Παράδεισε
πάντιμε...
Αγίων οικητήριον!
Κυριακή της Τυρινής 2017
Γεύσι πικρή αφήνει ο κόσμος στη
ζωή του ανθρώπου! Μια γεύσι που γίνεται πικρότερη όταν ο άνθρωπος
συνειδητοποιήσει πως ό, τι νόμιζε ως χαρά δεν ήταν παρά μια στιγμή σαν
πυροτέχνημα φωτεινή και μετά σκοτάδι στον ορίζοντα. Και σαν πλοίο σε θάλασσα
σκοτεινή και μανιασμένη από ανέμους και κύμματα, χρησιμοποιεί πολλά από αυτά τα
πυροτεχνήματα, στην αρχή ως παιχνίδι αλλά στη συνέχεια για να πει: "εδώ
ειμαι! Παλεύω! Βοήθησέ με!". Αυτή η, εξόριστη από χαρά πραγματική, ζωή
είναι ο καρπός της επιλογής του να δοκιμάσει τον καρπό που θα του χάρισε ως
επιλογή-μονόδρομο τη θλίψι και την απόγνωσι.
Και έρχεται η Εκκλησία και
θυμίζει στον Χριστιανό αυτήν την πικρή εξορία και τον στερεί από Χριστό
αναστάντα και τον προτρέπει να θυμηθεί τα δεινά της παρακοής και της ασυδοσίας.
Τον κατεβάζει μέχρι τον Άδη αλλά δεν τον αφήνει στην απελπισία! Του υπενθυμίζει
και επιμένει σε αυτό, κάθε εβδομάδα να πανηγυρίζει την νίκη της Ανάστασης.
Ώσπου μέσα από αυτήν την διαδικασία και την πικρή γεύσι να επιλέξει ο
Χριστιανός με σωφροσύνη τον δρόμο της επιστροφής. Και πραγματικά! Τί θαύμα
είναι αυτή η επιστροφή στον νέο Παράδεισο που ετοίμασε για εμάς ο νέος Αδάμ, ο
Χριστός. Ανώτερος από τον πρώτο. Μέσα σε αυτόν απολαμβάνουμε το Θεανδρικό
πρόσωπο σε κοινωνία. Γινόμαστε κατά Χάριν Θεοί.
Μπορούσε εύκολα και όχι αστήρικτα
κανείς να χαρακτηρίσει τους Αγίους ως τους ιερούς "επιστροφείς" προς
τον Παράδεισο. Ποιοί είναι Άγιοι ξέρουμε; Άγιοι είναι όσοι βίωσαν το μυστήριο
της μετάνοιας στο βάθος του και μέσα από αυτό απαρνήθηκαν με τη βοήθεια του
Θεού τον άνθρωπο του εγωισμού, τον ίδιο τους δηλαδή τον εαυτό και ντύθηκαν το
πρόσωπο και την κοινωνία του Θεού και της Εκκλησίας. Δηλαδή Άγιος δεν είναι σε
καμιά περίπτωσι ένας καθωσπρέπει αναμάρτητος αλλά ένας μετανιωμένος εξόριστος
του Παραδείσου που διάλεξε μέσα από την μετάνοια την αγάπη του Χριστού.
Σε έναν Ναό, λίγα μόλις μέτρα από
εκεί που καταλήγουν τα κύμματα του Βοσπόρου, κληρικοί και λαϊκοί γιορτάσαμε
πρόσφατα την ανάμνησι της επιστροφής από την εξορία της αμαρτίας ενός παλιού
συμπατριώτη μας. Μέσα στη χειμωνιάτικη κρύα νύχτα αφήσαμε έξω από την πύλη του
Ναού τον εγωιστικά μοναχικό εαυτό μας και κυκλώσαμε το Θυσιαστήριο και
κοινωνήσαμε μεταξύ μας και ενωθήκαμε στο όνομα του Χριστού και γίναμε για μια
ακόμη φορά Εκκλησία. Στην αγρυπνία για τον Νεομάρτυρα Θεόδωρο τον Βυζάντιο, τον
Νιχωρίτη, τον δικό μας Άγιο, πανηγυρίσαμε την επιστροφή του από την πρόσκαιρη
άρνησι του Χριστού και δοξάσαμε τον Κύριο που σε κάθε εποχή αναπαύεται στους
Αγίους Του. Του ζητήσαμε να μεσιτεύει και για τη δική μας επιστροφή. Και τον
αισθανθήκαμε ομολογουμένως παρόντα. Χαρούμενο. Φύγαμε μα τα κύμματα στο χωριό
του συνεχίζουν να παφλάζουν και να ενώνουν άρρηκτα τις δυο πατρίδες της καρδιάς
του: την Πόλη όπου βαφτίστηκε και πέρασε στην Εκκλησία και την Μυτιλήνη μας
όπου μαρτύρησε και μπήκε στον Αγίων το λαμπρό οικητήριο και σπίτι, στον πάντιμο
δηλαδή Παράδεισο.
Καλή και ευλογημένη
Σαρακοστή!
δ. Γρηγόριος Φραγκάκης
Πηγή: Απογευματινή
Κωνσταντινουπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου