια μου είχαν πρηστεί, οπότε αναγκάστηκα να βγάλω τα παπούτσια μου.
Όταν φτάσαμε στα σύνορα, ένας αλβανός αστυνομικός μας βρήκε και μας ρώτησε εάν ήμασταν πρόσφυγες. Όταν του είπαμε 'ναι', μας είπε ότι θα μας βοηθήσει. Μας είπε να κρυφτούμε στο δράσος μέχρι να βραδιάσει. Δεν τον εμπιστευόμουν, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένος για να φύγω. Όταν έπεσε η νύχτα, μας έβαλε όλους το αυτοκίνητό του και μας πήγε στο σπίτι του, όπου μείναμε μια εβομάδα. Μας έφερε και καινούργια ρούχα. Μας τάιζε κάθε βράδυ. Μου είπε: 'Μην ντρέπεσαι. Και εγώ έζησα πόλεμο. Τώρα είστε η οικογένειά μου και αυτό είναι και δικό σας σπίτι'".   

Πηγή: ΝΟΟΖ