Ο Πατρινός Αγιορείτης Μητροπολίτης Ιεζεκιήλ πρώην Κώου

Ο Πατρινός Αγιορείτης Μητροπολίτης 

Ιεζεκιήλ πρώην Κώου 

(1913 - 22 Ιουλίου 1987)

Γεν­νή­θη­κε στην Πά­τρα, την πό­λη του ά­γιου Ανδρέ­ου του Πρω­το­κλή­του, τον ο­ποί­ο ι­διαί­τε­ρα ευ­λα­βεί­το, το 1913, α­πό φτω­χή οι­κο­γέ­νεια, ο κα­τά κό­σμον Χρη­στός Τσου­κα­λάς. Πνευ­μα­τι­κό ο­δη­γό εί­χε τον λί­αν ε­νά­ρε­το αρχι­μαν­δρί­τη Γερ­βά­σιο Πα­ρα­σκευό­που­λο († 1964). Το 1934 ε­κά­ρη μο­να­χός στη μο­νή Κορώ­νης και χει­ρο­το­νή­θη­κε διά­κο­νος και το 1935 πρε­σβύ­τε­ρος α­πό τον μη­τρο­πο­λίτη Θεσ­σα­λιώ­τι­δος Ιε­ζε­κι­ήλ (†1953). Τε­λεί­ω­σε τη Θε­ο­λο­γι­κή Σχο­λή του Πα­νε­πι­στημί­ου Α­θη­νών.

Διε­τέ­λε­σε πρω­το­σύ­γκελ­λος και ιε­ρο­κή­ρυ­κας των ιε­ρών μη­τρο­πό­λε­ων Θεσ­σα­λιώ­τι­δος, Θη­βών και Γόρ­τυ­νος. Το 1937 με­τέ­βη στην Α­με­ρι­κή, κα­τό­πιν προ­σκλή­σε­ως του αρ­χιε­πι­σκό­που Α­θη­να­γό­ρου. Ε­κεί δια­κό­νη­σε διά­φο­ρες ελ­λη­νορ­θό­δο­ξες κοι­νό­τη­τες της Βο­στώ­νης. Α­πό το 1941 υ­πη­ρέ­τη­σε ως κα­θη­γη­τής της Θε­ολο­γι­κής Σχο­λής του Τι­μί­ου Σταυ­ρού Βο­στώ­νης. Το 1943 πή­ρε με­τα­πτυ­χια­κό δί­πλωμα Θε­ο­λο­γί­ας.

Το 1950 χει­ρο­το­νή­θη­κε ε­πί­σκο­πος Να­ζιαν­ζού, ό­που δια­κρί­θη­κε για την πλού­σια ποι­μα­ντι­κή και φι­λαν­θρω­πι­κή του δρά­ση.

Το 1959 ε­ξε­λέ­γη αρ­χιε­πί­σκο­πος Αυ­στραλί­ας. Συ­νέ­χι­σε κι ε­κεί το πλού­σιο ποι­μα­ντι­κό του έρ­γο με την ί­δρυ­ση να­ών και σχο­λεί­ων. Το 1974 πα­ρη­τή­θη κι ε­ξε­λέ­γη μη­τρο­πο­λί­της Πι­σι­δί­ας. Το 1979 ε­ξε­λέ­γη μη­τρο­πο­λί­της Κώ­ου. Το 1984 πα­ρη­τή­θη για λό­γους υ­γεί­ας και α­πο­συρ­θή στο Ά­γιον Ό­ρος.

Υ­πήρ­ξε φι­λο­μό­να­χος κι έν­θερ­μος φι­λο­α­θω­νί­της. Ε­πι­σκε­πτό­ταν συ­χνά για πολ­λά χρό­νια τις μο­νές και τις σκή­τες του Α­γί­ου Ό­ρους. Λά­μπρυ­νε τις πανη­γύ­ρεις, χει­ρο­το­νού­σε ιε­ρείς, α­πο­συ­ρό­ταν σε Κελ­λιά προς με­λέ­τη και προ­σευ­χή. Τον διέ­κρι­νε πρα­ό­τη­τα και κα­λο­κα­γα­θί­α. Τα προ­βλή­μα­τά του ε­να­πέ­θε­τε στα χέ­ρια του Θε­ού προς κα­λύ­τε­ρη ε­πί­λυ­ση. Στις μα­κρές α­γιο­ρεί­τι­κες α­γρυπνί­ες πα­ρέ­με­νε στύ­λος α­κλό­νη­τος. Α­να­καί­νι­σε το Ξε­νο­φω­ντι­νό Κελ­λί του Α­γίου Τρύ­φω­νος, αλ­λά δεν πρό­λα­βε να το χα­ρεί πο­λύ. Ό­ταν πά­ντα κα­τα­δε­κτι­κός, με καρ­διά μι­κρού παι­διού, πρό­θυ­μος να συν­δρά­μει κά­θε α­να­ξιο­πα­θού­ντα συ­νάνθρω­πο.

Δεν α­πέ­στρε­ψε το πρό­σω­πό του α­πό κα­νέ­να που τον πλη­σί­α­σε για βο­ή­θεια. ’Ι­διαί­τε­ρα βο­ή­θη­σε ά­πο­ρους φοι­τη­τές και σπου­δα­στές. Εί­χε πολ­λά πνευμα­τι­κά τέ­κνα, που τ’ α­γα­πού­σε και τον α­γα­πού­σαν. Αρ­κε­τά α­πό αυ­τά α­κο­λού­θησαν την Ιε­ρο­σύ­νη. Πα­ρό­τι έ­ζη­σε πολ­λά χρό­νια στο ε­ξω­τε­ρι­κό, ή­ταν πά­ντα φιλα­κό­λου­θος και πα­ρα­δο­σια­κός. Γι’ αυ­τό ή­ταν απ’ ό­λους πο­λύ σε­βα­στός.

Υ­πήρ­ξε φω­τει­νή μορ­φή της Ορ­θό­δο­ξης Ιε­ραρ­χί­ας. Τον γνώ­ρι­σα παι­δί στο με­τό­χι της Σί­μω­νος Πέ­τρας, το να­ό της Α­να­λή­ψε­ως στον Βύ­ρω­να Α­θη­νών, ό­που σ’ έ­να ε­σπε­ρι­νό με χει­ρο­θέ­τη­σε α­να­γνώ­στη. Χά­ρη­κε πο­λύ για τη μο­να­χι­κή μου α­φιέ­ρω­ση και μου ευ­χή­θη­κε τα δέ­ο­ντα. Τον στό­λι­ζε η ιε­ρο­πρέ­πεια και η σεμνό­τη­τα. Ο διά­δο­χος του Κελ­λιού του Γέ­ρο­ντας Ιω­αν­νί­κιος έ­γρα­φε: Αλ­λά και ασθε­νής ων δεν έ­παυ­σε να ερ­γά­ζε­ται διά την Εκ­κλη­σί­αν. Η φρο­ντίς του διά την μόρ­φω­σιν και α­νά­δει­ξιν ποι­μέ­νων με ελ­λη­νορ­θό­δο­ξον βί­ω­μα, ε­ντός της ζω­οποιού Πα­ρα­δό­σε­ώς μας, ή­το δι’ αυ­τόν α­διά­λει­πτος… “Μνή­μη δι­καί­ου” και ε­νάρε­του αν­δρός ά­φη­σεν ο σε­βά­σμιος Γέ­ρο­ντάς μας. Ας έ­χω­με την ευ­χή του και ας πρε­σβεύ­ει υ­πέρ ή­μών».

Α­νε­παύ­θη εν Κυ­ρί­ω στην Α­θή­να στις 22.7.1987, της α­γί­ας Μα­γδα­λη­νής, στην ο­ποία εί­χε με­γά­λη ευ­λά­βεια, πα­ρα­μο­νή της ο­νο­μα­στι­κής του ε­ορ­τής, του προ­στάτη του προ­φή­τη Ιε­ζε­κι­ήλ. Θα μπο­ρού­σε με τον α­πό­στο­λο να πει: «Τον α­γώ­να τον κα­λό η­γώ­νι­σμαι, τον δρό­μον τε­τέ­λε­κα, την πί­στιν τε­τή­ρη­κα, λοι­πόν α­πό­κειταί μοι ο της δι­καιο­σύ­νης στέ­φα­νος». Η ε­ξό­διος α­κο­λου­θί­α του α­νε­γνώ­σθη στο Κα­θο­λι­κό της ιε­ράς μο­νής Ξε­νο­φώ­ντος υ­πό ε­πι­σκό­πων, η­γου­μέ­νων, ιε­ρο­μο­νάχων και μο­να­χών. Γρά­φει πά­λι ο Γέ­ρο­ντας Ιω­αν­νί­κιος: «Η ε­ξό­διος α­κο­λου­θί­α (κη­δεί­α) του α­ει­μνή­στου έ­γι­νε, κα­τά την ε­πι­θυ­μί­αν του, εις το Ά­γιον Ό­ρος. Υπήρ­ξε πο­λύ κα­τα­νυ­κτι­κή και σε μί­α α­τμό­σφαι­ρα α­λη­θι­νής μυ­στα­γω­γί­ας. Δύ­ο σημεί­α α­ξί­ζει να α­να­φερ­θούν. Κα­θώς μας ε­πλη­ρο­φό­ρη­σαν και κα­θώς εί­δα­με ι­δί­οις όμ­μα­σι, το νε­κρόν σώ­μα εί­χε ευ­λυ­γι­σί­αν (χά­ρι­σμα που α­πο­λαμ­βά­νουν οι μονα­χοί), και το πρό­σω­πον του λει­ψά­νου, ε­νώ εις την αρ­χήν ή­το με­λα­νόν, λό­γω της τα­ρι­χεύ­σε­ως, εις το τέ­λος της νε­κρώ­σι­μου προ­σευ­χής, α­πέ­κτη­σε φυ­σι­κόν και φω­τει­νόν χρώ­μα…». Ε­τά­φη στο κοι­μη­τή­ρι της μο­νής, στ’ α­για­σμέ­να χώ­ματα του Πε­ρι­βο­λιού της Πα­να­γί­ας, πλη­σί­ον των α­γα­πη­τών Α­θω­νι­τών πα­τέ­ρων. Είχε αρ­κε­τά χρό­νια να τα­φεί αρ­χιε­ρεύς στο Ά­γιον Ό­ρος.

Πη­γές-Βι­βλιο­γρα­φί­α:

Γε­ωρ­γί­ου Πρί­ντζι­πα, Ο πρώ­ην Αυ­στρα­λί­ας και Κώ­ου Ιε­ζε­κι­ήλ (1913-1987), Εκ­κλησια­στι­κή Α­λή­θεια 259/1987, σ. 2. Ματ­θαί­ου Μπα­ρού­ση, Ο μη­τρο­πο­λί­της πρώ­ην Κώ­ου Ιε­ζεκι­ήλ (1913-1987), Εκ­κλη­σια­στι­κή Α­λή­θεια 266/1987, σ. 7, 267/1988, σ. 7. ?ω­αν­νι­κί­ου αρ­χιμ., «Μνή­μη Δικαί­ου», ’Ορ­θό­δο­ξος Τύ­πος 756/1987, σ. 1 και 2.

Πη­γή: Μο­να­χού Μω­υ­σέ­ως Α­γιο­ρεί­του, Μέ­γα Γε­ρο­ντι­κό ε­να­ρέ­των α­γιο­ρειτών του ει­κο­στού αιώ­νος Τό­μος Γ’ – 1956-1983, § Ιε­ρο­μό­να­χος Πορ­φύ­ριος Ι­βη­ρί­της (1870-1913), σελ. 1202-1205, Εκ­δό­σεις Μυ­γδο­νί­α, Α΄ Έκ­δο­σις, Σε­πτέμ­βριος 2011.

Πηγή: Εφημερίδα "Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ"