Σπορά Θεού! Σοδειά; - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Σπορά Θεού!     Σοδειά;

Κυριακή Δ΄Λουκά

Ο Λόγος του Θεού δεν είναι και η ευκολότερη υπόθεση στήν πορεία του κόσμου μας. Πάντα μα πάντα θα έρχεται σε αντίθεσι ή καλύτερα θα υπερβαίνει τις «καλοφτιαγμένες»σταθερές και τη λογική που εγκαθιδρύσαμε για να σωθούμε από τον αλληλοσπαραγμό και τον ασταμάτητο πόλεμο του ισχυρού προς τον αδύναμο.

 Σαν γεωργός εξέρχεται ο Ιησούς από τους πατρικούς κόλπους του Ουρανού και πατά επάνω στις καρδιές των ανθρώπων σπἐρνοντας το Ευαγγέλιο της Βασιλείας, τον λόγο του Λόγου, αδιάκριτα. Αν διαβάσουμε με προσοχή την περικοπή της Κυριακής θα διαπιστώσουμε ότι οι εκφράσεις του κακού είναι περισσότερες από αυτές του αγαθού. Και το κακό αλλά και το αγαθό έχουν τα δικά τους επίπεδα. Επειδή, όμως, το κακό στηρίζεται όχι στην Αλήθεια αλλά στο ψεύδος, δεν μπορεί και δεν έχει μια μόνο φυσιογνωμία και έκφρασι. Άρα, εύλογα θα αναρρωτιέται ο πιστός Χριστιανός ποιοί άνθρωποι ανήκουν σε κάθε μια από τις περιπτώσεις;

 Σαν οδός σκληρή από τις συνεχείς βαδισιές των ανθρώπων είναι η καρδιά που είναι γεμάτη από εγωισμό και ματαιοδοξία, πατημένη από τις αδιάκοπες βιοτικές μέριμνες. Συνεχώς ενασχολούμενος με τη ματαιότητα και με τις έγνοιες που τέλος δεν έχουν ο άνθρωπος σκληραίνει, κλείνεται εγωιστικά στον εαυτό του και πώς να φυτρώσει σε μια κατάστασι τέτοια ο Λόγος του Θεού; Κωφεύει και δεν δέχεται καν τη σπορά.

Στην πέτρα με το λιγοστό χώμα ο σπόρος της Ζωής μας θυμίζει τις ολιγόπιστες καρδιές. Ευχάριστα ακούν το λόγο του Θεού αλλά έχουν λιγοστή ευλάβεια. Δεν εμπνέονται από το Θείο Θέλημα απλά χαίρονται στο άκουσμα του. Δεν καταβάλλουν κόπο για τη Χριστιανική ζωή και εύκολα παρασύρονται από το πονηρό πνεύμα στην αδιαφορία και στην κοσμική ζωή.

Ως σπόρος που καθώς αναπτύσσεται πνίγεται από τα αγκάθια παρομοιάζεται ο άνθρωπος που δέχεται να ακούσει και να επηρεαστεί από το Ευαγγέλιο. Έρχονται οι γλυκές ηδονές, ο πλούτος ο άδηλος, και συμπνίγουν την καρδιά του ανθρώπου. Την εγκλωβίζουν στα δίχτυα τους. Την παρασύρουν από πτώσι σε πτώσι, δεν την αφήνουν ελεύθερα να αντικρύσει την οδό του Ιησού. Και όσο ενδίδει τόσο περισσότερο εγκλωβίζεται και η κατάστασι δε γνωρίζει τέλος. Χωρίς μετάνοια αδύνατον να επιβιώσει ο Λόγος.

Με εύκαρπο χώμα εικονίζεται η καρδιά του πιστού ανθρώπου. Του ανθρώπου που πιστεύει στον Χριστό δηλαδή Τον εμπιστεύεται και παραδίδει με τη θέλησί του τον εαυτό του, τα «θέλω» του, τις επιθυμίες του, το μέλλον του, το παρόν του, τα πάντα του σ’Εκείνον. Το ξέρει πως αυτό δεν είναι θεωρητικό βίωμα αλλά πρακτική ζωής που κατακτιέται με πόνο και πολλές προσπάθειες. Διότι η πίστι είναι έργα αλλά η σωτηρία είναι έλεος Θεού. Ανάλογα με τον κόπο και κυρίως με την προαίρεσι το αγαθό διαβαθμίζεται και διακρίνει τους Αγίους του Θεού αλλά πάντως όλους μέσα στο χωράφι της Βασιλείας Του.

Από αυτήν την παραβολή, αδελφοί, ας δούμε σε ποια από τις τρεις πρώτες κατηγορίες ανήκουμε. Ναι «εκκλησιαζόμαστε» και «προσευχόμαστε» και κάνουμε τα όποια τυπικά καθήκοντά μας, όμως ποια είναι η σχέσι μας με τον Λόγο του Θεού;Τί σημαίνει για την καθημερινότητά μας ο Θείος Λόγος; Τί είναι το πραγματικό κήρυγμα; Πώς πραγματώνουμε, πώς ενσαρκώνουμε τον Ιησού στην πορεία μας; Τί μας λέει; Στο έτος το εκκλησιαστικό που ξεκίνησε η Εκκλησία θα φροντίσει με κάθε τρόπο για μια ακόμη φορά να σπείρει το Ευαγγέλιο στις καρδιές μας. Ας βγούμε από την σκληρή οδό του εγωισμού, ας μαλακώσουμε την πετρώδη καρδιά, να ξεφύγουμε από τα πάθη που μας διώκουν και να παραδοθούμε στον αγώνα του αγαθού, στην καρποφορία, στην πλούσια σοδειά. Προσοχή, όμως! Στον αγώνα αυτόν θέλει πολλή υπομονή.

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

 Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως