Ὁ πιὸ ζωηρός μου πόθος, ἕνας ποὺ κάθε λίγο ξανάρχεται ἴδιος,
εἶναι νὰ ἀνασταίνονταν ἡ μάννα καὶ ὁ πατέρας μου, νὰ ζήσω ἕναν καιρὸ μαζί τους,
νὰ τοὺς διηγηθῶ τὴ ζωή μου. Κι ἐγὼ ποὺ τώρα τελείως ἀδιαφορῶ γιὰ τὴ γνώμη τοῦ
κόσμου, θὰ ἤθελα ἐκεῖνοι νὰ μὲ καμαρώσουν.
Μεγαλύτερη ἀγαλλίαση δὲν θὰ μποροῦσα νὰ νιώσω. Ξέρω πὼς τὰ
λίγα ποὺ κατόρθωσε ὁ γιός τους θὰ τοὺς φαίνονταν σπουδαῖα. Καὶ θὰ τοὺς ἔδιναν ἀπέραντη
εὐχαρίστηση.
Κωνσταντίνος Τσάτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου