ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ

Ἀρχιμ. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἡ Μ. Πέμπτη εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Ἑκκλησία μας παρέλαβεν ἀπό τόν Κύριον τό ψυχοτρόφο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Χριστός προσφέροντας τό «Ποτήριον» στούς μαθητές, τούς λέγει ὅτι αὐτό τό ποτήριο περιέχει τό Αἷμα του μέ τό ὁποῖο ἐπισφραγίζεται καί ἐπικυρώνεται ἡ νέα διαθήκη μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.

Τήν πρώτη, τήν Παλαιά Διαθήκη, τήν ὑπέγραψεν ὁ Θεός καί τήν ἐπικύρωσε μέ τό αἷμα τῶν ζώων τά ὁποῖα, κατ’ ἐντολήν Του, ὁ Μωϋσῆς πρόσφερε θυσία στήν ἔρημο. Τή νέα Διαθήκη, τήν Καινή, τήν ἐσφράγισε τό Αἷμα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πού χύθηκε γι᾽ αὐτόν τόν σκοπό στόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ.

Γιά νά κατανοήσουμε τήν ἀξία αὐτοῦ τοῦ Αἵματος μέ τό ὁποῖο ὑπογράφτηκε ἡ νέα συνθήκη μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἀνάγκη νά δοῦμε τί πρόσφερε τό αἷμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί αὐτό τό κατανοοῦμε ὅταν εἰσδύσουμε στόν πυρήνα τῆς ἰουδαϊκῆς ἑορτῆς τοῦ ἐξιλασμοῦ.  Σκοπός τῆς ἑορτῆς αὐτῆς ἦταν ἡ δικαίωση τοῦ λαοῦ ἀπό τίς ἐνοχές τῶν παραβάσεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί ὁ καθαρισμός τῶν ἰσραηλιτῶν ἀπό τούς μολυσμούς τῆς ἁμαρτίας.

Βεβαίως ὅταν ὁ Νόμος ὁμιλεῖ γιά μολυσμούς ἁμαρτίας ἐννοεῖ κυρίως τούς ἐξωτερικούς μολυσμούς. Κατά συνέπειαν ἡ θυσία τοῦ Ἐξιλασμοῦ προστάτευε τούς παραβάτες τῶν ἐντολῶν ἀπό σωματικές πρόσκαιρες τιμωρίες, τίς ὁποῖες ἔπρεπε νά ὑποστοῦν. Δέν μποροῦσε τό αἷμα ἐκεῖνο μέ τό ὁποῖο ἐρράντιζεν ὁ Ἀρχιερεύς τόν λαό νά ἐξαλείψει τήν ἐνοχή τῆς ἁμαρτίας ἀπό τήν ψυχή. Προσέφερε μόνο «σαρκός καθαρότητα», ἐφ᾽ ὅσον εἶναι ἀδύνατο «αἷμα ταύρων καί τράγων ἀφαιρεῖν ἁμαρτίας» (Ἑβρ. ι´, 4).

Ἁπλῶς τό αἷμα τῆς θυσίας ἐκείνης καλλιεργοῦσε στήν ψυχή τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας. Ὑπενθύμιζε στούς Ἰσραηλῖτες ὅτι εἶναι ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἀποτελοῦσε μιά ἀνάμνηση «ἁμαρτιῶν κατ᾽ ἐνιαυτόν» (Ἑβρ. ι´, 3). Μιά ἐτήσια ἐνθύμηση τῶν ἁμαρτιῶν πού βάραιναν τίς ψυχές ἐκείνων πού παρέβαιναν τόν Νόμο. Τούς βοηθοῦσε νά καταλάβουν πόσο μεγάλο κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀφοῦ καί ἡ ἁπλή ἐπαφή μέ τά ἀποτελέσματά της μετέδιδε μολυσμό, ὁ ὁποῖος γιά νά καθαρισθεῖ ἔπρεπε νά προσφερθεῖ θυσία.

Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ ἑορτή τόνιζε τήν ἀνάγκη τῆς ἔλευσης τοῦ Μεσσία, τοῦ Λυτρωτῆ. Πρόβαλλε τήν ἀνάγκη μιᾶς ἄλλης μεγάλης θυσίας, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἐξαλείψει τήν ἁμαρτία. Ἄναβε στίς καρδιές τόν πόθο τῆς ἀληθινῆς λύτρωσης.

Ἔτσι ἀπό τό αἶμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού προσφερόταν στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, φθάνουμε στό αἷμα τῆς Καινῆς Διαθήκης, πού εἶναι τό αἷμα τοῦ Ἁγίου τῶν Ἁγίων. Τό Αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Φθάνουμε στή θυσία πού ἔχει τή δύναμη νά ἐξαλείψει ὄχι μόνο τήν ἐπιφάνεια τοῦ κακοῦ, πού εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀλλά νά κτυπᾶ τό κακό στή ρίζα του κόβοντάς την.

Ἐλευθερώνει τήν ψυχή ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, διότι εἶναι ὄχι αἷμα ἀνθρώπινο, ἀλλά αἷμα Θεανθρώπινο. Εἶναι τό αἷμα «ἀμνοῦ ἀμώμου καί ἀσπίλου», δηλαδή ἀναμαρτήτου. Ἄσπιλος καί ἄμωμος ὁ Κύριος, ἁγία καί ἄμωμος ἡ Θυσία του καί ἑπομένως τό αἷμα τῆς ἁγίας Του ζωῆς καί Θυσίας εἶναι καί ἐκεῖνο ἄσπιλο καί ἄμωμο. Γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς καί ἔχει τή δύναμη καί τή Χάρη νά καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε ἀκαθαρσία. Τό Αἶμα τοῦ Κυρίου μέ τό ὁποῖο ὑπεγράφη ἡ Καινή Διαθήκη εἶναι αἷμα ἄπειρης ἀξίας τήν ὁποία προσέδιδε σ᾽ αὐτό ἡ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ μας.

Αὐτή τήν ἀποτελεσματική δύναμη τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ἀποδεικνύουν τά βαρυσήμαντα λόγια τοῦ θείου Παύλου: «δικαιωθέντες ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾽αὐτοῦ ἀπό τῆς ὀργῆς» (Ρωμ. ε´, 9). Ἔχουμε ἀνακηρυχθεῖ δίκαιοι ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ μέ τό Αἷμα καί τή Θυσία τοῦ Λυτρωτοῦ μας Κυρίου Ἰησοῦ. Γι᾽ αὐτό καί θά σωθοῦμε ἀπό τή μέλλουσα ὀργή.

Ὑπάρχει ἀλήθεια μεγαλύτερη δωρεά ἀπ᾽ αὐτήν;

Τό θειότατο καί ἱερότατο αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ τό ὁποῖο μαζί μέ τό ζωηφόρο Σῶμα Του προσφέρεται σέ κάθε Θεία Λειτουργία «εἰς βρῶσιν καί πόσιν τοῖς πιστοῖς», δέν χαρίζει μόνο τή λύτρωση ἀπό τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας τά ὁποῖα νεκρώνουν τήν ψυχή, ἀλλά γίνεται ταυτοχρόνως καί πηγή δυνάμεως καί ζωῆς γιά τούς πιστούς οἱ ὁποῖοι προσέρχονται στό Μυστήριο.

Στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας τό Αἷμα τοῦ Κυρίου δέν μᾶς ραντίζει ἁπλῶς, ὅπως στά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τό αἷμα τῶν θυσιαζομένων ζώων, ἀλλά μεταγγίζεται μέσα μας καί ἀναμιγνύεται μέ τό δικό μας ἄρρωστο αἷμα. Γίνεται τροφή τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία τή βοηθεῖ νά αὐξάνει πνευματικῶς. Νά νικᾶ τόν παλαιό ἄνθρωπο, τούς ποικίλους πειρασμούς καί νά ὁδηγεῖται σέ ζωή πίστεως καί ἁγιασμοῦ. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς προτρέπει νά ἀναμίξουμε τό δικό μας αἷμα μέ τό Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, ὥστε νά ἀφανίσουμε τή φθορά πού ἔχουμε μέσα μας. Αὐτό τό Αἷμα, λέγει ὁ Ἅγιος, μᾶς κάμνει καινούργιους. «Τοῦτο ἡμᾶς ἀπα θανατίζει καί ἀειθαλεῖς ἐργάζεται».

Ἡ ζωή δέ αὐτή τήν ὁποία μᾶς χαρίζει τό Τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ «ἄλλη βιοτή». Εἶναι ἡ ζωή τῆς ἁγιότητας τήν ὁποία θά ζοῦν στούς οὐρανούς οἱ δίκαιοι καί ἡ ὁποία δέν εἶναι ὑπόθεση τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ἀλλά ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ, ἀπό τήν παρούσα ζωή. Εἶναι ζωή χαρᾶς, εἰρήνης καί μακαριότητας. Εἶναι ζωή δυνάμεως καί φωτισμοῦ καί ἀληθείας, διότι προέρχεται ἀπό Ἐκεῖνον πού εἶναι ἡ ζωή καί τό φῶς τοῦ κόσμου.

Γι᾽ αὐτό καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἔζησαν καί ἀπήλαυσαν ἀπό τήν παρούσα ζωή, τή ζωή, πού χορηγεῖ τό Θεανδρικό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἀναβοοῦν μαζί μέ τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο: «οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς, οὐδέ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου ἄρτον θέλω, ἄρτον οὐράνιον, ἄρτον ζωῆς, ὅ ἐστι σάρξ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ... καί πόμα θέλω τό αἷμα αὐτοῦ, ὅ ἐστι ἀγάπη ἄφθαρτος καί ζωή ἀέναος».

Αὐτός ὁ πόθος τῶν Ἁγίων ἄς πυρπολεῖ καί τίς δικές μας καρδιές.

(Α΄ Κορ. ια΄, 23-32)

«23 Ἐγὼ γὰρ παρέλαβον ἀπὸ τοῦ Κυρίου ὃ καὶ παρέδωκα ὑμῖν, ὅτι ὁ Κύριος  Ἰησοῦς ἐν τῇ νυκτί ᾗ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ εἶπε·24 Λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. 25 Ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι· τοῦτο ποιεῖτε, ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. 26  Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ. 27  Ὥστε ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου. 28Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· 29  Ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. 30  Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί. 31 Εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· 32 Κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν».