Κυριακή
Μετά τήν Ὕψωση
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον
Θαρρετή ὁμολογία
«… ὅς γάρ ἄν
ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους…, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται
αὐτόν…» (Μάρκ.
η΄38)
Ἐπιβλητικό
εἶχεν ἠχήσει μέχρι τά βάθη τῆς καρδιᾶς ὅλων τό προσκλητήριο τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ
Μαθητές Του καί τά πλήθη εἶχαν συγκλονισθεῖ. Ὅλοι ἦταν δεκτοί στή βασιλεία Του.
Ὅλοι μποροῦσαν νά γίνουν μαθητές Του. Ὅμως πρέπει νά φανοῦν γενναῖοι καί
ἀνδρεῖοι. Ὁ κίνδυνος τῆς λιποταξίας εἶναι ἄμεσος καί πολύ μεγάλος. Γιαυτό καί
πάλι ἀκούεται ἐπιβλητική ἡ φωνή Του. Προσέξετε! Μή σᾶς βρεῖ πειρασμός καί
ντραπεῖ κανείς ἀπό σᾶς καί δειλιάσει νά μέ ὁμολογήσει Ἀρχηγό του ἤ ντραπεῖ νά
τηρήσει ὅλα ὅσα ἐγώ διατάζω. Γιατί ἕνα τέτοι χριστιανό θά ντραπῶ καί ἐγώ νά τόν
ἀναγνωρίσω ὡς δικό μου ἄνθρωπο. Τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου θέτουν ἐμπρός μας τό
μεγάλο θέμα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεώς μας. Ἄς
δοῦμε λοιπόν ποιό εἶναι τό περιεχόμενο τῆς ὁμολογίας τῶν πιστῶν, πῶς πρέπει νά
γίνεται ἡ ὁμολογία αὐτή καί ποιές εἶναι
οἱ ἀμοιβές της.
******
«…
ὅς γάρ ἄν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους…, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου
ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν…»
Γιά τούς
χριστιανούς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας. Τό Πανάγιο
Πρόσωπό Του εἶναι τό ἀντικείμενο τῆς λατρείας μας καί ἡ ἀγάπη μας γι’ Αὐτόν
εἶναι ἡ πρώτη καί μεγαλύτερη ἀγάπη. Αὐτά πού ἰσχύουν γιά τό Θεανδρικό Πρόσωπό
Του, ἰσχύουν καί γιά κάθε τί πού σχετίζεται μαζί Του, καί ἀφορᾶ τό θεῖο Πρόσωπό
Του. Δηλαδή τόν Ἅγιο Νόμο Του, τίς θεῖες ἐντολές Του, τά Ἅγια Μυστήριά Του, τήν
Ἁγία Ἐκκλησία Του. Εἶναι φυσικό λοιπόν καί ἐπιβεβλημένο ὁ πιστός, ὅταν ἀκούει
νά διαστρεβλώνεται ἡ ἀλήθεια γιά τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, νά συκοφαντεῖται καί
νά διαβάλλεται, πολύ περισσότερο νά βλασφημεῖται, νά θεωρεῖ βασικό χρέος καί
καθῆκον του νά τήν ὑπερασπισθεῖ. Νά
διαμαρτυρηθεῖ ἐναντίον ἐκείνων πού κατηγοροῦν τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή του, καί
Λυτρωτήν ὁλόκληρου τοῦ κόσμου. Αἰσθάνεται βαθειά τήν ἀνάγκη νά μιλήσει καί νά διακηρύξει
τήν ἀλήθεια γι’ Αὐτόν, ἀλλά καί νά διαφωτίσει τούς ἄλλους. Ἀλλοιῶς τόν
ἀρνεῖται τόν Χριστό. Ἄν δέν ἀντιδράσει στίς ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας
Του κατηγορίες, δείχνει ὅτι δέν τόν
θεωρεῖ Κύριο καί Θεό του, οὔτε καί τόν ἀναγνωρίζει ὡς τόν μόνο Ἀληθινό Θεό.
Παρουσιάζεται ὀλιγόπιστος ἤ καί ἄπιστος, ὅπως ὁ Ἰούδας ἤ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος
στήν αὐλή τοῦ Καϊάφα.
Ἡ ἐποχή μας
δυστυχῶς στιγματίζεται ἀπό αὐτή τήν
πραγματικότητα τῆς θεωρητικῆς καί πρακτικῆς
ἄρνησης τοῦ Χριστοῦ μας. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού κατηγοροῦν τόν
Χριστόν, τόν συκοφαντοῦν καί τόν ὑβρίζουν μέ λόγια καί γραπτά, μέ βιβλία καί
ἄρθρα προϊόντα τῆς ἀρρωστημένης καί παθιασμένης φαντασίας τους. Μέ ἐκπομπές
ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης ἰδιαίτερα τίς παραμονές καί τίς ἡμέρες μεγάλων
Δεσποτικῶν ἑορτῶν. Ἄλλοι ὑβρίζουν καί χλευάζουν καί ποδοπατοῦν τήν ἠθική
διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μέ τήν στενή καί τήν εὐρύτερη ἔννοια τῆς ἠθικῆς, καί
θεωροῦν «περικαθάρματα τοῦ κόσμου» τούς πιστούς πού σέβονται τόν ἑαυτό τους καί
τούς γύρω τους ἀνθρώπους. Μπροστά σέ τέτοιο χείμαρρο ὕβρεων καί συκοφαντιῶν,
πού ἀπειλοῦν νά κλονίσουν τούς πιστούς καί νά παρασύρουν στόν ὄλεθρο τούς
ἀστήρικτους καί ἀκατάρτιστους στήν πνευματική ζωή ἀδελφούς μας, ἔχουμε χρέος,
ὅποιοι κι ἄν εἴμαστε, νά ἀντιτάξουμε σθεναρή τήν ὁμολογία μας καί τήν ἀφοσίωσή
μας στόν Χριστό, τήν ἀλήθειά του, τόν Νόμο Του καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του.
Γιά νά
προβοῦμε ὅμως σέ μιά τέτοια ἐνέργεια, πού κάποτε ἐγκυμονεῖ καί κινδύνους περιθωριοποίησής
μας ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου, ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς ἡμέρας, ἀκόμη καί
ἀπώλειας τῆς θέσης καί τῆς ἐργασίας μας, πρέπει νά ἔχουμε βαθειά πίστη στόν
Θεό. Ἡ ὁμολογία πίστεως εἶναι φυσική συνέπεια καί καρπός ζωντανῆς πίστης. Ὅπου
ὑπάρχει πίστη ἐκεῖ ὑπάρχει καί ὁμολογία. «Ἐπίστευσα διό ἐλάλησα» ἔλεγεν ὁ
ψαλμωδός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Ψαλμ.115,1). Καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί «πιστεύομεν
διό καί λαλοῦμεν». Ἄλλωστε εἶναι κανόνας ὅτι «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας
τά χείλη λαλεῖ» (Ματθ. ιβ΄34.
Ἡ ὁμολογία
πίστης στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀποτέλεσμα καί συνέπεια τῆς
ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης πού ὀφείλουμε νά τρέφουμε πρός τόν Κύριο. Διότι
Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Λυτρωτής μας, ὁ Εὐεργέτης μας. Ἐκεῖνος εἶναι τό πᾶν γιά μᾶς.
Ἡ ἀγάπη του, ὁ Σταυρός Του, τό Αἷμα Του μᾶς ἔχουν αἰχμαλωτίσει τήν ψυχή. Πῶς
εἶναι λοιπόν δυνατό νά μή ὁμολογήσουμε ἐκεῖνον πού τόσο μᾶς ἀγάπησε;
******
Ἡ
ὁμολογία μας αὐτή, τώρα, θά γίνεται
πρῶτον μέ τούς λόγους μας. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς προτρέπει νά εἴμαστε
«ἕτοιμοι πρός ἀπολογίαν … περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος» (Α΄Πέτρ. γ΄15). Νά εἴμαστε
ἕτοιμοι νά διαφωτίσουμε, νά διαμαρτυρηθοῦμε, νά διαψεύσουμε τούς συκοφάντες
καί ἐκείνους πού ψεύδονται κατά τῆς ἀληθείας. Αὐτή ὅμως ἡ ὁμολογία μας εἶναι
ἀνάγκη νά γίνεται χωρίς φανατισμό. Χωρίς φωνές καί θυμούς, χωρίς ἐξάψεις καί
κακή συμπεριφορά ἀπέναντι τῶν ὑβριστῶν τοῦ Χριστοῦ. Μέσα στήν ψυχή μας νά
αἰσθανόμαστε λύπη γιά τούς ἀνθρώπους αὐτούς, πού τά βάζουν μέ τόν Θεό καί
γίνονται ἐχθροί Του. Καί νά τούς βλέπουμε μέ ἀγάπη. Ὁ Κύριός μας ἔλεγε γιά τούς
σταυρωτές Του: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ.
Κγ΄34). Ἀνάλογα αἰσθήματα πρέπει νά
κυριαρχοῦν καί στίς δικές μας ψυχές γι’ αὐτούς. Νά τούς διορθώνουμε χωρίς ἐμπάθεια. Ἄν εἶναι
ἄνθρωποι μέ καλή διάθεση, θά ἀναγνωρίσουν τό λάθος καί τήν πλάνη τους καί θά
ἐπιστρέψουν καί θά ὁμολογήσουν τήν ἀλήθεια. Καί τοῦτο διότι ἡ ἀλήθεια γιά τόν
Χριστό μιλάει μόνη της καί ἐπιβάλλεται μόνη της. Πάντοτε ὁ καλός τρόπος καί ἡ
ἔλλειψη φανατισμοῦ, ἡ σεμνότητα καί ἡ μετριοφροσύνη κερδίζουν τούς ἀνθρώπους.
Ἄλλωστε αὐτό μᾶς ἔδειξεν ὁ Κύριος μέ τό παράδειγμα του ἐνώπιον τῶν Γραμματέων
καί Φαρισαίων. Ἐνώπιον τοῦ Ἄννα καί τοῦ Καϊάφα καί ὅλων τῶν ἐχθρῶν του ἦταν ὁ
θαρραλέος, ἀλλά καί ὁ εἰρηνικός στήν ἀντιμετώπισή τους. Ὁ πρᾶος καί ὁ ταπεινός.
Ὁ ἤρεμος στήν διακήρυξη τῆς ἀλήθειας. Ἐκεῖνος πού ἤθελε τή σωτηρία τους καί ὄχι
τήν καταστροφή τους.
Ἡ
ὁμολογία μας θά γίνεται καί μέ τά ἔργα μας. Ἄλλωστε τό δένδρο «ἐκ τοῦ ἰδίου
καρποῦ γνωρίζεται» (Λουκ. στ΄44). Ἐκεῖ
λοιπόν πού ἐργάζεται, ζεῖ ἤ ὑπηρετεῖ ὁ συνεπής χριστιανός, ἤ ἐκεῖ πού κάποια
ἀνάγκη θά τόν φέρει, θά δείξει ποιός εἶναι. Θά ἐπιτελέσει δηλαδή τά χριστιανικά
του καθήκοντα χωρίς δειλία καί φόβο. Θά ἀποφύγει νά κάμει ὁτιδήποτε ἀντίθετο
πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
******
Ἐφ’
ὅσον ἔτσι γίνεται ἡ ὁμολογία τοῦ χριστιανοῦ γιά τήν πίστη του στόν Χριστό καί
τήν Ἀλήθειά Του, θά ἔχει καί τίς ἀνάλογες ἀμοιβές.
Ὁ
ἱερός Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ τόν Χριστό, ὁ Κύριος
τοῦ ἀνοίγει τούς οὐρανούς, τοῦ παρουσιάζει τό φοβερό δικαστήριο τῆς μελλούσης
Κρίσεως, τοῦ δείχνει τούς ἀγγέλους καί τήν ἀνακήρυξη τότε τῶν οὐράνιων
βραβείων καί τῶν στεφάνων τῆς δόξης. Ὑπόσχεται δηλαδή ὅτι κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη
τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του καί κατά τήν διενέργεια τῆς Κρίσεως, θά τόν ὁμολογήσει
δικό του ἄνθρωπο, ἐνῶ ἐκεῖνον πού δειλίασε καί τόν ἀρνήθηκε ἐνώπιον τῶν
ἀνθρώπων δέν θά τόν ἀναγνωρίσει ὡς ἰδικόν του. Καί ὅλα αὐτά μπροστά στά τάγματα
τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καί πρό παντός ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Πατρός Του. Αὐτά ὅμως τί
ἄλλο σημαίνουν παρά δόξα μοναδική καί χαρά ἀνέκφραστη;
Ἄν
ὅλα αὐτά εἶναι ἡ τελική καί ὁριστική ἀμοιβή ἐκείνου πού ὁμολογεῖ τόν Χριστό,
ὑπάρχει καί ἀπό τήν παρούσα ζωή ἡ ἀμοιβή του. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς
τονίζει ὅτι ὅποιος ὁμολογήσει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ «ὁ
Θεός ἐν αὐτῷ μένει καί αὐτός ἐν τῷ Θεῷ» (Α΄Ἰω. δ΄15). Ἤδη ἀπό τή ζωή αὐτή ὁ
Θεός μένει μέσα του καί αὐτός μένει ἐν τῷ Θεῷ. Εἶναι δηλαδή στενά συνδεδεμένος
μέ τόν Θεόν. Καί ἑπομένως εἶναι γεμάτος ἀπό εἰρήνη, χαρά πνευματική, γεμάτος
ἀπό τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.
*****
«… ὅς γάρ ἄν ἐπαισχυνθῇ με
καί τούς ἐμούς λόγους…, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν…»
Ἀδελφοί μου! Καί ἄν ἀκόμη ὁ Κύριος δέν
μᾶς ὑποσχόταν καμμία ἀμοιβή, ἐμεῖς ἔπρεπε νά θεωροῦμε χρέος καί τιμή μας τήν
ὁμολογία τοῦ ὀνόματός Του. Διότι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Λυτρωτής μας, Ἐκεῖνος πού
σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά τήν σωτηρία μας. Ἄς ἀναλογιζόμαστε τό ἀναρίθμητο
πλῆθος τῶν χριστιανῶν ἀγωνιστῶν πού ἔδωσαν γενναῖοι τό «παρών» στήν ἐθελοντική
στρατιά τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι αύτοί μᾶς τείνουν τό χέρι νά ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς
τή σεμνή πορεία τους στήν ὁμολογία τῆς πίστης μας στόν Χριστό, γιά νά
ἀπολαύσουμε μαζί τους τόν τελικό θρίαμβο: τή δόξα τοῦ οὐρανοῦ.
Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου